23ο μέρος ( τελευταίο)
Η Αποκάλυψη του αγίου Ιωάννου παρουσιάζει ολόγυμνη την αλήθεια των μαινομένων στοιχείων, των τερατόμορφων θηρίων, που σαλεύουν και απειλούν την οικουμένη, αλλά πάνω απ’ όλα βασιλεύει Αυτός που νίκησε τον θάνατο δια του θανάτου. Αυτός επικρατεί• γαληνεύει, ανακεφαλαιώνει και σώζει τα πάντα.
Δεν εξορκίζεται ο δαιμονισμός με δαιμονισμό. Η βία αντιμετωπίζεται με γαλήνη. Οι πάντες θα παλέψουν με το ασθενές, με το Αρνίον «το εστώς ως εσφαγμένον από καταβολής κόσμου», και θα τους νικήσει το Αρνίον.
«Μη φοβού, εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος και ο Ζων και εγενόμην νεκρός και ιδού ζων ειμί εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκ. 1,18).
Το μέλλον ανήκει σ’ αυτό που ανίσταται εκ του τάφου. Σ’ αυτό που δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά ο θάνατος γίνεται η μήτρα που το κυοφορεί. Αναδύεται εκ του τάφου, από την τελική δοκιμασία, νέο, άτρωτο, γεμάτο άδυτο φως.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία και αγωγή έδωσε τη δύναμη στον άγιο Κοσμά, και βλάστησε από τον τάφο του, το σκαμνί του, αυτό το πολύκλωνο δέντρο που τρέφει τον λαό. Η ίδια Ορθόδοξη Εκκλησία έμαθε στον Μακρυγιάννη να προσεύχεται όπως προσευχόταν, να απάντά και να αντιμετωπίζει τον Ντερνύ και τον Μπραΐμη όπως τους αντιμετώπισε, με τον λόγο του, τη χάρη του και τη ζωή του.
Και όλες οι σημερινές δοκιμασίες και ανακατατάξεις ανοίγουν νέους δρόμους για το εκ νεκρών αναστάν. Και αυτό μόνο μπορεί να συντροφεύσει τον άνθρωπο στις νέες περιπέτειες, αναζητήσεις και φόβους των επερχομένων.
Ας δώσουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να γνωρίσουν τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους μεγάλους Οικουμενικούς Διδασκάλους.
Ας τους δώσουμε τη δυνατότητα να μπολιαστούν, σαν νέοι βλαστοί, στο δέντρο που ανήκουν, στην όμορφη Παράδοσή μας.
Ας τα αφήσουμε να ανάψουν τη λαμπάδα του είναι τους προσωπικά από το φως της Αναστάσεως του Κυρίου. Αν αυτό συμβεί, τότε καμιά απειλή δεν θα μπορεί να σβήσει το φως και τη φλόγα της ζωής αυτής. Κάθε θύελλα, δοκιμασία, θα κάμνει το φως αυτό να φωτίζει τηλαυγέστερα και να φωτίζει την υπ’ ουρανόν.
Θα μπορούν, έτσι, όλα τα παιδιά να ζήσουν, να χαρούν τη ζωή τους εν Χριστώ Ιησού, σε κάθε καιρό και τόπο. Και ο δικός μας καιρός, ο δύσκολος και ζοφερός, και ο δικός μας τόπος, ο μικρός και καθαγιασμένος, θα αναδειχθεί πάλι πηγή ζωής και φωτός για τους πολλούς.
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών ».
( Τέλος και τω Θεώ δόξα )
(
Η Αποκάλυψη του αγίου Ιωάννου παρουσιάζει ολόγυμνη την αλήθεια των μαινομένων στοιχείων, των τερατόμορφων θηρίων, που σαλεύουν και απειλούν την οικουμένη, αλλά πάνω απ’ όλα βασιλεύει Αυτός που νίκησε τον θάνατο δια του θανάτου. Αυτός επικρατεί• γαληνεύει, ανακεφαλαιώνει και σώζει τα πάντα.
Δεν εξορκίζεται ο δαιμονισμός με δαιμονισμό. Η βία αντιμετωπίζεται με γαλήνη. Οι πάντες θα παλέψουν με το ασθενές, με το Αρνίον «το εστώς ως εσφαγμένον από καταβολής κόσμου», και θα τους νικήσει το Αρνίον.
«Μη φοβού, εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος και ο Ζων και εγενόμην νεκρός και ιδού ζων ειμί εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκ. 1,18).
Το μέλλον ανήκει σ’ αυτό που ανίσταται εκ του τάφου. Σ’ αυτό που δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά ο θάνατος γίνεται η μήτρα που το κυοφορεί. Αναδύεται εκ του τάφου, από την τελική δοκιμασία, νέο, άτρωτο, γεμάτο άδυτο φως.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία και αγωγή έδωσε τη δύναμη στον άγιο Κοσμά, και βλάστησε από τον τάφο του, το σκαμνί του, αυτό το πολύκλωνο δέντρο που τρέφει τον λαό. Η ίδια Ορθόδοξη Εκκλησία έμαθε στον Μακρυγιάννη να προσεύχεται όπως προσευχόταν, να απάντά και να αντιμετωπίζει τον Ντερνύ και τον Μπραΐμη όπως τους αντιμετώπισε, με τον λόγο του, τη χάρη του και τη ζωή του.
Και όλες οι σημερινές δοκιμασίες και ανακατατάξεις ανοίγουν νέους δρόμους για το εκ νεκρών αναστάν. Και αυτό μόνο μπορεί να συντροφεύσει τον άνθρωπο στις νέες περιπέτειες, αναζητήσεις και φόβους των επερχομένων.
Ας δώσουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να γνωρίσουν τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους μεγάλους Οικουμενικούς Διδασκάλους.
Ας τους δώσουμε τη δυνατότητα να μπολιαστούν, σαν νέοι βλαστοί, στο δέντρο που ανήκουν, στην όμορφη Παράδοσή μας.
Ας τα αφήσουμε να ανάψουν τη λαμπάδα του είναι τους προσωπικά από το φως της Αναστάσεως του Κυρίου. Αν αυτό συμβεί, τότε καμιά απειλή δεν θα μπορεί να σβήσει το φως και τη φλόγα της ζωής αυτής. Κάθε θύελλα, δοκιμασία, θα κάμνει το φως αυτό να φωτίζει τηλαυγέστερα και να φωτίζει την υπ’ ουρανόν.
Θα μπορούν, έτσι, όλα τα παιδιά να ζήσουν, να χαρούν τη ζωή τους εν Χριστώ Ιησού, σε κάθε καιρό και τόπο. Και ο δικός μας καιρός, ο δύσκολος και ζοφερός, και ο δικός μας τόπος, ο μικρός και καθαγιασμένος, θα αναδειχθεί πάλι πηγή ζωής και φωτός για τους πολλούς.
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών ».
( Τέλος και τω Θεώ δόξα )
(
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου