Η αστεία θεωρία του Δαρβίνου

 

 

Πολλές φορές έχω ασχοληθεί με την θεωρία της εξέλιξης ή του Δαρβίνου όπως είναι περισσότερο γνωστή, αλλά διαβάζοντας αυτές τις μέρες το βιβλίο «essential cell biology” των Alberts κ.α. μου ήρθαν μερικές σκέψεις. Το βιβλίο αυτό μεταφρασμένο και με τον τίτλο «αρχές κυτταρικής βιολογίας» διδάσκεται στις ιατρικές σχολές.   

Λέει λοιπόν στο βιβλίο, το ότι μοιάζουν στα βασικά τους χαρακτηριστικά τα κύτταρα όλων των οργανισμών είναι φυσικό αφού όλοι οι οργανισμοί που υπάρχουν σήμερα προήλθαν από ένα κύτταρο. Κοντολογίς, πριν 4 δισεκατομμύρια χρόνια δημιουργήθηκε ένα κύτταρο, ας αφήσουμε το πως, το οποίο είχε DNA, πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, λιπίδια κα άλλες ουσίες και απ’ αυτό σιγά σιγά δημιουργήθηκαν όλοι οι οργανισμοί και εμείς, που το σώμα μας έχει 100 τρισεκατομμύρια κύτταρα.

Τα σπουδαιότερα χημικά μόρια είναι οι πρωτεΐνες. Αυτά καθορίζουν ότι οι άνθρωποι είμαστε άνθρωποι και οι βάτραχοι βάτραχοι. Εννοείται ότι εμείς και οι βάτραχοι έχουμε διαφορετικές πρωτεΐνες. Οι πρωτεΐνες αποτελούνται από εκατοντάδες αμινοξέα στην σειρά. Για να φτιαχτεί κάθε πρωτεΐνη με τα σωστά αμινοξέα στην σωστή θέση, υπάρχει η πληροφορία στο DNA του κάθε οργανισμού. Αυτή η πληροφορία είναι που ονομάζουμε γονίδιο.

Επομένως άλλες πληροφορίες έχουν τα δικά μας 30.000 γονίδια και άλλες τα γονίδια των βατράχων. Πως όμως έγινε αυτό αφού ξεκινήσαμε όλοι οι οργανισμοί από 1 κύτταρο ; Με τις μεταλλάξεις. Δηλαδή ενώ κανονικά όταν από 1 κύτταρο θα δημιουργηθούν 2 κύτταρα και το DNA πριν γίνει ο πολλαπλασιασμός έχει διπλασιαστεί και τα 2 ολόιδια DNA περνάνε σε κάθε νέο κύτταρο, συμβαίνει κάποιες φορές από τύχη το DNA να υποστεί αλλαγές. Αυτές ονομάζονται μεταλλάξεις.

Όπως καταλαβαίνετε κάτι που έγινε από τύχη είναι απίθανο να ευνοεί την ζωή. Όμως έστω και σπάνια θα μπορούσε να συμβεί μια καλή μετάλλαξη, άντε μετά και δεύτερη, άντε μετά και τρίτη, και πάει λέγοντας. Μα θα πείτε, είναι δυνατόν με τόσα στην τύχη να φτάσαμε στην ομορφιά του κόσμου που υπάρχει πάνω στην γη ;  Είναι δυνατόν με τόσα στην τύχη, να έγιναν τα δάση, τόσα πουλάκια, τα ψάρια, τα έντομα, τα ζώα και το σώμα το δικό μας, όλη η ομορφιά του κόσμου γύρω μας ;

Ναι μας λέει το βιβλίο, επειδή τα 4 δισεκατομμύρια χρόνια είναι πάρα πολλά, ακόμα και σπάνια να συμβαίνει μια καλή μετάλλαξη, αν υπάρχει η πίεση να ευνοείται (την λέμε φυσική επιλογή που κι αυτή έτυχε να υπάρχει), αν ακόμα οι ευνοημένοι οργανισμοί απομονωθούν κάπου π.χ. σ’ ένα νησί για να μη διασταυρώνονται με τους άλλους (το λέμε γενετική απομόνωση που κι αυτή έτυχε να γίνει) τότε φτάνουμε στην ομορφιά του κόσμου που υπάρχει σήμερα.

Βέβαια ως σκεπτόμενοι άνθρωποι θα πούμε «εντάξει, σίγουρα ισχυρίζεστε ότι αυτά μπορεί να είναι σωστά, η επιστήμη κάμνει την δουλειά της, δεν είναι όμως και απόλυτα σίγουρο». Δυστυχώς στο σχολικό βιβλίο βιολογίας της Β΄ Λυκείου στη σελίδα 139 γράφει : «Επειδή όμως είναι απίθανο τόσο πολύπλοκες διαδικασίες να έχουν εξελιχθεί ανεξάρτητα σε κάθε είδος, τα δεδομένα αυτά αποδεικνύουν αναμφισβήτητα πως όλοι οι οργανισμοί έχουν κοινή προέλευση ». Και στη σελίδα 143 γράφει : «Τις τελευταίες όμως δεκαετίες τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί, καθώς και η έρευνα σε άλλες περιοχές της Βιολογίας, ιδιαίτερα μάλιστα στη Μοριακή Βιολογία, δε γεννούν καμιά αμφιβολία ότι ο άνθρωπος, όπως και κάθε άλλος οργανισμός του πλανήτη είναι προϊόν εξέλιξης». Έλεος συνάδελφοι συγγραφείς, στην Ελλάδα βρίσκεστε, στην χώρα του ελεύθερου πνεύματος, μην καλουπώνετε το μυαλό σας !    

Δεν θα έγραφα το άρθρο αν το βιβλίο των Alberts κ.α. δεν έδινε κι ένα παράδειγμα. Βρισκόμαστε λέει σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνει παπούτσια. Τα σχέδια είναι σταθερά και οι μηχανές βγάζουν παπούτσια ολόιδια. Αν συμβεί από τύχη μια αλλαγή στο σχέδιο, είναι απίθανο να βγει το παπούτσι καλύτερο, το πιθανότερο να είναι χειρότερο και να πάει για πέταμα, εκτός κι αν έτυχε μια μικρή αλλαγή στο χρώμα ή στο μέγεθος που δεν πειράζει.

Βέβαια αν το εργοστάσιο φτιάχνει για εκατομμύρια χρόνια παπούτσια και υπάρχει η «πίεση» για καλά παπούτσια, μπορεί από τύχη κάποια αλλαγή να είναι καλή, για παράδειγμα να βγουν χαρακιές σε λεία παπούτσια οπότε δεν θα γλιστράνε ή να μικρύνουν τα τακούνια και να είναι πιο άνετα. Κάπως έτσι προέκυψαν όλοι οι οργανισμοί από το ένα κύτταρο.

Μου φάνηκε αστείο το παράδειγμα και συνειδητοποίησα ότι τελικά είναι πολύ αστεία αυτή η θεωρία του Δαρβίνου ή της εξέλιξης όπως λέγεται. Τόση ομορφιά του κόσμου δεν φτιάχνεται από τύχη, όσα δισεκατομμύρια χρόνια κι αν περάσουν. «Πᾶς γὰρ οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός» (Προς Εβρ.3,4) φωνάζει ο μέγας Απόστολος Παύλος.

Φοβάμαι πως με την θεωρία αυτή ζούμε το γνωστό παραμύθι του Άντερσεν, επειδή πολλοί κυρίως έξω από τον χώρο των φυσικών επιστημών (και μερικοί μέσα στον χώρο για προσωπικούς τους λόγους), θεωρούν ότι είμαστε απόλυτα σίγουροι πως είναι σωστή. Για παράδειγμα διάβαζα το  βιβλίο «Πρακτική Φιλοσοφία» του Παπανούτσου το οποίο στη σελίδα 35 γράφει : «Και τα πόδια μάς κίνησαν, μάς έβγαλαν από την κατάσταση του φυτού. Μάς μετατόπισαν στο χώρο και μάς απελευθέρωσαν από τις ρίζες». Δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι εννοεί την θεωρία της εξέλιξης γιατί μιλούσε με βεβαιότητα.

 Το παραμύθι λοιπόν : «Ένας βασιλιάς επιθυμούσε να εμφανίζεται στον λαό του με καινούργια ρούχα. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν δυο ράπτες απατεώνες που τον έπεισαν ότι θα του φτιάξουν πολύ όμορφα ρούχα αλλά θα μπορούσαν να τα βλέπουν μόνο οι πολύ έξυπνοι. Το νέο διαδόθηκε σε όλο το βασίλειο και οι δυο ράπτες έκαμναν δήθεν ότι δουλεύουν και ετοιμάζουν τα ρούχα και κανείς δεν τολμούσε να πει ότι δεν βλέπει τίποτα για να μην χαρακτηριστεί κουτός. Όταν τελείωσε η στολή ο βασιλιάς την φόρεσε και εμφανίστηκε στον λαό του. Ενώ όλοι έβλεπαν ότι ήταν γυμνός κανείς δεν τολμούσε να το πει για να μην φανεί κουτός, μέχρι που φώναξε ένα παιδάκι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και τότε φώναξαν όλοι και έσκασαν στα γέλια και ο βασιλιάς επέστρεψε ντροπιασμένος στο παλάτι».