10ο μέρος
Μπαίνουμε στην καινή κτίση. Και πάλι αρχίζουμε και δουλεύουμε. Ζούμε, σκεφτόμαστε και δημιουργούμε πολιτισμό. Και γνωρίζουμε νέες περιπέτειες, πειρασμούς, δυσκολίες. Και όλα τα ζούμε διαφορετικά.
Έχει αφομοιωτική και προσληπτική δύναμη η Εκκλησία και η θεολογία της, γιατί μιλά, αντιδρά, ενεργεί και πράττει ως εξουσίαν έχουσα.
Αγαπά όλους. Δέχεται όλους. Δεν φοβάται κανένα. Δεν πείθεται σε κανένα ψέμα. Δεν ανέχεται καμιά πλάνη ή αίρεση.
Εδώ βρίσκει ο άνθρωπος την ανάπαυσή του, τον εαυτό του, τον ρυθμό του. Ότι ζητά το έχει με το παραπάνω. Ότι του προσφέρεται «επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη».
Η ενσάρκωση αυτής της αγωγής και της χάριτος του Αναστημένου διακρίνεται στα πρόσωπα όλων των Αγίων. Μπορούμε όμως να τα δούμε χαρακτηριστικά και χειροπιαστά στη μορφή και στο έργο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που γεννήθηκε πνευματικά στο Άγιον Όρος, παίρνει ευλογία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Σωφρόνιο, και βγαίνει στο κήρυγμα. Το ήθος και ο λόγος του έχουν μια άμεση σχέση με το ήθος του Όρους και τη μεγαλοπρέπεια της Άγια-Σοφιάς.
Έζησε στο Όρος δεκαεφτά χρόνια. Ασκήθηκε. Έγινε αγιορείτης αληθινός. Έμαθε να είναι ταπεινός. Αγιάστηκε. Ήταν καλή φύση ο ίδιος. Και ανέτειλε από μέσα του αυτό το θαύμα, ο ήλιος που φώτισε τον κόσμο. Ξαφνικά, ανέλπιστα, χωρίς να το ξέρεις ο ίδιος, έρχονται τα χαρίσματα μόνα τους –αν ο τόπος είναι καθαρός- όταν και όπως ο Θεός θέλει.
Δεν τον δίδαξε κανείς επί μέρους πράγματα• πώς να μιλήσει, πώς να γράψει στον κάθε πασά, πώς να διοργανώσει την παιδεία.
Γνώρισε τον συντετμημένο λόγο της Χάριτος, το πλήρωμα της ζωής που ξεπερνά κάθε θάνατο• και βγήκε να το πει στους κρεμασμένους σε ποικίλους σταυρούς αδελφούς του. Και, σαν καλός Σαμαρείτης, τους μαλάκωσε τον πόνο, τους έπλυνε τις πληγές και τους οδήγησε στην χωρίς τέλος χαρά της καινής κτίσεως.
Μέσα στην Εκκλησία δεν παίρνεις εξωτερικές, μηχανικές εντολές, που σε κάνουν ετεροκίνητο, ούτε αυτοσχεδιάζεις, μεταβάλλοντας σε πειραματόζωα τους ανθρώπους που ποιμαίνεις. Αλλά είσαι ελεύθερος, κινείσαι αυθόρμητα και υπακούεις στη μιαν Αλήθεια και Ζωή. Πεθαίνεις, θάπτεσαι μαζί με τον Χριστό, και ανατέλλει από μέσα σου μια όντως άλλη ζωή που σε ξεπερνά, ξεπερνά τον θάνατο, ανήκει σε όλους. Και εσύ ανήκεις σε όλους.
Υπακούεις και ξέρεις τον Νόμο της εν Χριστώ ζωής. Έλκεσαι, σαν μαγνητική βελόνα, από μακρινό, αμετακίνητο πολικό αστέρα, που κατευθύνει απαρέγκλιτα την πορεία σου μέσα στα μεταβαλλόμενα στοιχεία της φύσεως και της ιστορίας.
Γι’ αυτό, και ο άγιος Κοσμάς μιλά προσωπικά, κινείται ελεύθερα, πολιτεύεται όσια. Και απ’ όλη τη διαγωγή και τον λόγο του λέγεται το ίδιο πράγμα, φανερώνεται ξεκάθαρα ο ένας Λόγος του Θεού, που σαρκώθηκε και έσωσε και σώζει τον άνθρωπο. Είναι προσωπικός ο λόγος του αγίου Κοσμά, που γεννήθηκε απ’ αυτόν, που εκφράστηκε ελεύθερα, με τις εικόνες που ήθελε, την επιείκεια, την αυστηρότητα, την αγάπη και τη χάρη του. Και, ταυτόχρονα, είναι ολοκάθαρα ο λόγος ο ένας της Εκκλησίας.
Αυτή είναι η θεολογία των Αγίων : λόγος δικός τους, προσωπικός, και ταυτοχρόνως, λόγος δια πνεύματος γεννηθείς. Γι’ αυτό ενώ βγαίνει στο κήρυγμα μια εποχή που η τρικυμία μαίνεται, και τα πάντα απειλούνται (οι κατακτητές πιέζουν, οι προπαγανδιστές από τη Δύση οργιάζουν, οι Εβραίοι ραδιουργούν, οι ραγιάδες υποκύπτουν, κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν), εκείνος δεν ταράσσεται καθόλου.
Μιλά απλά, σταθερά και ήρεμα :«Θα ήθελα, αδελφοί μου, να ανέβω στον ουρανό και να φωνάξω ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός και ζωή των απάντων, αλλά επειδή δεν μπορώ αυτό να το κάμω, γυρίζω από τόπο σε τόπο και διδάσκω.
( Συνεχίζεται …)
Μπαίνουμε στην καινή κτίση. Και πάλι αρχίζουμε και δουλεύουμε. Ζούμε, σκεφτόμαστε και δημιουργούμε πολιτισμό. Και γνωρίζουμε νέες περιπέτειες, πειρασμούς, δυσκολίες. Και όλα τα ζούμε διαφορετικά.
Έχει αφομοιωτική και προσληπτική δύναμη η Εκκλησία και η θεολογία της, γιατί μιλά, αντιδρά, ενεργεί και πράττει ως εξουσίαν έχουσα.
Αγαπά όλους. Δέχεται όλους. Δεν φοβάται κανένα. Δεν πείθεται σε κανένα ψέμα. Δεν ανέχεται καμιά πλάνη ή αίρεση.
Εδώ βρίσκει ο άνθρωπος την ανάπαυσή του, τον εαυτό του, τον ρυθμό του. Ότι ζητά το έχει με το παραπάνω. Ότι του προσφέρεται «επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη».
Η ενσάρκωση αυτής της αγωγής και της χάριτος του Αναστημένου διακρίνεται στα πρόσωπα όλων των Αγίων. Μπορούμε όμως να τα δούμε χαρακτηριστικά και χειροπιαστά στη μορφή και στο έργο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που γεννήθηκε πνευματικά στο Άγιον Όρος, παίρνει ευλογία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Σωφρόνιο, και βγαίνει στο κήρυγμα. Το ήθος και ο λόγος του έχουν μια άμεση σχέση με το ήθος του Όρους και τη μεγαλοπρέπεια της Άγια-Σοφιάς.
Έζησε στο Όρος δεκαεφτά χρόνια. Ασκήθηκε. Έγινε αγιορείτης αληθινός. Έμαθε να είναι ταπεινός. Αγιάστηκε. Ήταν καλή φύση ο ίδιος. Και ανέτειλε από μέσα του αυτό το θαύμα, ο ήλιος που φώτισε τον κόσμο. Ξαφνικά, ανέλπιστα, χωρίς να το ξέρεις ο ίδιος, έρχονται τα χαρίσματα μόνα τους –αν ο τόπος είναι καθαρός- όταν και όπως ο Θεός θέλει.
Δεν τον δίδαξε κανείς επί μέρους πράγματα• πώς να μιλήσει, πώς να γράψει στον κάθε πασά, πώς να διοργανώσει την παιδεία.
Γνώρισε τον συντετμημένο λόγο της Χάριτος, το πλήρωμα της ζωής που ξεπερνά κάθε θάνατο• και βγήκε να το πει στους κρεμασμένους σε ποικίλους σταυρούς αδελφούς του. Και, σαν καλός Σαμαρείτης, τους μαλάκωσε τον πόνο, τους έπλυνε τις πληγές και τους οδήγησε στην χωρίς τέλος χαρά της καινής κτίσεως.
Μέσα στην Εκκλησία δεν παίρνεις εξωτερικές, μηχανικές εντολές, που σε κάνουν ετεροκίνητο, ούτε αυτοσχεδιάζεις, μεταβάλλοντας σε πειραματόζωα τους ανθρώπους που ποιμαίνεις. Αλλά είσαι ελεύθερος, κινείσαι αυθόρμητα και υπακούεις στη μιαν Αλήθεια και Ζωή. Πεθαίνεις, θάπτεσαι μαζί με τον Χριστό, και ανατέλλει από μέσα σου μια όντως άλλη ζωή που σε ξεπερνά, ξεπερνά τον θάνατο, ανήκει σε όλους. Και εσύ ανήκεις σε όλους.
Υπακούεις και ξέρεις τον Νόμο της εν Χριστώ ζωής. Έλκεσαι, σαν μαγνητική βελόνα, από μακρινό, αμετακίνητο πολικό αστέρα, που κατευθύνει απαρέγκλιτα την πορεία σου μέσα στα μεταβαλλόμενα στοιχεία της φύσεως και της ιστορίας.
Γι’ αυτό, και ο άγιος Κοσμάς μιλά προσωπικά, κινείται ελεύθερα, πολιτεύεται όσια. Και απ’ όλη τη διαγωγή και τον λόγο του λέγεται το ίδιο πράγμα, φανερώνεται ξεκάθαρα ο ένας Λόγος του Θεού, που σαρκώθηκε και έσωσε και σώζει τον άνθρωπο. Είναι προσωπικός ο λόγος του αγίου Κοσμά, που γεννήθηκε απ’ αυτόν, που εκφράστηκε ελεύθερα, με τις εικόνες που ήθελε, την επιείκεια, την αυστηρότητα, την αγάπη και τη χάρη του. Και, ταυτόχρονα, είναι ολοκάθαρα ο λόγος ο ένας της Εκκλησίας.
Αυτή είναι η θεολογία των Αγίων : λόγος δικός τους, προσωπικός, και ταυτοχρόνως, λόγος δια πνεύματος γεννηθείς. Γι’ αυτό ενώ βγαίνει στο κήρυγμα μια εποχή που η τρικυμία μαίνεται, και τα πάντα απειλούνται (οι κατακτητές πιέζουν, οι προπαγανδιστές από τη Δύση οργιάζουν, οι Εβραίοι ραδιουργούν, οι ραγιάδες υποκύπτουν, κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν), εκείνος δεν ταράσσεται καθόλου.
Μιλά απλά, σταθερά και ήρεμα :«Θα ήθελα, αδελφοί μου, να ανέβω στον ουρανό και να φωνάξω ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός και ζωή των απάντων, αλλά επειδή δεν μπορώ αυτό να το κάμω, γυρίζω από τόπο σε τόπο και διδάσκω.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου