Όταν μιλάω στον καθρέπτη... (περί υιοθεσίας)

Της Μάρως Σιδέρη : enoriaka.gr

Να υιοθετήσω. Το θέλω πολύ. Θα τα καταφέρω όμως;
Σωστή η απορία. Θα έπρεπε να την κάνουμε όλοι πριν φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας.
Δυστυχώς την κάνουμε μόνο όταν πρόκειται να μεγαλώσουμε ένα παιδί που δε φέρει το δικό μας DNA, μα ούτε μας περνά από το νου όταν πρόκειται για τα βιολογικά μας παιδιά (τι άσχημος όρος! Τώρα που είναι της μόδας τα βιολογικά προϊόντα, σε κάνει να φαντάζεσαι τα παιδιά στα καφάσια δίπλα στις ντομάτες!) Για να επανέλθουμε στο ερώτημα καλέ μου εαυτέ, αν θέλεις να είσαι σωστός γονιός, αυτή την ερώτηση θα πρέπει να την κάνεις κάθε μέρα. Στο κάτω- κάτω είτε κοιλοπόνεσες για το παιδί σου είτε όχι, από τα αποτελέσματα της ικανότητάς σου να είσαι γονιός, εξαρτάται η κοινωνία του μέλλοντος. Να σου το πω πιο απλά; Όταν ομολογούμε ότι η κοινωνία γέμισε «γαϊδούρια», δεν αναρωτιόμαστε αν τα γαϊδούρια αυτά ήταν βιολογικά ή υιοθετημένα. Μη σου πω πως αριθμητικά υπερέχουν τα ...βιολογικά!
Που ξέρω όμως τι κληρονομικές αρρώστιες έχει ένα ξένο παιδί;Δεν ξέρεις! Τώρα η σειρά μου να ρωτήσω: Που ξέρεις τι κληρονομικές αρρώστιες είχε ο άνδρας ή η γυναίκα με τον οποίον θέλεις να κάνεις παιδιά; Που ξέρεις αν εσύ θα πεθάνεις υγιής και πλήρης ημερών; Που ξέρεις αν το «φυσικό σου» παιδί δε θα έχει κάποια αρρώστια στη ζωή του. Η απάντηση είναι απλή: Δεν ξέρεις γιατί δεν είσαι Θεός. Δεν ξέρεις και δεν έχει σημασία, εδώ, γιατί τούτο το κείμενο δεν είναι οδηγός υγείας αλλά συζήτηση περί αγάπης. Η αγάπη είναι αγάπη, χωρίς προϋποθέσεις... δε θα σ’ αγαπάω επειδή είσαι υγιής, αλλά επειδή είσαι εσύ. Αν θέλω να αγαπήσω, δε μου χρειάζεται βιβλιάριο υγείας... Κι αν δε θέλω, κι ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια δε μου φτάνει.
Θα αγαπήσω ένα ξένο παιδί όπως το δικό μου;Αν ξέρεις να αγαπάς, ναι θα το αγαπήσεις. Αν δεν ξέρεις να αγαπάς και δε θέλεις να μάθεις, μάλλον δεν θα αγαπήσεις ούτε το δικό σου... γιατί ο άνθρωπος που αγαπά μόνο τον εαυτό του, ακόμα και με τα έντερά του έχει ένα θέμα. Κι έπειτα για στάσου; Τι σημαίνει δικό ΣΟΥ και δικό ΜΟΥ; Ένα παιδί που γεννήθηκε από το σώμα σου είναι κτήμα σου; Όχι. Είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος που θέλει τη στοργή σου. Και το παιδί ενός ατυχούς συνανθρώπου σου είναι κι αυτό ένας ελεύθερος άνθρωπος που θέλει τη στοργή σου... οι άνθρωποι δε μας ανήκουν. Μας χρειάζονται.
Κι αν μπλέξει;Σταμάτησε έναν τυχαίο περαστικό και ρώτησε τον αν έχει παιδιά. Αν απαντήσει καταφατικά, ρώτησε τον τι φοβάται περισσότερο για το μέλλον των παιδιών του. Είναι σίγουρο ότι θα σου πει: α. μην αρρωστήσουν β. μη μπλέξουν. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο λοιπόν; Να εξασφαλίσουμε για τα παιδιά μας μια κατά το δυνατό όμορφη και μακριά από μπλεξίματα ζωή; Το ερώτημα λοιπόν εδώ δεν είναι αυτό που καταλαβαίνεις, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνεις: ότι όταν ένας νέος άνθρωπος μπλέκει, σημασία δεν έχει ποιος είναι ο φυσικός του γονιός αλλά ποιο θα είναι το λιμάνι του. Τα παιδιά του κόσμου είναι εν δυνάμει δικά σου και δικά μου, επομένως όταν «μπλέκουν» ματώνουμε όλοι κι ας μην το καταλαβαίνουμε, μέσα στην αναισθησία του μικρόκοσμού μας . Σκέψου απλά: Αν δεις ένα μωρό να μπουσουλάει προς τον γκρεμό (άρα να μπλέκει, ανάλογα με την ηλικία του), το πρώτο που σκέφτεσαι δεν είναι «που είναι η βιολογική του μάνα», αλλά «πρέπει να σώσω το μωρό». Αν φίλε μου εσύ σκέφτηκες το πρώτο, τότε φοβάμαι έχεις σοβαρό πρόβλημα με το ανθρώπινο είδος, οπότε πάμε αλλού.
Ναι μα αν μπλέξει, θα με μπλέξει.Αχ, αυτή η ευθυνοφοβία! Δείγμα εγωισμού ή δειλίας , αλλά τελικά δείγμα ανθρώπου. Το να είμαι άνθρωπος δεν είναι κακό, μα το να κάνω την αδυναμία μου ηθική, θαρρώ αυτό είναι ολέθριο. Αν φοβάμαι μην μπλέξω, «μην ταραχθούν οι κύκλοι μου», τότε δεν πρέπει να κάνω οικογένεια, πρέπει να παραμείνω στο έρημο ακρογιάλι μου σαν τον Αρχιμήδη και να μελετώ ώσπου να έρθουν οι Ρωμαίοι να μου πάρουν το κεφάλι. Αν δε θέλω να μπλέξω, τότε κακώς έχω παιδιά, κι αν κακώς έχω παιδιά, τι σημασία έχει αν τα γέννησα ή τα υιοθέτησα;
Δεν είναι το ίδιο. Για τα παιδιά σου είσαι έτοιμος να δώσεις και τη ζωή σου; Για ένα ξένο όμως;Δηλαδή νομίζεις ότι οι γονείς σου θα έδιναν τη ζωή τους για σένα επειδή απλά τους ...μοιάζεις στο πρόσωπο; Αγαπάς το παιδί σου ως κλώνο σου; Κι έπειτα τι είναι πάλι αυτό περί ξένου παιδιού; Ξένος. Τι θα πει ξένος; Αν είσαι χριστιανός λες ότι οι άνθρωποι είμαστε αδέρφια, σωστά; Η ώρα της αλήθειας λοιπόν είναι εδώ: Το λες για να το πεις, το λες ποιητικά, ή αυτό που λες φτάνει ως τα βάθη της καρδιάς σου και σε πλημμυρίζει; Αν βλέπεις στο συνάνθρωπό σου έναν αδερφό πραγματικό, στην ατυχία του, στη συμφορά του, πώς θα αφήσεις το παιδί του αδερφού σου να μεγαλώσει σ’ ένα ίδρυμα; Πώς αποκαλείς το παιδί του αδερφού σου ξένο;
Τι θα πει το περιβάλλον;
Αυτό είναι ένα ζήτημα και μάλιστα σοβαρό. Δυστυχώς η κοινωνία είναι αρένα και στην ασφάλεια του κουτσομπολιού μας αρέσει να κανιβαλίζουμε. Όταν δίνουμε το ονοματεπώνυμο μας, είμαστε πολιτισμένοι και ανεκτικοί, μα μέσα στο πλήθος, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία σπεύδουμε αβίαστα να επιβεβαιώσουμε την υπόθεση του Δαρβίνου! Αυτό όμως φίλε μου είναι δεδομένο και πρέπει να οπλίσεις το παιδί σου, αφενός να μην τον αγγίζουν τα βέλη, αφετέρου να μην το γοητεύσει η ανωνυμία. Δεν είναι εύκολο, μα υπάρχουν τρόποι και άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν. Το κυριότερο όμως είναι ο γονιός που θα πάρει μια τέτοια απόφαση: αν η ψυχή του ξέρει γιατί υιοθέτησε, τότε η ίδια η σιγουριά του θα είναι το τείχος του παιδιού. Αν εσύ θέλεις, θα αναγκάσεις το περιβάλλον να δεχτεί την απόφαση σου, να σεβαστεί την οικογένεια σου, να αγαπήσει το παιδί σου. Δεν είναι εύκολη η μάχη, αλλά αν πιστεύεις ότι αξίζει να τη δώσεις, ποια κοινωνία μπορεί να σε κάνει να πάψεις να πιστεύεις;
Είναι δύσκολη η διαδικασία και βασανιστική.
Σ’ αυτό δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω, αλλά να σου πω κάτι; Οι νόμοι είναι βασανιστικοί επειδή στη συνείδηση των πολιτών η υιοθεσία είναι κάτι τρομακτικό. Τη θεωρούμε σαν την τελευταία λύση μοναχικών ή άτεκνων ανθρώπων, επικίνδυνη σαν μια παρτίδα ρωσικής ρουλέτας και υποτιμητική σαν την διαλογή καρπουζιού το καλοκαίρι: Αν υιοθετήσω και δε μου βγει καλό; Όταν η κοινωνία αγαπήσει την υιοθεσία, τότε θα αναγκάσει και την κρατική μηχανή να βγάλει τα εμπόδια. Εμείς φτιάχνουμε το Κράτος. Εμείς διατάζουμε κι ο νόμος έρχεται να επιβεβαιώσει αυτά που η κοινωνία απαιτεί.
Είναι η υιοθεσία χριστιανική;Δεν ξέρω τι να σου πω. Σκέφτομαι μόνο ότι προσωπικά φυσικό παιδί του Θεού εγώ δεν είμαι, γιατί δεν είμαι Θεός αλλά δημιούργημά Του. Κι όμως φίλε στην προσευχή μου τον αποκαλώ Πατέρα και σου μιλώ ειλικρινά: Δεν το λέω για να το πω, ούτε το λέω ποιητικά. Τον αποκαλώ Πατέρα γιατί Τον νοιώθω Πατέρα , περισσότερο από τον βιολογικό μου! Ξέρω ότι μπορώ να ελπίζω στην αγάπη Του, επειδή με υιοθέτησε και μάλιστα με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο: με το αίμα του φυσικού Του Παιδιού. Τι να σου πω; Κι εγώ ως υιοθετημένη ελπίζω στην Αιωνιότητα...