Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 7)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 46^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια και τέλος)

«ἐξελέξατο ἡμῖν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ, τὴν καλλονὴν ᾿Ιακώβ, ἣν ἠγάπησεν». Για να μην απορεί κάποιος, πως λοιπόν τώρα δεν πιστεύουν οι Ιουδαίοι αφού ήταν η κληρονομία του Θεού, βάζει την λέξη «καλλονή» για να δείξει ότι πραγματικοί Ιουδαίοι είναι οι πιστοί, κι αυτοί είναι η πραγματική κληρονομιά του Θεού (για παράδειγμα, αυτοί οι «Έλληνες» που είναι βάρβαροι στα ήθη τους, είναι στην πραγματικότητα Έλληνες ;) … με την ίδια λέξη δείχνει ότι δεν θα σωθούν όλοι από κάθε λαό (αλλά μόνο η  «καλλονή» του κάθε λαού).

«ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ». Δεν «ανεβάστηκε» αλλά «ανέβη», για να δείξει ότι ο Χριστός στην Ανάληψη, ανέβηκε με την δική του εξουσία (βλέπετε αυτά τα γράφει ο Δαβίδ 1000 χρόνια πριν έρθει ο Χριστός). Και ο προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε, αλλά «ανεβάστηκε» από την δύναμη του Θεού, όχι με δική του εξουσία.

«ἐν ἀλαλαγμῷ». Ποιος αλάλαξε, αφού η Ανάληψη έγινε σε σιγή ; το λέει για να δείξει, ότι ανέβηκε νικητής, αφού κατέβαλε τον θάνατο, αφού σύντριψε την αμαρτία, αφού κατατρόπωσε τους δαίμονες, αφού μας έβγαλε από την πλάνη, αφού όλα τα μετέβαλε προς το καλύτερο, και οδήγησε την φύση μας προς την αρχαία πατρίδα, αλλά μάλλον σε πολύ καλύτερη.

«Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος». Αν και βέβαια τότε που συνέβαινε αυτό (η Ανάληψη του Χριστού) κανείς δεν το αντιλήφθηκε, αλλά όμως έγινε τόσο ολοφάνερο σαν να ηχούσε σάλπιγγα, και μάλλον πολύ περισσότερο … δεν θα έσφαλλε κάποιος αν ονόμαζε σάλπιγγες τα στόματα των Αποστόλων, όχι χάλκινες σάλπιγγες, αλλά πιο πολύτιμες από τον χρυσό και πιο πολυτελείς από τους πολύτιμους λίθους.

Γιατί δεν είπε «σάλπιγγος» αλλά είπε «ἐν φωνῇ σάλπιγγος» ; για να δηλώσει την ομοψυχία των Αποστόλων … όταν οι Απόστολοι εισέρχονταν σε κάθε πόλη, ηχούσαν οι σάλπιγγες και όλοι έτρεχαν να τους ακούσουν (προφανώς στις καρδιές των ανθρώπων ηχούσαν οι σάλπιγγες).

«ψάλατε τῷ Θεῷ ἡμῶν, ψάλατε, ψάλατε τῷ βασιλεῖ ἡμῶν, ψάλατε, ὅτι βασιλεὺς πάσης τῆς γῆς ὁ Θεός, ψάλατε συνετῶς. ἐβασίλευσεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τὰ ἔθνη». Αφού λοιπόν διηγήθηκε το μέγεθος του κατορθώματος (του Χριστού), καλεί την οικουμένη σε δοξολογία με μεγάλη προθυμία …τι σημαίνει «ψάλατε συνετῶς» ; Αφού μάθετε καλά τα όσα έγιναν, αφού κατανοήσετε το μέγεθος των κατορθωμάτων. Ψάλατε όχι μόνο με φωνή, αλλά και με έργα, όχι μόνο με την γλώσσα αλλά και με την ζωή.

«ἐβασίλευσεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τὰ ἔθνη». Αυτό είναι άξιο πολλών εγκωμίων και θαυμασμού, ότι εκείνος που πριν απ’ αυτό βριζόταν από τους Εβραίους (ο Χριστός), τέτοια μεταβολή προετοίμασε ώστε να υμνείται απ’ όλη την οικουμένη. Κι εκείνοι που ούτε προφήτες διάβασαν, ούτε ανατράφηκαν με τον νόμο (όπως οι Εβραίοι), αλλά και ο τρόπος ζωής τους έμοιαζε με των θηρίων, όλοι μαζί άλλαξαν τρόπο ζωής, και αφού απέρριψαν την πλάνη τους υποτάχθηκαν (στον Χριστό), όχι λίγα έθνη αλλά όλη η οικουμένη.

«ὁ Θεὸς κάθηται ἐπὶ θρόνου ἁγίου αὐτοῦ». Ο Θεός δεν βασιλεύει μόνο, αλλά βασιλεύει αγίως. Τι σημαίνει ; με καθαρότητα. Οι άνθρωποι όταν πάρουν την εξουσία, χρησιμοποιούν αυτήν την δύναμη για αδικίες, ενώ εκείνη η εξουσία (του Θεού) δεν έχει σχέση με τέτοια, αλλά είναι καθαρή και αγία (με απλά λόγια, είτε Βασιλεία είτε Δημοκρατία, αυτοί που έχουν την εξουσία αδικίες θα κάμνουν. Γι αυτό και ο Χριστός δεν ασχολήθηκε ν’ αλλάξει πολιτεύματα, αλλά τις καρδιές των ανθρώπων).

«ἄρχοντες λαῶν συνήχθησαν μετὰ τοῦ Θεοῦ ῾Αβραάμ, ὅτι τοῦ Θεοῦ οἱ κραταιοὶ τῆς γῆς σφόδρα ἐπήρθησαν». Εδώ δείχνει την υπερβολική δύναμη του Ευαγγελίου, διότι δεν προσέλκυσε μόνο απλούς ανθρώπους, αλλά και αυτούς που φορούν βασιλικό στέμμα και κάθονται σε βασιλικό θρόνο. Μετά για να δείξει ότι αυτός είναι ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, λέει «μετὰ τοῦ Θεοῦ ῾Αβραάμ» (σε όλη την Παλαιά Διαθήκη ο Υιός – ο Χριστός είναι που δρα, όχι ο Πατήρ και το άγιο Πνεύμα, ο οποίος έγινε και άνθρωπος όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου).

«ὅτι τοῦ Θεοῦ οἱ κραταιοὶ τῆς γῆς σφόδρα ἐπήρθησαν». Ποιοι είναι οι κραταιοί του Θεού, παρά οι Απόστολοι και όλοι οι πιστοί ; και πως δεν είναι κραταιοί εκείνοι που αντιπαρατάχθηκαν μπροστά σε όλη την οικουμένη, προς τους δαίμονες, προς δήμους, προς πόλεις, προς έθνη, προς τυράννους, προς τιμωρίες, προς κολάσεις, προς τηγάνια, προς καμίνους, προς συνήθειες, προς τυραννική εξουσία της φύσης, και φάνηκαν υψηλότεροι απ’ όλα και δεν έγιναν υποχείριο κανενός ; 

(πέστε μου ποια νομίζετε ότι ήταν η μεγαλύτερη αντίσταση στις θηριωδίες των Τούρκων κατά την Τουρκοκρατία ; Μήπως οι Κλέφτες και οι Αρματολοί ; Όχι, η μεγαλύτερη αντίσταση ήταν οι Νεομάρτυρες. Όταν η 15χρονη Ελένη από την Σινώπη του Πόντου αρνήθηκε το 1800 να ικανοποιήσει τις ακόλαστες ορέξεις του Τούρκου Πασά κι ας της έκαμνε όσα βασανιστήρια ήθελε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη αντίσταση. Και όσο υπήρχαν τέτοιοι Έλληνες, ας ήταν λίγοι δεν έχει σημασία, το Γένος δεν μπορούσε να πεθάνει).