22ο μέρος
Μήπως έχουμε κάτι ανεκτίμητο, και δεν το καταλάβαμε καλά ; Μήπως ζητάμε βοήθεια σε ένα τομέα από εκείνους στους οποίους οφείλουμε να δώσουμε εκείνο που ζητάμε ;
Μήπως η μικρότητά μας αριθμητικά, γεωγραφικά, είναι βοηθητική, για να βρούμε το άλλο μέγεθος, το άλλο μεγαλείο, την άλλη δυνατότητα, που βρίσκεται μέσα μας, και πρέπει να κοινωνήσουμε αυτής και δια μέσου ημών να δοθεί σε όλο τον λαό και σε όλους τους λαούς ; Μήπως αυτό δεν συνέβαινε πάντοτε σε τούτο τον τόπο ;
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Όντας έξω από τον κόσμο, βρισκόμαστε κάπως στην καρδιά του κόσμου. Όντας μακριά από τον κόσμο, δεχόμαστε τους ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, που έρχονται να ανοίξουν την καρδιά τους, το άγνωστο βάθος τους, σε κάποιον που ζει στην έρημο και προσπαθεί να ανήκει μόνο στον Θεό και σε όλους τους άγνωστους αδελφούς του.
Έτσι, γνωρίζουμε τον πόνο τον βαθύ και τον ήσυχο λόγο της εξομολόγησης του πληγωμένου και ταλαιπωρημένου σημερινού ανθρώπου.
Στο Άγιον Όρος με έναν ιδιαίτερο τρόπο ζουν οι παλιοί Άγιοι, και ακούγεται ο πόνος και ο κλαυθμός της ανθρωπότητας.
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο για άλλες δοκιμές• γι’ αυτό σας μιλάμε για πράγματα σίγουρα και δοκιμασμένα• για την Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος.
Δεν λέμε απόψεις δικές μας, ούτε διατυπώνονται γνώμες ατομικές. Δεν θεωρούμε κανέναν άλλο κυριότερο αίτιο, ούτε κτυπάμε κανέναν περισσότερο από τον εαυτό μας. Δεν χωρίζεται ο εαυτός μας, ούτε η σωτηρία μας, από τον άλλον αδελφό μας.
Σας λέμε τον λόγο τον σωτήριο της μετανοίας. Μπορούμε να ζήσουμε. Μπορούμε να μην πάρουμε διαζύγιο από τη Χάρη και την όντως ζωή. Τότε οι δοκιμασίες και οι κίνδυνοι όλων των ειδών και των επιπέδων που μας απειλούν έσωθεν και έξωθεν θα μεταβληθούν σε ευλογίες, σε δυνάμεις δημιουργικές. Θα είμαστε ευγνώμονες στους εχθρούς μας, τους οποιουσδήποτε, που μας εξήγειραν σε εγρήγορση και νίψη, και μας ώθησαν να αξιοποιήσουμε για τον εαυτό μας και για όλο τον κόσμο τα αδαπάνητα κοιτάσματα της πνευματικής ενέργειας που κρύβει το υπέδαφος της Παράδοσής μας.
Η Εκκλησία δεν αντιδρά βεβιασμένα και απερίσκεπτα. Αφήνει ελεύθερα τα πράγματα, και τα πάντα οδηγούνται από το Πνεύμα.
Δεν αντιπροσωπεύει μια άποψη, έστω σωστή• έχει την αλήθεια σεσαρκωμένη.
Δεν ενδιαφέρεται για ένα κομμάτι του ανθρώπου αλλά για όλο τον άνθρωπο. Ούτε για μερικά κόμματα ανθρώπων, αλλά για την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό, και ο τελικός λόγος της Εκκλησίας είναι ο λόγος ο ήρεμος και αδυσώπητος της Αποκάλυψης. Καθένας ας κινηθεί ελεύθερα, ας κάνει τον λογισμό του: «Ο αδικών αδικησάτω έτι και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι και ο άγιος αγιασθήτω έτι»(Αποκ. 22, 11). Απ’ όλα θα φανερωθεί το Ένα.
( Συνεχίζεται …)
Μήπως έχουμε κάτι ανεκτίμητο, και δεν το καταλάβαμε καλά ; Μήπως ζητάμε βοήθεια σε ένα τομέα από εκείνους στους οποίους οφείλουμε να δώσουμε εκείνο που ζητάμε ;
Μήπως η μικρότητά μας αριθμητικά, γεωγραφικά, είναι βοηθητική, για να βρούμε το άλλο μέγεθος, το άλλο μεγαλείο, την άλλη δυνατότητα, που βρίσκεται μέσα μας, και πρέπει να κοινωνήσουμε αυτής και δια μέσου ημών να δοθεί σε όλο τον λαό και σε όλους τους λαούς ; Μήπως αυτό δεν συνέβαινε πάντοτε σε τούτο τον τόπο ;
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Όντας έξω από τον κόσμο, βρισκόμαστε κάπως στην καρδιά του κόσμου. Όντας μακριά από τον κόσμο, δεχόμαστε τους ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, που έρχονται να ανοίξουν την καρδιά τους, το άγνωστο βάθος τους, σε κάποιον που ζει στην έρημο και προσπαθεί να ανήκει μόνο στον Θεό και σε όλους τους άγνωστους αδελφούς του.
Έτσι, γνωρίζουμε τον πόνο τον βαθύ και τον ήσυχο λόγο της εξομολόγησης του πληγωμένου και ταλαιπωρημένου σημερινού ανθρώπου.
Στο Άγιον Όρος με έναν ιδιαίτερο τρόπο ζουν οι παλιοί Άγιοι, και ακούγεται ο πόνος και ο κλαυθμός της ανθρωπότητας.
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο για άλλες δοκιμές• γι’ αυτό σας μιλάμε για πράγματα σίγουρα και δοκιμασμένα• για την Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος.
Δεν λέμε απόψεις δικές μας, ούτε διατυπώνονται γνώμες ατομικές. Δεν θεωρούμε κανέναν άλλο κυριότερο αίτιο, ούτε κτυπάμε κανέναν περισσότερο από τον εαυτό μας. Δεν χωρίζεται ο εαυτός μας, ούτε η σωτηρία μας, από τον άλλον αδελφό μας.
Σας λέμε τον λόγο τον σωτήριο της μετανοίας. Μπορούμε να ζήσουμε. Μπορούμε να μην πάρουμε διαζύγιο από τη Χάρη και την όντως ζωή. Τότε οι δοκιμασίες και οι κίνδυνοι όλων των ειδών και των επιπέδων που μας απειλούν έσωθεν και έξωθεν θα μεταβληθούν σε ευλογίες, σε δυνάμεις δημιουργικές. Θα είμαστε ευγνώμονες στους εχθρούς μας, τους οποιουσδήποτε, που μας εξήγειραν σε εγρήγορση και νίψη, και μας ώθησαν να αξιοποιήσουμε για τον εαυτό μας και για όλο τον κόσμο τα αδαπάνητα κοιτάσματα της πνευματικής ενέργειας που κρύβει το υπέδαφος της Παράδοσής μας.
Η Εκκλησία δεν αντιδρά βεβιασμένα και απερίσκεπτα. Αφήνει ελεύθερα τα πράγματα, και τα πάντα οδηγούνται από το Πνεύμα.
Δεν αντιπροσωπεύει μια άποψη, έστω σωστή• έχει την αλήθεια σεσαρκωμένη.
Δεν ενδιαφέρεται για ένα κομμάτι του ανθρώπου αλλά για όλο τον άνθρωπο. Ούτε για μερικά κόμματα ανθρώπων, αλλά για την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό, και ο τελικός λόγος της Εκκλησίας είναι ο λόγος ο ήρεμος και αδυσώπητος της Αποκάλυψης. Καθένας ας κινηθεί ελεύθερα, ας κάνει τον λογισμό του: «Ο αδικών αδικησάτω έτι και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι και ο άγιος αγιασθήτω έτι»(Αποκ. 22, 11). Απ’ όλα θα φανερωθεί το Ένα.
( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου