12ο μέρος
Είναι ρήτορας, παιδαγωγός, ιεροκήρυκας, γλωσσοπλάστης, ησυχαστής. Είναι θεός κατά χάριν. Έδωσε το είναι του το αγιασμένο στον λαό. Του έδωσε ο λαός την καρδιά του και τα παιδιά του, για να τα ευλογήσει και να τα μορφώσει. Βρίσκονται αυτά τα δύο δεμένα, αλληλένδετα. Ζει ο άγιος Κοσμάς για τον λαό. Και ο λαός τούτος, όσο ζει, ζει από τη χάρη του αγίου Κοσμά. Του ελεύθερου, του ταπεινού, του αγνού, του συντετριμμένου, που έγινε χώμα για να τον πατήσουν, που τους έφερε το μήνυμα της αναστάσεως του ανθρώπου, της αναστάσεως του Γένους.
Γι’ αυτό, και όταν έφτασε η ώρα να τον κρεμάσουν, δεν αντιστάθηκε καθόλου. Ζήτησε ήρεμα να μην του δέσουν τα χέρια. Ήδη είχε τελειώσει το έργο του. Ή καλύτερα, το έργο του δεν τελειώνει με τον θάνατό του. Ο θάνατός του ο μαρτυρικός ήταν μέσα στην πορεία της ζωής του, ήταν ένα κομμάτι του κηρύγματός του, μια επιβεβαίωση ότι ο θάνατος καταργήθηκε. Ο άγιος Κοσμάς μένει μαζί μας. Και ο αναστημένος Χριστός νικά τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν στην Ορθόδοξη παράδοση σχιζοφρενικότητες και χωρισμοί υλικού και πνευματικού, δράσεως και θεωρίας, κοσμικών και μοναχών. Ή έχεις τη χάρη του Θεού και τα έχεις όλα μαζί, ή δεν την έχεις και βρίσκεσαι εξ ολοκλήρου στο σκοτάδι.
Ο άγιος Κοσμάς, με το να είναι αληθινός μοναχός, σώζει το Γένος. Και ένας Μακρυγιάννης, όντας γνήσιος νεοέλληνας, είναι άγιος. Και είναι χαριτωμένο να σου διδάσκουν οι Άγιοι την αγάπη για την πατρίδα, και να μαθαίνεις από ένα στρατηγό την Ορθόδοξη θεολογία.
Έτσι, φανερώνεται ότι η πατρίδα μας και τα χώματά της είναι ένα Άγιον Όρος. Και όπως στο Άγιον Όρος μένοντας παίρνεις μια σωστή αγωγή, έτσι και ο Μακρυγιάννης, που γεννιέται σαν άγριο θηρίο από τη μάννα του στο βουνό, παίρνει σωστή αγωγή από τη «ματοκυλισμένη πατρίδα» του και τη θρησκεία του. Μιλά στον «άι-Γιάννη» σαν τον καλύτερο φίλο του. Και ο άι-Γιάννης τον βοηθά, και προχωρεί στη ζωή του. Και αγωνίζεται και νικά.
Όλος ο αγώνας στην προσωπική του ζωή και στις μάχες είναι θεολογία : Θα νικήσουμε, επειδή έχουμε το δίκιο. Βγήκαν από τον δρόμο του Θεού οι Τούρκοι.
Η ανθρώπινη λογική είναι περιορισμένη, η δύναμη των ραγιάδων λίγη, η πίστη όμως μεγάλη. Η ανατροπή της λογικής από τη δύναμη της πίστεως σίγουρη. Εκεί στηρίζεται ο αγώνας του• έτσι προχωρεί, μάχεται και αντιμετωπίζει το καθετί.
«Εκεί οπούφκειανα της θέσες εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδή. Μου λέγει: Τι κάνεις αυτού ; Αυτές οι θέσες είναι αδύνατες• τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραΐμη αυτού ; Του λέγω: Είναι αδύνατες οι θέσες κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει• και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε• τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη• και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
-‘Τρέ μπιέν’, λέγει κι αναχώρησε ο ναύαρχος».
Μέσα από τα «Απομνημονεύματά» του φαίνεται ένας γνήσιος πιστός με ξεκάθαρα Ορθόδοξα φρονήματα, που ξέρει τι πιστεύει και ζητά από τον βασιλέα να βοηθήσει τον λαό τούτο να δοξάσει τον θεό του ορθοδόξως και ανατολικώς.
Με το νέο του βιβλίο «Οράματα και θάματα», σαν μια φλεγόμενη βάτος, πυρπολείται ολόκληρος με πανάγια βιώματα. Το ήθος, η τιμιότης και η παλικαριά του είναι τα ίδια.
Και ενώ γνωρίζει τον Χριστό και τη Θεοτόκο και όλους τους Αγίους και μιλά κάθε μέρα μ’ αυτούς, όπως με τους συνανθρώπους του, σέβεται τον άλλο. Δεν θέλει να επιβάλλει με το ζόρι την άποψή του. Προσεύχεται για όλους τους ανθρώπους, όποια κι αν είναι η θρησκεία τους.
( Συνεχίζεται …)
Είναι ρήτορας, παιδαγωγός, ιεροκήρυκας, γλωσσοπλάστης, ησυχαστής. Είναι θεός κατά χάριν. Έδωσε το είναι του το αγιασμένο στον λαό. Του έδωσε ο λαός την καρδιά του και τα παιδιά του, για να τα ευλογήσει και να τα μορφώσει. Βρίσκονται αυτά τα δύο δεμένα, αλληλένδετα. Ζει ο άγιος Κοσμάς για τον λαό. Και ο λαός τούτος, όσο ζει, ζει από τη χάρη του αγίου Κοσμά. Του ελεύθερου, του ταπεινού, του αγνού, του συντετριμμένου, που έγινε χώμα για να τον πατήσουν, που τους έφερε το μήνυμα της αναστάσεως του ανθρώπου, της αναστάσεως του Γένους.
Γι’ αυτό, και όταν έφτασε η ώρα να τον κρεμάσουν, δεν αντιστάθηκε καθόλου. Ζήτησε ήρεμα να μην του δέσουν τα χέρια. Ήδη είχε τελειώσει το έργο του. Ή καλύτερα, το έργο του δεν τελειώνει με τον θάνατό του. Ο θάνατός του ο μαρτυρικός ήταν μέσα στην πορεία της ζωής του, ήταν ένα κομμάτι του κηρύγματός του, μια επιβεβαίωση ότι ο θάνατος καταργήθηκε. Ο άγιος Κοσμάς μένει μαζί μας. Και ο αναστημένος Χριστός νικά τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν στην Ορθόδοξη παράδοση σχιζοφρενικότητες και χωρισμοί υλικού και πνευματικού, δράσεως και θεωρίας, κοσμικών και μοναχών. Ή έχεις τη χάρη του Θεού και τα έχεις όλα μαζί, ή δεν την έχεις και βρίσκεσαι εξ ολοκλήρου στο σκοτάδι.
Ο άγιος Κοσμάς, με το να είναι αληθινός μοναχός, σώζει το Γένος. Και ένας Μακρυγιάννης, όντας γνήσιος νεοέλληνας, είναι άγιος. Και είναι χαριτωμένο να σου διδάσκουν οι Άγιοι την αγάπη για την πατρίδα, και να μαθαίνεις από ένα στρατηγό την Ορθόδοξη θεολογία.
Έτσι, φανερώνεται ότι η πατρίδα μας και τα χώματά της είναι ένα Άγιον Όρος. Και όπως στο Άγιον Όρος μένοντας παίρνεις μια σωστή αγωγή, έτσι και ο Μακρυγιάννης, που γεννιέται σαν άγριο θηρίο από τη μάννα του στο βουνό, παίρνει σωστή αγωγή από τη «ματοκυλισμένη πατρίδα» του και τη θρησκεία του. Μιλά στον «άι-Γιάννη» σαν τον καλύτερο φίλο του. Και ο άι-Γιάννης τον βοηθά, και προχωρεί στη ζωή του. Και αγωνίζεται και νικά.
Όλος ο αγώνας στην προσωπική του ζωή και στις μάχες είναι θεολογία : Θα νικήσουμε, επειδή έχουμε το δίκιο. Βγήκαν από τον δρόμο του Θεού οι Τούρκοι.
Η ανθρώπινη λογική είναι περιορισμένη, η δύναμη των ραγιάδων λίγη, η πίστη όμως μεγάλη. Η ανατροπή της λογικής από τη δύναμη της πίστεως σίγουρη. Εκεί στηρίζεται ο αγώνας του• έτσι προχωρεί, μάχεται και αντιμετωπίζει το καθετί.
«Εκεί οπούφκειανα της θέσες εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδή. Μου λέγει: Τι κάνεις αυτού ; Αυτές οι θέσες είναι αδύνατες• τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραΐμη αυτού ; Του λέγω: Είναι αδύνατες οι θέσες κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει• και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε• τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη• και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
-‘Τρέ μπιέν’, λέγει κι αναχώρησε ο ναύαρχος».
Μέσα από τα «Απομνημονεύματά» του φαίνεται ένας γνήσιος πιστός με ξεκάθαρα Ορθόδοξα φρονήματα, που ξέρει τι πιστεύει και ζητά από τον βασιλέα να βοηθήσει τον λαό τούτο να δοξάσει τον θεό του ορθοδόξως και ανατολικώς.
Με το νέο του βιβλίο «Οράματα και θάματα», σαν μια φλεγόμενη βάτος, πυρπολείται ολόκληρος με πανάγια βιώματα. Το ήθος, η τιμιότης και η παλικαριά του είναι τα ίδια.
Και ενώ γνωρίζει τον Χριστό και τη Θεοτόκο και όλους τους Αγίους και μιλά κάθε μέρα μ’ αυτούς, όπως με τους συνανθρώπους του, σέβεται τον άλλο. Δεν θέλει να επιβάλλει με το ζόρι την άποψή του. Προσεύχεται για όλους τους ανθρώπους, όποια κι αν είναι η θρησκεία τους.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου