Ψυχωφέλιμα 4

(από το βιβλίο : χιλιάδες μίλια από το μυαλό στην καρδιά)

Είμαστε έτσι πλασμένοι από τον Θεό, ώστε να γινόμαστε κατά χάριν κοινωνοί των άκτιστων ενεργειών Του, χωρίς ωστόσο να καταργείται η προσωπική μας υπόσταση.

Πρέπει να νικήσουμε τον κόσμο, ζητώντας βοήθεια από τον Κύριο.

Με την συνεχή επίκληση του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προετοιμάζουμε την ψυχή μας για το ταξίδι προς την αιώνια Ζωή.

Αν παραδεχθούμε τις αμαρτίες μας, ο πολυεύσπλαχνος Κύριος θα μας συγχωρήσει. Αν όμως ψάξουμε να βρούμε δικαιολογίες για να ελαφρύνουμε τη θέση μας ή να επιρρίψουμε αλλού τις ευθύνες, τότε ο Κύριος θα μας καταδικάσει.

Αργότερα κατάλαβα πως δεν επιθυμούσε να χρεωθεί (ο π. Σωφρόνιος)  «την ευθύνη» της παρακίνησής μου στην Ορθοδοξία, αν αργότερα αποδεικνυόταν ότι δεν είχα τελικά τη δύναμη να ακολουθήσω τον Χριστό.

Οι προτεστάντες θεωρούν τον πόνο και γενικά το πάσχειν ως κάτι «μη εκ Θεού» που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αποφεύγεται ή να «εξοστρακίζεται δια προσευχής».

Ο δυτικός χριστιανός πιστεύει ότι ο Θεός θα του εμπιστευτεί τους Ουρανούς και την Αιωνιότητα δίχως να τον έχει πρώτα δοκιμάσει.

Όστις εν τη καρδία αυτού θεωρεί εαυτόν άξιον της αιωνίου φλογός, εις αυτόν ουδείς εχθρός δύναται να προσεγγίσει.

Ο χριστιανικός δρόμος μοιάζει συχνά να είναι αδιάβατος, αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική οδός από αυτή της Ορθοδοξίας.

  Λίγο πριν πεθάνει, μπροστά στο μνήμα του απάντησε ο Γέροντας (π. Σωφρόνιος) σε προκλητικό έπαινο ενός αγιορείτη πνευματικού : «Δεν ξέρω, ένα μόνο γνωρίζω, ότι μέσα μου βλέπω μόνο Χριστό».

(από βιβλίο του π. Σάββα ιερομονάχου- αγιορείτου)

Το πάθος δεν υπήρχε πάντα. Ξεκίνησε από μεμονωμένες πράξεις υποχώρησης στην αμαρτία.

Ψυχοπάθεια υπάρχει στον άνθρωπο που δεν λειτουργεί σωστά η ψυχή του.

Σ’ αυτό ακριβώς έγκειται η «ψυχοπάθειά μας». Στο ότι ο νους μας είναι γεμάτος από λογισμούς, από σκέψεις. Όχι μόνο από κακούς λογισμούς, αλλά και από καλούς.

Σκέψεις που θα έπρεπε να είναι περιορισμένες στη διάνοια, κατεβαίνουν στην καρδιά και παίρνουν την θέση που ανήκει μόνο στο Θεό.

Όποιος λοιπόν έχει καλούς ή κακούς λογισμούς μέσα στην καρδιά του, αυτός ο άνθρωπος, από Πατερική άποψη είναι ψυχοπαθής.

Σιγά –σιγά, όταν χρονίσει μέσα στην καρδιά αυτή η μονολόγιστη ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» (που το κάνουμε εμεις) αυτή η συνεχής επίκληση του Θείου Ονόματος, διώχνει όλους τους λογισμούς. Αυτός είναι ο τρόπος.

Όταν λοιπόν κατεβεί η προσευχή μας στην καρδιά, διώχνει όλους αυτούς τους λογισμούς, μένει καθαρή η καρδιά, οπότε εισέρχεται το Άγιο Πνεύμα.

Η λανθασμένη αγωγή οδηγεί στην παραγωγή άρρωστων υπάρξεων.

Με τα «μπράβο-μπράβο», την άμεση ικανοποίηση όλων των ιδιοτροπιών μας, τα πολλά «χαϊδολογήματα»  και τους καλλωπισμούς που μας προσφέρουν οι «καλοί μας» γονείς, μας εμβάλλουν και μας τρέφουν τους δυο μεγαλύτερους γίγαντες των παθών : την κενοδοξία και την υπερηφάνεια.

Στην εκκλησία ομιλούμε για πράγματα και όχι για ιδέες ούτε για φιλοσοφίες.

Η Ορθοδοξία αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, γιατί δεν είναι θρησκεία. Είναι θεραπεία, είναι θεραπευτήριο, είναι ιατρείο. Όταν πας στο γιατρό δεν σε ρωτά  : «Είσαι Έλληνας ; Να σε πάρω ή είσαι Αλβανός ; ή είσαι διαφορετικός ; Δεν σε παίρνω» Ο ιατρός τους θεραπεύει όλους, αν είναι «σωστός» φυσικά.

Αν όλοι αυτοί (οι λαοί) πάνε στο ιατρείο αυτό (στην Εκκλησία) θα τους θεραπεύσει, θα τους δεχτεί, γιατί όλων αυτών ο νους είναι άρρωστος και η Εκκλησία υπάρχει για να θεραπεύει όλο τον κόσμο.

Όποιος θέλει να πάει κοντά Του, τον δέχεται.

Η Εκκλησία έχει λοιπόν αυτόν τον ρόλο, να μας ετοιμάσει ώστε να Τον δούμε ως Φως γλυκύτατο και ανέσπερο και όχι ως «πυρ καταναλίσκον». Σκεφτείτε ένα τυφλό, που τον βγάζουμε μέρα μεσημέρι στι ήλιο. Βλέπει ; Δεν βλέπει, αλλά αισθάνεται το κάψιμο και υποφέρει.