17ο μέρος
Χιλιετίες ολόκληρες σ’ αυτόν τον τόπο έζησε ένας κόσμος με πνευματική ευαισθησία και αναζήτηση. Ένας κόσμος που σεβόταν τον Θεό. Τον προβλημάτιζε το μυστήριο. Από τον Όμηρο, που την «Ελλάδα πεπαίδευκε», κατά τον Πλάτωνα, βλέπουμε πως διασταυρώνεται η ζωή του κόσμου με τους θεούς.
Η ζωή των ηρώων είναι γεμάτη από θείες επεμβάσεις, οπτασίες και ενισχύσεις. Και η γη της Ελλάδας είναι γεμάτη από ναούς. Την Αθήνα βρήκε ο Απόστολος Παύλος «κατείδωλον», γεμάτη βωμούς και σεβάσματα. Και τους Αθηναίους θεώρησε «ως δεισιδαιμονεστέρους» (ως τους πιο θεοσεβούμενους) από όσους είχε γνωρίσει.
Αυτός ο σεβόμενος τον Θεό κόσμος δέχτηκε το κήρυγμα για τον άγνωστο Θεό. Και προχωρούμε στην καινή κτίση. Φτάνουμε στο «όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων» του Μεγάλου Βασιλείου. Και συνεχίζεται η νέα ιστορία. «Οι Έλληνες σοφίαν ζητούσι»• και τη βρίσκουν στη σαρκωθείσα του Θεού Σοφία. Αφιερώνονται σ’ αυτήν. Κτίζουν τον ναό της του Θεού Σοφίας με τους κίονες και τα μάρμαρα των παλαιών τους ναών. Και διατυπώνουν το μυστήριο της θεολογίας με τους όρους που λάξευσαν οι προγενέστεροι Έλληνες. Και μιλούν σήμερα για μια ελληνικότητα της Ορθόδοξης θεολογίας (π. Γεώργιος Φλωρόφσκι).
Και βαφτίζεται ο λαός μας στη νέα χάρη. Στη φιλοσοφία και στην καθημερινή ζωή προχωρεί η ευλογία της Εκκλησίας. Όλος ο λαϊκός πολιτισμός, το δημοτικό τραγούδι, τα ήθη και τα έθιμα του λαού σχετίζονται με τις αρχαίες καταβολές του (χαρακτηρίζονται από το μέτρο και την δύναμη του κλασικού) και αγιάζονται με την κάθαρση από το πνεύμα της Χάριτος.
Γι’ αυτό, είναι επόμενο, μόλις περιφρονήσουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία (χάσουμε την οργανική μας σχέση μ’ αυτήν), παθαίνουμε παραισθήσεις, παραπαίουμε, χάνουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, αυτοκαταστρεφόμαστε. Πετάμε τα αρχαία από τα σχολεία σαν άχρηστα (και τι θεωρούμε χρήσιμο;).Ξευτελίζουμε και εκφυλίζουμε το είναι μας, κουτσουρεύοντας χωρίς ντροπή τον νεοελληνικό πολιτισμό και την ιστορία μας με άμυαλες ερμηνείες αναπόδεικτων ιδεολογιών.
Τότε πράγματι δεν έχουμε ανάγκη από κανένα εχθρό.(Σχόλιο: Μου θυμίζουν αυτά που λέει ο π. Βασίλειος το βιβλίο της ιστορίας της κ. Ρεπούση με τον «συνωστισμό» στη Σμύρνη το 1922 και, από ότι ακούω από φοιτητές του Παιδαγωγικού στο ΑΠΘ, στα μαθήματά της ξευτελίζει την ελληνική ιστορία. Σε ποια χώρα του κόσμου θα μπορούσε κάποιος να πληρώνεται από ένα λαό και ταυτόχρονα, όπως η κ. Ρεπούση, να ξευτελίζει την ιστορία του;).
Το να δίνεις αγωγή σε ένα νέο άνθρωπο είναι το ίδιο με το να μη ζεις για τον εαυτό σου, αλλά για το Άλλο, τον υπέρ ημών αποθανόντα και αναστάντα και τους αδελφούς Του. Είναι μια απόφαση θανάτου. Πεθαίνεις για να ζήσει ο άλλος, ο αληθινός εαυτός σου.
Το να δώσεις αγωγή απαιτεί αγάπη, τέχνη και κόπο. Ένα δέντρο δεν θα καρποφορήσει, ούτε αν το εγκαταλείψεις ακλάδευτο, ούτε αν βάναυσα το κουτσουρέψεις., αλλά αν με τέχνη κόψεις τα κλαδιά που πρέπει και αφήσεις εκείνα που θα δώσουν καρπό.
Απ’ αυτόν που δίνει αγωγή απαιτείται γνώση και θυσία. Και αυτός που παίρνει αγωγή πονάει (το κλάδεμα είναι εγχείρηση), αλλά συγχρόνως χαίρεται, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος καρποφορίας.
( Συνεχίζεται …)
Χιλιετίες ολόκληρες σ’ αυτόν τον τόπο έζησε ένας κόσμος με πνευματική ευαισθησία και αναζήτηση. Ένας κόσμος που σεβόταν τον Θεό. Τον προβλημάτιζε το μυστήριο. Από τον Όμηρο, που την «Ελλάδα πεπαίδευκε», κατά τον Πλάτωνα, βλέπουμε πως διασταυρώνεται η ζωή του κόσμου με τους θεούς.
Η ζωή των ηρώων είναι γεμάτη από θείες επεμβάσεις, οπτασίες και ενισχύσεις. Και η γη της Ελλάδας είναι γεμάτη από ναούς. Την Αθήνα βρήκε ο Απόστολος Παύλος «κατείδωλον», γεμάτη βωμούς και σεβάσματα. Και τους Αθηναίους θεώρησε «ως δεισιδαιμονεστέρους» (ως τους πιο θεοσεβούμενους) από όσους είχε γνωρίσει.
Αυτός ο σεβόμενος τον Θεό κόσμος δέχτηκε το κήρυγμα για τον άγνωστο Θεό. Και προχωρούμε στην καινή κτίση. Φτάνουμε στο «όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων» του Μεγάλου Βασιλείου. Και συνεχίζεται η νέα ιστορία. «Οι Έλληνες σοφίαν ζητούσι»• και τη βρίσκουν στη σαρκωθείσα του Θεού Σοφία. Αφιερώνονται σ’ αυτήν. Κτίζουν τον ναό της του Θεού Σοφίας με τους κίονες και τα μάρμαρα των παλαιών τους ναών. Και διατυπώνουν το μυστήριο της θεολογίας με τους όρους που λάξευσαν οι προγενέστεροι Έλληνες. Και μιλούν σήμερα για μια ελληνικότητα της Ορθόδοξης θεολογίας (π. Γεώργιος Φλωρόφσκι).
Και βαφτίζεται ο λαός μας στη νέα χάρη. Στη φιλοσοφία και στην καθημερινή ζωή προχωρεί η ευλογία της Εκκλησίας. Όλος ο λαϊκός πολιτισμός, το δημοτικό τραγούδι, τα ήθη και τα έθιμα του λαού σχετίζονται με τις αρχαίες καταβολές του (χαρακτηρίζονται από το μέτρο και την δύναμη του κλασικού) και αγιάζονται με την κάθαρση από το πνεύμα της Χάριτος.
Γι’ αυτό, είναι επόμενο, μόλις περιφρονήσουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία (χάσουμε την οργανική μας σχέση μ’ αυτήν), παθαίνουμε παραισθήσεις, παραπαίουμε, χάνουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, αυτοκαταστρεφόμαστε. Πετάμε τα αρχαία από τα σχολεία σαν άχρηστα (και τι θεωρούμε χρήσιμο;).Ξευτελίζουμε και εκφυλίζουμε το είναι μας, κουτσουρεύοντας χωρίς ντροπή τον νεοελληνικό πολιτισμό και την ιστορία μας με άμυαλες ερμηνείες αναπόδεικτων ιδεολογιών.
Τότε πράγματι δεν έχουμε ανάγκη από κανένα εχθρό.(Σχόλιο: Μου θυμίζουν αυτά που λέει ο π. Βασίλειος το βιβλίο της ιστορίας της κ. Ρεπούση με τον «συνωστισμό» στη Σμύρνη το 1922 και, από ότι ακούω από φοιτητές του Παιδαγωγικού στο ΑΠΘ, στα μαθήματά της ξευτελίζει την ελληνική ιστορία. Σε ποια χώρα του κόσμου θα μπορούσε κάποιος να πληρώνεται από ένα λαό και ταυτόχρονα, όπως η κ. Ρεπούση, να ξευτελίζει την ιστορία του;).
Το να δίνεις αγωγή σε ένα νέο άνθρωπο είναι το ίδιο με το να μη ζεις για τον εαυτό σου, αλλά για το Άλλο, τον υπέρ ημών αποθανόντα και αναστάντα και τους αδελφούς Του. Είναι μια απόφαση θανάτου. Πεθαίνεις για να ζήσει ο άλλος, ο αληθινός εαυτός σου.
Το να δώσεις αγωγή απαιτεί αγάπη, τέχνη και κόπο. Ένα δέντρο δεν θα καρποφορήσει, ούτε αν το εγκαταλείψεις ακλάδευτο, ούτε αν βάναυσα το κουτσουρέψεις., αλλά αν με τέχνη κόψεις τα κλαδιά που πρέπει και αφήσεις εκείνα που θα δώσουν καρπό.
Απ’ αυτόν που δίνει αγωγή απαιτείται γνώση και θυσία. Και αυτός που παίρνει αγωγή πονάει (το κλάδεμα είναι εγχείρηση), αλλά συγχρόνως χαίρεται, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος καρποφορίας.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου