Άνθρωποι και ανθρωπάκια

 

 

Είδα στο YouTube την ταινία «A Powerful True Story of Love and Hope in the Darkest of Times». Στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαν πάρει οι Σοβιετικοί με διαταγή του Στάλιν πολλές γυναίκες από τα χωριά της Ουγγαρίας και τις οδήγησαν σε ανθρακωρυχεία όπου δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες μέχρι το 1949 που ευόδωσε ο Στάλιν να επιτρέψει την επιστροφή τους στα χωριά τους.

Η ταινία είναι στην ουγγρική γλώσσα, αλλά έχει αγγλικούς υπότιτλους. Ένας από τους αξιωματικούς εκεί αγάπησε την ηρωίδα και της έσωσε την ζωή κι έτσι στην επιστροφή τους βρέθηκε στο δίλλημα να τον ακολουθήσει στην Γερμανία ή να επιστρέψει στους γονείς της και την κόρη της. Βασανίστηκε η καρδιά της κι έσταξε αίμα μέχρι τελικά να επιλέξει το δεύτερο. Από την ταινία συνειδητοποίησα μια διαφορά που έχουν οι Άνθρωποι από τα ανθρωπάκια.

Οι Άνθρωποι μοιάζουν με τον Υιό του Ανθρώπου, τον Χριστό, ο οποίος στον κήπο της Γεσθημανή βασανίστηκε μεταξύ της επιλογής να μείνει υπάκουος στον Πατέρα του και να πιει το πικρό ποτήρι ή να το αποφύγει. Μπορούσε, αν ήθελε, ως Θεός να το αποφύγει, αφού λίγο πριν το είχε δηλώσει ότι με την θέλησή του παραδίδει την ψυχή του. Ήταν τόση η αγωνία του που έτρεχε ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος, επειδή από την υπερβολική υπερένταση έσπαζαν τα αιμοφόρα αγγεία του προσώπου του. Τελικά επέλεξε το πρώτο, να κάνει το αρεστό στον Πατέρα του.

Οι Άνθρωποι λοιπόν μπροστά στις σοβαρές αποφάσεις πλημυρίζουν από αγωνία. Η καρδιά τους στάζει αίμα μέχρι να καταλήξουν ποιον δρόμο θα ακολουθήσουν. Έχουν μεγάλη καρδιά που αντέχει τους δισταγμούς, τις αμφιβολίες, την καθυστέρηση. Ταιριάζουν και σ’ αυτούς τα λόγια του μεγάλου Κωστή Παλαμά «η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».

Ναι, οι Άνθρωποι μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις κοντοστέκονται. Δε βιάζονται να προχωρήσουν κι ας τους σπρώχνει όλος ο κόσμος. Δικαίωμά τους να κάμνουν τις προτάσεις τους οι οποιοιδήποτε άλλοι και να έχουν τις επιθυμίες τους. Οι Άνθρωποι όμως περιμένουν να δουν προς ποια επιλογή θα κλείνει η καρδιά τους. «Αν ήμουν στην θέση σου αυτό θα έκαμνα» είπε κάποτε στον Μέγα Αλέξανδρο ο Στρατηγός Παρμενίων. «Κι εγώ το ίδιο θα έκαμνα, αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος» του απάντησε ο Μέγας.      

Τα ανθρωπάκια ούτε που καταλαβαίνουν ποιες είναι σοβαρές αποφάσεις. Απλώς κάμνουν ότι τους λένε οι άλλοι. Νομίζουν επειδή αυτοί που τους μιλάνε είναι γονείς, Εξομολόγοι, Ηγούμενοι, Καθηγητές, συγγενείς, φίλοι, ότι πρέπει να κάνουν απ’ ευθείας αυτό που τους λένε. Έχουν μικρή καρδιά που δεν αντέχει να στάζει αίμα από την αμφιβολία και τον δισταγμό. Κάπως έτσι και η Σαλώμη έτρεξε αμέσως να υπακούσει στην πρόταση της μοιχαλίδας μητέρας της και ζήτησε το κεφάλι του Ιωάννη του Προδρόμου.

Τα ανθρωπάκια δεν ξέρουν να φέρονται σε ανθρώπους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην είναι μπερδεμένο το κεφαλάκι τους. Δεν αντέχουν ενώ ζουν την κόλαση μέσα τους, στους γύρω να μην δείχνουν τίποτα. Δεν είναι σε θέση να ζήσουν αυτό που λέει ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης «κι αν γελάω είναι ψέμα / η καρδιά μου στάζει αίμα». Τα ανθρωπάκια δεν είναι σαν τον μεγάλο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που περιποιήθηκε τον φονιά του αδερφού του και δεν τον παρέδωσε στο εκτελεστικό απόσπασμα.       

Τελικά αυτό που ξεχωρίζει τους Ανθρώπους από τα ανθρωπάκια είναι  «της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα». Όσο πιο κοντά είναι κανείς στα μεγάλα διλλήματα της ζωής του στους θρόμβους αίματος που έσταζαν από τον Υιό του Ανθρώπου, τόσο περισσότερο Άνθρωπος είναι.