13ο μέρος
Τι σχέση έχουν όλα αυτά μ’ εκείνα που μας μαθαίνουν στο σχολείο ; Τι σχέση έχουν οι διοργανωτές της παιδείας μας με τους γενάρχες του Νέου Ελληνισμού;
Γιατί να μην μπορεί ένα σημερινό παιδί να πιει τέτοιο νερό; Να αναπνεύσει τέτοιο αέρα; Να υψωθεί σε τέτοιο επίπεδο; Να προχωρήσει σε τέτοια ευρυχωρία;
Να σταθεί σε τόπο αποστολικό, όπως λέει ο άγιος Κοσμάς; Να χαρεί μ’ αυτόν τον πάναγνο τρόπο τη ζωή του; Να περάσει στην αιωνιότητα ψυχή τε και σώματι από τώρα, σαν τον Μακρυγιάννη; Να δεχθεί τον Χριστό συν Πατρί και Πνεύματι μέσα στην ψυχή του, στο είναι του;
Να μιλήσει πρωτότυπα και ελεύθερα. Να διοργανώσει υπεύθυνα. Και να πολιτευτεί συνετά.
Να δώσει λύσεις σε προβλήματα ακατάπαυστα νέα. Να του είναι όλα απλά, συνηθισμένα, τετριμμένα και εύκολα, τα πιο δύσκολα και πρωτάκουστα και δαιμονικώς μπλεγμένα. Να κάνει συντροφιά στους ανθρώπους. Να αγαπήσει τον Χριστό και να ενωθεί αδιάρρηκτα με τους αδελφούς του και τις αδελφές του. Να μην αφήσει κανένα θηρίο να τους κατασπαράξει. Να μιλήσει και να συμπεριφερθεί γαλήνια και αδυσώπητα και στους θηριώδεις ανθρώπους. Να τους δαμάσει. Να τους ημερέψει. Να τους κάνει να εμέσουν το δηλητήριο. Και να αξιοποιήσει τα καλά στοιχεία που έχει η φύση τους, το είναι τους, η προσπάθεια, η ιδεολογία τους.
Να σταθεί σε τόπο ακρογωνιαίο, σαν εύθραυστο παιδί, σαν άκμων τυπτόμενος• προφήτης, ηγέτης, που ανασυγκροτεί, που ανυψώνει το μεγαλείο του ανθρώπου. Σαν τον άγιο Κοσμά, το καύχημα του Γένους μας και του ανθρώπινου γένους.
Γιατί να δίνουμε στα παιδιά πράγματα κακορίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία;
Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα;
Γιατί να μη ζωοποιηθούν με τούτο το ένα πνεύμα που δίνει νόημα στο καθετί και ξεπερνά τον θάνατο; Που φέρνει τον άνθρωπο στα υπέρ φύσιν και γεμίζει την τωρινή του ζωή, τη μικρή και συνηθισμένη, με αίγλη και χάρι πρωτόβλεπτη και ανέκλειπτη;
Γιατί να μην ανάψουμε τη λαμπάδα της ζωής του παιδιού απ’ εδώ; Να δώσουμε σ’ όλα τα παιδιά τη δυνατότητα, πλησιάζοντας τους πυρφόρους και θεοφόρους τούτους ανθρώπους, τους Αγίους μας, να γίνουν κι αυτά άνθρωποι ζωντανοί, αυθόρμητοι, φοβεροί στους υπεναντίους, ατρόμητοι σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε απειλή, φοβεροί στον ίδιο τον θάνατο;
Και να είναι ταυτόχρονα λεπτοί, ευαίσθητοι, παρηγοριά για κάθε κατατρεγμένο και πληγωμένο, για κάθε πλάσμα, για όλη τη δημιουργία, που συνωδίνει και συστενάζει, περιμένοντας και αυτή την ελευθερία της από τα ελευθερωμένα τέκνα του Θεού.
Γιατί να μη δώσουμε έτσι τη δυνατότητα στον καθένα να ακολουθήσει τον δρόμο του, την κλίση του, την αγάπη του; Να γίνουν τεχνίτες, επιστήμονες, εργάτες, αγρότες, έμποροι, καλλιτέχνες. Και να νοιώθουν ότι όλα είναι άγια, σεμνά, γεμάτα φως, χάρη, αιωνιότητα : τα πρόσκαιρα, τα μικρά, τα υλικά, όταν είναι ευλογημένα από τον Θεό. Να κάμνουν έτσι όλες τις δουλειές, να εξασκήσουν τα επαγγέλματα, τις τέχνες και επιστήμες, σαν ιερά διακονήματα, σαν μια μορφή προσευχής, τρόπο προσφοράς και αγάπης προς τον Άλλο. (Σχόλιο: αν εφαρμόζαμε όλοι μας τα λόγια αυτά του π. Βασιλείου, πόσο καλύτερη θα ήταν η Ελλάδα μας σήμερα !)
Να νοιώσουν, να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει διχασμός στη ζωή του ανθρώπου, δεν είναι πνευματικό το μη υλικό, αλλά το γεμάτο με τη χάρη του Θεού, που χαρίζει τον Παράδεισο από τώρα σ’ ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου.
Και μεγάλος δεν είναι ο ικανός, που μπορεί να συνθλίψει, να πληγώσει, να χτυπήσει τον άλλο. Μεγάλος είναι ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, που δέχθηκε την χάρη του Θεού και είναι ανίκανος να κάνει κακό στον άλλο, ανίκανος να τον πληγώσει. Και ικανός να υποφέρει, να υπομένει, να πεθαίνει αυτός από αγάπη, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται οι άλλοι, που δεν χωρίζονται από τον ίδιο τον εαυτό του.
( Συνεχίζεται …)
Τι σχέση έχουν όλα αυτά μ’ εκείνα που μας μαθαίνουν στο σχολείο ; Τι σχέση έχουν οι διοργανωτές της παιδείας μας με τους γενάρχες του Νέου Ελληνισμού;
Γιατί να μην μπορεί ένα σημερινό παιδί να πιει τέτοιο νερό; Να αναπνεύσει τέτοιο αέρα; Να υψωθεί σε τέτοιο επίπεδο; Να προχωρήσει σε τέτοια ευρυχωρία;
Να σταθεί σε τόπο αποστολικό, όπως λέει ο άγιος Κοσμάς; Να χαρεί μ’ αυτόν τον πάναγνο τρόπο τη ζωή του; Να περάσει στην αιωνιότητα ψυχή τε και σώματι από τώρα, σαν τον Μακρυγιάννη; Να δεχθεί τον Χριστό συν Πατρί και Πνεύματι μέσα στην ψυχή του, στο είναι του;
Να μιλήσει πρωτότυπα και ελεύθερα. Να διοργανώσει υπεύθυνα. Και να πολιτευτεί συνετά.
Να δώσει λύσεις σε προβλήματα ακατάπαυστα νέα. Να του είναι όλα απλά, συνηθισμένα, τετριμμένα και εύκολα, τα πιο δύσκολα και πρωτάκουστα και δαιμονικώς μπλεγμένα. Να κάνει συντροφιά στους ανθρώπους. Να αγαπήσει τον Χριστό και να ενωθεί αδιάρρηκτα με τους αδελφούς του και τις αδελφές του. Να μην αφήσει κανένα θηρίο να τους κατασπαράξει. Να μιλήσει και να συμπεριφερθεί γαλήνια και αδυσώπητα και στους θηριώδεις ανθρώπους. Να τους δαμάσει. Να τους ημερέψει. Να τους κάνει να εμέσουν το δηλητήριο. Και να αξιοποιήσει τα καλά στοιχεία που έχει η φύση τους, το είναι τους, η προσπάθεια, η ιδεολογία τους.
Να σταθεί σε τόπο ακρογωνιαίο, σαν εύθραυστο παιδί, σαν άκμων τυπτόμενος• προφήτης, ηγέτης, που ανασυγκροτεί, που ανυψώνει το μεγαλείο του ανθρώπου. Σαν τον άγιο Κοσμά, το καύχημα του Γένους μας και του ανθρώπινου γένους.
Γιατί να δίνουμε στα παιδιά πράγματα κακορίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία;
Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα;
Γιατί να μη ζωοποιηθούν με τούτο το ένα πνεύμα που δίνει νόημα στο καθετί και ξεπερνά τον θάνατο; Που φέρνει τον άνθρωπο στα υπέρ φύσιν και γεμίζει την τωρινή του ζωή, τη μικρή και συνηθισμένη, με αίγλη και χάρι πρωτόβλεπτη και ανέκλειπτη;
Γιατί να μην ανάψουμε τη λαμπάδα της ζωής του παιδιού απ’ εδώ; Να δώσουμε σ’ όλα τα παιδιά τη δυνατότητα, πλησιάζοντας τους πυρφόρους και θεοφόρους τούτους ανθρώπους, τους Αγίους μας, να γίνουν κι αυτά άνθρωποι ζωντανοί, αυθόρμητοι, φοβεροί στους υπεναντίους, ατρόμητοι σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε απειλή, φοβεροί στον ίδιο τον θάνατο;
Και να είναι ταυτόχρονα λεπτοί, ευαίσθητοι, παρηγοριά για κάθε κατατρεγμένο και πληγωμένο, για κάθε πλάσμα, για όλη τη δημιουργία, που συνωδίνει και συστενάζει, περιμένοντας και αυτή την ελευθερία της από τα ελευθερωμένα τέκνα του Θεού.
Γιατί να μη δώσουμε έτσι τη δυνατότητα στον καθένα να ακολουθήσει τον δρόμο του, την κλίση του, την αγάπη του; Να γίνουν τεχνίτες, επιστήμονες, εργάτες, αγρότες, έμποροι, καλλιτέχνες. Και να νοιώθουν ότι όλα είναι άγια, σεμνά, γεμάτα φως, χάρη, αιωνιότητα : τα πρόσκαιρα, τα μικρά, τα υλικά, όταν είναι ευλογημένα από τον Θεό. Να κάμνουν έτσι όλες τις δουλειές, να εξασκήσουν τα επαγγέλματα, τις τέχνες και επιστήμες, σαν ιερά διακονήματα, σαν μια μορφή προσευχής, τρόπο προσφοράς και αγάπης προς τον Άλλο. (Σχόλιο: αν εφαρμόζαμε όλοι μας τα λόγια αυτά του π. Βασιλείου, πόσο καλύτερη θα ήταν η Ελλάδα μας σήμερα !)
Να νοιώσουν, να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει διχασμός στη ζωή του ανθρώπου, δεν είναι πνευματικό το μη υλικό, αλλά το γεμάτο με τη χάρη του Θεού, που χαρίζει τον Παράδεισο από τώρα σ’ ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου.
Και μεγάλος δεν είναι ο ικανός, που μπορεί να συνθλίψει, να πληγώσει, να χτυπήσει τον άλλο. Μεγάλος είναι ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, που δέχθηκε την χάρη του Θεού και είναι ανίκανος να κάνει κακό στον άλλο, ανίκανος να τον πληγώσει. Και ικανός να υποφέρει, να υπομένει, να πεθαίνει αυτός από αγάπη, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται οι άλλοι, που δεν χωρίζονται από τον ίδιο τον εαυτό του.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου