Σταχυολογήματα απο το βιβλίο του ψυχιάτρου κ. Ιάκωβου Μαρτίδη "τα μυστικά των άλλων"

  

   

 Και στο παρελθόν και στο παρόν οι επιλογές δεν ήταν και δεν είναι εύκολες, καθώς απαιτούν επώδυνη προσωπική αναζήτηση. Είτε για να υπερβείς τις δεσμεύσεις από το οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο που σε καθήλωναν, είτε για να αναζητήσεις τις προσωπικές επιλογές που καλύπτουν τις βαθύτερες προσωπικές σου ανάγκες και τα όρια που θα ισορροπήσουν τη ζωή σου.

     Αποφεύγει να κάνει τα επόμενα, πλην όμως άγνωστα γι’ αυτόν βήματα, δηλ. να δρομολογήσει πρωτόγνωρες διεργασίες οι οποίες είναι προϋποθέσεις για μια ποιοτικότερη ζωή, για τις οποίες όμως κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί εκ των προτέρων που θα τον οδηγήσουν.

    Το όσο περισσότερα τόσο καλύτερα είναι μια μυωπική, ανώριμη εξωφρενική και εν τέλει τραγική στάση ζωής.

    Από το να είσαι τυφλός είναι πιο δύσκολο να μην έχεις όραμα.

    Εισήχθηκε στην Ελλάδα η προτεσταντική αντίληψη του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά ανθρώπου. Πόσες άραγε « λαμπρές » καριέρες δεν οικοδομήθηκαν πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες ;

   Ένας από τους νόμους της ζωής ορίζει ότι όταν αφήνεις στο περιθώριο τα ζωντανά και δημιουργικά σου στοιχεία, όταν δεν ασκείς τα ταλέντα που σου δωρήθηκαν, όταν δεν καλλιεργείς τις δυνατότητες που ενυπάρχουν, τότε με την πάροδο των ετών ότι καλό διαθέτεις ατροφεί, σαπίζει, σε δηλητηριάζει και καταντάς δυστυχής.

    « Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν για να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν » ( Ι. Καποδίστριας)

   Πολύ πριν αδειάσουν τα ταμεία μας , άδειασαν οι ψυχές μας. « Η πολυτέλεια, το περιττό, σε απομακρύνουν από το ουσιώδες, σε διαλύουν». (Οδ. Ελύτης)

   Θα πρέπει να καταλάβουμε πως το συλλογικό συμφέρον ακόμη κι αν εναντιώνεται στο ατομικό συμφέρον, μακροπρόθεσμα το υπηρετεί. ( είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι).

    Τα προβλήματα ενός ζευγαριού είναι κατ’ αρχάς προβλήματα προσωπικά, τα οποία ανακαλύπτονται στη σχέση.

    Ο άλλος φωτίζει εκείνες τις πλευρές του εαυτού μας που βρίσκονται στο σκοτάδι.

    Μήπως πολλούς από εμάς μας ένωσε η σκοπιμότητα, η ιδιοτέλεια, τα αμοιβαία συμφέροντα, οι ανάγκες της περίστασης, οπότε τελικά δεν ήταν ο Θεός που μας ένωσε, αλλά άλλοι μικροί «θεοί» ;

    Τα φτερά δυναμώνουν περισσότερο στα δύσκολα, πετώντας όταν έχεις αντιστάσεις, όχι όταν πατάς στην ευκολία του ασφαλούς εδάφους.

    «Τα παιδιά που ταιριάζει ο χαρακτήρας τους σε μας και δεν κουραζόμαστε ιδιαίτερα μ’ αυτά, δεν μας ωριμάζουν, απλώς αισθανόμαστε εμείς ότι τα καταφέραμε καλά σαν γονείς» ( π. Βασίλειος Θερμός)

    Όταν έρθει η λήξη του έρωτα είναι η κατάλληλη στιγμή να αναδυθούν οι τεράστιες και καταπληκτικές δυνατότητες της ήρεμης δύναμης της αγάπης.

   Το ότι ο σύντροφος μας θρέφει και μας καλύπτει διάφορες ανάγκες μπορεί κάποια στιγμή να σταματήσει είτε γιατί δεν θα μπορεί είτε γιατί θα έχει καταστεί δυσβάστακτο είτε γιατί δεν το επιθυμεί πλέον. ( Κι αν εμείς τον αγαπούσαμε μόνο γι’ αυτά, τι θα κάνουμε ; )

    Αν δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία στο ζευγάρι, τότε δεν υπάρχει ζωντανή σχέση, δεν υπάρχει αγαπητική σχέση, αλλά μια σχέση αποκομμένη, όπου τα χαρακτηριστικά της θλίψης, της μοναξιάς και της απογοήτευσης θα είναι έκδηλα παρόντα.

     Αν η σχέση αφεθεί στην τύχη της, όσο ώριμη κι αν είναι η αρχική επιλογή συντρόφου, όσο καλό κι αν είναι τα ξεκίνημα, είναι βέβαιο ότι θα βαλτώσει.

    Αν δεν είσαι διατεθειμένος να αγαπήσεις, τότε είσαι καταδικασμένος να είσαι φυλακισμένος στα μικροπρεπή κάστρα του ανικανοποίητου, χρησιμοθηρικού εαυτού σου.

     «Είμαι μέρος του κάθε ανθρώπου που ο δρόμος του διασταυρώθηκε με τον δικό μου» ( Έμερσον)

      Όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους έρχεται σε επαφή ο άνθρωπος στο διάβα της ζωής του, τον επηρεάζουν πολύ ή λίγο.

    «Αν κοινωνήσωμεν με τους άλλους αληθεύομεν, αν μείνουμε μόνοι μας ψευδόμεθα» (Ηράκλειτος)       

      Ήρθαμε στην κρίση γιατί νομίσαμε ότι το εγώ μπορεί να ζήσει χωρίς το εσύ, χωρίς το εμείς. Έτσι το ατομικό συμφέρον δρούσε διαχρονικά, εις βάρος του συλλογικού συμφέροντος.

    Ξεχνάμε ότι για ότι γίνεται ή δεν γίνεται έχω ευθύνη εγώ, ανεξάρτητα από την όποια ευθύνη έχει ο άλλος !

   Δεν μπορείς να δημιουργείς άρρωστες σχέσεις, και να πιστεύεις σ’ ένα απώτερο παράδεισο, ενώ ήδη προγεύεσαι την κόλαση.

  Πιστεύω ότι η απουσία του άλλου, η ακοινωνησία με τον άλλο είναι κόλαση.

  Αν ο άλλος έχει την ικανότητα να με κάνει ευτυχισμένο, τότε κι εγώ μπορώ να κάνω ευτυχισμένο τον άλλο. Αν είναι έτσι, τότε γιατί ο καθένας δεν ευτυχεί τον εαυτό του ;

  Ο άλλος δεν μπορεί να με σώσει σχεδόν από τίποτα.

  Πρέπει να ακούμε με σεβασμό και χωρίς προκατάληψη από τον σύντροφό μας ποιες από τις συμπεριφορές μας τον πληγώνουν και τον κάνουν να φεύγει μακριά μας.

  Για να ευδοκιμήσει η σχέση είναι απαραίτητο να μη δούμε τον άλλο σαν σωτήρα, αλλά σαν ένα άνθρωπο που θα μας δώσει πολλές ευκαιρίες να διευρύνουμε τη συνείδησή μας, να ανακαλύψουμε βαθύτερες αλήθειες μέσα από τα προβλήματα, δυσκολίες, απογοητεύσεις, αλλά και μέσα από τις χαρές, κατορθώματα κι ευχάριστες εκπλήξεις.

   Από πολύ μικρή ηλικία οι γονείς ανεπίγνωστα το δένουν με πολλά μικρά νήματα. Μ’ αυτό τον τρόπο πριονίζεται η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση και ο αυτοσεβασμός του μικρού παιδιού. Το αποτέλεσμα είναι ο ενήλικας άνθρωπος να δυσκολεύεται να πιστέψει στον εαυτό του, στις ικανότητές του, διότι τόσα χρόνια με φανερό ή μεταμφιεσμένο τρόπο, του επικοινωνούσαν οι γονείς του την αδυναμία και την ανικανότητά του.

   Οι ουσιαστικές σχέσεις με τα παιδιά μας δημιουργούνται βαθμιαία από την πρώτη μέρα της γέννησης, παίζοντας και μέσα από στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας και όχι μέσα από φωνές, συμβουλές και παρατηρήσεις.

   Θεωρούσε ότι η λύση στο αδιέξοδο της σχέσης τους ήταν μόνο στα χέρια του άντρα της. Αυτός ήταν κατά την γνώμη της ο μοναδικός υπεύθυνος. Άρα αυτός έπρεπε να κάνει κάτι. Και αυτός δεν έκανε τίποτα.

   Γνήσιος εαυτός σημαίνει : είμαι αυτός που πραγματικά είμαι κι όχι αυτός που οι άλλοι θα ήθελαν να είμαι .

   Επειδή νοιώθουμε απογοητευμένοι από πρόσωπα ή καταστάσεις, πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι έτσι όπως ακριβώς τα αισθανόμαστε.

   Τα παιδιά από την ώρα που θα γεννηθούν διαισθητικά αντιλαμβάνονται τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα.

   Η αγάπη, η αναγνώριση, η ενθάρρυνση εκ μέρους των γονιών βοηθούν αποφασιστικά να οικοδομηθεί βαθμιαία η αυτοεκτίμηση, ο αυτοσεβασμός και η αυτοπεποίθηση στο μικρό παιδί.

   Η δυσκολία μέσα στη σχέση μπορεί να σε δυσκολεύει, όμως σε εξελίσσει και στο τέλος νοιώθεις ικανοποίηση και πληρότητα, γιατί έχεις προχωρήσει στη ζωή.

   Για τα περισσότερα ζευγάρια οι διαφορές αποτελούν πεδίο συγκρούσεων, παρά ευκαιρίες για το επόμενο βήμα.

   Σύμφωνα με μια θεωρία, ο γάμος είναι ένα ισόπλευρο τρίγωνο που οι πλευρές του είναι το πάθος, η οικειότητα και η δέσμευση. Για να πηγαίνει καλά ο γάμος, πρέπει να μεγαλώνουν το ίδιο και οι τρεις πλευρές. Πάντως εγώ έχω κάποια επιφύλαξη για το αν μπορεί να μεγαλώνει η πλευρά του πάθους.

   Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι να είσαι ερωτευμένος κρατά το πολύ δυο χρόνια.

   Το να νοιώθεις ερωτευμένος συνδέεται με τη σεξουαλικότητα. Από την άλλη, όταν νοιώθουμε σεξουαλική έλξη προς κάποιο πρόσωπο, δεν σημαίνει πως είσαι οπωσδήποτε ερωτευμένος με αυτό. Δηλ. έρωτας και σεξουαλικότητα δεν ταυτίζονται πάντα.

   Αν αυτό που ξεκίνησε ως ερωτική έλξη προς το ωραίο για σένα πρόσωπο, γίνει το μέσον για να γνωρίσεις την ωραιότητα του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα, τότε αυτή η ερωτική έλξη μπορεί να μην έχει τέλος.

   Έχει διαπιστωθεί, ότι χωρίς οικογένεια τα «αδέσποτα» παιδιά έχουν μικρότερο προσδόκιμο όριο ηλικίας, αλλά και περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα.

   Ο αυθεντικά ερωτικός άνθρωπος αναζητά τον έρωτα σε όλες τις εκφράσεις της ζωής και όχι μόνο στη σεξουαλική εμπειρία.

   Αυτό που μετράει περισσότερο είναι το πώς είναι το ζευγάρι όταν είναι μαζί και λιγότερο το πόσο χρόνο είναι.

   Απαραίτητο θεωρώ και το να μοιράζεται κανείς τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματά του με τον σύζυγό του. Γιατί αυτό προϋποθέτει εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του άλλου.

   Αν έχουμε το πάθος και την οικειότητα, τότε έχουμε μια καλή συμβίωση, αλλά όχι γάμο. Ο γάμος απαιτεί και την παρουσία ενός άλλου χαρακτηριστικού, τη δέσμευση.

   Αν το αρχικό ερωτικό πάθος εξελιχθεί σε πάθος και λατρεία για μια δημιουργική ζωή, τότε θα τροφοδοτεί ανανεωτικά το γάμο.

   Η σχέση τους πέρασε μια κρίση. Αυτό το υπαρξιακό ταρακούνημα που περνάνε πολλά ζευγάρια, όταν φτάνει η στιγμή να αποφασίσουν αν θα προχωρήσουν σε γάμο ή όχι.

   Πριν την ανάπτυξη ενός δεσμού πρέπει να προηγηθεί η αίσθηση ταυτότητος.

   Αν παντρευτείς χωρίς να έχεις αναπτύξει μια επαρκώς σταθερή ταυτότητα και ελπίζεις ότι αυτό θα γίνει μέσα στο γάμο και με τη βοήθεια του συζύγου, διακινδυνεύεις πολλά.

   Αυτό ήταν ένα πρόσθετο βάρος για το ζευγάρι. Υποδύονταν ρόλους  ρόλους και φορούσαν προσωπεία προκειμένου να κρύβουν τη θλίψη και τη μοναξιά, ώστε να μη δίνουν λαβές και γίνονται πρόξενοι πικρόχολων σχολίων.

   Ίσως ακούγεται πολύ απλό και εύκολο το να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, αλλά η ζωή αποδεικνύει το αντίθετο.

   Ποτέ δεν πρέπει να επαναπαύεσαι και να θεωρείς δεδομένη την ποιότητα της σχέσης, όσο καλή κι αν είναι. Η σχέση χρειάζεται ανανέωση και ανατροφοδότηση.

   Έχει μεγάλη σημασία η συνειδητοποίηση της σωστής στάσης και προετοιμασίας από πλευράς των γονιών στο να φύγουν τα παιδιά, να πετάξουν, χαράζοντας τους προσωπικούς τους δρόμους.

   Στις παρέες φοράμε τα καλά ψυχολογικά ρούχα, βάζουμε το πλατύ χαμόγελό μας, ακόμη κι αν λίγο νωρίτερα έγινε χαμός στο σπίτι.

   Η ζωή αναδεικνύεται μέσα από την προσωπική αναζήτηση και την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης της πορείας της ζωής. Ο θάνατος τρέφεται μέσα από την παραίτηση και την προβολή της προσωπικής ευθύνης στους άλλους.

   Η ζωή αναζωογονείται από την αδιάκοπη αναζήτηση, από την ευλογημένη και καμια φορά οδυνηρή αμφιβολία. Ο θάνατος τρέφεται από την αδιάκοπη, μονότονη και χωρίς καμιά πρωτοτυπία επανάληψη του καθιερωμένου.

   Κάποιοι από εμάς νοιώθουμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα προσωπείο ταυτότητας κομμένο και ραμμένο στα μέτρα εκείνων από τους οποίους νοιώθουμε απόρριψη.

   Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.

   Μια απάτη στο ζευγάρι : «Αν δεν ήσουν εσύ έτσι, τότε θα ήμουν εγώ αλλιώς».