Ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης

 

 

Ο π. Γεώργιος Αλευράς, ο οποίος ήταν υποτακτικός του μεγάλου αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, στην ομιλία του με θέμα «Αν δεν μετανοήσουμε θα έχουμε κακό τέλος» την οποία έκανε στην αγρυπνία για την εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού αναφέρθηκε με πολύ εγκωμιαστικά λόγια στον Στέλιο Καζαντζίδη. Η αφορμή για την αναφορά του αυτή ήταν ότι στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001 κοιμήθηκε ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Ομολογώ ότι μου προκάλεσαν έκπληξη τα μεγάλα εγκώμια του π. Γεωργίου. Τον Στέλιο Καζαντζίδη τον άκουγα και εγώ που και που όπως άκουγα και άλλους λαϊκούς τραγουδιστές. Όμως δυστυχώς δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι αυτός ήταν κάτι ιδιαίτερο. Κατά την γνώμη του π. Γεωργίου ο Καζαντζίδης ήταν απεσταλμένος από τον Θεό για να παρηγορήσει τους Έλληνες μετά από τα καταστροφικά χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, του Εμφυλίου Πολέμου και της μετανάστευσης.

Μετά από την ομιλία του π. Γεωργίου κάθισα και είδα πολλά βίντεο για τον Καζαντζίδη στο διαδίκτυο και άκουσα με προσοχή πολλά τραγούδια του. Και ομολογώ ότι ο π. Γεώργιος έχει δίκιο. Ο Καζαντζίδης δεν ήταν απλώς καλός τραγουδιστής. Πάνω απ’ όλα ήταν Άνθρωπος με κεφαλαίο το Α. Ήταν ένας Άνθρωπος αληθινός, ενώ εμείς δυστυχώς πολύ συχνά είμαστε τόσο ψεύτικοι !  

Κατ’ αρχήν με την γέννησή του συνδέθηκαν θαυμαστά γεγονότα. Η μητέρα του είχε αποκτήσει 5 παιδιά που της πέθαναν όλα. Και μετά ακολουθώντας μια συμβουλή το 6^ο το έταξε στον άγιο Στυλιανό προστάτη των βρεφών κι έτσι πήρε το όνομα ο Καζαντζίδης. Η μητέρα του έβλεπε μερικά βράδια το ίδιο όνειρο με 3 μαυροφόρες γυναίκες που της έλεγαν για το παιδί που θα γεννήσει και σύμφωνα με τον π. Γεώργιο ήταν οι 3 γυναίκες που έμειναν κάτω από τον Σταυρό στον Γολγοθά και ήσαν η Παναγία, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Κλωπά.

Από μικρό παιδί ο Στέλιος έζησε την πίκρα της ζωής μέσα στο μεδούλι του. Είδε να σκοτώνουν μπροστά του τον πατέρα του επειδή ήταν με το ΕΑΜ. Δεν λέει κανείς ότι δεν έκαναν και οι «δεξιοί» εγκλήματα. Μου έλεγε ο παππούς μου που ήταν χωροφύλακας στα χρόνια του Εμφυλίου, ότι ένα βράδυ τον παρακινούσαν οι άλλοι χωροφύλακες να πάνε να βιάσουν στο χωριό μια όμορφη αντάρτισσα, αλλά ο παππούς μου τους το ξεκαθάρισε ότι αυτός δεν κάμνει τέτοια. Ναι αλλά, έχει σημασία αυτό που ρωτούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι «Τις ήρξατο χειρών αδίκων ;». Ποιος δηλαδή ξεκίνησε τα εγκλήματα ; Φυσικά η απάντηση είναι, τα ξεκίνησε το ΕΑΜ.

Δεν ήξερε τι πάει να πει παιχνίδι. Από μικρό παιδί στην βιοπάλη για να ζήσει την μητέρα του και τον αδελφό του. Αυτό τον έκανε να ωριμάσει πριν την ώρα του. Και όλα αυτά υπό τις συνεχείς διώξεις από τους «δεξιούς». Έκανε και εξορία στην Μακρόνησο. Όταν υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία κρύφτηκε στον σταύλο για να γλιτώσει από κάποιους που τον κυνηγούσαν κι εκεί ένα μουλάρι τον κλώτσησε στους όρχεις κι έγινε ανίκανος για να κάνει παιδιά. Δυστυχώς τα δικά μου παιδικά χρόνια κύλησαν μέσα στην επιπολαιότητα και την φαντασίωση, ενώ ο Καζαντζίδης και να ήθελε να φαντασιωθεί δεν μπορούσε γιατί τον μαστίγωνε η ζωή.

Η φωνή του Καζαντζίδη ξεκάθαρα ήταν χάρισμα από τον Θεό. Αυτό όμως που έχει σημασία δεν είναι τι χαρίσματα πήραμε από τον Θεό, αλλά πως τα χρησιμοποιήσαμε. Για την χρήση της φωνής του που έκανε ο Καζαντζίδης, ο μακαριστός Επίσκοπος Κοζάνης Αμβρόσιος, ο οποίος τον επισκέφθηκε στο γραφείο του, του είπε : «εσύ κηρύττεις τραγουδιστά το Ευαγγέλιο γι αυτό και το δέχονται πιο ευχάριστα οι άνθρωποι».

Ομολογώ ότι τώρα που άκουσα με μεγάλη προσοχή τα τραγούδια του Καζαντζίδη κατάλαβα ότι είναι αλήθεια αυτό που του είπε ο Επίσκοπος. Δεν θα ακούσεις στα τραγούδια του ότι η γλυκιά αμαρτία με παρασέρνει και δεν μπορώ να αντισταθώ, δεν θα ακούσεις ότι το κακό με νίκησε και θα πάρω τον κατήφορο και ότι θέλει ας γίνει, ότι δεν συγχωράω αυτούς που μ’ έβλαψαν, δεν θα ακούσεις ωραιοποίηση της αμαρτωλής ζωής και τόσα άλλα που ακούμε σε άλλα λαϊκά τραγούδια και εξ αιτίας αυτών έλεγε ο άγιος Παΐσιος «τα λαϊκά τραγούδια μας οδηγούν στην κόλαση». Αντίθετα, τα τραγούδια του Καζαντζίδη είναι το Ευαγγέλιο στην πράξη, όπως του είπε ο μακαριστός Επίσκοπος. Μέσα στα τραγούδια του φαίνεται το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής που αγωνίζεται να κάνει το καλό, αγωνίζεται να συγχωρέσει τους άλλους όσο κι αν ματώνει, φαίνεται πόσο βάθος έχει η σχέση μέσα στο αντρόγυνο που αμφιβάλλω αν πολλοί από εμάς το καταλάβαμε ποτέ ... «Είναι αλήθεια μια φορά πως με πίκρανες αλλά, η καρδιά μου χωράει πολλά, έχει μάθει στη ζωή, όλα να συγχωρεί, και το τέλος να κάνει αρχή».

Το μεγαλείο του Καζαντζίδη φαίνεται και στο πάθος του για το δίκιο. Πρώτος αυτός τα έβαλε με τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες που ξεζουμούσαν  τους τραγουδιστές και όταν γερνούσαν τους πετούσαν σαν άχρηστες λεμονόκουπες. Αυτός αγωνίστηκε και κέρδισαν όλοι μια αξιοπρεπή ζωή.

 Η μετοχή του ρήματος ειμί «Ο ΩΝ» που γράφει στο φωτοστέφανο του Χριστού στις εικόνες και είναι η απάντηση που έδωσε ο Θεός  στον Μωυσή όταν τον ρώτησε «ποιος να πω στους Εβραίους ότι με στέλνει», δεν σημαίνει μόνο «αυτός που είναι». Σημαίνει και «αυτός που είναι αυτό που θέλει να είναι». Νομίζω ότι ο Καζαντζίδης το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Όταν κατάλαβε ότι η ζωή που επιθυμούσε για τον εαυτό του ήταν μακριά από τους ανθρώπους σε μια παραλία και να ψαρεύει, δεν δίστασε να το πραγματοποιήσει. Δεν ξέρω πόσοι από εμάς έχουμε το κουράγιο να ζήσουμε την ζωή που πραγματικά θέλουμε.

Έλεγε ο Γιώργος Κοινούσης σε μια συνέντευξη ότι, αν εμφανιζόταν σήμερα ο Καζαντζίδης δεν θα γνώριζε την ίδια αποδοχή από τον κόσμο. Νομίζω ότι έχει δίκιο. Τα τραγούδια του Καζαντζίδη έπεφταν σαν βάλσαμο παρηγοριάς σε πονεμένες, πικραμένες, τραυματισμένες ψυχές που ζούσαν την κόλαση και το ήξεραν και έψαχναν από κάπου να πιαστούν. Σήμερα εμείς ενώ στην πραγματικότητα έχουμε κάνει την ζωή μας κόλαση, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στον παράδεισο. Επομένως, γιατί να ζητήσουμε παρηγοριά από τα γεμάτα αλήθεια τραγούδια του Καζαντζίδη ; Δυστυχώς εμείς αγαπάμε το ψέμα, ενώ αυτός «το ψέμα τ’ αηδίασε».