Να γιατί είμαστε τόσο φοβισμένοι σήμερα οι Έλληνες

 

 

Ο Μέγας Χρυσόστομος που γιορτάσαμε την μνήμη του στις 13 Νοεμβρίου, σχολιάζοντας τα τελευταία λόγια του 109^ου ψαλμού «ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται, διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν» έδωσε την εξήγηση γιατί είμαστε τόσο φοβισμένοι σήμερα οι Έλληνες.

«ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται». Εδώ δείχνει την ταπεινή διατροφή του (του Χριστού), τον απλοϊκό τρόπο της ζωής του, που ήταν τόσο λιτή (η ζωή του) ώστε να πίνει νερό από τον χείμαρρο … διότι αυτή την φιλόσοφη δίαιτα ήρθε να διδάξει, την εγκράτεια στο στομάχι, την καταπάτηση στην φαντασία, την αποστροφή στην αλαζονεία.

Έπειτα για να δείξει το κέρδος της ζωής αυτής πρόσθεσε «διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν».  Αυτό ήταν καρπός της ταπεινοφροσύνης και του σκληρού βίου. Αυτά δεν ειπώθηκαν για την θεότητα (του Χριστού) αλλά για την σάρκα του που έπινε νερό από τον χείμαρρο και δοξάστηκε. Διότι όχι μόνο δεν την έβλαψε σε τίποτα αυτή η ευτέλεια, αλλά και την ανέβασε σε ύψος απερίγραπτο.  Και εσύ λοιπόν αγαπητέ έχοντας τέτοιο υπόδειγμα, φεύγε τον μπερδεμένο και γεμάτο από φαντασίες τρόπο ζωής και επιδίωκε τον ταπεινό και απλό, αν θέλεις να γίνεις λαμπρός και σπουδαίος. Επειδή γι αυτό ήρθε ο Δεσπότης σου (ο Χριστός), για να σου διδάξει αυτό τον τρόπο ζωής. 

Ας τ’ ακούσουν αυτά όσοι επιδιώκουν να είναι γεμάτο το τραπέζι τους από κάθε είδους εδέσματα και φροντίζουν να τρώνε και να πίνουν τα νοστιμότερα φαγητά και τα καλύτερα κρασιά και καταποντίζουν τον εαυτό τους στον γκρεμό και γίνονται τιποτένιοι. Δεν σε κάμνει σπουδαίο το να έχεις ανάγκη από πολλά, ούτε σε κάμνει ασήμαντο το να χρειάζεσαι λίγα. Κι αν θέλετε ας σχηματίσουμε την εικόνα και των δύο, και των πλούσιων και ισχυρών με τις ανέσεις τους, τους ακολούθους τους, τους σωματοφύλακές τους, την πολυτέλεια της ζωής τους, και των άλλων που δεν απολαμβάνουν τίποτα απ’ αυτά, και ζουν μόνο με νερό, ψωμί και φτωχικά ρούχα.

Ποιος από τους δύο είναι πραγματικά σπουδαίος και ποιος είναι πραγματικά ασήμαντος ; Δεν είναι ολοφάνερο ότι είναι ο δεύτερος πραγματικά σπουδαίος ; Επειδή αυτός και τον βασιλιά (την εξουσία) μπορεί να περιφρονήσει, ενώ ο άλλος είναι δούλος όλων αυτών στους οποίους οφείλεται η πολυτελής ζωή του, σκύβει το κεφάλι, τους κολακεύει, ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους για να μη χάσει τις απολαύσεις του. Επειδή τίποτα δεν σε κάνει τόσο δούλο όσο το να χρειάζεσαι πολλά για να ζήσεις, και τίποτα δεν σε κάμνει τόσο ελεύθερο όσο το να έχεις μόνο μια ανάγκη.

… Διότι τίποτα δεν δίνει τόση δύναμη στην ψυχή όσο το ν’ απαλλαχθεί απ’ όλες τις φροντίδες, και τίποτα δεν την κάμνει τόσο αδύναμη όσο το να είναι σκλαβωμένη σ’ αυτές … (τον άνθρωπο αυτόν) ούτε ο θυμός τον σπαράσσει, ούτε φθόνος ούτε ζήλεια ούτε οι φροντίδες τον λειώνουν ούτε ζηλοτυπίες ούτε κενοδοξία ούτε αλαζονεία ούτε τίποτα άλλο από τα παρόμοια, αλλά είναι σαν το λιμάνι το απαλλαγμένο από τα κύματα είναι η ψυχή του, και οδεύει εύκολα προς τον ουρανό, χωρίς να σκλαβώνεται σε τίποτα από τα παρόντα.

Μη μου πείτε ότι τα λόγια αυτά του Χρυσοστόμου δεν εξηγούν γιατί είμαστε τόσο φοβισμένοι σήμερα οι Έλληνες ; Ο Χριστός έπινε νερό από τον χείμαρρο κι εμείς και το νερό το πληρώνουμε. Μόνο σκεφθείτε πόσα πάγια έξοδα έχουμε κάθε μήνα. Ποια σχέση έχει η δικιά μας ζωή με την ζωή της γενιάς του 1940 ; Εδώ κατάφεραν την περίοδο της «πανδημίας» να στέλνουμε μήνυμα με το κινητό για να πάρουμε την άδεια να βγούμε από το σπίτι μας !

Νομίζω αυτό που λέει ο Χρυσόστομος είναι πολύ απλό. Όσο περισσότερα κινδυνεύεις να στερηθείς τόσο πιο φοβισμένος είσαι. Αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις τι να φοβηθείς ; Όταν εργαζόμουν ως Ιατρικός Επισκέπτης μας έλεγαν κάποιοι Σύμβουλοι πόσα θα στερηθούμε αν μας απολύσει η Φαρμακευτική Εταιρεία. Δεν ήταν μόνο ο μισθός αλλά και ταξίδια, γεύματα σε πολυτελή εστιατόρια, διαμονή σε ξενοδοχεία πολλών αστέρων, δωρεάν αυτοκίνητο και μέσα σ’ όλα και πολλές ευκαιρίες για ελκυστικές αμαρτίες. Κι εμείς τρέμαμε μην τα στερηθούμε όλα αυτά.

Να θυμηθούμε και τον μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη που έλεγε : «Πιο καλά στο φτωχικό ψωμί κι ελιά /παρά χίλια καλά στην πικρή ξενιτιά». Λέει συχνά ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς ότι και η μετανάστευση στην Γερμανία που μας καθοδηγούσαν μετά το 1950 ήταν μία ακόμα παγίδα που έστησαν στους Έλληνες.