21ο μέρος
Πάνε πέρα – δώθε. Φτάνουν μέχρι την άπω Ανατολή, ζητώντας ψυχοσωματική ισορροπία. Πέφτουν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι θύματα στα χέρια των μάγων της Ανατολής, που τους εκμεταλλεύονται και τους υπόσχονται παραδείσους. Και είναι όλα αυτά τα συστήματα και οι θεωρίες από ψυχολογικές υποβολές μέχρι απάτες και δαιμονισμοί. Και έρχονται οι γκουρού και δάσκαλοι των συστημάτων στη Δύση. Κερδίζουν έδαφος στις ψυχές των νέων.
Καταλαμβάνουν εκτάσεις γεωγραφικές, δημιουργώντας «παραδείσους». Και παίρνει ενοχλητικές διαστάσεις το πράγμα.
Από την εμπειρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας φαίνονται όλα καθαρά. Η ματιά και η πείρα των Πατέρων μας, θείω Πνεύματι κινουμένη, πάει πιο βαθιά απ’ ότι μπορεί να πάει η οποιαδήποτε ψυχολογία.
Οι Πατέρες και το φρόνημα της Εκκλησίας μας δείχνουν ποια είναι η φυσιολογία του ανθρώπου. Αν θέλουμε, το ακούμε. Αν δεν θέλουμε, δεν το ακούμε. Οι συνέπειες, όμως, αν το ακούσουμε ή όχι, δεν είναι θέμα της βουλήσεώς μας, αλλά της μιας φυσιολογίας της ύπαρξής μας, που είναι αυτή που είναι, δεδομένη και αμετακίνητη.
Μπορώ να αναπνέω, αν θέλω, από το περιεχόμενο μιας φιάλης υγραερίου. Δεν μπορώ, όμως, να επιζήσω αναπνέοντας αυτό το αέριο. Τα σπλάχνα μου είναι πλασμένα για τον ατμοσφαιρικό αέρα. Δεν μπορώ να αλλάξω τη φύση τους.
Και τα σπλάχνα του όλου ανθρώπου είναι φτιαγμένα για να αναπνέουν μέσα στο χώρο, στο κλίμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και μέσα στην ευρυχωρία της Εκκλησίας μπορεί ο άνθρωπος να πραγματοποιήσει τον εαυτό του. Εκεί μπορεί να βλαστήσει, να ανθίσει, να καρπίσει. Να φτάσει στη θέωση.
Για το πιο μεγάλο πρόβλημα, για το πιο τελευταίο, επείγον και σε παγκόσμια κλίμακα απλωμένο, το θέμα της ανησυχίας της νέας γενιάς, η ικανή να βοηθήσει δωρεάν όλο τον κόσμο αποτελεσματικά και σίγουρα, είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η ιστορία, η εξέλιξη οδηγεί στην Ορθοδοξία.
Και αν έρχονται σήμερα στο Όρος νέοι άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα, και αν καταφθάνουν απ’ όλο τον κόσμο, είτε για να γίνουν μοναχοί είτε για να βαπτισθούν στο φως της Χάριτος, δεν το κάνουν επειδή κάποιος εξωτερικά τους ωθεί, αλλά επειδή μια προσωπική δίψα τους έλκει. «Από την Ευρώπη γυρίσαμε πεινασμένοι», έγραφε ο Σεφέρης. Πάλι τα παιδιά της Ευρώπης και όλου του κόσμου μένουν πεινασμένα. Και δικαιολογημένα αντιδρούν και θα αντιδρούν, όσο επιμένουν να τα ταΐζουν με ψευδαισθήσεις και όπια τεχνητών παραδείσων.
Και δικαιώνεται η Ορθόδοξη πίστη και Εκκλησία. Αυτή μας έσωσε, όταν ζούσε η Πόλη. Αυτή μας σκέπασε με τη χάρη της, όταν έπεσε η Πόλη. Και σήμερα, που όλος ο κόσμος έγινε μια πόλη, έστω βαβυλώνια, αυτή είναι η μόνη κατάλληλη να μας βοηθήσει, σώσει, αδελφώσει με όλους.
Η Εκκλησία ανέκαθεν σκεπάζει τον λαό, και ο λαός είναι ο φύλακας της αλήθειας της Εκκλησίας (Εγκύκλιος Πατριαρχών Ανατολής, 1848). Γι’ αυτό, όπου βρεθούν στα ξένα, αμέσως θα χτίσουν ένα ναό, και δίπλα το ελληνικό σχολείο. Έτσι ζήσαμε στην Τουρκοκρατία, έτσι ζούμε σήμερα, μέχρι και στην Αυστραλία. Η Εκκλησία μας βοηθά στην ελευθερία και στη δουλεία, στο χωριό και στην οικουμένη. Αντέχει παντού η Ορθοδοξία. Και σε κάθε καιρό και τόπο λειτουργεί άνετα και ελεύθερα η ζωή και η αποστολή της.
Το πιο δικό μας, οικείο, απλό, αποδεικνύεται οικουμενικό, καθολικό, που ζητούν όλοι. Αυτό το ίδιο όλους ελευθερώνει και όλους ενώνει• τον καθένα διαστέλλει στις διαστάσεις του παντός. Και όλους συγκεντρώνει στο φως του προσώπου Του.
Στη εποχή της πάλης των ιδεολογιών η «ιδεολογία» που σώζει τον άνθρωπο είναι η λειτουργική μας θεολογία.
( Συνεχίζεται …)
(
Πάνε πέρα – δώθε. Φτάνουν μέχρι την άπω Ανατολή, ζητώντας ψυχοσωματική ισορροπία. Πέφτουν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι θύματα στα χέρια των μάγων της Ανατολής, που τους εκμεταλλεύονται και τους υπόσχονται παραδείσους. Και είναι όλα αυτά τα συστήματα και οι θεωρίες από ψυχολογικές υποβολές μέχρι απάτες και δαιμονισμοί. Και έρχονται οι γκουρού και δάσκαλοι των συστημάτων στη Δύση. Κερδίζουν έδαφος στις ψυχές των νέων.
Καταλαμβάνουν εκτάσεις γεωγραφικές, δημιουργώντας «παραδείσους». Και παίρνει ενοχλητικές διαστάσεις το πράγμα.
Από την εμπειρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας φαίνονται όλα καθαρά. Η ματιά και η πείρα των Πατέρων μας, θείω Πνεύματι κινουμένη, πάει πιο βαθιά απ’ ότι μπορεί να πάει η οποιαδήποτε ψυχολογία.
Οι Πατέρες και το φρόνημα της Εκκλησίας μας δείχνουν ποια είναι η φυσιολογία του ανθρώπου. Αν θέλουμε, το ακούμε. Αν δεν θέλουμε, δεν το ακούμε. Οι συνέπειες, όμως, αν το ακούσουμε ή όχι, δεν είναι θέμα της βουλήσεώς μας, αλλά της μιας φυσιολογίας της ύπαρξής μας, που είναι αυτή που είναι, δεδομένη και αμετακίνητη.
Μπορώ να αναπνέω, αν θέλω, από το περιεχόμενο μιας φιάλης υγραερίου. Δεν μπορώ, όμως, να επιζήσω αναπνέοντας αυτό το αέριο. Τα σπλάχνα μου είναι πλασμένα για τον ατμοσφαιρικό αέρα. Δεν μπορώ να αλλάξω τη φύση τους.
Και τα σπλάχνα του όλου ανθρώπου είναι φτιαγμένα για να αναπνέουν μέσα στο χώρο, στο κλίμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και μέσα στην ευρυχωρία της Εκκλησίας μπορεί ο άνθρωπος να πραγματοποιήσει τον εαυτό του. Εκεί μπορεί να βλαστήσει, να ανθίσει, να καρπίσει. Να φτάσει στη θέωση.
Για το πιο μεγάλο πρόβλημα, για το πιο τελευταίο, επείγον και σε παγκόσμια κλίμακα απλωμένο, το θέμα της ανησυχίας της νέας γενιάς, η ικανή να βοηθήσει δωρεάν όλο τον κόσμο αποτελεσματικά και σίγουρα, είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η ιστορία, η εξέλιξη οδηγεί στην Ορθοδοξία.
Και αν έρχονται σήμερα στο Όρος νέοι άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα, και αν καταφθάνουν απ’ όλο τον κόσμο, είτε για να γίνουν μοναχοί είτε για να βαπτισθούν στο φως της Χάριτος, δεν το κάνουν επειδή κάποιος εξωτερικά τους ωθεί, αλλά επειδή μια προσωπική δίψα τους έλκει. «Από την Ευρώπη γυρίσαμε πεινασμένοι», έγραφε ο Σεφέρης. Πάλι τα παιδιά της Ευρώπης και όλου του κόσμου μένουν πεινασμένα. Και δικαιολογημένα αντιδρούν και θα αντιδρούν, όσο επιμένουν να τα ταΐζουν με ψευδαισθήσεις και όπια τεχνητών παραδείσων.
Και δικαιώνεται η Ορθόδοξη πίστη και Εκκλησία. Αυτή μας έσωσε, όταν ζούσε η Πόλη. Αυτή μας σκέπασε με τη χάρη της, όταν έπεσε η Πόλη. Και σήμερα, που όλος ο κόσμος έγινε μια πόλη, έστω βαβυλώνια, αυτή είναι η μόνη κατάλληλη να μας βοηθήσει, σώσει, αδελφώσει με όλους.
Η Εκκλησία ανέκαθεν σκεπάζει τον λαό, και ο λαός είναι ο φύλακας της αλήθειας της Εκκλησίας (Εγκύκλιος Πατριαρχών Ανατολής, 1848). Γι’ αυτό, όπου βρεθούν στα ξένα, αμέσως θα χτίσουν ένα ναό, και δίπλα το ελληνικό σχολείο. Έτσι ζήσαμε στην Τουρκοκρατία, έτσι ζούμε σήμερα, μέχρι και στην Αυστραλία. Η Εκκλησία μας βοηθά στην ελευθερία και στη δουλεία, στο χωριό και στην οικουμένη. Αντέχει παντού η Ορθοδοξία. Και σε κάθε καιρό και τόπο λειτουργεί άνετα και ελεύθερα η ζωή και η αποστολή της.
Το πιο δικό μας, οικείο, απλό, αποδεικνύεται οικουμενικό, καθολικό, που ζητούν όλοι. Αυτό το ίδιο όλους ελευθερώνει και όλους ενώνει• τον καθένα διαστέλλει στις διαστάσεις του παντός. Και όλους συγκεντρώνει στο φως του προσώπου Του.
Στη εποχή της πάλης των ιδεολογιών η «ιδεολογία» που σώζει τον άνθρωπο είναι η λειτουργική μας θεολογία.
( Συνεχίζεται …)
(
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου