Το πρόβλημα με την κατάσταση στα Σχολεία

 

 

Έβλεπα ένα βίντεο στο youtube που αφορούσε μια τραγική ιστορία στην Παλαιά Διαθήκη. Η ιστορία περιέχεται στο βιβλίο «Κριταί» κεφάλαιο 19. Ήταν μια περίοδος που δεν υπήρχε εξουσία στο κράτος του Ισραήλ και ένα αντρόγυνο (για την ακρίβεια ήταν παλλακίδα του η γυναίκα) ταξιδεύοντας για την πόλη τους, φιλοξενήθηκαν ένα βράδυ σε κάποιο φιλόξενο σπίτι μιας πόλης που ανήκε στην φυλή Βενιαμίν.

Οι κάτοικοι της πόλης ήταν διεφθαρμένοι και όπως τότε στα Σόδομα ζητούσαν από τον Λωτ να τους παραδώσει τους ξένους (οι οποίοι ήταν άγγελοι) για να ασελγήσουν πάνω τους, έτσι και τώρα μια ομάδα από τους άντρες της πόλης ζητούσαν από τον νοικοκύρη να τους παραδώσει τον ξένο. Τελικά για να γλιτώσει τον ξένο τούς παρέδωσε την παλλακίδα του ξένου.

Οι άντρες ασέλγησαν πάνω στην γυναίκα σε υπερβολικό βαθμό μέχρι το πρωί, τόσο που το ξημέρωμα που την άφησαν ελεύθερη μπόρεσε μόνο να περπατήσει λίγο μέχρι την πόρτα του σπιτιού που τους φιλοξένησε και έπεσε νεκρή απλώνοντας τα χέρια προς την πόρτα ζητώντας βοήθεια. Ο Χρυσόστομος σχολιάζοντας το γεγονός λέει ότι η γυναίκα πέθανε μη μπορώντας να σηκώσει τον υπερβολικό πόνο της καρδιάς της για τον εξευτελισμό που έζησε όλη την νύκτα.

Το τραγικό για την κατάπτωση των ηθών της πόλης είναι ότι ενώ όλοι στην πόλη ήξεραν τι γινόταν εκείνο το βράδυ κανείς δεν βοήθησε την γυναίκα. Το κεφάλαιο κλείνει με την διαπίστωση ότι για πρώτη φορά από τότε που έφυγαν οι Ιουδαίοι από την Αίγυπτο διαπράχθηκε στο κράτος του Ισραήλ τόσο αποτροπιαστική πράξη.

Μου έκαναν εντύπωση τα σχόλια που έκανε ο δημιουργός του βίντεο πριν εξιστορήσει τον εμφύλιο πόλεμο στο κράτος του Ισραήλ που ακολούθησε εξ αιτίας αυτής της πράξης. «Το κεφάλαιο ξεκινάει λέγοντας ότι αυτό τον καιρό δεν υπήρχε Βασιλιάς στο κράτος του Ισραήλ, δηλαδή δεν υπήρχε εξουσία, κανείς δεν απαιτούσε από κανένα την ευθύνη για τις πράξεις του. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα ;

Οι άνθρωποι ξεκίνησαν να ζουν όπως τους αρέσει. Τώρα σκέψου για τον εαυτό σου. Όταν κανείς δεν σε επιτηρεί, κανείς δεν σε ελέγχει για ότι αποφάσεις και να πάρεις, όταν ξέρεις πως ότι και να κάνεις δεν θα έχεις καμιά συνέπεια, τι είδους συμπεριφορά φαντάζεσαι ότι θα έχεις ; η αλήθεια είναι, πως το να ξέρουμε ότι έχουμε ευθύνη για τις πράξεις μας, είναι σαν χαλινάρι που μας κρατάει σε μια σωστή συμπεριφορά.

Χωρίς αυτό το χαλινάρι, ακόμα και οι πιο ευσυνείδητοι μπορεί να παρασυρθούν από την σύγχυση, τους συμβιβασμούς και την αμαρτία. Το κράτος του Ισραήλ είχε νόμους, αλλά κανείς δεν τους σεβόταν. Είχαν χάσει εντελώς την αξία τους. Υπήρχαν εντολές, αλλά χρησίμευαν περισσότερο σαν υποδείξεις. Και όταν οι άνθρωποι δεν φοβούνται τις συνέπειες από την παραβατική συμπεριφορά τους, το κακό θα κυριαρχήσει. Αυτό ακριβώς συνέβαινε στο κράτος του Ισραήλ αυτό τον καιρό κι έτσι τόλμησε αυτή η ομάδα των αντρών να διαπράξει αυτή την πράξη με την ανοχή όλης της πόλης».

Μήπως αναρωτιέστε ποια σχέση έχουν όλα αυτά με την κατάσταση στα Σχολεία της Ελλάδας σήμερα ; Η απάντηση βρίσκεται στην φράση «υπήρχαν εντολές, αλλά χρησίμευαν περισσότερο σαν υποδείξεις». Δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνά σήμερα στα Σχολεία. Για παράδειγμα, το κάπνισμα απαγορεύεται στον χώρο του Σχολείου και η συνήθης αντιμετώπιση είναι να πείσουμε τους μαθητές να μην καπνίζουν, να τους εκθέσουμε τις βλάβες στην υγεία τους από το κάπνισμα. Τουλάχιστον να καπνίζουν κάπου κρυφά για να μην τους βλέπουν οι άλλοι. Δηλαδή η εντολή έγινε υπόδειξη.

Μακάρι να ήταν μόνο το κάπνισμα. Έλεγε ένας καλός συνάδελφος που πέθανε την εποχή του Covid : «Στο τμήμα αυτό ανεχθήκαμε 3,4 τσαμπουκάδες μαθητές και από την Α΄ Λυκείου μέχρι την Γ΄ δεν άφησαν να γίνει το μάθημα σωστά». Είχε δίκιο ο συνάδελφος επειδή κι εγώ έκαμνα μάθημα σ’ αυτό το τμήμα και πραγματικά αυτοί οι 3,4 μαθητές αχρήστεψαν το τμήμα. Οι γονείς των άλλων μαθητών έκλαιγαν την μοίρα τους, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κανείς τίποτα. Δυστυχώς και η εντολή να μην παρενοχλούν οι μαθητές την καλή διεξαγωγή του μαθήματος, συχνά σήμερα στα Σχολεία της Ελλάδας χρησιμεύει σαν υπόδειξη, με αποτέλεσμα σε πολλά τμήματα φοβόμαστε οι Δάσκαλοι να πάμε για μάθημα (αντί να φοβούνται οι μαθητές). 

Μήπως η εντολή του Υπουργείου Παιδείας για την ψυχαγωγία των μαθητών στις πολυήμερες εκδρομές είναι αυτό που εφαρμόζεται ; το Club μέχρι τις 2,3 το πρωί θεωρείται δεδομένο. Σε  εκδρομή της Β΄ Λυκείου «πάτησε πόδι» μια συνάδελφος που συνόδευε και δεν πήγαν κάποιο βράδυ σε Club. – Πως το καταφέρατε να μην τους πάτε σε Club ; ρωτάει συνοδός άλλου Λυκείου ένα συνοδό του σχολείου αυτού. Εμείς τους πήγαμε σε Club και 2 μαθήτριες της Α΄ Λυκείου τις βγάλαμε έξω λιπόθυμες. 

Σε τριήμερη εκδρομή της Α΄ Λυκείου τους πήγαν το ένα βράδυ σε Club. Ένα μικρό Club που πήγαν και άλλα σχολεία, υπήρχε το αδιαχώρητο, να καπνίζουν ελεύθερα, τα φώτα να αναβοσβήνουν σε βαθμό που να σε ζαλίζουν και μετά από κάποια φυσιολογικά τραγούδια έβαλαν τραγούδια των ράπερ που περιείχαν βρισιές και αισχρόλογα. – Δεν άντεχα άλλο και βγήκα έξω, μου είπε ένας σοβαρός μαθητής.  

Μήπως και η εντολή να γίνονται οι ατέλειωτες δράσεις των Σχολείων έξω από το ωρολόγιο πρόγραμμα για να μη χάνουν οι μαθητές τα μαθήματα, ουσιαστικά απλή υπόδειξη δεν κατέληξε να είναι ; Αφού όλες γίνονται με χάσιμο μαθημάτων. Μήπως και που απαγορεύουμε στους μαθητές να πάνε στους σχολικούς αγώνες για να δουν το σχολείο τους που παίζει τρεις την ώρα, έγινε τίποτα ; Αφού ούτως ή άλλως την κοπανάνε και πηγαίνουν. Γιατί, ποιες είναι οι συνέπειες που θα τους συγκρατήσουν ; οι αγριοφωνάρες μας ;

Φοβάμαι όμως ότι η  φράση «υπήρχαν εντολές, αλλά χρησίμευαν περισσότερο σαν υποδείξεις» δεν ισχύει στην Ελλάδα μόνο για τα Σχολεία, αλλά για όλους τους Θεσμούς. Πέστε μου αν υπάρχει στο Δικαστήριο μια αντιδικία μεταξύ ενός πλούσιου -  ισχυρού και ενός φτωχού – αδύναμου και το δίκιο το έχει ο φτωχός, πόσοι πιστεύετε ότι θα κερδίσει την δίκη ο φτωχός ; Πόσοι από εμάς αν ξέραμε την αλήθεια, θα τολμούσαμε να πάμε να καταθέσουμε στην δίκη εναντίον του ισχυρού ;

Πόσοι είστε σίγουροι ότι αν παρουσιαστεί ένα σοβαρό πρόβλημα στην υγεία σας, αυτό θα αντιμετωπιστεί όπως πρέπει μέσα στα Δημόσια Νοσοκομεία ; Αυτό το απάντησε ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς στην τελευταία ομιλία του : «ένα αντρόγυνο μετά από 3 χρόνια γάμου απέκτησαν ένα κοριτσάκι που είχε εκ γενετής μια τρυπούλα στην καρδιά.

Απευθύνθηκαν στα Νοσοκομεία και στο Ωνάσειο που είναι εξειδικευμένο, αλλά τα απαιτούμενα χρήματα για την επέμβαση ήταν πολλά, κι έτσι έφτασαν και στον Πρωθυπουργό, από τον οποίο ακόμα περιμένουν απάντηση. Τελικά βρήκε τα χρήματα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κι έγινε η επέμβαση στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ήταν όμως πολύ αργά. Το κοριτσάκι 1,5 χρονών πέθανε τον Δεκέμβριο του 2024».