9ο μέρος
Διαστέλλεται, αγιάζεται ο άνθρωπος, το Γένος, η ιστορία μας. Η Εκκλησία μάς μυσταγωγεί δια της ιστορίας στο τέλος, που είναι η αρχή ατελεύτητης ζωής. Δια της Εκκλησίας παίρνει νόημα η ζωή του καθενός μας και ολόκληρου του λαού μας. Κάθε κοινότητα με τη θεία Λειτουργία αποκτά τον καθολικό της χαρακτήρα.
Και όλο το Γένος μας, όπως κάθε ορθόδοξος λαός, έχει μια οικουμενική αποστολή : να μεταφέρει το μήνυμα της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, της αναστάσεως του κάθε ανθρώπου.
Μέσα από τους πειρασμούς αναδύεται άνεση πνευματική στην προσωπική ζωή: «Έπαρον τους πειρασμούς, και ουδείς ο σωζόμενος». Μέσα από τις ιστορικές δοκιμασίες, άνεση στην πορεία του Γένους, άλλη δύναμη, ο Χριστός που νίκησε τον θάνατο. Στη σημερινή κατάσταση των πολέμων και απειλών πάλι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η πιο κατάλληλη να βοηθήσει την οικουμένη.
Από παλιά μέχρι σήμερα και μέχρι τερμάτων αιώνων η δύναμη και η μαρτυρία και ο χαρακτηρισμός της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι η ζωή εν Χριστώ Αναστάντι και η δι’ αυτού αντιμετώπιση όλων των συμφορών νικηφόρως. Και η χαρούμενη μαρτυρία για όλο τον κόσμο, για κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή, ότι υπάρχει δυνατότης ζωής.
Δεν μιλούμε για κάτι σχετικό ούτε ζούμε κάτι περιορισμένο. Μιλούμε γι’ Αυτόν που πέθανε και αναστήθηκε και θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει. Μιλούμε για την Εκκλησία του αναστημένου Χριστού. Γι’ Αυτόν που ανεστήθη εκ νεκρών, και ανιστάμενος συνανέστησε την οικουμένη. Γι’ Αυτόν που βγήκε από τον Τάφο, ως νυμφίος από το νυφικό δωμάτιο, και συνανέστησε το ανθρώπινο σύμπαν.
Και τώρα τα πάντα είναι φωτισμένα, καταγλαϊσμένα, ζωοποιημένα από τη Ζωή που εκ του τάφου ανέτειλε. Και όλη η κτίση, η φύση, το σώμα της Εκκλησίας, η θεολογία, οι Άγιοι, οι εικόνες, οι ύμνοι είναι γεμάτα από το άκτιστο φως του Αναστημένου. Και αυτό το φως δεν φοβάται τίποτε.
Και ο Κύριος μετά την Ανάσταση δίνει ειρήνη, χαρά, στέλνει το Άγιόν Του Πνεύμα. Δείχνει τους μώλωπες και τις πληγές. Και είναι παντοδύναμος ήρεμα και αναμφισβήτητα. Γι’ αυτό ζητά από τον Θωμά να Τον ψηλαφίσει• τον Θωμά που αγωνιούσε και αμφέβαλε. Στους φοβισμένους μαθητές δίνει ειρήνη.
Και ο Κύριος είναι άφαντος και πραγματικά μεταξύ μας μέχρι τερμάτων αιώνος. Είναι «ο άνω τω Πατρί συγκαθήμενος και ώδε ημίν αοράτως συνών».
Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία του Σταυρού και της Αναστάσεως. Και το φως αυτό το ανέσπερο, η χαρά η χωρίς τέλος που γεννάται εκ του Τάφου, συγκρατεί, συνέχει και ομορφαίνει τα πάντα μέσα στην Εκκλησία.
Και ο άνθρωπος, είτε κλαίει, είτε προβληματίζεται για τη σωτηρία του, είτε βασανίζεται για θέματα πίστεως, είτε δουλεύει για το ψωμί του, ζητά, έχει ανάγκη Αυτόν που καταλαβαίνει τον άνθρωπο, που έγινε άνθρωπος ενώ ήταν Θεός, που θυσιάστηκε για τον άνθρωπο, και μιλά τη γλώσσα του καθενός. Δίνει στον καθένα αυτό που θέλει, που έχει ανάγκη, που καταλαβαίνει, που ζητά. Έτσι, σώζονται όλοι και ο καθένας προσωπικά, ακούγοντας το όνομά του, παίρνοντας όνομα καινούργιο. Και όλοι συναντιόμαστε στην Ευχαριστία, στη θεία Λειτουργία, όπου φανερώνεται πλήρως ο Κύριος. Απ’ εκεί παίρνουμε δύναμη, για να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Όλα είναι δοκιμασμένα, περασμένα από κρίση μεγάλη. Είναι ο άνθρωπος ήρεμος και παντοδύναμος. Δεν φοβάται καμιά απειλή, όχι γιατί είναι αρματωμένος κοσμικά, αλλά γιατί τον αγαπά Αυτός που αγαπά όλο τον κόσμο και νίκησε τον θάνατο δια του θανάτου.
Η θεολογία και η ευσέβεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανακεφαλαιώνονται στον χαιρετισμό του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ : «Χαρά μου, Χριστός ανέστη».Τα προβλήματα έχουν λυθεί. Αδιέξοδα δεν υπάρχουν πιά. Το γεγονός, η έκρηξη του φωτός της Αναστάσεως, ανοίγει άλλη σελίδα της ιστορίας.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου