Αυτό το καλοκαίρι είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο του καθηγητή του Α.Π.Θ. κ. Στάθη Πελαγίδη « Ο ηρωικός Πόντος ». Αν και είμαι πόντιος, για την Γενοκτονία των Ποντίων δεν ήξερα τίποτα (γιατί δεν μας την δίδαξαν στο σχολείο ;). Επειδή και πολλοί άλλοι μπορεί να μην ξέρουν τίποτα, και σαν μνημόσυνο για τις χιλιάδες των Ελλήνων που σφαγιάστηκαν, ας ασχοληθούμε λίγο με το θέμα.
• Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.Η ιστορία των Ελλήνων στον Πόντο ξεκινάει από το 8ο π.Χ. αιώνα οπότε και εγκαθίστανται στον Πόντο, που είχε φήμη περιοχής με άφθονη παραγωγή και πλούσια μεταλλεύματα. Από τα χρόνια εκείνα ιδρύθηκαν η Σινώπη, η Κερασούντα, η Τραπεζούντα κλπ. Οι Μύριοι του Ξενοφώντα αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα όταν κατέβηκαν στον Πόντο γνώρισαν τη θερμή ελληνική φιλοξενία. Οι κατακτητές του Πόντου διαδέχονται ο ένας τον άλλο, αυτό όμως δεν εμποδίζει τις ελληνικές πόλεις να ανθούν οικονομικά και πολιτιστικά. Αλεξανδρινή περίοδος, Ρωμαιοκρατία, Βυζαντινή περίοδος. Μετά την άλωση της Κων/πολης (1453) και την κατάληψη της Πελοποννήσου, ο Πόντος παρέμενε η μόνη ελεύθερη ελληνική περιοχή μέχρι το 1461, οπότε σκλαβώθηκε κι αυτός στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Στα 500 χρόνια Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές ασφυκτικά να εξισλαμίσουν τους Έλληνες. Τα μεγαλύτερα βάσανα τα πέρασαν όσοι κατοικούσαν στα παράλια και λιγότερο όσοι κατοικούσαν στα βουνά του Πόντου. Μεγάλη βοήθεια στις δυσκολίες αυτές πρόσφεραν τα μοναστήρια του Πόντου και κυρίως η Παναγία Σουμελά, ο Άγιος Ιωάννης Βαζελώνας, ο Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα κλπ. Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου πήρε τέλος με την Γενοκτονία 1916-1923, κατά την οποία από τους 750.000 που ζούσαν στον Πόντο, 353.000 σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους και διασκορπίστηκαν οι υπόλοιποι. Και έτσι η συμφωνία της Λωζάνης το 1923 για την μαζική ανταλλαγή πληθυσμών Ελλάδας - Τουρκίας, δεν αφορούσε τις περιοχές του Πόντου, γιατί εκεί δεν υπήρχαν πλέον Έλληνες !
• Η Γενοκτονία των Ποντίων.Ενώ οι Σουλτάνοι που διοικούσαν την οθωμανική αυτοκρατορία για 500 χρόνια ακολούθησαν μια πολιτική που ελισσόταν από πολύ κακή μέχρι και συνετή, οι Νεότουρκοι που κατέλαβαν την εξουσία στα 1908, ήταν αποφασισμένοι να εξαφανίσουν όλα τα έθνη από την Τουρκία. « Η Τουρκία για τους Τούρκους » ήταν το σύνθημά τους. Αρχικά οι διωγμοί γίνονται προσεγμένα και κάπως μεμονωμένα ( δολοφονίες, δημεύσεις περιουσιών κλπ.). Μόλις όμως οι Τούρκοι τελείωσαν με την Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, και με την είσοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων (η Τουρκία ήταν με την Γερμανία), η κατάσταση στον Πόντο έγινε αφόρητη. Η κορύφωση του δράματος του Ποντιακού Ελληνισμού, έγινε την περίοδο που έκανε η Ελλάδα την μικρασιατική εκστρατεία και επικράτησε στην Τουρκία ο Κεμάλ (1919-1923). Οι ελληνικοί πληθυσμοί δεν φονεύονται απλά με μαχαίρια και όπλα, αλλά πεθαίνουν ύστερα από φρικώδη μαρτύρια, πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία. Λεηλάτησαν, βίασαν, πυρπόλησαν ολόκληρα χωριά, βασάνισαν, έσφαξαν, έθαψαν ζωντανούς άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους, και μετέβαλαν σε εκτεταμένα νεκροταφεία ελληνικές χριστιανικές κοινότητες που μέχρι τότε ανθούσαν και εξέπεμπαν την ελληνική πολιτιστική τους ακτινοβολία σ’ όλη την Ανατολή. Οδηγούσαν ολόκληρα χωριά με γέρους , μικρά παιδιά, σε πορείες έξι και επτά μηνών χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, μέσα στο κρύο και τη ζέστη, δήθεν για να τους εγκαταστήσουν στα βάθη της Τουρκίας (έτσι τους έλεγαν!) και μέχρι να φτάσουν είχαν πεθάνει όλοι. Και δεν τους άφηναν ούτε να θάψουν τα παιδιά τους, για να τα φάνε τα σκυλιά (πόσες φορές πέθαναν εκείνοι οι γονείς, πριν πεθάνουν κι’αυτοί!). Γι’ αυτές τις πορείες θανάτου διαβάστε στο βιβλίο της Thea Halo « Ούτε το όνομά μου » σελ. 214-234, την περιγραφή της μητέρας της Θυμίας, που ήταν δεκάχρονο κορίτσι σε μια τέτοια πορεία θανάτου και τελικά γλίτωσε. Έτσι το 50% των Ελλήνων του Πόντου θανατώθηκε και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν σε Ρωσία και Ελλάδα (δυστυχώς όμως και στην Ελλάδα από μικροψυχία, στενοκεφαλιά και έλλειψη Ηγετών, δεν τους ήθελαν και τους έστελναν από τόπο σε τόπο με αποτέλεσμα να πεθαίνουν μικρά παιδιά!). Και αν τα θύματα ήταν μόνο τόσα, οφείλεται στους Ηγέτες που είχαν όπως ήταν ο ηρωικός μητροπολίτης Αμασείας Γερμανός Καραβαγγέλης ( πόσα πρόσφερε και στον Μακεδονικό Αγώνα και στον Πόντο, και πόσο αχάριστα του φέρθηκε η Πατρίδα! τον τίμησε μετά θάνατον, ως συνήθως), ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος κ.α. Τους Αρμένιους που δεν είχαν Ηγέτες, τους έσφαξαν σχεδόν όλους (1.500.000). Φυσικά η Γενοκτονία έγινε με την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων, γιατί τους ήταν συμφέρουσα η φιλία του Κεμάλ ! (τα ίδια κάνουν και σήμερα, απλώς τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ δεν μας τα λένε).
« Ο Διοκλητιανός γέμισε τον Παράδεισο !» έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος. Έτσι και οι σύγχρονοι Διοκλητιανοί, Κεμάλ, Οσμάν (του έχουν και άγαλμα στην Κερασούντα για τα πολλά εγκλήματα που έκανε), Εμβέρ, Ισμέτ κλπ. άθελά τους γέμισαν κι αυτοί τον Παράδεισο. Δεν ήξεραν οι γενοκτόνοι ότι υποβάλλοντας σε μαρτυρικό θάνατο τόσους αθώους, τους έκαναν την μεγάλη τιμή να συμμετάσχουν στο Πάθος του Αθώου Χριστού (μακάρι να μας αξίωνε και μας ο Θεός τέτοια τιμή, αλλά δυστυχώς εμείς είμαστε νερόβραστοι). Όταν επισκέφθηκε τον Γέροντα Παΐσιο στο κελλί του στο Άγιο Όρος η Αγία Ευφημία (τι επισκέψεις είχε ο Γέροντας !), ανάμεσα στ’ άλλα την ρώτησε ο Γέροντας (επειδή ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη ) : - Πώς άντεξες τέτοια μαρτύρια ; Του απάντησε η Αγία Ευφημία: - Αν ήξερα τι δόξα έχουν οι Άγιοι, θα έκανα ότι μπορούσα να περάσω πιο μεγάλα μαρτύρια.
Των υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αδίκως σφαγιασθέντων αδελφών μας Ποντίων, ας είναι αιωνία η μνήμη !
Υ.Γ. Οι Τουρκικές Κυβερνήσεις δίνουν πολλά χρήματα σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και αλλού, για να μην αναφέρουν στα μαθήματά τους και τα βιβλία τους τίποτε για τις γενοκτονίες (τόλμησαν μερικοί πληρωμένοι Καθηγητές να ισχυριστούν σε παγκόσμια συνέδρια, ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για τις γενοκτονίες, κι ας γνωρίζουν ότι μόνο οι αναφορές των Προξενείων στην Τουρκία προς τις Κυβερνήσεις τους, στις οποίες περιγράφονται λεπτομερώς οι γενοκτονίες, είναι 9.000 !), και πιέζουν ασφυκτικά τις ξένες Κυβερνήσεις να μην τις αναγνωρίσουν. Άδικα κουράζονται και ξοδεύονται όμως, γιατί «το αίμα των χιλιάδων αθώων βοά προς τον Θεό» (Γένεσις 4,10).
• Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.Η ιστορία των Ελλήνων στον Πόντο ξεκινάει από το 8ο π.Χ. αιώνα οπότε και εγκαθίστανται στον Πόντο, που είχε φήμη περιοχής με άφθονη παραγωγή και πλούσια μεταλλεύματα. Από τα χρόνια εκείνα ιδρύθηκαν η Σινώπη, η Κερασούντα, η Τραπεζούντα κλπ. Οι Μύριοι του Ξενοφώντα αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα όταν κατέβηκαν στον Πόντο γνώρισαν τη θερμή ελληνική φιλοξενία. Οι κατακτητές του Πόντου διαδέχονται ο ένας τον άλλο, αυτό όμως δεν εμποδίζει τις ελληνικές πόλεις να ανθούν οικονομικά και πολιτιστικά. Αλεξανδρινή περίοδος, Ρωμαιοκρατία, Βυζαντινή περίοδος. Μετά την άλωση της Κων/πολης (1453) και την κατάληψη της Πελοποννήσου, ο Πόντος παρέμενε η μόνη ελεύθερη ελληνική περιοχή μέχρι το 1461, οπότε σκλαβώθηκε κι αυτός στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Στα 500 χρόνια Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές ασφυκτικά να εξισλαμίσουν τους Έλληνες. Τα μεγαλύτερα βάσανα τα πέρασαν όσοι κατοικούσαν στα παράλια και λιγότερο όσοι κατοικούσαν στα βουνά του Πόντου. Μεγάλη βοήθεια στις δυσκολίες αυτές πρόσφεραν τα μοναστήρια του Πόντου και κυρίως η Παναγία Σουμελά, ο Άγιος Ιωάννης Βαζελώνας, ο Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα κλπ. Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου πήρε τέλος με την Γενοκτονία 1916-1923, κατά την οποία από τους 750.000 που ζούσαν στον Πόντο, 353.000 σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους και διασκορπίστηκαν οι υπόλοιποι. Και έτσι η συμφωνία της Λωζάνης το 1923 για την μαζική ανταλλαγή πληθυσμών Ελλάδας - Τουρκίας, δεν αφορούσε τις περιοχές του Πόντου, γιατί εκεί δεν υπήρχαν πλέον Έλληνες !
• Η Γενοκτονία των Ποντίων.Ενώ οι Σουλτάνοι που διοικούσαν την οθωμανική αυτοκρατορία για 500 χρόνια ακολούθησαν μια πολιτική που ελισσόταν από πολύ κακή μέχρι και συνετή, οι Νεότουρκοι που κατέλαβαν την εξουσία στα 1908, ήταν αποφασισμένοι να εξαφανίσουν όλα τα έθνη από την Τουρκία. « Η Τουρκία για τους Τούρκους » ήταν το σύνθημά τους. Αρχικά οι διωγμοί γίνονται προσεγμένα και κάπως μεμονωμένα ( δολοφονίες, δημεύσεις περιουσιών κλπ.). Μόλις όμως οι Τούρκοι τελείωσαν με την Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, και με την είσοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων (η Τουρκία ήταν με την Γερμανία), η κατάσταση στον Πόντο έγινε αφόρητη. Η κορύφωση του δράματος του Ποντιακού Ελληνισμού, έγινε την περίοδο που έκανε η Ελλάδα την μικρασιατική εκστρατεία και επικράτησε στην Τουρκία ο Κεμάλ (1919-1923). Οι ελληνικοί πληθυσμοί δεν φονεύονται απλά με μαχαίρια και όπλα, αλλά πεθαίνουν ύστερα από φρικώδη μαρτύρια, πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία. Λεηλάτησαν, βίασαν, πυρπόλησαν ολόκληρα χωριά, βασάνισαν, έσφαξαν, έθαψαν ζωντανούς άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους, και μετέβαλαν σε εκτεταμένα νεκροταφεία ελληνικές χριστιανικές κοινότητες που μέχρι τότε ανθούσαν και εξέπεμπαν την ελληνική πολιτιστική τους ακτινοβολία σ’ όλη την Ανατολή. Οδηγούσαν ολόκληρα χωριά με γέρους , μικρά παιδιά, σε πορείες έξι και επτά μηνών χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, μέσα στο κρύο και τη ζέστη, δήθεν για να τους εγκαταστήσουν στα βάθη της Τουρκίας (έτσι τους έλεγαν!) και μέχρι να φτάσουν είχαν πεθάνει όλοι. Και δεν τους άφηναν ούτε να θάψουν τα παιδιά τους, για να τα φάνε τα σκυλιά (πόσες φορές πέθαναν εκείνοι οι γονείς, πριν πεθάνουν κι’αυτοί!). Γι’ αυτές τις πορείες θανάτου διαβάστε στο βιβλίο της Thea Halo « Ούτε το όνομά μου » σελ. 214-234, την περιγραφή της μητέρας της Θυμίας, που ήταν δεκάχρονο κορίτσι σε μια τέτοια πορεία θανάτου και τελικά γλίτωσε. Έτσι το 50% των Ελλήνων του Πόντου θανατώθηκε και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν σε Ρωσία και Ελλάδα (δυστυχώς όμως και στην Ελλάδα από μικροψυχία, στενοκεφαλιά και έλλειψη Ηγετών, δεν τους ήθελαν και τους έστελναν από τόπο σε τόπο με αποτέλεσμα να πεθαίνουν μικρά παιδιά!). Και αν τα θύματα ήταν μόνο τόσα, οφείλεται στους Ηγέτες που είχαν όπως ήταν ο ηρωικός μητροπολίτης Αμασείας Γερμανός Καραβαγγέλης ( πόσα πρόσφερε και στον Μακεδονικό Αγώνα και στον Πόντο, και πόσο αχάριστα του φέρθηκε η Πατρίδα! τον τίμησε μετά θάνατον, ως συνήθως), ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος κ.α. Τους Αρμένιους που δεν είχαν Ηγέτες, τους έσφαξαν σχεδόν όλους (1.500.000). Φυσικά η Γενοκτονία έγινε με την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων, γιατί τους ήταν συμφέρουσα η φιλία του Κεμάλ ! (τα ίδια κάνουν και σήμερα, απλώς τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ δεν μας τα λένε).
« Ο Διοκλητιανός γέμισε τον Παράδεισο !» έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος. Έτσι και οι σύγχρονοι Διοκλητιανοί, Κεμάλ, Οσμάν (του έχουν και άγαλμα στην Κερασούντα για τα πολλά εγκλήματα που έκανε), Εμβέρ, Ισμέτ κλπ. άθελά τους γέμισαν κι αυτοί τον Παράδεισο. Δεν ήξεραν οι γενοκτόνοι ότι υποβάλλοντας σε μαρτυρικό θάνατο τόσους αθώους, τους έκαναν την μεγάλη τιμή να συμμετάσχουν στο Πάθος του Αθώου Χριστού (μακάρι να μας αξίωνε και μας ο Θεός τέτοια τιμή, αλλά δυστυχώς εμείς είμαστε νερόβραστοι). Όταν επισκέφθηκε τον Γέροντα Παΐσιο στο κελλί του στο Άγιο Όρος η Αγία Ευφημία (τι επισκέψεις είχε ο Γέροντας !), ανάμεσα στ’ άλλα την ρώτησε ο Γέροντας (επειδή ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη ) : - Πώς άντεξες τέτοια μαρτύρια ; Του απάντησε η Αγία Ευφημία: - Αν ήξερα τι δόξα έχουν οι Άγιοι, θα έκανα ότι μπορούσα να περάσω πιο μεγάλα μαρτύρια.
Των υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αδίκως σφαγιασθέντων αδελφών μας Ποντίων, ας είναι αιωνία η μνήμη !
Υ.Γ. Οι Τουρκικές Κυβερνήσεις δίνουν πολλά χρήματα σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και αλλού, για να μην αναφέρουν στα μαθήματά τους και τα βιβλία τους τίποτε για τις γενοκτονίες (τόλμησαν μερικοί πληρωμένοι Καθηγητές να ισχυριστούν σε παγκόσμια συνέδρια, ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για τις γενοκτονίες, κι ας γνωρίζουν ότι μόνο οι αναφορές των Προξενείων στην Τουρκία προς τις Κυβερνήσεις τους, στις οποίες περιγράφονται λεπτομερώς οι γενοκτονίες, είναι 9.000 !), και πιέζουν ασφυκτικά τις ξένες Κυβερνήσεις να μην τις αναγνωρίσουν. Άδικα κουράζονται και ξοδεύονται όμως, γιατί «το αίμα των χιλιάδων αθώων βοά προς τον Θεό» (Γένεσις 4,10).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου