Η «δικαιοσύνη» της ανθρώπινης Δικαιοσύνης

 

 

Τελευταία είδα στο Netflix μερικά ντοκιμαντέρ για εγκλήματα που έγιναν στις  ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια. Μου έκανε εντύπωση η αδυναμία της ανθρώπινης Δικαιοσύνης στο να αποδώσει δικαιοσύνη.

Για παράδειγμα ένας 45χρονος πρώην πεζοναύτης του στρατού των ΗΠΑ δικάστηκε επειδή βίασε τρεις φορές μια 20χρονη την οποία είχε απαγάγει, και ακόμα, για οπλοχρησία, διαρρήξεις σπιτιών και ηδονοβλεψία. Η ποινή του ήταν να κλειστεί στην φυλακή για 40 χρόνια, δηλαδή ουσιαστικά ισόβια.

Το 2019 ένας 35χρονος άντρας δεν τα πήγαινε καλά με την γυναίκα του και τα έφτιαξε με άλλη γυναίκα. Ένα πρωί σκότωσε την γυναίκα του η οποία ήταν 4 μηνών έγκυος και τα δυο μικρά του κοριτσάκια. Η ποινή του ήταν τρεις φορές ισόβια στην φυλακή δηλαδή ουσιαστικά ισόβια. Αφού μια ζωή έχει ο άνθρωπος, ποια η διαφορά αν καταδικαστεί τρεις φορές ή μια φορά ισόβια ; (Μου περνάει η σκέψη πως αν δεν τα είχε φτιάξει με την άλλη γυναίκα δεν θα έκαμνε τα εγκλήματα).

Οι δυο άντρες τιμωρήθηκαν ουσιαστικά με την ίδια ποινή ενώ τα εγκλήματα που διέπραξαν διέφεραν τεράστια στην βαρύτητα. Για ποιο λόγο ; Γιατί απλά η ανθρώπινη Δικαιοσύνη είναι αδύναμη.

Λέει ο ιερός Χρυσόστομος στην 27^η ομιλία του : «Εάν μυρίους τις εργάσηται φόνους, και τοσαύτα αίματα εκχέη, πως την αξίαν δώη δίκην, του αίματος αυτού μόνου εκχυθέντος ; Μη τούτο λογίζου, άνθρωπε, αλλ’ εννόει ότι τοιούτον μετ’ ού πολύ δέξεται σώμα άφθαρτον, το δυνάμενον διηνεκή και αιώνιον κόλασιν υπέχειν».

Μετάφραση : «Αν κάνει κάποιος χιλιάδες φόνους και χύσει τόσα αίματα, πως θα λάβει την τιμωρία που του αξίζει, αν χυθεί μόνο το δικό του αίμα ; Μη το σκέπτεσαι αυτό, άνθρωπε, αλλά να καταλάβεις ότι μετά από λίγο καιρό θα αποκτήσει άφθαρτο σώμα, το οποίο θα αντέχει να τιμωρείται αιώνια».   

Θυμόμαστε όλοι από την ιστορία πως η επιθυμία αυτών που βασάνιζαν φρικτά ανθρώπους ήταν να μην πεθάνουν γρήγορα από τα βασανιστήρια κι έτσι την γλιτώσουν. Για παράδειγμα στο παλούκωμα πρόσεχαν να μην ακουμπήσει το παλούκι ζωτικά όργανα και πεθάνει ο άνθρωπος. Αυτή την απάνθρωπη μορφή βασανισμού των ανθρώπων την εφάρμοσαν υπερβολικά οι Τούρκοι στα 400 χρόνια σκλαβιάς και την θεωρούσαν νόμιμη.

 Ποτέ οι Έλληνες, ακόμα και στα χρόνια της αρχαιότητας, δεν χρησιμοποίησαν τέτοιο τρόπο βασανισμού σε ανθρώπους. Στον Αθανάσιο Διάκο του πέρασαν οι Τούρκοι ένα παλούκι από τον πρωκτό προσέχοντας να μην ακουμπήσει ζωτικά όργανα και πεθάνει και το έβγαλαν από τον δεξιό ώμο. Έτσι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και 3 μέρες μέσα σε φρικτούς πόνους πριν πεθάνει. Δεν πεθαίνει εύκολα επειδή το παλούκι εμποδίζει την αιμορραγία.   

Γι αυτό έλεγε ο Χριστός : «Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτενόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ.10,28). Δηλαδή μας λέει ο Χριστός, να μη φοβόμαστε αυτούς που το χειρότερο που μπορούν να μάς κάνουν είναι να θανατώσουν το σώμα μας. Μα το σώμα μας αυτό θα πεθάνει σε λίγο καιρό, θέλουμε δε θέλουμε.

Εκείνο όμως το άφθαρτο σώμα δεν θα μπορεί να πεθάνει για να γλιτώσει την κόλαση. Γι αυτό γράφει κάπου στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, θα παρακαλάνε να πεθάνουν, αλλά δυστυχώς δεν θα υπάρχει πλέον θάνατος.    

Μου έλεγαν συνάδελφοι που είδαν την ταινία «Φόνισσα» ότι ψυχοπλακώθηκαν. Κι εγώ έτσι ένιωσα από την ταινία. Όταν όμως διάβασα το βιβλίο που το είχε προσφορά η «Καθημερινή» και ευτυχώς ήταν στην γλώσσα του Παπαδιαμάντη, είδα ένα κλίμα αισιοδοξίας που δεν υπήρχε στην ταινία.

Ακόμα, η «Φόνισσα» δεν αυτοκτόνησε όπως παρουσιάζεται στην ταινία, αλλά πνίγηκε όπως έπνιγε κι αυτή τα κοριτσάκια, στην προσπάθειά της να προλάβει να εξομολογηθεί τα εγκλήματά της. «Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατο εις το πέρασμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχο του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου, μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης».