(Τα λόγια που είπε στους Βαρβάρους πριν τον σφάξουν)
- Δεν είναι σωστό – τους έλεγε –κι ούτε δείχνει γνώμη
αντρίκια και σταθερή, όταν βιάζουν κάποιον, εκείνος να δέχεται και να κάνει ότι
τον διατάξουν. Οι ασκητάδες πρέπει να είναι γενναίοι και μεγαλόψυχοι κι έτσι
μου φαίνεται πως δεν είναι σωστό να παραδίνονται και να προδίνουν από τρόμο ή
φοβέρα, έστω κι αν τα πράγματα δείχνουν πως τους απειλεί μεγάλος κίνδυνος.
Διότι αν συνηθίσει κανείς να υποχωρεί στα μικρά πράγματα, τότε θα νικηθεί
εύκολα και στα μεγάλα.
Κι όταν η δειλία κυριέψει απ’ την αρχή τον άνθρωπο, τον διδάσκει να περιφρονεί τα μεγάλα καλά και τις αρετές, και τέλος ν’ αρνείται και να προδίδει κι’ αυτήν ακόμη την πίστη του, ιδίως όταν ο φόβος των πειρασμών τον βρει νάχει τον νου του γεμάτο από φόβο και δειλία. Αν λοιπόν έτσι εύκολα προδώσω την ελευθερία μου και χάσω το αυτεξούσιό μου, τότε, αν τύχει κάποτε, και με φοβερίσουν με τιμωρίες και ξυλοδαρμούς, πως θα βαστάξω και δεν θα προδώσω την πίστη μου, έχοντας συνηθίσει ν’ αποφεύγω τις τιμωρίες και να θέτω σε δεύτερη μοίρα την ψυχική σωτηρία μου ; Και γι’ αυτό κάμετε ότι θέλετε, και μην περιμένετε να υποχωρήσω σ’ αυτό που μου ζητάτε : μήτε τους τόπους που μένουν οι ασκητές ( και που γνωρίζω φυσικά) σας δείχνω, μήτε βγαίνω παραέξω από την πόρτα του κελιού μου, όπως μου ζητάτε, και μήτε ξεντύνομαι το ένδυμά μου. Και τούτο για δυο λόγους : πρώτα, για να μάθει ο καθένας πως είμαι κύριος της γνώμης μου και ύστερα, γιατί δεν θέλω να δει κανείς γυμνό το κορμί μου, που ως τώρα ούτε τα δικά μου μάτια δεν αντίκρισαν τη γυμνότητά του. Όταν βέβαια θα με θανατώσετε, και πεθαμένος δεν θα νιώθω πια τίποτε, ας πάθει από σας ότι θέλετε το κορμί μου. Γιατί τότε η κατηγορία δεν θα πέφτει πάνω μου, μα πάνω στη δική σας απανθρωπιά. ΠΡΟΤΙΜΩ ΛΟΙΠΟΝ, ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ και να παραδώσω τον εαυτό μου και τον ανδρισμό μου σε δουλοπρέπεια. Κάλλιο τόχω να σκοτωθώ εδώ, όπου αγωνιζόμουν τόσο καιρό, κι ας γίνει τάφος η κατοικία μου. Αυτή που ως τώρα δεχόταν τους ιδρώτες μου, ας δεχθεί τώρα και τα αίματά μου.
Κι όταν η δειλία κυριέψει απ’ την αρχή τον άνθρωπο, τον διδάσκει να περιφρονεί τα μεγάλα καλά και τις αρετές, και τέλος ν’ αρνείται και να προδίδει κι’ αυτήν ακόμη την πίστη του, ιδίως όταν ο φόβος των πειρασμών τον βρει νάχει τον νου του γεμάτο από φόβο και δειλία. Αν λοιπόν έτσι εύκολα προδώσω την ελευθερία μου και χάσω το αυτεξούσιό μου, τότε, αν τύχει κάποτε, και με φοβερίσουν με τιμωρίες και ξυλοδαρμούς, πως θα βαστάξω και δεν θα προδώσω την πίστη μου, έχοντας συνηθίσει ν’ αποφεύγω τις τιμωρίες και να θέτω σε δεύτερη μοίρα την ψυχική σωτηρία μου ; Και γι’ αυτό κάμετε ότι θέλετε, και μην περιμένετε να υποχωρήσω σ’ αυτό που μου ζητάτε : μήτε τους τόπους που μένουν οι ασκητές ( και που γνωρίζω φυσικά) σας δείχνω, μήτε βγαίνω παραέξω από την πόρτα του κελιού μου, όπως μου ζητάτε, και μήτε ξεντύνομαι το ένδυμά μου. Και τούτο για δυο λόγους : πρώτα, για να μάθει ο καθένας πως είμαι κύριος της γνώμης μου και ύστερα, γιατί δεν θέλω να δει κανείς γυμνό το κορμί μου, που ως τώρα ούτε τα δικά μου μάτια δεν αντίκρισαν τη γυμνότητά του. Όταν βέβαια θα με θανατώσετε, και πεθαμένος δεν θα νιώθω πια τίποτε, ας πάθει από σας ότι θέλετε το κορμί μου. Γιατί τότε η κατηγορία δεν θα πέφτει πάνω μου, μα πάνω στη δική σας απανθρωπιά. ΠΡΟΤΙΜΩ ΛΟΙΠΟΝ, ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ και να παραδώσω τον εαυτό μου και τον ανδρισμό μου σε δουλοπρέπεια. Κάλλιο τόχω να σκοτωθώ εδώ, όπου αγωνιζόμουν τόσο καιρό, κι ας γίνει τάφος η κατοικία μου. Αυτή που ως τώρα δεχόταν τους ιδρώτες μου, ας δεχθεί τώρα και τα αίματά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου