1ο μέρος
Όταν μιλάμε για την Μακεδονία να μην ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε μόνο για την Μακεδονία που ανήκει στο ελληνικό κράτος. Η ελληνική Μακεδονία εκτείνεται πολύ πιο βόρεια και περιλαμβάνει μέρη όπως το Μοναστήρι, το Κρούσοβο, την Στρώμνιτσα, το Μελένικο κλπ, μέρη που υπερτερούσε και ανθούσε πάντα ο Ελληνισμός και τα οποία απλώς για πολιτικές σκοπιμότητες όπως για παράδειγμα και η Βόρειος Ήπειρος δόθηκαν με την βία σε άλλα κράτη.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Επί Τουρκοκρατίας το έθνος που υπερτερούσε αριθμητικά και πνευματικά ήταν οι Έλληνες, γι’ αυτό και οι Σουλτάνοι θεωρούσαν τον Πατριάρχη των Ελλήνων, Ηγέτη όλων των Ορθόδοξων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων κλπ. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες και οι Σέρβοι αγωνίστηκαν πολλές φορές να απελευθερωθούν, σε αντίθεση με τους Βούλγαρους που εξαφανίστηκαν σαν έθνος και δεν έκαναν ούτε μια προσπάθεια να απελευθερωθούν.
Τους εξαφανισμένους μέσα στην Τουρκοκρατία Βούλγαρους τους ανακάλυψαν οι Ρώσοι κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1827. Και μάλιστα όταν τους ρωτούσαν τι είναι, αυτοί απαντούσαν στην σλαβική «Ρωμιοί». Το έψαξαν οι Ρώσοι επιστήμονες και ανακάλυψαν ότι είναι Βούλγαροι και άρχισε αγώνα η ρωσική διπλωματία να τους ξυπνήσει γιατί ήθελε να την εξυπηρετήσουν στα σχέδια που είχε για το Αιγαίο, γιατί οι Έλληνες και οι Σέρβοι ήταν δύσκολοι σε τέτοιες εξυπηρετήσεις.
Το 1845 ιδρύεται στη Μόσχα Κομιτάτο για να πετύχει τον σκοπό αυτό. Το Κομιτάτο με τα τεράστια υλικά μέσα που του δόθηκαν, καθόρισε δυο πεδία δράσης. Το ένα πεδίο ήταν να πειστεί η Ευρώπη ότι η Μακεδονία όλη είναι Βουλγαρική γράφοντας άρθρα σε εφημερίδες, δημοσιεύοντας πλαστές στατιστικές, εξαγοράζοντας ευρωπαίους πολιτικούς, παρακινώντας συλλαλητήρια σε ευρωπαϊκές πόλεις κλπ. Στο πεδίο αυτό η ρωσική προπαγάνδα πέτυχε πολλά γιατί στην Δύση είχαν πλήρη άγνοια για το τι συνέβαινε στα μέρη της Μακεδονίας. Το δεύτερο πεδίο ήταν να ξυπνήσουν τον Βουλγαρικό Εθνισμό και να εκσλαβίσουν τους υπόλοιπους πληθυσμούς της Μακεδονίας και κυρίως τους σλαβόφωνους Έλληνες. Στο πεδίο όμως αυτό απέτυχαν γιατί οι Έλληνες είτε σλαβόφωνοι είτε τουρκόφωνοι είτε ελληνόφωνοι προτιμούσαν στην πλειοψηφία τους να πεθάνουν παρά να αρνηθούν την Ελλάδα και να εκβουλγαρισθούν.
Ο Γάλλος δημοσιογράφος Παγιαρέ, που την περίοδο αυτή ήταν στη Μακεδονία, έγραψε όταν γύρισε στο Παρίσι το 1907 : «Τι μ’ ενδιαφέρουν οι Εθνολογικές και γλωσσολογικές θεωρίες ; Τι μ’ ενδιαφέρει αν τα θύματα του (Βουλγαρικού) Κομιτάτου μιλούν την Ελληνική, Κουτσοβλάχικη, Βουλγαρική ή Τουρκική γλώσσα ; Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι ότι όλοι αυτοί οι Μακεδόνες ανεξάρτητα από την γλώσσα που μιλούν, προτιμούν να σταυρωθούν από τους Βουλγάρους παρά να αρνηθούν τον Ελληνισμό τους … Όσον αφορά εμένα δεν χρειάζομαι άλλες αποδείξεις. Οι άσημοι αυτοί ήρωες είναι ΕΛΛΗΝΕΣ και γονατίζω μπροστά στο μεγαλείο τους»
Νόμιζαν οι Ευρωπαίοι ότι επειδή μιλούσαν στα μέρη της Μακεδονίας πολλοί το σλαβικό ιδίωμα και επηρεασμένοι από την μεγάλη προπαγάνδα των Βουλγάρων στην Ευρώπη, ότι δεν υπήρχε καθόλου ελληνισμός στη Μακεδονία. Γρήγορα όμως κατάλαβαν ότι δεν χαρακτηρίζει η γλώσσα την εθνικότητα, αλλά η Εθνική συνείδηση. Για παράδειγμα τα τελευταία λόγια του ήρωα Καπετάν Κώττα πριν τον κρεμάσουν οι Τούρκοι το 1905 ήταν "Ζίβια Γκρίτσια. Σλόβοντα ή Σμυρτ.", που σημαίνουν "Ζήτω η Ελλάς. Ελευθερία ή θάνατος. Δεν ήξερε λέξη ελληνικά, δεν ήταν όμως Έλληνας ; Να αναφέρω και προσωπικό παράδειγμα, η γιαγιά μου μιλούσε μόνο τουρκικά, αλλά σας βεβαιώνω ήταν Ελληνίδα μέχρι το κόκαλο. Και για να ξέρουμε, το σλαβικό ιδίωμα απλώθηκε τόσο γιατί δεν υπήρχαν ελληνικά σχολεία στην ύπαιθρο για να μάθουν τα παιδιά την ελληνική γλώσσα, ενώ το ιδίωμα που είναι πολύ απλό μαθαινόταν εύκολα, ακόμα επειδή οι Τούρκοι παιδομάζωμα και σφαγές έκαμναν μόνο μεταξύ των Ελλήνων το μάθαιναν για να γλιτώσουν και βέβαια τελευταία τους το επέβαλλε η τρομοκρατία των Βουλγάρων.
(Συνεχίζεται…)
Όταν μιλάμε για την Μακεδονία να μην ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε μόνο για την Μακεδονία που ανήκει στο ελληνικό κράτος. Η ελληνική Μακεδονία εκτείνεται πολύ πιο βόρεια και περιλαμβάνει μέρη όπως το Μοναστήρι, το Κρούσοβο, την Στρώμνιτσα, το Μελένικο κλπ, μέρη που υπερτερούσε και ανθούσε πάντα ο Ελληνισμός και τα οποία απλώς για πολιτικές σκοπιμότητες όπως για παράδειγμα και η Βόρειος Ήπειρος δόθηκαν με την βία σε άλλα κράτη.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Επί Τουρκοκρατίας το έθνος που υπερτερούσε αριθμητικά και πνευματικά ήταν οι Έλληνες, γι’ αυτό και οι Σουλτάνοι θεωρούσαν τον Πατριάρχη των Ελλήνων, Ηγέτη όλων των Ορθόδοξων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων κλπ. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες και οι Σέρβοι αγωνίστηκαν πολλές φορές να απελευθερωθούν, σε αντίθεση με τους Βούλγαρους που εξαφανίστηκαν σαν έθνος και δεν έκαναν ούτε μια προσπάθεια να απελευθερωθούν.
Τους εξαφανισμένους μέσα στην Τουρκοκρατία Βούλγαρους τους ανακάλυψαν οι Ρώσοι κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1827. Και μάλιστα όταν τους ρωτούσαν τι είναι, αυτοί απαντούσαν στην σλαβική «Ρωμιοί». Το έψαξαν οι Ρώσοι επιστήμονες και ανακάλυψαν ότι είναι Βούλγαροι και άρχισε αγώνα η ρωσική διπλωματία να τους ξυπνήσει γιατί ήθελε να την εξυπηρετήσουν στα σχέδια που είχε για το Αιγαίο, γιατί οι Έλληνες και οι Σέρβοι ήταν δύσκολοι σε τέτοιες εξυπηρετήσεις.
Το 1845 ιδρύεται στη Μόσχα Κομιτάτο για να πετύχει τον σκοπό αυτό. Το Κομιτάτο με τα τεράστια υλικά μέσα που του δόθηκαν, καθόρισε δυο πεδία δράσης. Το ένα πεδίο ήταν να πειστεί η Ευρώπη ότι η Μακεδονία όλη είναι Βουλγαρική γράφοντας άρθρα σε εφημερίδες, δημοσιεύοντας πλαστές στατιστικές, εξαγοράζοντας ευρωπαίους πολιτικούς, παρακινώντας συλλαλητήρια σε ευρωπαϊκές πόλεις κλπ. Στο πεδίο αυτό η ρωσική προπαγάνδα πέτυχε πολλά γιατί στην Δύση είχαν πλήρη άγνοια για το τι συνέβαινε στα μέρη της Μακεδονίας. Το δεύτερο πεδίο ήταν να ξυπνήσουν τον Βουλγαρικό Εθνισμό και να εκσλαβίσουν τους υπόλοιπους πληθυσμούς της Μακεδονίας και κυρίως τους σλαβόφωνους Έλληνες. Στο πεδίο όμως αυτό απέτυχαν γιατί οι Έλληνες είτε σλαβόφωνοι είτε τουρκόφωνοι είτε ελληνόφωνοι προτιμούσαν στην πλειοψηφία τους να πεθάνουν παρά να αρνηθούν την Ελλάδα και να εκβουλγαρισθούν.
Ο Γάλλος δημοσιογράφος Παγιαρέ, που την περίοδο αυτή ήταν στη Μακεδονία, έγραψε όταν γύρισε στο Παρίσι το 1907 : «Τι μ’ ενδιαφέρουν οι Εθνολογικές και γλωσσολογικές θεωρίες ; Τι μ’ ενδιαφέρει αν τα θύματα του (Βουλγαρικού) Κομιτάτου μιλούν την Ελληνική, Κουτσοβλάχικη, Βουλγαρική ή Τουρκική γλώσσα ; Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι ότι όλοι αυτοί οι Μακεδόνες ανεξάρτητα από την γλώσσα που μιλούν, προτιμούν να σταυρωθούν από τους Βουλγάρους παρά να αρνηθούν τον Ελληνισμό τους … Όσον αφορά εμένα δεν χρειάζομαι άλλες αποδείξεις. Οι άσημοι αυτοί ήρωες είναι ΕΛΛΗΝΕΣ και γονατίζω μπροστά στο μεγαλείο τους»
Νόμιζαν οι Ευρωπαίοι ότι επειδή μιλούσαν στα μέρη της Μακεδονίας πολλοί το σλαβικό ιδίωμα και επηρεασμένοι από την μεγάλη προπαγάνδα των Βουλγάρων στην Ευρώπη, ότι δεν υπήρχε καθόλου ελληνισμός στη Μακεδονία. Γρήγορα όμως κατάλαβαν ότι δεν χαρακτηρίζει η γλώσσα την εθνικότητα, αλλά η Εθνική συνείδηση. Για παράδειγμα τα τελευταία λόγια του ήρωα Καπετάν Κώττα πριν τον κρεμάσουν οι Τούρκοι το 1905 ήταν "Ζίβια Γκρίτσια. Σλόβοντα ή Σμυρτ.", που σημαίνουν "Ζήτω η Ελλάς. Ελευθερία ή θάνατος. Δεν ήξερε λέξη ελληνικά, δεν ήταν όμως Έλληνας ; Να αναφέρω και προσωπικό παράδειγμα, η γιαγιά μου μιλούσε μόνο τουρκικά, αλλά σας βεβαιώνω ήταν Ελληνίδα μέχρι το κόκαλο. Και για να ξέρουμε, το σλαβικό ιδίωμα απλώθηκε τόσο γιατί δεν υπήρχαν ελληνικά σχολεία στην ύπαιθρο για να μάθουν τα παιδιά την ελληνική γλώσσα, ενώ το ιδίωμα που είναι πολύ απλό μαθαινόταν εύκολα, ακόμα επειδή οι Τούρκοι παιδομάζωμα και σφαγές έκαμναν μόνο μεταξύ των Ελλήνων το μάθαιναν για να γλιτώσουν και βέβαια τελευταία τους το επέβαλλε η τρομοκρατία των Βουλγάρων.
(Συνεχίζεται…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου