16ο μέρος
Το θέμα δεν είναι αν θα μιλάμε δημοτική ή καθαρεύουσα, αλλά αν μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν τη δυνατή κράση και τη φώτιση ενός αγίου Κοσμά Αιτωλού ή ενός Μακρυγιάννη, για να μπορούν τη δύσκολη στιγμή να τα βγάζουν πέρα, χωρίς να τα χάνουν.
Και ότι πουν αυτοί οι αληθινοί, που ξεπερνούν τον θάνατο, όπως να το πουν, θα είναι άγιο και ιερό, αριστούργημα λόγου και πηγή ακένωτη ζωής αιωνίου, γιατί μόνο αληθινά γεννούν οι αληθινοί.
Αλλά εμείς ούτε με την απλή καθαρεύουσα, ούτε με τη δημοτική, φαίνεται, οδηγήσαμε τα παιδιά σ’ αυτή την πηγή , σ’ αυτή την αίσθηση που χάρισε και χαρίζει πάντοτε η Ορθόδοξη Εκκλησία, που μιλά από την ημέρα της Πεντηκοστής όλες τις γλώσσες και μεταδίδει το ένα Πνεύμα.
Καταδικάζουμε τον νέο άνθρωπο στη φυλακή. Και του δίνουμε τη δυνατότητα να κάνει διαβήματα, συνδικαλισμούς και συλλαλητήρια. Να έχει αιτήματα διαμορφώσεως της φυλακής του. Και όσο πετυχαίνει τους στόχους του, τόσο πιο πολύ βυθίζεται σε αδιέξοδο.
Το θέμα είναι να βγει από τη φυλακή. Αυτοί που αγαπούν και ενδιαφέρονται για τον νέο άνθρωπο μπορούν να τον ελευθερώσουν από την ισόβια κάθειρξη των «ατομικών δικαιωμάτων»; Μπορούν να του δείξουν ότι υπάρχει χώρος, τρόπος και δυνατότητα ζωής έξω από τις ψευδαισθήσεις του προσκαίρου; Τότε συμφωνούμε.
Αν έχουν συνθηκολογήσει με το καθεστώς της τελικής καταδίκης, αν απ’ εκεί και πέρα αρχίζει η φιλοσοφία, ο αγώνας και οι επιδιώξεις τους, δεν μας λένε τίποτε.
Θέλουμε την ελευθερία που αρμόζει στη φύση μας. Σεβασμό σ’ αυτό που είμαστε ως άνθρωποι. Και μετά όλα τα άλλα.
Τι να κάνω την επιτυχία και ευτυχία που μου εύχονται και υπόσχονται, τη στιγμή που δεν νικά τον θάνατο;
Σαν να πούμε σε ένα παιδί: «Δούλεψε με προσοχή και φιλότιμο, και θα φτιάξεις άριστο φέρετρο, για να κηδευτείς λαμπρά».
Η λογική τούτου του κόσμου μόνη της είναι φέρετρο.
Τι να την κάνω την επιτυχία που δεν νικά τον θάνατο;
Ας έλθουν όλες οι αποτυχίες, αρκεί να νικηθεί ο θάνατος, και να πλημμυρίσει αιωνιότητα από τώρα η ζωή μου η αποτυχημένη.
Η πίστη είναι για τους τολμηρούς. «Δειλία εστί εκτροπή πίστεως» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). «Οι υπομένοντες τον Κύριον, πτεροφυήσουσιν ως αετοί». Τότε όλες οι προσφερόμενες στον άνθρωπο «ελευθερίες» του είναι ανεπαρκείς. Και κανείς ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να δαμάσει την ελευθερία του.
Έξω απ’ αυτή τη νίκη του θανάτου δια του θανάτου δεν υπάρχει τίποτε άξιο του ανθρώπου. Υπάρχουν μόνο (πάρα πολλά) είδωλα ελευθερίας. Είδωλα χαράς. Είδωλα ανθρώπου. Είδωλα γλώσσας. Δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει χαρά άληκτη, επέκταση ατελεύτητη, ανακεφαλαίωση των πάντων στον καθένα, προσωποποίηση του ανθρώπου.
Μ’ αυτή τη στενότητα πνεύματος της «φωτισμένης» αγωγής, δημιουργούνται εσωτερικές εντάσεις και πιέσεις στους νέους που αναπόφευκτα θα εκραγούν.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η κιβωτός που έσωσε ανέκαθεν το Γένος μας• αυτή και τώρα θα το σώσει, μαζί μ’ όλο τον πολιτισμό του και τη γλώσσα του.
Σ’ αυτή διατηρείται η συνέχεια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, και αυτή δίδει τα εχέγγυα για τη σωστή αντιμετώπιση των επερχομένων.
Η Εκκλησία γόνιμα αξιοποιεί τη δουλειά των αρχαίων• ζωντανά σ’ αυτήν επιβιώνουν οι κατακτήσεις και επιτεύξεις τους. Και η ίδια συντηρεί το ήθος και το φρόνημα του αληθινού νεοέλληνα.
Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο αρχαίος πολιτισμός επιβιώνει και ανθίζει μεταμορφωμένος. Και η παλληκαριά και το φιλότιμο του σημερινού Έλληνα αποκτούν νόημα και δύναμη ζωής.
Χωρίς την Εκκλησία οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς καταντούν ξερά αντικείμενα μελέτης για τους ειδικούς. Και όλος ο νεοελληνικός πολιτισμός έξω από την Εκκλησία είναι κλαδιά χωρίς κορμό, καταδικασμένα σε μαρασμό.
( Συνεχίζεται …)
Το θέμα δεν είναι αν θα μιλάμε δημοτική ή καθαρεύουσα, αλλά αν μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν τη δυνατή κράση και τη φώτιση ενός αγίου Κοσμά Αιτωλού ή ενός Μακρυγιάννη, για να μπορούν τη δύσκολη στιγμή να τα βγάζουν πέρα, χωρίς να τα χάνουν.
Και ότι πουν αυτοί οι αληθινοί, που ξεπερνούν τον θάνατο, όπως να το πουν, θα είναι άγιο και ιερό, αριστούργημα λόγου και πηγή ακένωτη ζωής αιωνίου, γιατί μόνο αληθινά γεννούν οι αληθινοί.
Αλλά εμείς ούτε με την απλή καθαρεύουσα, ούτε με τη δημοτική, φαίνεται, οδηγήσαμε τα παιδιά σ’ αυτή την πηγή , σ’ αυτή την αίσθηση που χάρισε και χαρίζει πάντοτε η Ορθόδοξη Εκκλησία, που μιλά από την ημέρα της Πεντηκοστής όλες τις γλώσσες και μεταδίδει το ένα Πνεύμα.
Καταδικάζουμε τον νέο άνθρωπο στη φυλακή. Και του δίνουμε τη δυνατότητα να κάνει διαβήματα, συνδικαλισμούς και συλλαλητήρια. Να έχει αιτήματα διαμορφώσεως της φυλακής του. Και όσο πετυχαίνει τους στόχους του, τόσο πιο πολύ βυθίζεται σε αδιέξοδο.
Το θέμα είναι να βγει από τη φυλακή. Αυτοί που αγαπούν και ενδιαφέρονται για τον νέο άνθρωπο μπορούν να τον ελευθερώσουν από την ισόβια κάθειρξη των «ατομικών δικαιωμάτων»; Μπορούν να του δείξουν ότι υπάρχει χώρος, τρόπος και δυνατότητα ζωής έξω από τις ψευδαισθήσεις του προσκαίρου; Τότε συμφωνούμε.
Αν έχουν συνθηκολογήσει με το καθεστώς της τελικής καταδίκης, αν απ’ εκεί και πέρα αρχίζει η φιλοσοφία, ο αγώνας και οι επιδιώξεις τους, δεν μας λένε τίποτε.
Θέλουμε την ελευθερία που αρμόζει στη φύση μας. Σεβασμό σ’ αυτό που είμαστε ως άνθρωποι. Και μετά όλα τα άλλα.
Τι να κάνω την επιτυχία και ευτυχία που μου εύχονται και υπόσχονται, τη στιγμή που δεν νικά τον θάνατο;
Σαν να πούμε σε ένα παιδί: «Δούλεψε με προσοχή και φιλότιμο, και θα φτιάξεις άριστο φέρετρο, για να κηδευτείς λαμπρά».
Η λογική τούτου του κόσμου μόνη της είναι φέρετρο.
Τι να την κάνω την επιτυχία που δεν νικά τον θάνατο;
Ας έλθουν όλες οι αποτυχίες, αρκεί να νικηθεί ο θάνατος, και να πλημμυρίσει αιωνιότητα από τώρα η ζωή μου η αποτυχημένη.
Η πίστη είναι για τους τολμηρούς. «Δειλία εστί εκτροπή πίστεως» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). «Οι υπομένοντες τον Κύριον, πτεροφυήσουσιν ως αετοί». Τότε όλες οι προσφερόμενες στον άνθρωπο «ελευθερίες» του είναι ανεπαρκείς. Και κανείς ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να δαμάσει την ελευθερία του.
Έξω απ’ αυτή τη νίκη του θανάτου δια του θανάτου δεν υπάρχει τίποτε άξιο του ανθρώπου. Υπάρχουν μόνο (πάρα πολλά) είδωλα ελευθερίας. Είδωλα χαράς. Είδωλα ανθρώπου. Είδωλα γλώσσας. Δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει χαρά άληκτη, επέκταση ατελεύτητη, ανακεφαλαίωση των πάντων στον καθένα, προσωποποίηση του ανθρώπου.
Μ’ αυτή τη στενότητα πνεύματος της «φωτισμένης» αγωγής, δημιουργούνται εσωτερικές εντάσεις και πιέσεις στους νέους που αναπόφευκτα θα εκραγούν.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η κιβωτός που έσωσε ανέκαθεν το Γένος μας• αυτή και τώρα θα το σώσει, μαζί μ’ όλο τον πολιτισμό του και τη γλώσσα του.
Σ’ αυτή διατηρείται η συνέχεια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, και αυτή δίδει τα εχέγγυα για τη σωστή αντιμετώπιση των επερχομένων.
Η Εκκλησία γόνιμα αξιοποιεί τη δουλειά των αρχαίων• ζωντανά σ’ αυτήν επιβιώνουν οι κατακτήσεις και επιτεύξεις τους. Και η ίδια συντηρεί το ήθος και το φρόνημα του αληθινού νεοέλληνα.
Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο αρχαίος πολιτισμός επιβιώνει και ανθίζει μεταμορφωμένος. Και η παλληκαριά και το φιλότιμο του σημερινού Έλληνα αποκτούν νόημα και δύναμη ζωής.
Χωρίς την Εκκλησία οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς καταντούν ξερά αντικείμενα μελέτης για τους ειδικούς. Και όλος ο νεοελληνικός πολιτισμός έξω από την Εκκλησία είναι κλαδιά χωρίς κορμό, καταδικασμένα σε μαρασμό.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου