Η σπουδαιότερη αιτία για την αποτυχία των σχολείων στην Ελλάδα

 

 

Διαβάζοντας την ομιλία τού Χρυσοστόμου πάνω στον 48^ο ψαλμό μού έκαναν εντύπωση τα λόγια του στον στίχο «οὐκ ὄψεται καταφθοράν, ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀποθνήσκοντας». Σχολιάζει ο Μέγας Πατέρας : «Ποιούς ονομάζει σοφούς ; Όχι τους πραγματικά σοφούς. Εμένα μου φαίνεται ότι εννοεί τους μη χριστιανούς σοφούς, διακωμωδώντας αυτούς και εδώ, διότι επειδή νόμιζαν ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν (έγιναν ανόητοι), αφού δεν φιλοσόφησαν καθόλου για την ανάσταση».

Δηλαδή σύμφωνα με τον Χρυσόστομο, όταν μια σοφία δεν ασχολείται καθόλου με την ανάσταση του Χριστού, δεν ασχολείται καθόλου με την ανάσταση των νεκρών σωμάτων που θα γίνει στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αυτή η σοφία είναι στην πραγματικότητα μια ανοησία.

Επομένως οι σοφοί και οι φιλόσοφοι, οι οποίοι αυτά που διδάσκουν έχουν σημασία μόνο μέχρι τον τάφο είναι ανόητοι. Και νομίζω περισσότερο ανόητοι είμαστε εμείς που καθόμαστε και τους ακούμε και τους θαυμάζουμε, αφού σύμφωνα με την γαλλική παροιμία «ένας ανόητος βρίσκει πάντα έναν πιο ανόητο που τον θαυμάζει».

Ποια είναι η σοφία που διδάσκεται στα σχολεία της Ελλάδας και ξεπερνάει τα όρια του τάφου ; Θα πει κάποιος στο μάθημα των θρησκευτικών. Δυστυχώς το μάθημα αυτό πιο σωστό είναι να ονομάζεται θρησκειολογία επειδή όσο ύλη αφιερώνει για την ορθόδοξη πίστη αφιερώνει και για το ισλάμ, βουδισμό, ινδουισμό και πολλά άλλα. Αφήστε που αν ο θεολόγος πει ξεκάθαρα τι λέει το ευαγγέλιο θα έχει προβλήματα. Αμφιβάλλετε ; Ποιος θεολόγος θα τολμήσει να πει ξεκάθαρα στους μαθητές και τις μαθήτριες ποια είναι η θέση της ορθόδοξης εκκλησίας για την ομοφυλοφιλία ;

Μήπως η σοφία που διδάσκουν οι φιλόλογοι στο μάθημα της έκθεσης ; Ασχολούνται στο μάθημα αυτό με πολλές αρετές, την διάκριση, την φιλία, την αλληλεγγύη, την ευσπλαχνία, την δημιουργικότητα και την μουσική που έπεσαν φέτος και στις πανελλαδικές εξετάσεις και πολλά άλλα, αναλύουν τα καλά, την ωφέλεια που έχουν, παροτρύνουν τους μαθητές να τις αποκτήσουν, αλλά … Το πρόβλημα είναι ότι όλες αυτές οι αρετές, όλα αυτά τα καλά, είναι καρποί ενός δέντρου. Κι ενώ οι Κυβερνήσεις της Ελλάδας θέλουν τους καρπούς, δεν θέλουν το δέντρο. Ποιο είναι το δέντρο ; «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων» (Επ.Ιακ. 1,17). Τον Θεό που είναι το δέντρο δεν τον θέλουν, αλλά θέλουν τους καρπούς του δέντρου. Άρα το μάθημα είναι αερολογίες.

Μήπως στο μάθημα της ιστορίας δείχνοντας οι φιλόλογοι στους μαθητές ότι πάνω από την ιστορία βρίσκεται ο Θεός και άρα με την διδασκαλία τους ξεπεράσουν τα όρια του τάφου;  Δυστυχώς συχνά στα σχολικά βιβλία ιστορίας ούτε την επιστημονική αλήθεια δεν γράφουν, όχι να κάνουν και αναφορά στον Θεό. Και όμως στα 400 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους με την ένδοξη ιστορία μας κρατούσαν αναμμένο τον πόθο της λευτεριάς στις καρδιές των ελληνόπουλων. Πέστε μου, αν δεν υπήρχε η μεγάλη κατακραυγή για το βιβλίο «Ιστορίας» της κ. Ρεπούση, οι μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού δεν θα διδασκόντουσαν ότι το 1922 στην παραλία της Σμύρνης πέθαιναν οι Έλληνες από τον «συνωστισμό» ;

Μήπως εμείς των φυσικών επιστημών δείχνοντας στους μαθητές την ομορφιά που υπάρχει στην φύση ξεπεράσουμε τα όρια του τάφου ; «Οι επιστήμονες, έλεγε ο μεγάλος Πουανκαρέ, δεν μελετούν την φύση επειδή είναι χρήσιμη. Την μελετούν επειδή είναι όμορφη. Αν η φύση ήταν χρήσιμη, αλλά δεν ήταν όμορφη, δεν θα άξιζε να την μελετούμε, κι αν δεν άξιζε να την μελετούμε, δεν θα άξιζε να ζούμε». Δυστυχώς έχουμε το ελεύθερο να δείξουμε στους μαθητές όση ομορφιά της φύσης θέλουμε, αρκεί να μην αφήσουμε υπόνοια για Δημιουργό. Μα θα πείτε, στην Ελλάδα βρισκόμαστε ή στην πρώην Σοβιετική Ένωση ; 

Ναι αλλά, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που γιορτάσαμε πριν λίγες μέρες την μνήμη του, ο οποίος ίδρυσε εκατοντάδες σχολεία στην σκλαβωμένη Ελλάδα, δεν ήθελε τέτοια σχολεία. Όταν επισκεπτόταν μια περιοχή τούς έλεγε : «Έχετε σχολείον εδώ εις την χώραν σας να διαβάζουν παιδιά; -Δεν έχουμε, Άγιε του Θεού.

 -Να μαζευτείτε όλοι σας να κάμετε ένα σχολείον καλόν, να βάλετε και επιτρόπους να το κυβερνούν, να βάνουν διδάσκαλον να μανθάνουν όλα τα παιδιά γράμματα, πλούσια και πτωχά, διότι από το σχολείον μανθάνομεν τι είναι Θεός, τι είναι αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, δαίμονες, παράδεισος, κόλασις, αρετή, κακία. Τι είναι ψυχή, σώμα. Διότι χωρίς το σχολείον, περιπατούμεν εις το σκότος. Από το σχολείον ανοίγει το μοναστήριον. Αν δεν ήτο το σχολείον, πού ήθελα μάθει εγώ να σας διδάσκω;».