20ο μέρος
Και αυτοί που θα πουν όχι θα έχουν απροσδιόριστες δυνάμεις που ξεπερνούν αυτούς τους ίδιους. Θα είναι μαζί τους τα πνεύματα των περασμένων και τα διψασμένα παιδιά όλου του κόσμου.
Αυτό που εδώ υπάρχει ανήκει σε όλους. Αυτό που κληροδοτήθηκε καθορίζει τη συμπεριφορά μας.
Η Αλήθεια, που εσαρκώθη δια της παναχράντου και αειπαρθένου Μαρίας, που απέθανε και ανέστη και συνανέστησε την οικουμένη και συνέστησε την Εκκλησία σώμα Χριστού.
Η Χάρις που αγιάζει όλο το είναι του ανθρώπου. Η Εκκλησία που βαφτίζει όλο τον άνθρωπο εις τα απύθμενα βάθη του μυστηρίου της ζωής του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που αγιάζει όλες τις αισθήσεις.
Αυτή η Χάρις, που μπήκε μέχρι μυελού στα οστά του πιστού λαού μας, που υφαίνει τη ζωή μας και την κάνει άνωθεν υφαντή με τα στοιχεία της ύλης...
Όλο το πνευματικό σώμα της ζωής μας έχει μηνύματα που ανήκουν σ΄ όλους, που τα περιμένουν όλοι, μέχρις εσχάτου της γης. Και είμαστε χρεώστες προς όλους. Και μας έχουν κατ΄ ανάγκη βάλει αυτοί που μας γέννησαν κατά σάρκα και κατά πνεύμα σ΄ ένα ορισμένο επίπεδο. Και δεν μπορούμε να υποστείλουμε τη σημαία, να μετριάσουμε το χρέος, να ξεκουραστούμε σε άλλο χώρο, με άλλο τρόπο, παρά μόνο πάνω σε σταυρό θυσίας.
Μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση τολμηρή, επαναστατική, και έτσι παίρνουμε αναντίρρητα δια μιας κεντρική και πρωτοποριακή θέση στην παγκόσμια κοινότητα, στην αναζήτηση και στον πόνο όλης της μικρής, οικουμενικής μας γειτονιάς.
Αυτή η θέση μας ανήκει, και δεν το αμφισβητεί κανείς. Είναι κατακτημένη με αίμα και πνεύμα. Είναι διακονία, σταυρός• και γι’ αυτό ανάσταση για όλους. Δεν δημιουργεί αισθήματα υπεροχής ή κατωτερότητας, πόλωση σωβινισμών ή διεθνισμών, προοδευτικότητας ή συντηρητισμού. Είναι άλλης φύσεως. Ιερουργείται σ’ άλλο επίπεδο. Πολιτεύεται σε θερμοκρασία που δεν αντέχει κανένα μικρόβιο και όπου ανασαίνει άνετα ο άνθρωπος.
Και αυτή η μεταρρύθμιση μπορεί να γίνει με το να μην κάνουμε καμιά μεταρρύθμιση, αλλά να ζήσουμε αυτό που έχουμε. Να γίνουμε αυτό που είμαστε (που πρέπει να είμαστε). Να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μας κληροδοτήθηκε και υπάρχει μέσα μας.
Να πιάσουμε τα μηνύματα της σιγής. Επανάσταση μεγάλη, τεράστια, που έφτασε στη σιγή, στη γαλήνη, στη μη-επανάσταση.
Κίνηση ιλιγγιώδης που εμφανίζεται ως στάση. Πυρετώδης δράση που σαρκώθηκε στην απόλυτη ησυχία. Αναζήτηση που ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα και πολιτεύεται στο ανέμελο, στο απλό, στο παιδικό. Παρουσία που φαίνεται ως απουσία.
Ανεκμετάλλευτα, αστείρευτα κοιτάσματα πνευματικού δυναμισμού στο υπέδαφος της Παράδοσής μας, όπου δεν έχουμε διάσπαση του ατόμου αλλά ανατροπή των όρων της φύσεως. Πλούτος που αυξάνει διδόμενος. Χαρά που πολλαπλασιάζεται μοιραζόμενη. Ζωή τόσο δυνατή, που φαίνεται θάνατος. Μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι.
Πέρασε ο Μεσαίωνας. Ισχυροποιήθηκε ο σχολαστικισμός. Προχώρησε ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Αντιμετωπίστηκε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο κήρυκας της Χάριτος, ως αιρετικός και πλανημένος. Προχώρησε η Δύση στη φιλοσοφία της. Πραγματοποίησε το πρόγραμμά της Προόδευσε στη γραμμή : η γνώση για τη γνώση. Έφτιαξε τον τεχνικό πολιτισμό, που είναι η φυλακή με την μεγαλύτερη ποικιλία.
Και επαναστατεί σήμερα η νέα γενιά. Αντιδρά ο πιο ζωντανός κόσμος στη Δύση. Λέει «όχι» στον πολιτισμό του. Ζητούν κάτι άλλο, πιο σημαντικό, πιο μυστηριακό, που να αφορά και να σέβεται τον όλο άνθρωπο.
( Συνεχίζεται …)
Και αυτοί που θα πουν όχι θα έχουν απροσδιόριστες δυνάμεις που ξεπερνούν αυτούς τους ίδιους. Θα είναι μαζί τους τα πνεύματα των περασμένων και τα διψασμένα παιδιά όλου του κόσμου.
Αυτό που εδώ υπάρχει ανήκει σε όλους. Αυτό που κληροδοτήθηκε καθορίζει τη συμπεριφορά μας.
Η Αλήθεια, που εσαρκώθη δια της παναχράντου και αειπαρθένου Μαρίας, που απέθανε και ανέστη και συνανέστησε την οικουμένη και συνέστησε την Εκκλησία σώμα Χριστού.
Η Χάρις που αγιάζει όλο το είναι του ανθρώπου. Η Εκκλησία που βαφτίζει όλο τον άνθρωπο εις τα απύθμενα βάθη του μυστηρίου της ζωής του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που αγιάζει όλες τις αισθήσεις.
Αυτή η Χάρις, που μπήκε μέχρι μυελού στα οστά του πιστού λαού μας, που υφαίνει τη ζωή μας και την κάνει άνωθεν υφαντή με τα στοιχεία της ύλης...
Όλο το πνευματικό σώμα της ζωής μας έχει μηνύματα που ανήκουν σ΄ όλους, που τα περιμένουν όλοι, μέχρις εσχάτου της γης. Και είμαστε χρεώστες προς όλους. Και μας έχουν κατ΄ ανάγκη βάλει αυτοί που μας γέννησαν κατά σάρκα και κατά πνεύμα σ΄ ένα ορισμένο επίπεδο. Και δεν μπορούμε να υποστείλουμε τη σημαία, να μετριάσουμε το χρέος, να ξεκουραστούμε σε άλλο χώρο, με άλλο τρόπο, παρά μόνο πάνω σε σταυρό θυσίας.
Μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση τολμηρή, επαναστατική, και έτσι παίρνουμε αναντίρρητα δια μιας κεντρική και πρωτοποριακή θέση στην παγκόσμια κοινότητα, στην αναζήτηση και στον πόνο όλης της μικρής, οικουμενικής μας γειτονιάς.
Αυτή η θέση μας ανήκει, και δεν το αμφισβητεί κανείς. Είναι κατακτημένη με αίμα και πνεύμα. Είναι διακονία, σταυρός• και γι’ αυτό ανάσταση για όλους. Δεν δημιουργεί αισθήματα υπεροχής ή κατωτερότητας, πόλωση σωβινισμών ή διεθνισμών, προοδευτικότητας ή συντηρητισμού. Είναι άλλης φύσεως. Ιερουργείται σ’ άλλο επίπεδο. Πολιτεύεται σε θερμοκρασία που δεν αντέχει κανένα μικρόβιο και όπου ανασαίνει άνετα ο άνθρωπος.
Και αυτή η μεταρρύθμιση μπορεί να γίνει με το να μην κάνουμε καμιά μεταρρύθμιση, αλλά να ζήσουμε αυτό που έχουμε. Να γίνουμε αυτό που είμαστε (που πρέπει να είμαστε). Να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μας κληροδοτήθηκε και υπάρχει μέσα μας.
Να πιάσουμε τα μηνύματα της σιγής. Επανάσταση μεγάλη, τεράστια, που έφτασε στη σιγή, στη γαλήνη, στη μη-επανάσταση.
Κίνηση ιλιγγιώδης που εμφανίζεται ως στάση. Πυρετώδης δράση που σαρκώθηκε στην απόλυτη ησυχία. Αναζήτηση που ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα και πολιτεύεται στο ανέμελο, στο απλό, στο παιδικό. Παρουσία που φαίνεται ως απουσία.
Ανεκμετάλλευτα, αστείρευτα κοιτάσματα πνευματικού δυναμισμού στο υπέδαφος της Παράδοσής μας, όπου δεν έχουμε διάσπαση του ατόμου αλλά ανατροπή των όρων της φύσεως. Πλούτος που αυξάνει διδόμενος. Χαρά που πολλαπλασιάζεται μοιραζόμενη. Ζωή τόσο δυνατή, που φαίνεται θάνατος. Μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι.
Πέρασε ο Μεσαίωνας. Ισχυροποιήθηκε ο σχολαστικισμός. Προχώρησε ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Αντιμετωπίστηκε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο κήρυκας της Χάριτος, ως αιρετικός και πλανημένος. Προχώρησε η Δύση στη φιλοσοφία της. Πραγματοποίησε το πρόγραμμά της Προόδευσε στη γραμμή : η γνώση για τη γνώση. Έφτιαξε τον τεχνικό πολιτισμό, που είναι η φυλακή με την μεγαλύτερη ποικιλία.
Και επαναστατεί σήμερα η νέα γενιά. Αντιδρά ο πιο ζωντανός κόσμος στη Δύση. Λέει «όχι» στον πολιτισμό του. Ζητούν κάτι άλλο, πιο σημαντικό, πιο μυστηριακό, που να αφορά και να σέβεται τον όλο άνθρωπο.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου