«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 5ος - Μέρος 12)

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος (στις παρενθέσεις οι επεξηγήσεις και τα σχόλια είναι δικά μου).  

Ας φεύγουμε λοιπόν μακριά από τους πονηρούς. Είναι παράξενο να μη θέλετε να έχετε καρπούς από την καλλιέργειά σας με τις εντολές του Θεού, και προτιμάτε να έχετε πονηρούς καρπούς επιδιώκοντας τις σχέσεις με τους πονηρούς. Αν μεν αγαθούς ανθρώπους συναναστρέφεσαι, καλά θα είναι και τα έργα σου, αν όμως δεν προσέχεις και συναναστρέφεσαι πονηρούς, πολλή πνευματική αρρώστια θα κολλήσεις.

Και αυτό είναι της φιλανθρωπίας του Θεού, ώστε να πιάνονται στα δίκτυα τους αυτοί που τα ετοιμάζουν για άλλους, ώστε να μη μπορέσουν να τους βλάψουν (όπως λέει και ο λαός «όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα).

Όχι το να παθαίνεις κακά, αλλά το να κάμνεις κακά, αυτό είναι το πραγματικά κακό … ο Χριστός με την θέλησή του παρέδωσε τον εαυτό του να πάθει κακά (κι εμείς τρέμουμε μήπως μας τύχει κάτι κακό ! αν δεν πιστεύετε να σας περιγράψω πως τρέμουμε οι εκπαιδευτικοί την αξιολόγηση - θέατρο). Αυτό δείχνει μεγάλη δύναμη, αυτό καλλιεργεί την υπομονή, αυτό καθιστά ισχυρή την ψυχή, αυτό μας κάμνει ανώτερους από τα πάθη.

Αυτός που αδικεί τον άλλο ή τον κτυπάει ή τον βρίζει, ενώ πρωτύτερα αυτός δέθηκε από το πάθος του και έγινε αιχμάλωτος (στο πάθος), νομίζει ότι βλάπτει τον άλλο. Ο ίδιος του όμως χειρότερα υποφέρει, επειδή είναι σκλάβος στην χειρότερη σκλαβιά (συχνά λέει ο Χρυσόστομος, μη κλαις αυτόν που του κάμνουν κακό, να κλαις αυτούς που κάμνουν το κακό. Πόσο παράξενα είναι αυτά στο μυαλό μας !).

(Ο Αβεσσαλώμ που πιάστηκαν τα μαλλιά του από το δέντρο) κρεμόταν πολύ χρόνο και ελεγχόταν σκληρά από την συνείδησή του (όσο ήταν κρεμασμένος).

Και πρόσεξε το παράξενο. Αν και ήταν τόσο πολύ χρόνο κρεμασμένος (ο Αβεσσαλώμ) κανείς από τους δικούς του δεν τόλμησε να τον ξεκρεμάσει.

Είναι περιπόθητο για τον Θεό η πρόοδός μας στην αρετή. Και τίποτα δεν μας βοηθά τόσο πολύ να προοδεύουμε στην αρετή όσο το να μιλάμε συνεχώς στον Θεό, συνεχώς να ευχαριστούμε και να υμνούμε τον Θεό.

Αν δεν ήταν θηρίο και δεν είχε πέτρινη ψυχή, ήταν αρκετά όλα εκείνα να τον οδηγήσουν σε μετάνοια (νομίζω το λέει για τον Αβεσσαλώμ).

Που είναι αυτοί που κλαίνε για την φτώχια ; Από πόση φτώχια αυτά δεν είναι χειρότερα ; από πόση αρρώστια, από πόση λύπη ; … Έπαιρνε μεγάλη παρηγοριά (ο Δαβίδ) από το γεγονός, ότι ενώ ο Θεός έβλεπε τα βάσανα που περνούσε, δεν τα εμπόδιζε.

Και τι λέω ότι τους περιμένει κόλαση; (τους σκλαβωμένους στα πάθη). Και πριν την κόλαση εδώ τους φέρνει πόνο και ντροπή και κοροϊδία (από τους άλλους), και άλλες μύριες τιμωρίες … Τι απ’ αυτά (τα κακά) έχει η σωφροσύνη, κι ας έχει μύριες δυσκολίες ; (και τι έγινε που γλιτώσαμε τις ταλαιπωρίες που υπέβαλλε η Κυβέρνηση στους ανεμβολίαστους, όταν λέμε τώρα  «σαν χαζά τρέξαμε και κάναμε το εμβόλιο για τον Covid» ;).

Πέρα από τα υπόλοιπα που περνάει ο αμαρτωλός, καθώς γερνάει όχι μόνο δεν μπορεί να έχει τις απολαύσεις που είχε με την πλεονεξία και την ακολασία, αλλά βλέποντας και τον θάνατο πλέον να κοντεύει, σκέψου πόσο υποφέρει. Δεν είναι όμως έτσι αυτός που ζει με αρετή, αλλά όταν γερνάει τότε περισσότερο χαίρεται, επειδή δεν μαραίνονται οι (ψυχικές) απολαύσεις του, αλλά μάλλον περισσότερο ανθίζουν (βλέπετε πόσο αδικήσαμε τον εαυτό μας που υποχωρούσαμε στις αμαρτίες ;).

Αυτά λοιπόν σκεπτόμενοι, να φεύγουμε από την κακία, να προτιμάμε την αρετή, όχι για να μας χαρίσει ο Θεός τα αγαθά του, αλλά για να μας χαρίσει τον εαυτό του.

Αλλά κάντε ησυχία και ακούστε με προσοχή (αυτό Χρυσόστομε στα σχολεία το χάσαμε). Ο ύμνος δεν προήλθε από σατανική ενέργεια, αλλά από την χάρη του Πνεύματος, και αυτός που άδει δεν είναι δαίμονας, αλλά Θεός, πως λοιπόν δεν πρέπει να κάνουμε ησυχία και ν’ ακούμε με φρίκη ; (δηλαδή όπως ακριβώς προσέχουμε και ακούμε εμείς μέσα στον Ιερό Ναό).

Αν σκεφθείς ότι ήλθε ο Κύριός σου και ενώ ήμασταν ξένοι και εχθροί του και πεθαμένοι (από την αμαρτία) μας έκανε δικούς του και μας έδωσε ζωή, θα καταλάβεις την μεγάλη ευεργεσία … Ο Θεός άνθρωπος έγινε και ο άνθρωπος θεός.

Όταν η Γραφή θέλει να πει κάτι μεγάλο, αναφέρεται στην απόσταση ανατολής – δύσης … Ομάδα παιδιών που θήλαζαν τότε για πρώτη φορά ύμνησαν (την Κυριακή των Βαΐων που μπήκε ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα) … Αυτά που οι Απόστολοι ποτέ δεν έμαθαν, αυτά έλεγαν τα παιδιά με τους ύμνους. «Ποιος έκανε τον βαρήκοο και τον κουφό, αυτόν που βλέπει και τον τυφλό;» (δηλαδή τίποτα δεν γίνεται αν δεν το επιτρέψει ο Θεός. Λέω μερικές φορές σε μαθητές μου όταν λένε συνεχώς χαζομάρες για να εμποδίζουν το μάθημα, ξέρετε πόσα παιδιά στην ηλικία σας δεν μπορούν να μιλήσουν ;).

Κυνηγούσαν τον Χριστό σαν εχθρό (οι Εβραίοι) και προσποιόντουσαν ότι το έκαμναν για να υπερασπιστούν τον Πατέρα (γι αυτό τους έλεγε ο Χριστός, αν γνωρίζατε τον Πατέρα θα γνωρίζατε και εμένα, επειδή εκείνος με έστειλε).

Τι έλεγαν τα παιδιά ; (οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς φώναζαν στον Χριστό να τα σταματήσει). Τίποτα κακό, τίποτα άσχημο, τίποτα που τους πρόσβαλε, απλώς έλεγαν την συμφωνία του Υιού προς τον Πατέρα, έλεγαν «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».