Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 15)

 

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 49^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια)

«τῷ δὲ ἁμαρτωλῷ εἶπεν ὁ Θεός· ἱνατί σὺ διηγῇ τὰ δικαιώματά μου ;». Βλέπετε πως τα ίδια λένε και οι Απόστολοι και οι Προφήτες ; Και ο Παύλος κάπως έτσι μιλάει, δείχνοντας κι αυτός ότι δεν έχεις κανένα όφελος να διδάσκεις άλλους όταν πρώτα δεν διδάσκεις τον εαυτό σου (ας τ’ ακούσουν αυτό οι θρησκευτικές οργανώσεις με τους ιεραποστολικούς σκοπούς τους. «Ο σκοπός μας είναι ιεραποστολικός» μας έλεγαν στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση, κι εγώ ο χαζός τους πίστευα και ζημίωνα την ψυχή μου) … απαλλάσσοντας (ο Παύλος) από την αλαζονεία εκείνους που θεωρούσαν μέγα κατόρθωμα το να διδάσκουν για τον Θεό, ενώ οι ίδιοι ήταν έρημοι από αρετή (μια «ιεραπόστολος» γύριζε από σπίτι σε σπίτι να διδάσκει για τον Θεό και η ίδια δεν νοίκιαζε ένα σπίτι που είχε σε πολύτεκνη οικογένεια επειδή θα της έκαμναν ζημιές τα πολλά παιδιά !).

Δεν κερδίζει τίποτα αυτός που διδάσκει τους άλλους ενώ ο ίδιος δεν ασκεί την αρετή… για ποιο λόγο διηγείσαι τις εντολές μου και τις διδάσκεις στους άλλους ; αλλά να κάμνεις το αντίθετο, επειδή η ζωή σου λέει τα αντίθετα από τα λόγια σου, και απομακρύνεις μερικούς που θα ήθελαν ν’ ακούσουν. Δεν διδάσκεις τόσο με τα λόγια σου, όσο απομακρύνεις με τα έργα σου (διάβασα κάπου, γιατί επέτρεπε ο Θεός να παραμένει 2 χρόνια φυλακισμένος ο Παύλος στην Καισάρεια, ενώ θα μπορούσε να περιοδεύει και ν’ αυξάνεται το κήρυγμα του Ευαγγελίου ; Επειδή προτιμούσε ο Θεός να αγιαστεί περισσότερο η ψυχή του Παύλου, παρά να προχωρήσει το Ευαγγέλιο και σ’ άλλες χώρες).

Έτσι ο ουρανός διηγείται την δόξα του Θεού, χωρίς να έχει στόμα, χωρίς να κινεί γλώσσα, αλλά με την ομορφιά του οδηγεί τον θεατή να θαυμάσει τον δημιουργό … αν ενώ είσαι γεμάτος από αισχρές πράξεις κι έχεις αμέτρητους κατηγόρους και προπάντων την συνείδησή σου και κάμνεις τον δάσκαλο στους άλλους, όταν θα κατηγορείς κακίες, θα κατηγορείς μάλλον τον εαυτό σου και όχι τους άλλους (δυστυχώς εδώ με πιάνει κι εμένα επειδή ο χαμένος το είχα να κάμνω τον δάσκαλο. Να μην πω ότι ένας λόγος που ήμουν κάπως απόμακρος από τους άλλους ήταν επειδή νόμιζα ότι ήμουν υποχρεωμένος να υπερασπίζομαι συνεχώς τον Θεό ! ).

«καὶ ἀναλαμβάνεις τὴν διαθήκην μου διὰ στόματός σου;». Καλά είπε «διά στόματος» επειδή η καρδιά είναι έρημη απ’ αυτούς τους καρπούς και τα χείλη άσκοπα κινούνται και κατακρίνουν αυτόν που μιλάει. «σὺ δὲ ἐμίσησας παιδείαν καὶ ἐξέβαλες τοὺς λόγους μου εἰς τὰ ὀπίσω». Παιδεία εδώ ονομάζει την διδασκαλία του νόμου που καθοδηγεί την ψυχή, που απομακρύνει την κακία από την ψυχή και φυτεύει την αρετή. Εσύ όμως όχι μόνο δεν πήρες τίποτα από την διδασκαλία του νόμου (το Ευαγγέλιο), αλλά δεν εφάρμοσες ούτε το καλό που από την φύση είχες μέσα σου (την συνείδηση. Ας τ’ ακούσουμε αυτά εμείς που πιστεύουμε ότι είμαστε «της Εκκλησίας»).

«εἰ ἐθεώρεις κλέπτην, συνέτρεχες αὐτῷ, καὶ μετὰ μοιχοῦ τὴν μερίδα σου ἐτίθεις». (λέει κάπου στην Γραφή ότι και μόνο μια μέρα να ζήσει ο άνθρωπος θα κάνει αμαρτίες γι αυτό εξηγεί ο Χρυσόστομος) για να μην πει κάποιος,  αφού όλοι είναι με αμαρτίες, και ο αμαρτωλός πρόσταξε ο Θεός να μην διηγείται τις εντολές του, ποιος θα τις διηγηθεί ; γι αυτό και ο ψαλμός λέει σε ποιες αμαρτίες αναφέρεται … γιατί αλλού λέει, συμβούλεψε 2 φορές τον αμαρτωλό και μετά παράτησέ τον, ενώ στον Πέτρο είπε να τον συγχωρείς μέχρι 490 φορές ; Το 490 φορές το λέει, αν μετανοεί. Πως θα συγχωρούσε κάποιος αυτόν που ούτε παραδέχεται ότι αμάρτησε, ούτε μετανοεί ; Ακόμα και στον γιατρό, όταν του ζητάμε φάρμακα, του δείχνουμε και την πληγή.

Για ποιον λοιπόν αμαρτωλό μιλάει εδώ η γραφή ; «εἰ ἐθεώρεις κλέπτην, συνέτρεχες αὐτῷ, καὶ μετὰ μοιχοῦ τὴν μερίδα σου ἐτίθεις. τὸ στόμα σου ἐπλεόνασε κακίαν, καὶ ἡ γλῶσσά σου περιέπλεκε δολιότητα·  καθήμενος κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ σου κατελάλεις καὶ κατὰ τοῦ υἱοῦ τῆς μητρός σου ἐτίθεις σκάνδαλον». Είδες σε μια εικόνα τα χρώματα της κακίας, και πως ο πονηρός με την κακία έγινε θηρίο, προδίδοντας την ευγένεια της φύσης (το ότι είναι άνθρωπος ;)… δεν είναι κι αυτό μικρό αμάρτημα, αν και δεν κάνει ο ίδιος τα κακά, να ευχαριστιέται με όσα κάμνουν οι κακοί. Εκείνος που κάμνει το κακό θα μπορούσε να προφασιστεί ότι το κάμνει από ανάγκη (χρειάζεται χρήματα), εσύ όμως γιατί τον επαινείς αφού ούτε την ευχαρίστηση απ’ αυτή την πράξη δεν απολαμβάνεις ; Εκείνος ίσως και να μετανοήσει, εσύ όμως κλείνεις κι αυτές τις θύρες, και το φάρμακο (της μετανοίας) καταστρέφεις και από παντού αποκλείεις την δυνατότητα να σωθείς (τώρα μας δείχνουν και καρέ καρέ τις κακίες που κάμνουν οι άλλοι κι εμείς εκεί να βλέπουμε, αλλά ευτυχώς βάζουν μπιπ όταν λένε βρισιές. Σε τι παγίδες έχουμε πιαστεί !).

Όταν αυτός που διέπραξε την αμαρτία δει να τον αποστρέφονται όλοι, θα συνειδητοποιήσει ότι διέπραξε μεγάλο κακό, όταν όμως τους βλέπει όχι μόνο να μην αγανακτούν ούτε να δυσανασχετούν, αλλά να του συμπεριφέρονται με χαμόγελα, αυτός αφού φίμωσε την συνείδησή του και βλέπει ότι και πολλοί συμφωνούν με τα κακά που κάμνει, τι δεν θα τολμήσει ; (έτρεχα την δεκαετία του 90 ο χαζός κάθε μήνα στο Άγιο Όρος να εξομολογούμαι στον «αγιώτατο» Ηγούμενο που υποδέχθηκε με τιμές τον κ. Μητσοτάκη για τα «καλά» που έκανε στην Ελλάδα !)… Γι αυτό πρέπει κι αν ακόμα κάμνει κάποιος το κακό, να κατηγορεί τον εαυτό του, επειδή κι αυτό είναι δρόμος να φύγει από το κακό. Η κακία και να την κατηγορούμε ακόμα βλέπετε πως πάλι ανθίζει, και την αρετή να την επαινούμε ακόμα βλέπετε πόσο δύσκολα οι άνθρωποι αποφασίζουν να ιδρώσουν γι αυτήν, τι θα γινόταν αν δεν γινόταν κι αυτό ; (άρα καταλάβατε γιατί σήμερα πηγαίνουμε κατά …).