Η εξαχρειωμένη και άβουλη Σαλώμη

 

 

Πέρασε λοιπόν και η εορτή για την αποκεφάλιση του Τιμίου Προδρόμου, στις 29 Αυγούστου. Κεντρικό πρόσωπο στην αποκεφάλιση του Προδρόμου ήταν η Σαλώμη, μια όμορφη κι ελκυστική κοπέλα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Βρισκόμαστε στο 15^ο έτος αυτοκρατορίας του Τιβερίου, και οι Ρωμαίοι είχαν χωρίσει τον χώρο του Ισραήλ σε 4 διοικητικές περιφέρειες και ο γνωστός μας Πόντιος Πιλάτος που σταύρωσε τον Χριστό ήταν διοικητής της Ιουδαίας. Ο Ηρώδης ήταν διοικητής της Γαλιλαίας και ο αδελφός του Φίλιππος ήταν διοικητής της Ιτουραίας και Τραχωνίτιδος. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είχε ήδη βγει στην έρημο και δίδασκε τον λαό.

Ο Ηρώδης πήρε την γυναίκα του αδερφού του, την Ηρωδιάδα, και την έκανε δικιά του γυναίκα, εννοείται το ήθελε και αυτή. Δηλαδή και οι δυο διέπραξαν το σοβαρό αμάρτημα της μοιχείας. Κανονικά με βάση τον μωσαϊκό νόμο θα έπρεπε να θανατωθούν με λιθοβολισμό, αλλά ποιος θα τιμωρήσει τον βασιλιά ; Η Σαλώμη που ήταν κόρη της Ηρωδιάδας, ακολούθησε την μητέρα της στο νέο της σπίτι. Σίγουρα θα μπορούσε αν ήθελε να μείνει με τον πατέρα της, τον Φίλιππο. Αυτή όμως επέλεξε να ζει μαζί με το αμαρτωλό ζευγάρι.

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος δεν μπορούσε ν’ αφήσει να παραβιάζεται τόσο φανερά ο νόμος του Θεού επειδή οι παραβάτες είχαν την εξουσία. Φώναζε λοιπόν στην έρημο «Ηρώδη δεν σου επιτρέπεται να έχεις την γυναίκα του αδελφού σου», καθώς και για άλλα πονηρά που έκανε ο Ηρώδης κι αυτός για να ησυχάσει από τον Πρόδρομο τον έκλεισε στην φυλακή. Μια μέρα που γιόρταζε ο Ηρώδης τα γενέθλιά του και είχε προσκαλεσμένους όλους τους άρχοντες της Γαλιλαίας, μπήκε η Σαλώμη και χόρεψε έναν προκλητικό και αισθησιακό χορό και σίγουρα θα ήταν ντυμένη με τρόπο να φαίνονται τα κάλλη του σώματός της.

Άρα η Σαλώμη από μικρή είχε μπει στον δρόμο της αμαρτίας. Λέει κάπου ο Ντοστογιέφσκι, ακόμα κι ένα κοριτσάκι 9 χρονών μπορεί να φτάσει να είναι εντελώς διεφθαρμένο. Προφανώς η Σαλώμη είχε πρότυπο την μητέρα της και ζήλευε την ζωή της. Γι αυτό και την ακολούθησε στο παλάτι του Ηρώδη, αν και μπορούσε να επιλέξει να μείνει με τον πατέρα της. Με απλά λόγια, η Σαλώμη έγινε μια κοπέλα με ένα πολύ όμορφο κι ελκυστικό σώμα, αλλά με μια πονηρή ψυχή και εξαχρειωμένο χαρακτήρα.

Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων έδειχνε μια φορά τα ελληνόπουλα που είχε στην δούλεψή του σ’ ένα Ευρωπαίο αξιωματούχο, και του έλεγε ότι αυτού του παιδιού έσφαξα τον πατέρα του, του άλλου βίασα την μητέρα, του άλλου έπνιξα τα αδέλφια του και άλλα παρόμοια. Του λέει ο ξένος «Πασά μου δεν φοβάσαι μη σε εκδικηθούν ;». «Όσο πιο πολύ τα εξαχρειώνω, τόσο πιο πιστά μου είναι» απάντησε ο Αλή Πασάς. Είχε δίκιο. Όσο πιο εξαχρειωμένος και διεφθαρμένος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο τυφλά κάμνει ότι του λένε. Φυσικό δεν είναι ; ενώ όσο περισσότερη αρετή έχει ο άνθρωπος τόσο δυσκολότερο είναι να τον κουμαντάρουν.

Κοιτάξτε πόσο τυφλά τρέχει η Σαλώμη να υπακούσει στην μητέρα της και να ζητήσει το κεφάλι του Προδρόμου : «καὶ εἰσελθοῦσα εὐθέως μετὰ σπουδῆς πρὸς τὸν βασιλέα ᾐτήσατο λέγουσα· θέλω ἵνα μοι δῷς ἐξαυτῆς ἐπὶ πίνακι τὴν κεφαλὴν ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ» (Μαρκ.6,25). Ούτε σκέφθηκε, ούτε αμφέβαλλε, ούτε κοντοστάθηκε. Σαν να της ζήτησε η μητέρα της το πιο ασήμαντο πράγμα. Η εξαχρείωση οδήγησε την Σαλώμη στην αβουλία. Τι είναι η αβουλία ;

Διάβασα σε λεξικό ότι η λέξη αβουλία σημαίνει αδυναμία του χαρακτήρα να επιβάλει στον εαυτό του τη θέλησή του, έλλειψη ισχυρής βούλησης, αδυναμία να πάρει κανείς αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Στην «Χριστιανική ηθική» όμως του αγίου Νεκταρίου δίνει ο άγιος έναν άλλο ορισμό που μου άρεσε περισσότερο.

«Αβουλία εστί σκέψις αβασάνιστος και έλλειψις ορθού λογισμού». Αβουλία είναι λοιπόν σκέψη αβασάνιστη. Δηλαδή είναι σκέψη που δεν αφέθηκε μέσα μας κάποιες μέρες να χτυπηθεί από την αμφιβολία, δεν αφέθηκε να δοκιμαστεί, να ωριμάσει. Αλλά την δεχθήκαμε αμέσως και την εφαρμόσαμε. Και φυσικά οι αμφιβολίες, τα χτυπήματα, τα βασανιστήρια θα έρθουν μετά.

Πουθενά οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας δεν είναι υπέρ της τυφλής υπακοής σε κανέναν και για κανένα θέμα. Απεναντίας θέλουν σε όλα να υπάρχει η ενεργητική θέληση του ανθρώπου. Ο άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «Χριστιανική ηθική» σελίδα 156 λέει : «τα παιδιά και οι νέοι σίγουρα χρειάζονται κάποια καθοδήγηση. Αλλά πρέπει και να αυτενεργούν. Πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στους  γονείς και τους δασκάλους τους και να δέχονται τις γνώμες τους, όχι όμως παθητικά αλλά ενεργητικά. Οφείλουν να ερευνούν για να βρουν και οι ίδιοι τους την αλήθεια σ’ αυτά που τους λένε και να ενεργούν ελεύθερα στον βαθμό που τους κόβει» (δυστυχώς αυτά είναι ξένα για μερικούς Εξομολόγους).

Μήπως έχετε απορία πως πέθανε η Σαλώμη ; Δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω από ένα παγωμένο ποταμό, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της.

Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό!

Η σπουδαιότερη αιτία για την αποτυχία των σχολείων στην Ελλάδα

 

 

Διαβάζοντας την ομιλία τού Χρυσοστόμου πάνω στον 48^ο ψαλμό μού έκαναν εντύπωση τα λόγια του στον στίχο «οὐκ ὄψεται καταφθοράν, ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀποθνήσκοντας». Σχολιάζει ο Μέγας Πατέρας : «Ποιούς ονομάζει σοφούς ; Όχι τους πραγματικά σοφούς. Εμένα μου φαίνεται ότι εννοεί τους μη χριστιανούς σοφούς, διακωμωδώντας αυτούς και εδώ, διότι επειδή νόμιζαν ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν (έγιναν ανόητοι), αφού δεν φιλοσόφησαν καθόλου για την ανάσταση».

Δηλαδή σύμφωνα με τον Χρυσόστομο, όταν μια σοφία δεν ασχολείται καθόλου με την ανάσταση του Χριστού, δεν ασχολείται καθόλου με την ανάσταση των νεκρών σωμάτων που θα γίνει στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αυτή η σοφία είναι στην πραγματικότητα μια ανοησία.

Επομένως οι σοφοί και οι φιλόσοφοι, οι οποίοι αυτά που διδάσκουν έχουν σημασία μόνο μέχρι τον τάφο είναι ανόητοι. Και νομίζω περισσότερο ανόητοι είμαστε εμείς που καθόμαστε και τους ακούμε και τους θαυμάζουμε, αφού σύμφωνα με την γαλλική παροιμία «ένας ανόητος βρίσκει πάντα έναν πιο ανόητο που τον θαυμάζει».

Ποια είναι η σοφία που διδάσκεται στα σχολεία της Ελλάδας και ξεπερνάει τα όρια του τάφου ; Θα πει κάποιος στο μάθημα των θρησκευτικών. Δυστυχώς το μάθημα αυτό πιο σωστό είναι να ονομάζεται θρησκειολογία επειδή όσο ύλη αφιερώνει για την ορθόδοξη πίστη αφιερώνει και για το ισλάμ, βουδισμό, ινδουισμό και πολλά άλλα. Αφήστε που αν ο θεολόγος πει ξεκάθαρα τι λέει το ευαγγέλιο θα έχει προβλήματα. Αμφιβάλλετε ; Ποιος θεολόγος θα τολμήσει να πει ξεκάθαρα στους μαθητές και τις μαθήτριες ποια είναι η θέση της ορθόδοξης εκκλησίας για την ομοφυλοφιλία ;

Μήπως η σοφία που διδάσκουν οι φιλόλογοι στο μάθημα της έκθεσης ; Ασχολούνται στο μάθημα αυτό με πολλές αρετές, την διάκριση, την φιλία, την αλληλεγγύη, την ευσπλαχνία, την δημιουργικότητα και την μουσική που έπεσαν φέτος και στις πανελλαδικές εξετάσεις και πολλά άλλα, αναλύουν τα καλά, την ωφέλεια που έχουν, παροτρύνουν τους μαθητές να τις αποκτήσουν, αλλά … Το πρόβλημα είναι ότι όλες αυτές οι αρετές, όλα αυτά τα καλά, είναι καρποί ενός δέντρου. Κι ενώ οι Κυβερνήσεις της Ελλάδας θέλουν τους καρπούς, δεν θέλουν το δέντρο. Ποιο είναι το δέντρο ; «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων» (Επ.Ιακ. 1,17). Τον Θεό που είναι το δέντρο δεν τον θέλουν, αλλά θέλουν τους καρπούς του δέντρου. Άρα το μάθημα είναι αερολογίες.

Μήπως στο μάθημα της ιστορίας δείχνοντας οι φιλόλογοι στους μαθητές ότι πάνω από την ιστορία βρίσκεται ο Θεός και άρα με την διδασκαλία τους ξεπεράσουν τα όρια του τάφου;  Δυστυχώς συχνά στα σχολικά βιβλία ιστορίας ούτε την επιστημονική αλήθεια δεν γράφουν, όχι να κάνουν και αναφορά στον Θεό. Και όμως στα 400 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους με την ένδοξη ιστορία μας κρατούσαν αναμμένο τον πόθο της λευτεριάς στις καρδιές των ελληνόπουλων. Πέστε μου, αν δεν υπήρχε η μεγάλη κατακραυγή για το βιβλίο «Ιστορίας» της κ. Ρεπούση, οι μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού δεν θα διδασκόντουσαν ότι το 1922 στην παραλία της Σμύρνης πέθαιναν οι Έλληνες από τον «συνωστισμό» ;

Μήπως εμείς των φυσικών επιστημών δείχνοντας στους μαθητές την ομορφιά που υπάρχει στην φύση ξεπεράσουμε τα όρια του τάφου ; «Οι επιστήμονες, έλεγε ο μεγάλος Πουανκαρέ, δεν μελετούν την φύση επειδή είναι χρήσιμη. Την μελετούν επειδή είναι όμορφη. Αν η φύση ήταν χρήσιμη, αλλά δεν ήταν όμορφη, δεν θα άξιζε να την μελετούμε, κι αν δεν άξιζε να την μελετούμε, δεν θα άξιζε να ζούμε». Δυστυχώς έχουμε το ελεύθερο να δείξουμε στους μαθητές όση ομορφιά της φύσης θέλουμε, αρκεί να μην αφήσουμε υπόνοια για Δημιουργό. Μα θα πείτε, στην Ελλάδα βρισκόμαστε ή στην πρώην Σοβιετική Ένωση ; 

Ναι αλλά, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που γιορτάσαμε πριν λίγες μέρες την μνήμη του, ο οποίος ίδρυσε εκατοντάδες σχολεία στην σκλαβωμένη Ελλάδα, δεν ήθελε τέτοια σχολεία. Όταν επισκεπτόταν μια περιοχή τούς έλεγε : «Έχετε σχολείον εδώ εις την χώραν σας να διαβάζουν παιδιά; -Δεν έχουμε, Άγιε του Θεού.

 -Να μαζευτείτε όλοι σας να κάμετε ένα σχολείον καλόν, να βάλετε και επιτρόπους να το κυβερνούν, να βάνουν διδάσκαλον να μανθάνουν όλα τα παιδιά γράμματα, πλούσια και πτωχά, διότι από το σχολείον μανθάνομεν τι είναι Θεός, τι είναι αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, δαίμονες, παράδεισος, κόλασις, αρετή, κακία. Τι είναι ψυχή, σώμα. Διότι χωρίς το σχολείον, περιπατούμεν εις το σκότος. Από το σχολείον ανοίγει το μοναστήριον. Αν δεν ήτο το σχολείον, πού ήθελα μάθει εγώ να σας διδάσκω;».

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 9)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 48^ο ΨΑΛΜΟ

      

«Ακούσατε ταῦτα, πάντα τὰ ἔθνη, ἐνωτίσασθε πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν οἰκουμένην». Το «ἐνωτίσασθε» δεν σημαίνει τίποτε άλλο, παρά ν’ ακούσουν με προσοχή και συγκεντρωμένο τον νου τους. Το ἐνωτίσασθε λέγεται κυρίως όταν κανείς μιλάει αυτί προς αυτί, έχοντας συγκεντρωμένο τον εαυτό του, και προτρέποντας τον συνομιλητή του να προσέχει τα λεγόμενα.

Πρώτα διήγειρε την διάνοιά τους, και συγκέντρωσε την προσοχή τους προς την ακρόαση, με το να τους προσκαλέσει όλους. Έπειτα αφού τους προσκάλεσε, ταπεινώνει την υπερηφάνεια τους για να μην έρθουν σε ανοησία από το πολύ πλήθος των ανθρώπων (σ’ αυτή την παγίδα πιάστηκαν οι θρησκευτικές οργανώσεις κι έκαμναν ανοησίες, όταν πριν δεκαετίες ήταν γεμάτες από κόσμο).

«οἵ τε γηγενεῖς καὶ οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων». Τι λοιπόν υπερηφανεύεται αυτός που είναι χώμα και στάχτη ; Σκέψου την μητέρα σου (το χώμα) και σταμάτησε την αλαζονεία σου … τέτοιο ακροατή χρειάζομαι. Γι αυτό ταπεινώνω το φρόνημά σου, για να σε κάνω κατάλληλο να υποδεχτείς τα λεγόμενα (δηλαδή αν δεν έχεις ταπεινό φρόνημα δεν κάμνεις για την Ορθόδοξη Εκκλησία).   

«ἐπὶ τὸ αὐτὸ πλούσιος καὶ πένης». Κι αν είσαι πλούσιος, από την ίδια λάσπη έχεις γίνει, με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκες όπως και ο φτωχός. Κι εσύ είσαι υιός ανθρώπου, κι εκείνος. Όταν λοιπόν τα βασικά και κύρια πράγματα της ζωής είναι ίσα και ομότιμα, γιατί φουσκώνεις τον εαυτό σου για σκιές και όνειρα και διαιρείς εξ αιτίας αυτών που είναι ασήμαντα (του πλούτου) τα κοινά της φύσης ; … δεν ανέχομαι στην Εκκλησία την πλεονεξία και το παράλογο (να τιμάται ο πλούσιος και να περιφρονείται ο φτωχός όπως συμβαίνει αλλού), αλλά εκθέτω σε όλους κοινή την διδασκαλία.

«τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν». Είδες πως αμέσως εξύψωσε τον λόγο ; δεν θα μιλήσω λέει για χρήματα, ούτε για αξιώματα, ούτε για εξουσία, ούτε για σωματική δύναμη, ούτε για κάτι άλλο από τα πρόσκαιρα. Θα μιλήσω λέει για σοφία, την οποία δεν την απέκτησα τυχαία (μου χαρίστηκε από τον Θεό).

«κλινῶ εἰς παραβολὴν τὸ οὖς μου». Γιατί ο δάσκαλος γίνεται τώρα ακροατής ; για να μη νομίσει κάποιος ότι είναι ανθρώπινα αυτά που θα πει και ότι βγήκαν από την μελέτη της καρδιάς του, δείχνει ότι είναι θεία τα λεγόμενα και δεν λέει τίποτα δικό του, αλλά λέει αυτά που άκουσε.

Με την λέξη «μελέτη» μη θορυβηθείς. Διότι αυτά που έλαβε από το Πνεύμα, αυτά μελετούσε συνεχώς, και τα εξέταζε μέσα του, και αφού τα επανεξέτασε, τότε τα φανέρωσε στους άλλους (πριν μέρες είδα στην τηλεόραση για 10 λεπτά ειδήσεις. Ενημερώθηκα για 3 ανθρώπους που απανθρακώθηκαν σε τροχαίο, για έναν 28χρονο που έσφαξε την 47χρονη φίλη του, για μια χελώνα που διασώθηκε, για μια γερακίνα που δεν θυμάμαι τι έκανε, για την Ουκρανία τι ζητάνε οι Ρώσοι, για … Βλέπετε σε τι παγίδα έχουμε πιαστεί ; μέσα σ’ αυτό το κομφούζιο που να χωρέσει η σοφία του Θεού ;).

Είδες πως ξεκίνησε τον λόγο του ; Προσκάλεσε την οικουμένη, εξέβαλε την ανωμαλία που υπάρχει στην ζωή (να θεωρείται πλεονέκτημα ο πλούτος), υπενθύμισε την φύση του ανθρώπου, ταπείνωσε τα φρονήματα, υποσχέθηκε ότι θα πει κάτι σπουδαίο και ηρωικό, είπε ότι δεν θα πει τίποτα δικό του, αλλά αυτά που άκουσε απ’ εκείνο (τον Θεό) … υπαινίχθηκε ότι υπάρχει πολύ ασάφεια στον λόγο του, για να τους κάνει προσεκτικότερους (ας τ’ ακούσουμε αυτό οι δάσκαλοι που νομίζουμε ότι αν πούμε στους μαθητές μας ότι το μάθημα είναι εύκολο, θα προσέξουν περισσότερο) … αν είναι σοφός ο λόγος, αινιγματικός και όχι ξεκάθαρος, χρειάζεται τεταμένη προσοχή του νου.

«ἱνατί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ; ἡ ἀνομία τῆς πτέρνης μου κυκλώσει με». Συνήθως η Γραφή μέρα πονηρή ονομάζει την μέρα των συμφορών, των τιμωριών, των δύσκολων περιστάσεων και τέτοια είναι η μέλλουσα για τους αμαρτωλούς, εκείνη η φοβερή και αφόρητη … αν δεν ξεχωρίσουμε ποια πρέπει να φοβόμαστε και ποια να περιγελάμε, θα είναι μεγάλη η πλάνη στη ζωή μας, πολύς ο κίνδυνος (άρα εμείς σήμερα που φοβόμαστε άλλα αντί άλλων βρισκόμαστε σε μεγάλο κίνδυνο, όπως οι εκπαιδευτικοί που τρέμουμε την αξιολόγηση).

Τι λοιπόν φοβάμαι την πονηρή μέρα ; ένα μόνο, μήπως η ανομία της οδού μου και της ζωής μου με περικυκλώσει (όταν έφτασε η ώρα να πεθάνει ο μεγάλος άγιος Σισώης, ο καλύτερος μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου, άρχισε να κλαίει και του έλεγαν οι μαθητές του «και συ φοβάσαι πάτερ ;» και τους απάντησε «αυτό τον φόβο τον είχα παιδιά μου σε όλη μου τη ζωή»). Γνωρίζει η Γραφή να ονομάζει την απάτη και πτέρνα. Τέτοιο πράγμα είναι η αμαρτία, απατηλό και ικανό να μας θέλξει. Αυτήν λέει φοβάμαι, την αμαρτία που με ξεγελάει, που με περικυκλώνει.

Πρέπει λοιπόν να κάμνουμε τα πάντα να μη μας περικυκλώσει η αμαρτία, αλλά όταν δούμε ότι θέλει να μας παγιδέψει να ξεφεύγουμε τις λαβές της, όπως κάμνουν οι γενναίοι στρατιώτες. Κι αν μας νικήσει, να την ξεκόβουμε αμέσως, όπως έκανε και ο Δαβίδ (τότε που διέπραξε μοιχεία και φόνο), που σύντριψε την δύναμή της με την μετάνοια. Αυτός που φοβάται αυτό, δεν θα φοβηθεί ποτέ τίποτα άλλο, αλλά θα περιφρονήσει τ’ αγαθά αυτής της ζωής, δεν θα τον νοιάζουν τα δυσάρεστα, και μόνο εκείνος ο φόβος (της αμαρτίας) ταράζει τον νου του (πιστεύω να καταλάβατε για ποιο λόγο εμείς σήμερα είμαστε τόσο φοβισμένοι).

Τίποτα, τίποτα από τ’ άλλα δεν είναι φοβιστικό σ’ αυτόν που έχει αποκτήσει αυτόν τον φόβο, ούτε ο μεγαλύτερος φόβος του θανάτου, αλλά φοβάται μόνο αυτό. Γιατί ; επειδή μας στέλνει στην κόλαση, επειδή μας οδηγεί σε αιώνιες τιμωρίες. Κι αν καταφέρουμε ν’ αποκτήσουμε αυτό (τον φόβο για την αμαρτία), αυτό θα μας οδηγήσει σε όλη την αρετή (ξέρω σε κάποιους όλα αυτά ακούγονται ανοησίες, αλλά αυτή είναι η σοφία του Θεού, και λέει κάπου ο Απόστολος Παύλος, η σοφία του Θεού γι αυτούς που θα χαθούν θεωρείται ανοησία. Μακάρι να το καταλάβουμε, πριν χτυπήσει και για εμάς η καμπάνα).      

Η παγίδα της εύκολης γνώσης στο μάθημα του σχολείου

 

 

Τώρα που διαβάζω συστηματικά τον Χρυσόστομο, διαπιστώνω πόσο κοινωνικός Πατέρας είναι. Αν και είμαι Χημικός και όχι Θεολόγος, θα τολμούσα να πω ότι ξεπερνάει στην κοινωνικότητα όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας. Στην ομιλία του λοιπόν στον 48^ο ψαλμό και αναλύοντας την φράση : «κλινῶ εἰς παραβολὴν τὸ οὖς μου, ἀνοίξω ἐν ψαλτηρίῳ τὸ πρόβλημά μου» είπε πολλά που νομίζω ότι αφορούν και το μάθημα στο σχολείο.

«αν κάμνει αινιγματώδη τον λόγο και είναι πολύ δύσκολος, μην ανησυχήσεις. Το κάμνει αυτό για να διεγείρει τον ακροατή και επειδή πολλούς η ευκολία τούς οδηγεί σε ραθυμία, γι αυτό μιλάει με παραβολές. Και ο Χριστός πολλά δίδασκε με παραβολές, και τις εξηγούσε στους μαθητές του ιδιαιτέρως.

 Η παραβολή ξεχωρίζει τον άξιο από τον ανάξιο. Ο άξιος αναζητεί την εξήγηση των λεγομένων, ενώ ο ανάξιος τα παρατρέχει, το οποίο έγινε και τότε. Οι Ιουδαίοι ούτε από την δυσκολία διεγειρόντουσαν να ρωτήσουν, απλώς σταματούσαν να προσέχουν στα λεγόμενα.

Είναι ικανό αυτό να οδηγήσει σε αναζήτηση, όταν είναι συνεσκιασμένο. Γι αυτό και ο Χριστός το έκαμνε και μιλούσε με παραβολές, για να τους ερεθίζει (την προσοχή) και να τους διεγείρει, επειδή δεν είχαν διάθεση και κοιμόντουσαν (στα πνευματικά), αλλά ούτε κι έτσι όμως πρόσεχαν. Οι μαθητές όμως πρόσεχαν και επέμεναν στην αναζήτηση, γι αυτό ακριβώς επειδή τα αγνοούσαν. Γι αυτό και κατ’ ιδίαν τους εξηγούσε τις παραβολές. 

Πρόβλημα είναι λόγος συσκιασμένος και αινιγματικός. Τόλμησε να ονομάσει σοφία τον λόγο του παίρνοντας θάρρος από την θεία αποκάλυψη. Με την  φράση «ἐν ψαλτηρίῳ» φανερώνει το πνευματικό της διδασκαλίας, ότι την κατέχει από τον ουρανό και με μορφή άσματος δίνει την συμβουλή κάμνοντας ευχάριστο τον λόγο».

Δηλαδή ο Χρυσόστομος λέει πως όταν η γνώση δίνεται έτοιμη και πλήρως εξηγημένη, αυτό οδηγεί τους μαθητές σε ραθυμία και βαριεστιμάρα. Έλεγε ο άγιος Παΐσιος : «να μάθετε τα παιδιά να σκέφτονται, μυαλό που δεν σκέφτεται έχει μέσα αντάρα». Είναι συνηθισμένη η απάντηση που δίνουν πολλοί μαθητές στους γονείς τους όταν τούς συμβουλεύουν να διαβάσουν : «είναι πολύ εύκολο το μάθημα που έχουμε». 

Σπάνια οι μαθητές να με ρωτήσουν για κάτι που διάβασαν στο βιβλίο, πάνω στο μάθημα που είχαν, και δεν το κατάλαβαν. Τους ρωτάω : «τι συμβαίνει, τα καταλαβαίνετε όλα ή δεν ανοίγετε βιβλίο ;». Δηλαδή διαβάζουν (;) στο βιβλίο το μάθημα Χημείας που έχουν, για άτομα, μόρια, διαλύματα, χημικές αντιδράσεις, χημικούς δεσμούς και χίλια δυο άλλα, και ποτέ σχεδόν δεν έχουν κάποια απορία. Όλα απλά και κατανοητά. Εδώ εγώ που είμαι και Χημικός και δεν καταλαβαίνω κάποιες φορές τι εννοεί ο συγγραφέας, και οι μαθητές τα καταλαβαίνουν όλα. Δυστυχώς η πικρή αλήθεια είναι η μεγάλη αδιαφορία τους. 

Κάτι παρόμοιο μ’ αυτά που λέει ο Χρυσόστομος εφάρμοζε και ο μεγάλος Σωκράτης με την «μαιευτική» του μέθοδο. Δεν έδινε έτοιμες τις απαντήσεις στους μαθητές του, αλλά τους καθοδηγούσε μέσα από ερωτήσεις να τις ανακαλύψουν μόνοι τους. Δυστυχώς στο Λύκειο ακόμα και να ήθελα να την εφαρμόσω, δεν θα προλάβαινα να βγάλω την ύλη, επειδή και από την απροθυμία των μαθητών ν’ ακούσουν, καθυστερεί η πρόοδος διδασκαλίας της διδακτέας ύλης. «Αυτός που προσθέτει γνώση, προσθέτει πόνο» έλεγε ένας αρχαίος σοφός.

Και πάντα πρέπει να έχουμε οι δάσκαλοι στον νου μας το τελευταίο που είπε ο Χρυσόστομος «με μορφή άσματος δίνει την συμβουλή κάμνοντας ευχάριστο τον λόγο». Δηλαδή να προσφέρουμε την καινούργια ύλη στους μαθητές με ευχάριστο τρόπο. Μούλεγε πριν χρόνια ένας καλός μαθητής για μια Φιλόλογο, «δεν φαντάζεστε πόσο ανιαρό κάμνει το μάθημα» (ξέχασαν να βάλουν στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών το κριτήριο, πόσο ευχάριστο κάμνει ο εκπαιδευτικός το μάθημα).  

Δυστυχώς όλα αυτά ηχούν σαν κινέζικα για τα στελέχη του Υπουργείου Παιδείας. Μα θα πείτε, εδώ και χρόνια εφαρμόζεται η αυτοαξιολόγηση των σχολείων. Αυτά όλα δεν επισημαίνονται ώστε να φτάσουν μέχρι το Υπουργείο και να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα ;

Αντί για απάντηση θα σας εκθέσω ένα γεγονός : Πριν χρόνια έβλεπα στο διαδίκτυο μια συνάντηση της Υφυπουργού Παιδείας με συμβούλους φυσικών επιστημών, οι οποίοι παρουσίαζαν την κατάσταση με την δυσκολία για την διεξαγωγή πειραμάτων στο Λύκειο.

Και κρατώντας ένα χαρτί στο χέρι της η Υφυπουργός τους έλεγε «εδώ έχετε δηλώσει ότι έχουν γίνει αυτά τα πειράματα στα Λύκεια, εννοείτε ότι δηλώσατε ψέματα ;». Φυσικά στην συνέχεια οι σύμβουλοι μάσησαν τα λόγια τους. Πω πω, τι φοβερή επικοινωνία μεταξύ των υπευθύνων της Εκπαίδευσης στην Ελλάδα !

Το πρόβλημα με την κατάσταση στα Σχολεία

 

 

Έβλεπα ένα βίντεο στο youtube που αφορούσε μια τραγική ιστορία στην Παλαιά Διαθήκη. Η ιστορία περιέχεται στο βιβλίο «Κριταί» κεφάλαιο 19. Ήταν μια περίοδος που δεν υπήρχε εξουσία στο κράτος του Ισραήλ και ένα αντρόγυνο (για την ακρίβεια ήταν παλλακίδα του η γυναίκα) ταξιδεύοντας για την πόλη τους, φιλοξενήθηκαν ένα βράδυ σε κάποιο φιλόξενο σπίτι μιας πόλης που ανήκε στην φυλή Βενιαμίν.

Οι κάτοικοι της πόλης ήταν διεφθαρμένοι και όπως τότε στα Σόδομα ζητούσαν από τον Λωτ να τους παραδώσει τους ξένους (οι οποίοι ήταν άγγελοι) για να ασελγήσουν πάνω τους, έτσι και τώρα μια ομάδα από τους άντρες της πόλης ζητούσαν από τον νοικοκύρη να τους παραδώσει τον ξένο. Τελικά για να γλιτώσει τον ξένο τούς παρέδωσε την παλλακίδα του ξένου.

Οι άντρες ασέλγησαν πάνω στην γυναίκα σε υπερβολικό βαθμό μέχρι το πρωί, τόσο που το ξημέρωμα που την άφησαν ελεύθερη μπόρεσε μόνο να περπατήσει λίγο μέχρι την πόρτα του σπιτιού που τους φιλοξένησε και έπεσε νεκρή απλώνοντας τα χέρια προς την πόρτα ζητώντας βοήθεια. Ο Χρυσόστομος σχολιάζοντας το γεγονός λέει ότι η γυναίκα πέθανε μη μπορώντας να σηκώσει τον υπερβολικό πόνο της καρδιάς της για τον εξευτελισμό που έζησε όλη την νύκτα.

Το τραγικό για την κατάπτωση των ηθών της πόλης είναι ότι ενώ όλοι στην πόλη ήξεραν τι γινόταν εκείνο το βράδυ κανείς δεν βοήθησε την γυναίκα. Το κεφάλαιο κλείνει με την διαπίστωση ότι για πρώτη φορά από τότε που έφυγαν οι Ιουδαίοι από την Αίγυπτο διαπράχθηκε στο κράτος του Ισραήλ τόσο αποτροπιαστική πράξη.

Μου έκαναν εντύπωση τα σχόλια που έκανε ο δημιουργός του βίντεο πριν εξιστορήσει τον εμφύλιο πόλεμο στο κράτος του Ισραήλ που ακολούθησε εξ αιτίας αυτής της πράξης. «Το κεφάλαιο ξεκινάει λέγοντας ότι αυτό τον καιρό δεν υπήρχε Βασιλιάς στο κράτος του Ισραήλ, δηλαδή δεν υπήρχε εξουσία, κανείς δεν απαιτούσε από κανένα την ευθύνη για τις πράξεις του. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα ;

Οι άνθρωποι ξεκίνησαν να ζουν όπως τους αρέσει. Τώρα σκέψου για τον εαυτό σου. Όταν κανείς δεν σε επιτηρεί, κανείς δεν σε ελέγχει για ότι αποφάσεις και να πάρεις, όταν ξέρεις πως ότι και να κάνεις δεν θα έχεις καμιά συνέπεια, τι είδους συμπεριφορά φαντάζεσαι ότι θα έχεις ; η αλήθεια είναι, πως το να ξέρουμε ότι έχουμε ευθύνη για τις πράξεις μας, είναι σαν χαλινάρι που μας κρατάει σε μια σωστή συμπεριφορά.

Χωρίς αυτό το χαλινάρι, ακόμα και οι πιο ευσυνείδητοι μπορεί να παρασυρθούν από την σύγχυση, τους συμβιβασμούς και την αμαρτία. Το κράτος του Ισραήλ είχε νόμους, αλλά κανείς δεν τους σεβόταν. Είχαν χάσει εντελώς την αξία τους. Υπήρχαν εντολές, αλλά χρησίμευαν περισσότερο σαν υποδείξεις. Και όταν οι άνθρωποι δεν φοβούνται τις συνέπειες από την παραβατική συμπεριφορά τους, το κακό θα κυριαρχήσει. Αυτό ακριβώς συνέβαινε στο κράτος του Ισραήλ αυτό τον καιρό κι έτσι τόλμησε αυτή η ομάδα των αντρών να διαπράξει αυτή την πράξη με την ανοχή όλης της πόλης».

Μήπως αναρωτιέστε ποια σχέση έχουν όλα αυτά με την κατάσταση στα Σχολεία της Ελλάδας σήμερα ; Η απάντηση βρίσκεται στην φράση «υπήρχαν εντολές, αλλά χρησίμευαν περισσότερο σαν υποδείξεις». Δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνά σήμερα στα Σχολεία. Για παράδειγμα, το κάπνισμα απαγορεύεται στον χώρο του Σχολείου και η συνήθης αντιμετώπιση είναι να πείσουμε τους μαθητές να μην καπνίζουν, να τους εκθέσουμε τις βλάβες στην υγεία τους από το κάπνισμα. Τουλάχιστον να καπνίζουν κάπου κρυφά για να μην τους βλέπουν οι άλλοι. Δηλαδή η εντολή έγινε υπόδειξη.

Μακάρι να ήταν μόνο το κάπνισμα. Έλεγε ένας καλός συνάδελφος που πέθανε την εποχή του Covid : «Στο τμήμα αυτό ανεχθήκαμε 3,4 τσαμπουκάδες μαθητές και από την Α΄ Λυκείου μέχρι την Γ΄ δεν άφησαν να γίνει το μάθημα σωστά». Είχε δίκιο ο συνάδελφος επειδή κι εγώ έκαμνα μάθημα σ’ αυτό το τμήμα και πραγματικά αυτοί οι 3,4 μαθητές αχρήστεψαν το τμήμα. Οι γονείς των άλλων μαθητών έκλαιγαν την μοίρα τους, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κανείς τίποτα. Δυστυχώς και η εντολή να μην παρενοχλούν οι μαθητές την καλή διεξαγωγή του μαθήματος, συχνά σήμερα στα Σχολεία της Ελλάδας χρησιμεύει σαν υπόδειξη, με αποτέλεσμα σε πολλά τμήματα φοβόμαστε οι Δάσκαλοι να πάμε για μάθημα (αντί να φοβούνται οι μαθητές). 

Μήπως η εντολή του Υπουργείου Παιδείας για την ψυχαγωγία των μαθητών στις πολυήμερες εκδρομές είναι αυτό που εφαρμόζεται ; το Club μέχρι τις 2,3 το πρωί θεωρείται δεδομένο. Σε  εκδρομή της Β΄ Λυκείου «πάτησε πόδι» μια συνάδελφος που συνόδευε και δεν πήγαν κάποιο βράδυ σε Club. – Πως το καταφέρατε να μην τους πάτε σε Club ; ρωτάει συνοδός άλλου Λυκείου ένα συνοδό του σχολείου αυτού. Εμείς τους πήγαμε σε Club και 2 μαθήτριες της Α΄ Λυκείου τις βγάλαμε έξω λιπόθυμες. 

Σε τριήμερη εκδρομή της Α΄ Λυκείου τους πήγαν το ένα βράδυ σε Club. Ένα μικρό Club που πήγαν και άλλα σχολεία, υπήρχε το αδιαχώρητο, να καπνίζουν ελεύθερα, τα φώτα να αναβοσβήνουν σε βαθμό που να σε ζαλίζουν και μετά από κάποια φυσιολογικά τραγούδια έβαλαν τραγούδια των ράπερ που περιείχαν βρισιές και αισχρόλογα. – Δεν άντεχα άλλο και βγήκα έξω, μου είπε ένας σοβαρός μαθητής.  

Μήπως και η εντολή να γίνονται οι ατέλειωτες δράσεις των Σχολείων έξω από το ωρολόγιο πρόγραμμα για να μη χάνουν οι μαθητές τα μαθήματα, ουσιαστικά απλή υπόδειξη δεν κατέληξε να είναι ; Αφού όλες γίνονται με χάσιμο μαθημάτων. Μήπως και που απαγορεύουμε στους μαθητές να πάνε στους σχολικούς αγώνες για να δουν το σχολείο τους που παίζει τρεις την ώρα, έγινε τίποτα ; Αφού ούτως ή άλλως την κοπανάνε και πηγαίνουν. Γιατί, ποιες είναι οι συνέπειες που θα τους συγκρατήσουν ; οι αγριοφωνάρες μας ;

Φοβάμαι όμως ότι η  φράση «υπήρχαν εντολές, αλλά χρησίμευαν περισσότερο σαν υποδείξεις» δεν ισχύει στην Ελλάδα μόνο για τα Σχολεία, αλλά για όλους τους Θεσμούς. Πέστε μου αν υπάρχει στο Δικαστήριο μια αντιδικία μεταξύ ενός πλούσιου -  ισχυρού και ενός φτωχού – αδύναμου και το δίκιο το έχει ο φτωχός, πόσοι πιστεύετε ότι θα κερδίσει την δίκη ο φτωχός ; Πόσοι από εμάς αν ξέραμε την αλήθεια, θα τολμούσαμε να πάμε να καταθέσουμε στην δίκη εναντίον του ισχυρού ;

Πόσοι είστε σίγουροι ότι αν παρουσιαστεί ένα σοβαρό πρόβλημα στην υγεία σας, αυτό θα αντιμετωπιστεί όπως πρέπει μέσα στα Δημόσια Νοσοκομεία ; Αυτό το απάντησε ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς στην τελευταία ομιλία του : «ένα αντρόγυνο μετά από 3 χρόνια γάμου απέκτησαν ένα κοριτσάκι που είχε εκ γενετής μια τρυπούλα στην καρδιά.

Απευθύνθηκαν στα Νοσοκομεία και στο Ωνάσειο που είναι εξειδικευμένο, αλλά τα απαιτούμενα χρήματα για την επέμβαση ήταν πολλά, κι έτσι έφτασαν και στον Πρωθυπουργό, από τον οποίο ακόμα περιμένουν απάντηση. Τελικά βρήκε τα χρήματα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κι έγινε η επέμβαση στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ήταν όμως πολύ αργά. Το κοριτσάκι 1,5 χρονών πέθανε τον Δεκέμβριο του 2024».           

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 8)

 

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 47^ο ΨΑΛΜΟ

  «Μέγας Κύριος καὶ αἰνετὸς σφόδρα». Όταν επέστρεψαν (οι Ιουδαίοι) από την χώρα των Βαβυλωνίων, και απαλλάχτηκαν από την μακροχρόνια αιχμαλωσία, ξαναπόκτησαν την πατρική τους γη και απέφυγαν πολλούς πολέμους, για να ευχαριστήσουν τον αίτιο όλων αυτών των αγαθών, έψαλαν αυτό τον ψαλμό.

Το μεν «Μέγας» το λένε, το πόσο όμως όχι, επειδή κανείς δεν το γνωρίζει αυτό. «καὶ αἰνετὸς σφόδρα». Πρέπει να δοξάζουμε μόνο αυτόν και να τον υμνούμε και να το κάμνουμε σε υπερβολικό βαθμό. Να υμνούμε αυτόν και για το μέγεθος της ουσίας του, το άπειρο και ακατανόητο, και για τις υπερβολικές του ευεργεσίες προς εμάς.

 «ἐν πόλει τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἐν ὄρει ἁγίῳ αὐτοῦ». Ονομάζει αυτήν πόλη του (την Ιερουσαλήμ), χωρίς ν’ αποστερεί τις άλλες από την πρόνοιά του, αλλά για να δείξει ότι αυτοί έχουν κάτι περισσότερο από τους άλλους στην γνώση (του Θεού). Εκείνες μόνο επειδή δημιουργήθηκαν απ’ αυτόν, ενώ αυτή και για την οικειότητα μαζί του και επειδή όλα τα θαύματα γίνονταν εκεί.

«εὐρίζῳ ἀγαλλιάματι πάσης τῆς γῆς». Είναι μεγάλη η ασάφεια του ρητού, γι αυτό πρέπει να προσέχουμε. Διότι σ’ εκείνον που διαβάζει απρόσεκτα δημιουργεί μεγάλη απορία, ενώ εκείνος που τα μελετά με προσοχή, θα καταλάβει την ακολουθία και την ακρίβεια των νοημάτων. Έκανε ο Θεός την Ιερουσαλήμ καλά ριζωμένη, καλά θεμελιωμένη, προς χαρά και ευφροσύνη όλης της οικουμένης. Επειδή εκεί είναι η πηγή της ευσεβείας, εκεί οι ρίζες και οι αρχές της θεογνωσίας.

«ὄρη Σιών, τὰ πλευρὰ τοῦ Βορρᾶ, ἡ πόλις τοῦ βασιλέως τοῦ μεγάλου. ὁ Θεὸς ἐν τοῖς βάρεσιν αὐτῆς γινώσκεται, ὅταν ἀντιλαμβάνηται αὐτῆς». Για ποιο λόγο, πες μου, αναφέρει εδώ τον Βορρά και περιγράφει την θέση του τόπου ; επειδή συνεχώς από τον Βορρά γινόντουσαν οι επιδρομές των βαρβάρων και η χώρα των Περσών βρίσκεται βόρεια τους (δηλαδή από τότε, 1000 χρόνια προ Χριστού είχε το Ισραήλ πολέμους με το Ιράν – Περσία) … Εκεί που υπάρχουν απειλές και φόβοι και κίνδυνοι, εκεί επικρατεί χαρά και ευφροσύνη, και κανείς δεν φοβάται εκείνο το μέρος το βορειότερο (την Γαλιλαία), αφού εσύ (ο Θεός) την ρίζωσες μέσα στην ηδονή (δηλαδή αν ο Θεός φυλάει την Ελλάδα κανείς δεν φοβάται να ζει και στο κοντινότερο μέρος με την Τουρκία).

«ἐν τοῖς βάρεσιν (πύργους) αὐτῆς γινώσκεται», δείχνει την μεγάλη πρόνοιά του, ότι διασώζει όχι μόνο ολόκληρη την πόλη, αλλά προνοεί και για κάθε σπίτι (γιατί δεν κάμνουν οι Μητροπόλεις λιτανείες με τις θαυματουργές εικόνες και τα λείψανα των αγίων να σβήσουν οι φωτιές ; Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη συμπαράσταση στους Πυροσβέστες).

«ὅτι ἰδοὺ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς συνήχθησαν, ἤλθοσαν ἐπὶ τὸ αὐτό· αὐτοὶ ἰδόντες οὕτως ἐθαύμασαν, ἐταράχθησαν, ἐσαλεύθησαν, τρόμος ἐπελάβετο αὐτῶν, ἐκεῖ ὠδῖνες ὡς τικτούσης. ἐν πνεύματι βιαίῳ συντρίψεις πλοῖα Θαρσίς». Έτσι νικούσαν στον πόλεμο, επειδή οι εχθροί ναρκωμένοι και φοβισμένοι έφευγαν. Και με πολύ αγωνία απομακρυνόντουσαν, φοβηθέντες οι πολλοί τους λίγους, οι καλά οργανωμένοι και παραταγμένοι τους διασκορπισμένους, και πονούσαν (οι εχθροί) όπως η γυναίκα που ήρθε η ώρα της να γεννήσει (δηλαδή αν οι Έλληνες ζούσαμε σε μετάνοια με αγάπη προς τον Θεό, θα μας αρκούσε ένας ελάχιστος στρατός ίσα για να λέμε ότι έχουμε κι εμείς στρατό).

«Καθάπερ ἠκούσαμεν, οὕτω καὶ εἴδομεν ἐν πόλει Κυρίου τῶν δυνάμεων, ἐν πόλει τοῦ Θεοῦ ἡμῶν». Αυτά που ακούσαμε από τις διηγήσεις, αυτά τα βλέπουμε και στην πράξη, τις νίκες, τα τρόπαια του Θεού, την φροντίδα του, τα παράδοξα θαύματα. Ώστε του Θεού είναι και από τους κινδύνους ν’ απαλλάσσει και να οδηγεί στην θεογνωσία.

Αυτό που ακούσαμε και είδαμε είναι ότι θεμέλιο και δύναμη για την πόλη μας, αυτό που την κάμνει ανίκητη, δεν είναι η ανθρώπινη συμμαχία και βοήθεια, ούτε η δύναμη των όπλων, ούτε οι πύργοι και τα τείχη, αλλά τί ; Ο Θεός την κρατάει ισχυρή. Αυτό κυρίως πρέπει να τους διδάσκει ο προφήτης και προς αυτό συνεχώς τους προτρέπει (ενώ εμείς στηρίζουμε την ασφάλεια της Ελλάδας στα όπλα μας και στην βοήθεια από το ΝΑΤΟ).

«ὑπελάβομεν, ὁ Θεός, τὸ ἔλεός σου ἐν μέσῳ  τοῦ λαοῦ σου. κατὰ τὸ ὄνομά σου, ὁ Θεός, οὕτω καὶ ἡ αἴνεσίς σου ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς· δικαιοσύνης πλήρης ἡ δεξιά σου». Τι σημαίνει «ὑπελάβομεν» ; Ελπίσαμε, προσδοκήσαμε, γνωρίσαμε την φιλανθρωπία σου. Επειδή είπε, θεμελίωσε, ρίζωσε, τείχισε, για να δείξει ότι η τόσο μεγάλη πρόνοια γίνεται όχι κατά την αξία αυτών που την λαμβάνουν, αλλά κατά την αγαθότητα του Θεού, και συγχρόνως για να καταστείλει την υπερηφάνεια τους λέει, αυτά τα κατορθώματα είναι αποτέλεσμα του ελέους σου, της δόξας σου, της αγαθοσύνης σου.

Η αίνεση, η εξύμνηση που γινόταν για τα έργα σου, έκανε ξακουστά τα κατορθώματα … αυτά που έγιναν στην Αίγυπτο (όπως την διάβαση της ερυθράς θάλασσας) τα ήξερε η πόρνη της Ιεριχούς (αυτή που έσωσε τους Ιουδαίους κατασκόπους. Δεν ξέρω, με τόσα ψέματα που κυκλοφορούν σήμερα, αν εμείς έχουμε καλύτερη ενημέρωση απ’ αυτήν που είχαν τότε οι άνθρωποι).

«δικαιοσύνης πλήρης ἡ δεξιά σου». Δείχνει δηλαδή, ότι αυτά που γινόντουσαν δεν ήταν από την αξία των ευεργετουμένων, αλλά από την ουσία του Θεού, επειδή η ουσία του χαίρεται με την δικαιοσύνη, με την φιλανθρωπία ευφραίνεται … όπως ακριβώς χαρακτηριστικό της φωτιάς είναι να ζεσταίνει, και του ήλιου να φωτίζει, έτσι και του Θεού να ευεργετεί, και πολύ περισσότερο (ακόμα και τους κολασμένους θα τους ευεργετεί ο Θεός, απλώς αυτοί θα νοιώθουν σαν κόλαση την αγάπη του, όπως ένας που έχει πληγωμένα μάτια υποφέρει από το φως του ήλιου).

«εὐφρανθήτω τὸ ὄρος Σιών, ἀγαλλιάσθωσαν αἱ θυγατέρες τῆς ᾿Ιουδαίας ἕνεκεν κριμάτων σου, Κύριε. κυκλώσατε Σιὼν καὶ περιλάβετε αὐτήν, διηγήσασθε ἐν τοῖς πύργοις αὐτῆς, θέσθε τὰς καρδίας ὑμῶν εἰς τὴν δύναμιν αὐτῆς καὶ καταδιέλεσθε τὰς βάρεις αὐτῆς, ὅπως ἂν διηγήσησθε εἰς γενεὰν ἑτέραν».

Γιατί δίνει αυτές τις εντολές, να περιέλθουμε την πόλη, ν’ αριθμήσουμε τους πύργους, να εξετάσουμε προσεκτικά τις οικοδομές, να σκεφθούμε την μεγαλοπρέπειά της, να μετρήσουμε τις οικίες και τα ανάκτορά της, δεν χρειάζεται την δική μας ερμηνεία, επειδή ο ψαλμός το παραθέτει αμέσως μετά. «ὅπως ἂν διηγήσησθε εἰς γενεὰν ἑτέραν». Γεμίστε από ηδονή, χαρείτε, σκιρτήστε από χαρά. Όχι όμως επιπόλαια, ούτε στην τύχη, αλλά με ακρίβεια μάθετε σε βάθος την δύναμή της.

Να εμβαθύνετε στις ευεργεσίες του Θεού προς την πόλη για να διηγείστε στα εγγόνια σας την δύναμη του Θεού, την διαρκή πρόνοιά του, ότι πάντα μας φρόντιζε, μας καθοδηγούσε και ποίμαινε. Διότι αυτές οι διηγήσεις θα γίνουν αιτία πολλής φιλοσοφίας, αφορμή λεπτομερούς θεογνωσίας, και επιμέλεια αρετής (ποιος από εμάς λέει τέτοιες ιστορίες στα εγγόνια του ; Θυμάμαι πόσο μου άρεσαν οι ιστορίες για τους ήρωες του 21 που μου έλεγε ο παππούς μου από τα βιβλία που είχε δίπλα του στο κρεβάτι και διάβαζε).

Ο Χρυσόστομος κλείνει την ομιλία του στον ψαλμό με προτροπές πως θα καταφέρουμε να μπούμε στην άνω Ιερουσαλήμ : όπου υπάρχουν τα άφθαρτα και αθέατα κάλλη, τα οποία θα κληρονομήσουν μόνο εκείνοι που εντελώς (ακούσατε, εντελώς) αρνήθηκαν αυτά τα φθαρτά και πρόσκαιρα, για τον πλούτο μιλάω, τις απολαύσεις και βλαβερές ηδονές του διαβόλου. Αυξάνοντας κάθε μέρα την φιλαδελφία και την φιλοξενία προς εκείνους που την χρειάζονται, την αγάπη προς τον πλησίον, συγχωρώντας με την καρδιά αυτόν που μας λύπησε, ώστε ζώντας έτσι καλά και θεάρεστα να κληρονομήσουμε την βασιλεία των ουρανών. Αμήν. 

Το πρόβλημα από το συνεχές πάνε έλα στον Εξομολόγο

 

 

Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς στην προτελευταία ομιλία του με τίτλο : «Ο Μέγας Αρχιερέας προειδοποιεί …» αναφέρθηκε πάλι στο μυστήριο της εξομολόγησης. Είπε λοιπόν : «τρέχεις συνέχεια στην εξομολόγηση. Εντάξει, μια φορά πήγες, τα είπες όλα, τι πας συνέχεια και λες και λες … εξομολογείσαι συνέχεια, κοινωνείς συνέχεια και τι έγινε ; ταπείνωση έχεις ; αν σε θίξουν λίγο αντέχεις ή πετάγεσαι μέχρι εκεί πάνω ;».

Έχει μια συνάδελφο η γυναίκα μου στο ΕΠΑΛ που υπηρετεί, η οποία τρεις την ώρα τρέχει στον Εξομολόγο, αλλά έχει έναν τεράστιο εγωισμό. Δεν ακούει κανένα, δεν ρωτάει κανένα, παίρνει με το έτσι θέλω τα μαθήματα που της αρέσουν. Ενώ δεν ξέρει καλά να ετοιμάζει τα έγγραφα του σχολείου, επιμένει ότι σώνει και καλά αυτό που κάνει είναι σωστό, με αποτέλεσμα να τρέχει το σχολείο να διορθώσει τα λάθη της. Αλλά στο πάνε έλα στον Εξομολόγο πρώτη και καλύτερη.

Τότε που υπήρχαν πάνω στην γη μόνο 4 άνθρωποι, ο Αδάμ, η Εύα, και τα δυο παιδιά τους, ο Κάιν και ο Άβελ, τα δυο παιδιά πρόσφεραν θυσία στον Θεό. Ο Κάιν δεν πρόσφερε την θυσία του όπως ήθελε ο Θεός κι έτσι δεν ευαρεστήθηκε ο Θεός, ενώ από την θυσία του Άβελ ευαρεστήθηκε. Ο Κάιν ταράχθηκε και ήταν ανήσυχος. Οπότε του λέει ο Θεός : «Κάιν, αμάρτησες, αλλά ησύχασε». Ο Κάιν όμως δεν ησύχασε, και τελικά έφτασε να σκοτώσει τον Άβελ.

Έτσι κι εμείς, το να αμαρτάνουμε συνεχώς και κάθε μέρα είναι ανθρώπινο. Αφού μέσα σε αμαρτίες έγινε η σύλληψή μας στην κοιλιά της μητέρας μας και με αμαρτίες γεννηθήκαμε, όπως λέει ο 50ος ψαλμός. Βέβαια κάποιες φορές οι αμαρτίες μας είναι πιο σοβαρές. Ναι αλλά, τι απάντησε ο Χριστός στον Πέτρο όταν τον ρώτησε πόσες φορές την ημέρα να συγχωρώ τον αδελφό μου όταν το ζητάει ; Του απάντησε «εβδομηκοντάκις επτά» δηλαδή 70 επί 7, που κάμνει 490 φορές.

Αφού όμως αυτό το ζητάει από εμάς ο Χριστός, εννοείται ότι το κάμνει και ο ίδιος όταν του ζητάμε να μας συγχωρέσει. Λέει ο σοφός άγιος Ποιμήν «μόλις στραφούμε προς τον Χριστό και τον παρακαλέσουμε να μας συγχωρέσει, απ’ ευθείας μας συγχωρεί, όσες φορές την ημέρα και ν’ αμαρτήσουμε». Άρα αυτό που είπε ο Θεός  στον Κάιν, ισχύει και για εμάς.

Αμάρτησες ; ησύχασε και στρέψου προς τον Χριστό. Διάβασε το Ευαγγέλιο, τον ικετήριο κανόνα προς τον Χριστό, την παράκληση στην Παναγία, κάνε μετάνοιες, κομποσχοίνι … Έλεγε σε μια ομιλία ο Μητροπολίτης Λεμεσού π. Αθανάσιος όταν σε ρίξει σε μια αμαρτία ο Πονηρός να του λες : «Εδώ αυτός ο χώρος είναι σιδηρουργείο. Χτυπήματα δίνεις, χτυπήματα παίρνεις. Με τραυμάτισες με την αμαρτία, θα σε τραυματίσω κι εγώ με την προσευχή». 

Εγώ αν κάνω κάποια σοβαρή αμαρτία μπορώ και να ξημερώσω στην προσευχή. Έ τότε, να αμαρτάνουμε για να προσευχόμαστε πιο έντονα ; Μη γένοιτο. Απλά αυτό σημαίνει ζω με μετάνοια. «Το να πέσεις είναι ανθρώπινο, το να μη θέλεις όμως να σηκωθείς είναι δαιμονικό» λέει στο Γεροντικό. Οι δαίμονες μια φορά μόνο πέσανε, αλλά δεν θελήσανε ποτέ να σηκωθούνε.    

Είναι επικίνδυνο να μην ησυχάζεις ύστερα από την  αμαρτία. Γιατί ; Επειδή απλά μπορεί να σε ρίξει σε βαρύτερες αμαρτίες, όπως έγινε και με τον Κάιν. Εδώ συμβουλεύουν πολλοί Εξομολόγοι : «μετά την αμαρτία να τρέχεις αμέσως στην εξομολόγηση». Κι αυτό όμως είναι επικίνδυνο. Γιατί ; Επειδή όπως είσαι σε υπερένταση από την ταραχή της αμαρτίας μπορεί να εφαρμόσεις λαθεμένα αυτά που θα σου πει ο Εξομολόγος, και ο οποίος βέβαια είναι απίθανο να έχει την αγιότητα του αγίου Πορφυρίου.

Μα αν είναι σοβαρή η αμαρτία ; δεν πειράζει. Ο Θεός δεν κρίνει τις αμαρτίες όπως τις κρίνει ο εαυτός μας. Ο Πονηρός ονομάζεται από τους Γέροντες «μυρμηκολέων» επειδή πριν κάνουμε την αμαρτία, την παρουσιάζει ασήμαντη σαν μυρμήγκι και μόλις την κάνουμε την παρουσιάζει τεράστια σαν λιοντάρι.

Αν πηγαίνεις τρεις την ώρα για εξομολόγηση και είσαι βλάκας (όπως ήμουν εγώ), θα θεωρήσεις ότι ο Εξομολόγος είναι υπεύθυνος για όλα στην ζωή σου, και θα τον ρωτάς από τι χρώμα κουρτίνες ν’ αγοράσεις μέχρι για χωράφια, για σπίτια, αυτοκίνητα και ότι άλλο σε απασχολεί. Έτσι όμως θα πραγματοποιηθεί στην ζωή σου αυτό που λέει ο Καζαντζίδης, «θα ζεις λαθραία» δηλαδή θα ζεις μια ψεύτικη ζωή και θα νομίζεις ότι είσαι και καλός Χριστιανός ! Μα θα πείτε, δεν θα τον συνεφέρει ο Εξομολόγος ; Δυστυχώς κάποιοι Εξομολόγοι θέλουν πολλούς οπαδούς να τρέχουν πίσω τους (και σε ποιον δεν αρέσει αυτό ;).  

Η μεγάλη αγία Μαρία η Αιγυπτία 47 χρόνια μετανοούσε στην έρημο, και μόνο 1 φορά εξομολογήθηκε, πριν πεθάνει, στον άγιο Ζωσιμά. Εννοείται ότι ο Γέροντας Γεώργιος δεν λέει να μην πηγαίνουμε στον Εξομολόγο. Εξ άλλου και ο ίδιος είναι Εξομολόγος και εξομολογεί πολύ κόσμο. Αυτό που λέει, και το είδα κι εγώ στην ζωή μου, είναι ότι υπάρχει πρόβλημα από το συνεχές πάνε έλα στον Εξομολόγο. 

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 7)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 46^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια και τέλος)

«ἐξελέξατο ἡμῖν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ, τὴν καλλονὴν ᾿Ιακώβ, ἣν ἠγάπησεν». Για να μην απορεί κάποιος, πως λοιπόν τώρα δεν πιστεύουν οι Ιουδαίοι αφού ήταν η κληρονομία του Θεού, βάζει την λέξη «καλλονή» για να δείξει ότι πραγματικοί Ιουδαίοι είναι οι πιστοί, κι αυτοί είναι η πραγματική κληρονομιά του Θεού (για παράδειγμα, αυτοί οι «Έλληνες» που είναι βάρβαροι στα ήθη τους, είναι στην πραγματικότητα Έλληνες ;) … με την ίδια λέξη δείχνει ότι δεν θα σωθούν όλοι από κάθε λαό (αλλά μόνο η  «καλλονή» του κάθε λαού).

«ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ». Δεν «ανεβάστηκε» αλλά «ανέβη», για να δείξει ότι ο Χριστός στην Ανάληψη, ανέβηκε με την δική του εξουσία (βλέπετε αυτά τα γράφει ο Δαβίδ 1000 χρόνια πριν έρθει ο Χριστός). Και ο προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε, αλλά «ανεβάστηκε» από την δύναμη του Θεού, όχι με δική του εξουσία.

«ἐν ἀλαλαγμῷ». Ποιος αλάλαξε, αφού η Ανάληψη έγινε σε σιγή ; το λέει για να δείξει, ότι ανέβηκε νικητής, αφού κατέβαλε τον θάνατο, αφού σύντριψε την αμαρτία, αφού κατατρόπωσε τους δαίμονες, αφού μας έβγαλε από την πλάνη, αφού όλα τα μετέβαλε προς το καλύτερο, και οδήγησε την φύση μας προς την αρχαία πατρίδα, αλλά μάλλον σε πολύ καλύτερη.

«Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος». Αν και βέβαια τότε που συνέβαινε αυτό (η Ανάληψη του Χριστού) κανείς δεν το αντιλήφθηκε, αλλά όμως έγινε τόσο ολοφάνερο σαν να ηχούσε σάλπιγγα, και μάλλον πολύ περισσότερο … δεν θα έσφαλλε κάποιος αν ονόμαζε σάλπιγγες τα στόματα των Αποστόλων, όχι χάλκινες σάλπιγγες, αλλά πιο πολύτιμες από τον χρυσό και πιο πολυτελείς από τους πολύτιμους λίθους.

Γιατί δεν είπε «σάλπιγγος» αλλά είπε «ἐν φωνῇ σάλπιγγος» ; για να δηλώσει την ομοψυχία των Αποστόλων … όταν οι Απόστολοι εισέρχονταν σε κάθε πόλη, ηχούσαν οι σάλπιγγες και όλοι έτρεχαν να τους ακούσουν (προφανώς στις καρδιές των ανθρώπων ηχούσαν οι σάλπιγγες).

«ψάλατε τῷ Θεῷ ἡμῶν, ψάλατε, ψάλατε τῷ βασιλεῖ ἡμῶν, ψάλατε, ὅτι βασιλεὺς πάσης τῆς γῆς ὁ Θεός, ψάλατε συνετῶς. ἐβασίλευσεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τὰ ἔθνη». Αφού λοιπόν διηγήθηκε το μέγεθος του κατορθώματος (του Χριστού), καλεί την οικουμένη σε δοξολογία με μεγάλη προθυμία …τι σημαίνει «ψάλατε συνετῶς» ; Αφού μάθετε καλά τα όσα έγιναν, αφού κατανοήσετε το μέγεθος των κατορθωμάτων. Ψάλατε όχι μόνο με φωνή, αλλά και με έργα, όχι μόνο με την γλώσσα αλλά και με την ζωή.

«ἐβασίλευσεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τὰ ἔθνη». Αυτό είναι άξιο πολλών εγκωμίων και θαυμασμού, ότι εκείνος που πριν απ’ αυτό βριζόταν από τους Εβραίους (ο Χριστός), τέτοια μεταβολή προετοίμασε ώστε να υμνείται απ’ όλη την οικουμένη. Κι εκείνοι που ούτε προφήτες διάβασαν, ούτε ανατράφηκαν με τον νόμο (όπως οι Εβραίοι), αλλά και ο τρόπος ζωής τους έμοιαζε με των θηρίων, όλοι μαζί άλλαξαν τρόπο ζωής, και αφού απέρριψαν την πλάνη τους υποτάχθηκαν (στον Χριστό), όχι λίγα έθνη αλλά όλη η οικουμένη.

«ὁ Θεὸς κάθηται ἐπὶ θρόνου ἁγίου αὐτοῦ». Ο Θεός δεν βασιλεύει μόνο, αλλά βασιλεύει αγίως. Τι σημαίνει ; με καθαρότητα. Οι άνθρωποι όταν πάρουν την εξουσία, χρησιμοποιούν αυτήν την δύναμη για αδικίες, ενώ εκείνη η εξουσία (του Θεού) δεν έχει σχέση με τέτοια, αλλά είναι καθαρή και αγία (με απλά λόγια, είτε Βασιλεία είτε Δημοκρατία, αυτοί που έχουν την εξουσία αδικίες θα κάμνουν. Γι αυτό και ο Χριστός δεν ασχολήθηκε ν’ αλλάξει πολιτεύματα, αλλά τις καρδιές των ανθρώπων).

«ἄρχοντες λαῶν συνήχθησαν μετὰ τοῦ Θεοῦ ῾Αβραάμ, ὅτι τοῦ Θεοῦ οἱ κραταιοὶ τῆς γῆς σφόδρα ἐπήρθησαν». Εδώ δείχνει την υπερβολική δύναμη του Ευαγγελίου, διότι δεν προσέλκυσε μόνο απλούς ανθρώπους, αλλά και αυτούς που φορούν βασιλικό στέμμα και κάθονται σε βασιλικό θρόνο. Μετά για να δείξει ότι αυτός είναι ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, λέει «μετὰ τοῦ Θεοῦ ῾Αβραάμ» (σε όλη την Παλαιά Διαθήκη ο Υιός – ο Χριστός είναι που δρα, όχι ο Πατήρ και το άγιο Πνεύμα, ο οποίος έγινε και άνθρωπος όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου).

«ὅτι τοῦ Θεοῦ οἱ κραταιοὶ τῆς γῆς σφόδρα ἐπήρθησαν». Ποιοι είναι οι κραταιοί του Θεού, παρά οι Απόστολοι και όλοι οι πιστοί ; και πως δεν είναι κραταιοί εκείνοι που αντιπαρατάχθηκαν μπροστά σε όλη την οικουμένη, προς τους δαίμονες, προς δήμους, προς πόλεις, προς έθνη, προς τυράννους, προς τιμωρίες, προς κολάσεις, προς τηγάνια, προς καμίνους, προς συνήθειες, προς τυραννική εξουσία της φύσης, και φάνηκαν υψηλότεροι απ’ όλα και δεν έγιναν υποχείριο κανενός ; 

(πέστε μου ποια νομίζετε ότι ήταν η μεγαλύτερη αντίσταση στις θηριωδίες των Τούρκων κατά την Τουρκοκρατία ; Μήπως οι Κλέφτες και οι Αρματολοί ; Όχι, η μεγαλύτερη αντίσταση ήταν οι Νεομάρτυρες. Όταν η 15χρονη Ελένη από την Σινώπη του Πόντου αρνήθηκε το 1800 να ικανοποιήσει τις ακόλαστες ορέξεις του Τούρκου Πασά κι ας της έκαμνε όσα βασανιστήρια ήθελε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη αντίσταση. Και όσο υπήρχαν τέτοιοι Έλληνες, ας ήταν λίγοι δεν έχει σημασία, το Γένος δεν μπορούσε να πεθάνει).  

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 6)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 46^ο ΨΑΛΜΟ

«Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας, ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως». Και γιατί δεν είπε χαρείτε και σκιρτήστε, αλλά «κροτήσατε» και «ἀλαλάξατε» ; για να δείξει την υπερβολική μας ευχαρίστηση … (όπως και αλλού) έτσι κι εδώ δεν μας δόθηκε η εντολή να χειροκροτούμε, αλλά να γεμίζουμε χαρά και αγαλλίαση όταν ψέλνουμε.

«ὅτι Κύριος ὕψιστος, φοβερός, βασιλεὺς μέγας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν». Διεγείρει από την αρχή τον ακροατή, σε τόσο μεγάλο όγκο χαρμόσυνων ειδήσεων, και προς την πανήγυρη της οικουμένης, και κάποια θεία και πνευματική εορτή, και προς μυσταγωγία που μεταφέρθηκε από τον ουρανό.

 «Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας». Με τα προηγουμένως (προ Χριστού) σιχαμερά εκείνα χέρια, τα βρωμερά, που μολύνονταν κάθε μέρα από τις ακάθαρτες θυσίες, με τα οποία σφάξατε παιδιά (για τις θυσίες σας), και τολμήσατε να κάνετε αισχρότητες, και προχωρήσατε και ενάντια στην φύση σας, μ’ αυτά τα χέρια χειροκροτήστε τώρα.

«ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως». Με την γλώσσα εκείνη με την οποία γευτήκατε τα βρωμερά, με την οποία προφέρατε βλάσφημα λόγια, μ’ αυτήν ψάλτε την επινίκιο ωδή.

Το έργο της νίκης έγινε εξ ολοκλήρου από τον Χριστό. Επειδή αυτός τερμάτισε αυτό τον φοβερό πόλεμο, έδεσε τον ισχυρό (τον Σατανά) και του αφαίρεσε τα όπλα. Επειδή όμως είναι φιλάνθρωπος, αυτούς που δεν κόπιασαν καθόλου (εμάς), αυτούς κάμνει να απολαμβάνουν την νίκη και τα τρόπαια, και τους προετοιμάζει ν’ αλαλάξουν για την νίκη, σαν να ήταν αυτοί που τα κατόρθωσαν και νίκησαν (ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος λέει συχνά, είναι σαν αυτοί που ζητωκραυγάζουν στο γήπεδο και χαίρονται που νίκησε η ομάδα τους, να απολαμβάνουν τα ίδια βραβεία και τιμές με τους παίκτες που αγωνίστηκαν και νίκησαν !).  

Αλαλάξανε κάποτε και οι Εβραίοι όταν καταποντιζόταν (στην ερυθρά θάλασσα) ο στρατός των Αιγυπτίων, αλλά ο δικός μας επινίκιος ύμνος είναι πολύ ανώτερος, επειδή δεν καταποντίστηκαν οι Αιγύπτιοι αλλά οι δαίμονες, δεν νικήθηκε ο Φαραώ αλλά ο διάβολος, δεν κυριεύτηκαν όπλα αλλά η κακία εξαφανίστηκε, όχι στην ερυθρά θάλασσα αλλά στο λουτρό της αναγέννησης, δεν μεταβαίνουμε στην γη της επαγγελίας αλλά στον ουρανό, δεν τρώμε το μάννα αλλά το σώμα του Δεσπότου, δεν πίνουμε νερό που ανέβλυσε από πέτρα αλλά αίμα από την πλευρά (του Χριστού).

Όταν λοιπόν ακούσεις ότι ο Κύριός σου καρφώθηκε στο ξύλο, ότι κρεμάστηκε στον σταυρό, ότι τάφηκε, ότι κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης, μην αποθαρρυνθείς, ούτε να στενοχωρηθείς, επειδή είναι ύψιστος και ύψιστος από την φύση του … και όταν πέθανε, τότε έδειξε την δύναμή του κατά του θανάτου. 

Άκουσε τους δαίμονες τι λένε τον καιρό που κυκλοφορούσε ταπεινός (τότε που ζούσε ανάμεσά μας σαν άνθρωπος ο Χριστός), αυτοί που άφριζαν, που έσπαζαν τα δεσμά, που έκαναν άβατο τον δρόμο (αναφέρεται στον δαιμονισμένο των Γεργεσηνών που είχε μέσα του λεγεώνα δαιμόνων), αυτοί λοιπόν άκουσε πως έτρεμαν όταν μιλούσαν στον Χριστό (πόσο ανόητοι είμαστε όταν με τις αμαρτίες μας δίνουμε χαρά στους δαίμονες !).       

Αν έτσι μιλούσαν τότε (οι δαίμονες) τι θα πουν όταν θα έλθει πάλι (στην Δευτέρα Παρουσία), και οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλεύονται, και ο ήλιος θα μεταστραφεί σε σκοτάδι, και η σελήνη δεν θα δώσει το φως της ; γι αυτό λέει «ὕψιστος, φοβερός».

Αυτός πράγματι είναι βασιλεύς μέγας, αυτός που καθάρισε την οικουμένη από την πλάνη, και επανέφερε την αλήθεια σε πολύ σύντομο χρόνο και κατάργησε την τυραννική εξουσία του διαβόλου, αυτός που και πριν αποκτήσει υπηκόους ήταν μέγας βασιλεύς, αυτός που στηρίζει την δύναμη της εξουσίας του όχι στους δούλους, ούτε στα εξωτερικά φτιασιδώματα και στα ρούχα, αλλά στην ίδια την φύση του … τόσο πολύ κατέκτησε εκείνους που υπάκουσαν σ’ αυτόν, ώστε προτιμούν να χάσουν την ζωή τους παρά να παραβούν τις εντολές του (εμείς το προτιμάμε ;).

«ὑπέταξε λαοὺς ἡμῖν καὶ ἔθνη ὑπὸ τοὺς πόδας ἡμῶν». Έσπειραν (οι Απόστολοι) το φως της αλήθειας, όχι με όπλα, ούτε με άφθονα χρήματα, αλλά χρησιμοποιώντας απλά λόγια. Αλλά μάλλον δεν ήταν απλά λόγια, αλλά ήταν δυνατότερα από κάθε έργο.

(επιτρέψτε μου να πω μερικές σκέψεις μου. Εντάξει, τα λόγια των Αποστόλων ήταν πολύ δυνατά επειδή είχαν μέσα το όνομα του Χριστού. Αλλά για πέστε μου, θα φτάναμε στην Ελλάδα σε τέτοια κατάντια, αν εδώ και δεκαετίες μιλούσαν αυτοί που έπρεπε να μιλήσουν ; Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει, δεν πιάσαμε ακόμα εντελώς πάτο, λίγη υπομονή και θα πιάσουμε. Θυμάμαι σε μια ταινία έλεγε μια γενναία μητέρα η οποία την δεκαετία του 80 στο Παλέρμο της Σικελίας τα έβαλε με την Μαφία: «δεν θα πολεμήσουμε την Μαφία με τα όπλα, θα την πολεμήσουμε με τα λόγια».  

Και πάλι βγαίνει αληθινός ο Στέλιος Καζαντζίδης :  Αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δε μιλάνε / λες κι έχουν όλοι την αρρώστια της σιωπής, / αυτοί που πρέπει να τολμήσουν δεν τολμάνε /να σταματήσουν τον κατήφορο της γης … Αυτοί που πρέπει είναι όλοι φοβισμένοι / φυλακισμένοι σε αόρατο κελί, / κανείς δεν νοιάζεται ποιος ζει και ποιος πεθαίνει / σκληρός ο κόσμος κι η ζωή μας φυλακή).

«ὑπὸ τοὺς πόδας» φανερώνει την υποταγή, και μάλλον την πολλή υποταγή. Κι αν θέλεις ν’ ακούσεις το μέγεθος της υποταγής άκουσε. «Όσοι ήταν ιδιοκτήτες χωραφιών η οικιών τα πουλούσαν κι έφερναν τα χρήματα και τα τοποθετούσαν μπροστά στα πόδια των Αποστόλων». Άλλοι μαζί με τα χρήματα προσέφεραν και την ζωή τους (δηλαδή στην πρώτη εκκλησία υπήρχε κοινοκτημοσύνη και οι Απόστολοι φρόντιζαν να ικανοποιούνται όλες οι ανάγκες των πιστών. Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει, τα χρήματα μπορούν να τα διαχειριστούν σωστά μόνο οι άγιοι. Στην πρώην Σοβιετική Ένωση που έκαναν κάτι παρόμοιο με την βία, οι Σοσιαλιστές έγιναν χειρότεροι από τους Καπιταλιστές).

Αυτός (ο Χριστός) αφαιρούσε τα εμπόδια πορευόμενος μπροστά απ’ αυτούς (τους Αποστόλους), αυτός ρύθμιζε τα πάντα κι έκαμνε τα δύσκολα εύκολα. Αν και παντού γίνονταν πόλεμοι, παντού υπήρχαν γκρεμοί και σκόπελοι, και δεν μπορούσε κανείς ν’ ακουμπήσει το πόδι του, ούτε να σταθεί, όλα τα λιμάνια ήταν φραγμένα, κάθε οικία είχε αποκλεισθεί, όλων τ’ αυτιά ήταν φραγμένα, παρ’ όλα αυτά το κήρυγμα του Ευαγγελίου προχωρούσε. (Φυσικά, αφού ο Κύριος προπορευόταν. Πόσο αδικούμαστε από την ολιγοπιστία μας !).     

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 5)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 45^ο ΨΑΛΜΟ

«Ο Θεός ἡμῶν καταφυγὴ καὶ δύναμις, βοηθὸς ἐν θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα». Όλα αυτά (τα ανθρώπινα) από την αράχνη και από την σκιά είναι πιο αδύναμα. Αλλά αν θέλεις να δεις την ακαταμάχητη δύναμη, το ακατανίκητο καταφύγιο, το απαραβίαστο φρούριο, τον πύργο τον ακλόνητο, να καταφεύγεις στον Θεό, εκείνη την δύναμη να φροντίζεις να προσελκύσεις.

Και να ευχόμαστε μεν να μην εισέλθουμε σε πειρασμό (όπως λέμε στο «Πάτερ ημών»), όταν όμως συμβεί να πειραστούμε, να μη δείχνουμε δειλία, αλλά να στεκόμαστε με γενναιότητα (εδώ είναι τα δύσκολα. Αναφέρει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης την περίπτωση μιας μητέρας με τις δυο κόρες της. Δεν ήθελαν να αρνηθούν τον Χριστό και να γίνουν μουσουλμάνες αλλά φοβόντουσαν τα βασανιστήρια, και γράφει «έλεγαν κλαίγοντας, τα φοβερά της εξωμοσίας λόγια». Προφανώς φοβερές βρισιές για τον Χριστό έβαζαν οι Τούρκοι να λένε αυτοί που εξισλαμιζόντουσαν κι αυτές τις έλεγαν κλαίγοντας επειδή δεν ήθελαν).

Το «σφόδρα» να μπει πριν το «βοηθός» (δηλαδή να το διαβάζουμε «σφόδρα βοηθός» είναι ο Θεός. Εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι οι θλίψεις ήταν σφοδρές). Επειδή δεν μας βοηθάει όπως τύχει, αλλά σε υπερβολικό βαθμό, έτσι ώστε η παρηγοριά από την συμμαχία του είναι μεγαλύτερη από την οδύνη των θλίψεων (έλεγε ένας κουμπάρος μου, όταν ήταν μικρή η κόρη του και κινδύνευε να πεθάνει από σηψαιμία, ένοιωθε τόσο κοντά του την παρουσία του Θεού που νόμιζε ότι μπορούσε και να τον ακουμπήσει).

«διὰ τοῦτο οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν». Δεν είπε όχι μόνο δεν θα καταβληθούμε ούτε θα πέσουμε, αλλά δεν θα πάθουμε ούτε αυτό που είναι κοινό γνώρισμα της φύσης μας, το να φοβηθούμε και να τρομάξουμε … εδώ γην και όρη, καρδιές θαλασσών, δεν εννοεί τα φυσικά στοιχεία αλλά με αυτά τα ονόματα υπαινίσσεται τους αφόρητους κινδύνους … η αιτία γι αυτό (που δεν θα φοβηθούμε) είναι, επειδή ο Κύριος όλων αυτών μας βοηθάει, και απλώνει το χέρι και είναι δίπλα μας (αντί ν’ ανησυχούμε και να μεριμνούμε τόσο για την ευτυχία των παιδιών μας, τον θησαυρό της Πίστης έπρεπε να τους είχαμε μεταδώσει).

«ἤχησαν καὶ ἐταράχθησαν τὰ ὕδατα αὐτῶν, ἐταράχθησαν τὰ ὄρη ἐν τῇ κραταιότητι αὐτοῦ». Εδώ μου φαίνεται πως υπαινίσσεται τα πλήθη των αντρείων και τους ισχυρούς των εχθρών και τον άπειρο λαό των εναντίων. Τόσο μεγάλη είναι αυτού η δύναμη, λέει, ώστε απλώς θα κάνει ένα νεύμα, και όλα αυτά γίνονται. Πως λοιπόν μπορούμε να φοβόμαστε, αφού έχουμε τέτοιον Κύριο ; 

«τοῦ ποταμοῦ τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουσι τὴν πόλιν τοῦ Θεοῦ». Όπως ο ποταμός διακλαδίζεται σε άπειρα μέρη και ποτίζει την χώρα στην οποία απλώνεται, έτσι η πρόνοια του Θεού χύνεται παντού, σκορπίζεται με αφθονία, έρχεται με ορμητικότητα και όλα τα γεμίζει. Δεν μας χαρίζει μόνο ασφάλεια, ούτε πανίσχυρη βοήθεια, αλλά και πνευματική χαρά.

«ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ ῞Υψιστος». Ο τόσο υψηλός, αυτός που δεν περιέχεται σε κανένα τόπο, η απερίγραπτη ουσία, καταδέχθηκε να ονομάσει την δική μας πόλη κατοικητήριό του, και την φρουρεί από  παντού (πόσο σημαντικό είναι αυτό για μια χώρα ! Το 1977 ο άγιος Παΐσιος ταξιδεύοντας για την Αυστραλία κάποια στιγμή ένιωσε ευωδία. Ρώτησε ποια χώρα είναι από κάτω, και του είπαν η Συρία. Μετά από λίγο ένιωσε δυσωδία από παρουσία πολλών δαιμονίων και ρώτησε πάλι το ίδιο και του είπαν, πετάμε πάνω από το Πακιστάν. Τον Μάρτιο του 2019 ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Δρίτσας ενθουσίασε την Πακιστανική Κοινότητα της Ελλάδας. Τους είπε ότι πολύ εύκολα θα τους δώσει την ελληνική ιθαγένεια, θα τους κάνει όλους Έλληνες κι έτσι εκτός από το Πακιστάν, θα έχουν και μια δεύτερη πατρίδα, την Ελλάδα).

«Κύριος τῶν δυνάμεων μεθ᾿ ἡμῶν, ἀντιλήπτωρ ἡμῶν ὁ Θεὸς ᾿Ιακώβ». Λοιπόν και θέλει και μπορεί (να μας βοηθήσει ο Θεός). Μη φοβάσαι λοιπόν. Και τι έγινε αν εμείς είμαστε ανάξιοι ; Η φιλανθρωπία του προς εμάς ξεκινάει από τους προγόνους μας, γι αυτό πρόσθεσε το όνομα του Ιακώβ (έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός, ότι πολλές δόξες περιμένουν την Ελλάδα μας όχι επειδή το αξίζουμε οι Έλληνες, αλλά επειδή το περισσότερο αίμα που χύθηκε για την πίστη στον Χριστό ήταν ελληνικό).

«δεῦτε καὶ ἴδετε τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἃ ἔθετο τέρατα ἐπὶ τῆς γῆς. ἀνταναιρῶν πολέμους μέχρι τῶν περάτων τῆς γῆς τόξον συντρίψει καὶ συνθλάσει ὅπλον καὶ θυρεοὺς κατακαύσει ἐν πυρί». Καλώς τα ονομάζει «τέρατα» και όχι νίκες και τρόπαια, επειδή ο πόλεμος δεν εξελισσόταν με λογικό τρόπο, ούτε η νίκη κρινόταν από τα όπλα και την δύναμη του καθενός, αλλά από το νεύμα του Θεού και τα πράγματα δήλωναν ότι αυτός ήταν ο στρατηγών. (επειδή ο Θεός είναι μαζί μας διατηρούμε λίγο στρατό) αλλά ούτε κι αυτός θα χρειαζότανε, αν κάμναμε αυτά που πρέπει, και δεν χρειαζόταν να μας το θυμίζουν οι θλίψεις.

(βλέπετε πόσα χάνουμε οι Έλληνες επειδή δεν ζούμε όπως θέλει ο Θεός ; ούτε θα χρειαζόταν να ξοδεύει η Ελλάδα κάθε χρόνο 7 δισεκατομμύρια ευρώ για την άμυνα και να κάμνουμε πάμπλουτες τις πολεμικές βιομηχανίες. Γιατί, και μ’ αυτά που δαπανάμε είμαστε σίγουρα ασφαλείς αν δεν μας υποστηρίξουν οι μεγάλοι ;). 

«σχολάσατε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός· ὑψωθήσομαι ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὑψωθήσομαι ἐν τῇ γῇ». Αφήστε την πλάνη, απαλλαγείτε από την προηγούμενη συναναστροφή σας με την αμαρτία, αναπνεύστε από την καταχνιά των πονηρών πραγμάτων που σας έχουν κυριέψει, ώστε καθοδηγούμενοι από την διδασκαλία των θαυμάτων, και έχοντας την ψυχή σας ελεύθερη από πολλούς περισπασμούς, να γνωρίσετε τον Θεό των όλων.

Όπως δεν αρκούν οι ακτίνες του ήλιου αν δεν είναι ο οφθαλμός καθαρός και υγιαίνων, έτσι λοιπόν ούτε εδώ τα θαύματα μόνο αρκούν (σήμερα υστερούμε πολύ στο «σχολάσατε» έτσι που βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από πληροφορίες και δεν μένουμε λίγη ώρα ήσυχοι. Είναι όμως προϋπόθεση για να γνωρίσουμε τον Θεό. Η ησυχία κι από μόνη της είναι προσευχή, έλεγε ο άγιος Παΐσιος).

Απαλλαγείτε λοιπόν από τους περισπασμούς και θα σας παράσχω πολλές αποδείξεις ότι εγώ είμαι ο Θεός (καταλάβατε λοιπόν γιατί αγωνίζονται όλοι να ζούμε μέσα στην φοβία, στο άγχος, στο τρέξιμο ; Γιατί η Κυβέρνηση αντί να οικοδομήσει μία σωστή Οικονομία, θέλει να περιμένουμε τα επιδόματα για να ζήσουμε ; Γιατί τα ΜΜΕ βρίσκουν πάντα κάτι να μας έχουν συνεχώς σε υπερδιέγερση ; Επειδή αν ηρεμήσουμε υπάρχει ο κίνδυνος να γνωρίσουμε τον Θεό).

«Κύριος τῶν δυνάμεων μεθ᾿ ἡμῶν, ἀντιλήπτωρ ἡμῶν ὁ Θεὸς ᾿Ιακώβ». Αυτός λοιπόν ο Θεός, που είναι παντού μέγας, παντού υψηλός, αυτός πάντα στέκεται μαζί μας. Τίποτα λοιπόν να μην φοβάστε, ούτε να ταράζεστε, αφού έχουμε τέτοιο ακαταμάχητο Κύριο.

3 σκόρπιες παρατηρήσεις

 

 

1^η παρατήρηση : Ακούγοντας κάθε πρωί στην ακολουθία του Όρθρου στον 87^ο ψαλμό τον στίχο : «υψωθείς δε, εταπεινώθην και εξηπορήθην», μου πέρασε η σκέψη ότι τα λόγια αυτά ταιριάζουν στον 11^ο άθλο του Ηρακλή.

Ο Ηρακλής στον δρόμο για τα μήλα των εσπερίδων, κάπου στην Λιβύη συναντήθηκε με έναν γίγαντα, τον Ανταίο, ο οποίος όποιον περνούσε από εκεί τον προκαλούσε να παλέψουν επειδή ήταν αήττητος. Την δύναμή του ο Ανταίος την αντλούσε από την γη. Κάθε φορά που έπεφτε στην γη, αποκτούσε νέες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να μη μπορεί κανείς να τον νικήσει.

Πραγματικά ούτε ο Ηρακλής μπορούσε να τον νικήσει, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι κάθε φορά που σηκωνόταν από την γη ο Ανταίος ήταν όλο και πιο δυνατός. Οπότε τον είχε συνεχώς ψηλά στον αέρα, και χωρίς να ακουμπά καθόλου στην γη ο Ανταίος σταδιακά εξασθένιζε, κι έτσι στον αέρα μπόρεσε ο Ηρακλής και τον σκότωσε.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μας, αν στην θέση του Ηρακλή βάλουμε τον Διάβολο, και στην θέση του Ανταίου βάλουμε την ψυχή μας. Όσο η ψυχή μας πατάει στο χώμα και είναι ταπεινή, την σκεπάζει η χάρη του Θεού και είναι ανίκητη από την αμαρτία και τον Διάβολο. Επειδή «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν»(Επιστ.Ιακ.4,6).

Επειδή το ξέρει αυτό ο Διάβολος, σαν άλλος Ηρακλής προσπαθεί να φουσκώσει τα μυαλά μας με την υπερηφάνεια και να σηκώσει ψηλά την ψυχή μας, κι έτσι απογυμνωμένη από την παντοδύναμη βοήθεια του Θεού να καταφέρει να την σκοτώσει.

Πάλι όμως, όπως ακριβώς ο Ανταίος, αν ξαναπέσει στο χώμα η ψυχή δηλαδή στην ταπείνωση, ξαναέρχεται η χάρη του Θεού και γίνεται πάλι δυνατή η ψυχή. Και όσο πέφτει στο χώμα η ψυχή δεν θα την αφήσει ο Θεός. Μόνο αν είμαστε συνεχώς ψηλά  φουσκωμένοι από εγωισμό και αλαζονεία, θα καταφέρει να σκοτώσει την ψυχή μας ο νοητός Ηρακλής, ο Διάβολος. Μη γένοιτο !   

2^η παρατήρηση : Κάθε πρωί γύρω στις εξήμιση βγαίνουν στο μπαλκόνι τους οι γείτονές μου και καπνίζουν. Επειδή το δωμάτιο που διαβάζω είναι πολύ κοντά ακούω συνεχώς τον θόρυβο του αναπτήρα που ανάβουν το τσιγάρο. Συχνά ακούω και τον βαθύ βήχα που οφείλεται στο κάπνισμα. Τον ξέρω καλά αυτόν τον ιδιαίτερο βήχα που πιάνει τα πρωινά τους καπνιστές, επειδή τον είχε και ο μακαρίτης (από τι άλλο ; από καρκίνο του πνεύμονα) πατέρας μου.

Συνήθως η γυναίκα καλημερίζεται με την απέναντι γειτόνισσα η οποία είναι μόνιμα στο κινητό, και μπορεί να πουν και καμιά κουβέντα. Αυτό το πρωί της είπε η απέναντι κάτι αστείο και στην προσπάθεια να γελάσει η γειτόνισσά μου, την έπιασε ο βαθύς βήχας. Αυτός ο βήχας βγαίνει βαθιά από μέσα τους, και το νοιώθεις ότι αν δεν τον σταματήσουν από μόνοι τους, και αφεθούν να βήχουν μέχρι να τελειώσει, δεν θα τελειώσει ποτέ. Απλώς βήχουν μια δυο και τον ξεκόβουν από μόνοι τους.

Τότε συνειδητοποίησα ότι οι χρόνιοι καπνιστές δεν μπορούν να γελάσουν ελεύθερα. Δηλαδή αυτή την απλή ευχαρίστηση, να γελάς με την καρδιά σου, την στερούνται οι καπνιστές. Και μόνο αυτό ; Στον Ιερό Ναό που εκκλησιάζομαι ο ένας παπάς είναι χρόνια καπνιστής. Ο καημένος στις αιτήσεις μόλις ανεβάσει λίγο παραπάνω την φωνή του, τον πιάνει ο γνωστός βήχας που λέγαμε. Που να ευχαριστηθεί ψαλμωδία ; Με τίποτα. Ο άγριος βήχας παραμονεύει.

Ποιος μας φταίει ; Αφού μας αρέσει να είμαστε σκλάβοι στα πάθη μας, καλά να πάθουμε. Το βλέπω και στους συναδέλφους καπνιστές στο σχολείο. Σε κάθε διάλλειμα, πρέπει να βγουν από το σχολείο έξω να καπνίσουν αλλιώς δεν νοιώθουν καλά. Εγώ γιατί δεν νοιώθω την ανάγκη να καπνίσω ; (εντάξει, εγώ έχω άλλα πάθη). Απλά, αυτό συνειδητοποίησα ακούγοντας την γειτόνισσα να πνίγεται στον βήχα στην προσπάθειά της να γελάσει, ότι οι χρόνιοι καπνιστές δεν μπορούν ούτε να ευχαριστηθούν το γέλιο τους !

3^η παρατήρηση : Κάθε Κυριακή πρωί τελείται πρώτα η ακολουθία του Όρθρου και μετά η Θεία Λειτουργία. Ο αναστάσιμος όμως Όρθρος της Κυριακής είναι πολύ διαφορετικός από τον καθημερινό Όρθρο. Διαβάζεται και Ευαγγέλιο το οποίο ονομάζεται εωθινό και μετά βγαίνει ο παπάς με το Ευαγγέλιο και το προσκυνάμε όλοι οι πιστοί. Για να προσκυνήσουν το Ευαγγέλιο και οι πιστοί που θα έρθουν αργότερα στον Ναό, το αφήνει ο παπάς δίπλα στα προσκυνητάρια με τις εικόνες.

Στην προσκύνηση αυτή φιλάμε μόνο το Ευαγγέλιο και όχι το χέρι του παπά, επειδή η προσκύνηση αυτή συμβολίζει την προσκύνηση που έκανε στον Χριστό μόλις αναστήθηκε, η Μαρία η Μαγδαληνή. Της είπε ο Χριστός «μή μου ἅπτου· οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου»(Κατά Ιωαν.20,17).

Καταλάβατε ότι όλο το χρώμα του Όρθρου της Κυριακής είναι αναστάσιμο. Τα εωθινά Ευαγγέλια είναι 11 και ένα απ’ αυτά είναι που διαβάζεται το βράδυ του Πάσχα πριν ψάλλουμε για πρώτη φορά το «Χριστός Ανέστη».

Χθες λοιπόν στον Ναό που εκκλησιάστηκα εκεί που περίμενα ν’ ακούσω ένα από τα αναστάσιμα Ευαγγέλια, ο παπάς που είναι πάνω από 80 χρονών, διάβασε Ευαγγέλιο από την Σταύρωση του Χριστού που διαβάζεται την Μεγάλη Παρασκευή. Ταράχτηκα. Μα πως έγινε αυτό ; Αυτή την στιγμή Ευαγγέλιο για την Σταύρωση ; Λες, σκέφτηκα, να υπάρχει κάποια εξαίρεση ; Κοιτάω το Τυπικό, το βιβλίο που καθορίζει τι ψέλνεται, όριζε κανονικά ένα από τα 11 αναστάσιμα εωθινά.

Όχι, δεν είναι μικρό το λάθος. Ακόμα και λάθος Ευαγγέλιο να έκανε ο παπάς, δεν ήξερε ότι την στιγμή αυτή διαβάζονται μόνο αναστάσιμα Ευαγγέλια; Νομίζω ότι αυτό που φταίει είναι ότι ο παπάς είναι πάνω από 80 χρονών.

Εντάξει, με την κείμενη νομοθεσία δεν υποχρεώνονται οι παπάδες να βγουν στην σύνταξη 68 χρονών το πολύ, όπως υποχρεωνόμαστε οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι. Ναι αλλά, και να έχει δικαίωμα να βγει στην σύνταξη ο παπάς ή ο Δεσπότης όποτε θέλει κι αν θέλει, μπορεί δε μπορεί να επιτελεί τα καθήκοντά του, είναι σωστό ;