2ο μέρος
Το 1857 ιδρύεται στη Μόσχα η «Σλαβική αγαθοεργός αδελφότης» η οποία, δήθεν για να βοηθήσει τους αναξιοπαθούντες Σλάβους της Μακεδονίας, μαζεύει χρήματα στη Ρωσία και σε όλη την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα παρακλάδι του Κομιτάτου και τα μέλη της, καμουφλαρισμένα με τον σταυρό της Χριστιανικής αλληλεγγύης, οργώνουν όλη την Μακεδονία μέχρι το 1908 και αργότερα ακόμα και σκορπίζουν τον τρόμο και τον θάνατο στους Χριστιανούς Έλληνες.
Οι Έλληνες μη γνωρίζοντας τα σχέδια που είχε η Ρωσία για την Βουλγαρία, στον Κριμαϊκό πόλεμο(1854-1855) που έγινε μεταξύ Ρωσίας και Δυτικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων πήραν το μέρος της Ρωσίας. Στο πόλεμο αυτό νικήθηκε η Ρωσία και διπλωματικά ζημιώθηκε πολύ η Ελλάδα. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να καταλάβει η Ελλάδα (αν και έπαθε πολλές φορές), ότι τα μεγάλα κράτη, όπως τότε η Ρωσία, το μόνο που θέλουν είναι η Κοσμοκρατορία.
Οι Βούλγαροι μετά την ήττα του προστάτη τους, της Ρωσίας, πλησίασαν τον Πάπα και το 1856 50.000 Βούλγαροι έγιναν Ουνίτες. Ο Καθολικισμός ίδρυσε στον χώρο της Βουλγαρίας αλλά και στη Μακεδονία πολλά Βουλγαρικά Ουνιτικά σχολεία που είχαν την υποστήριξη του Σουλτάνου και έτσι βοηθιόταν ο εκβουλγαρισμός των κατοίκων. Επί πλέον ο Πάπας και ο Καθολικισμός ανέλαβαν την υποστήριξη στη Δύση των Βουλγαρικών σχεδίων.
Η Ρωσική και η Βουλγαρική προπαγάνδα κατάλαβαν ότι για να προχωρήσει αποτελεσματικά ο εκβουλγαρισμός των κατοίκων έπρεπε να διαχωριστούν στο θέμα της θρησκείας, έπρεπε να ξεφύγουν από το ελληνικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Γι’ αυτό το 1866 που ξέσπασε η Κρητική Επανάσταση για ένωση με την Ελλάδα, ο παμπόνηρος Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη Ιγνάτιεφ παρότρυνε τους Βούλγαρους να πάνε στην Κρήτη να πολεμήσουν τους Έλληνες (για να κερδίσουν την εύνοια του Σουλτάνου). Έτσι το 1870 που καταπνίχθηκε η Κρητική Επανάσταση υπέγραψε ο Σουλτάνος Φιρμάνι (που το σύνταξε ο Ιγνάτιεφ), με το οποίο ιδρυόταν Βουλγαρική Εξαρχία ανεξάρτητη από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Βέβαια τον Αύγουστο του 1870 η μεγάλη τοπική σύνοδος των Ορθοδόξων Ιεραρχών στο Φανάρι κήρυξε την Βουλγαρική Εξαρχία Σχισματική.
Το άρθρο 10 του Φιρμανιού προέβλεπε ότι σε οποιαδήποτε περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (άρα και στη Μακεδονία) τα 2/3 των κατοίκων επιθυμούσαν να ανήκουν στη Εξαρχία και όχι στο Πατριαρχείο, αυτές οι περιοχές θα εθεωρούντο Εξαρχικές. Το τι έγινε στην συνέχεια στην Μακεδονία το καταλαβαίνουμε και μόνοι μας.
Αν δεν πετύχαιναν το «επιθυμούσαν» οι Βουλγαρικές ορδές (υπό την κάλυψη των επισήμων αντιπροσώπων της Ρωσίας) με υποσχέσεις χρημάτων, επιχορηγήσεις, απαλλαγή από τους φόρους, με διανομή κτημάτων , μεταχειριζόντουσαν απειλές, τρομοκρατία, σφαγές κλπ (ήξεραν από τέτοια). Μεγαλύτερη βία ασκούσαν στους σλαβόφωνους Έλληνες. Η επιμονή τους να θέλουν να είναι Έλληνες, έκαμνε πυρ και μανία τους πράκτορες του Κομιτάτου. Τους αποκαλούσαν Γραικομανείς και τους σκότωναν με φρικτά βασανιστήρια προς παραδειγματισμό.
Αντίθετα στους ελληνόφωνους Έλληνες εφάρμοζαν περισσότερο την προπαγάνδα με μεγάλη δεξιοτεχνία. Είχαν βέβαια την άφθονη ηθική και υλική υποστήριξη της Ρωσίας και του καθολικισμού. Ο Ελληνισμός της Μακεδονίας δεν είχε ούτε την υποστήριξη της επίσημης Ελλάδας, η οποία μέχρι το 1904 κοιμόταν τον «ύπνο του δικαίου», χωρίς να υποπτεύεται τους μεγάλους κινδύνους που περνούσε ο Βόρειος Ελληνισμός.
(Συνεχίζεται…)
Το 1857 ιδρύεται στη Μόσχα η «Σλαβική αγαθοεργός αδελφότης» η οποία, δήθεν για να βοηθήσει τους αναξιοπαθούντες Σλάβους της Μακεδονίας, μαζεύει χρήματα στη Ρωσία και σε όλη την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα παρακλάδι του Κομιτάτου και τα μέλη της, καμουφλαρισμένα με τον σταυρό της Χριστιανικής αλληλεγγύης, οργώνουν όλη την Μακεδονία μέχρι το 1908 και αργότερα ακόμα και σκορπίζουν τον τρόμο και τον θάνατο στους Χριστιανούς Έλληνες.
Οι Έλληνες μη γνωρίζοντας τα σχέδια που είχε η Ρωσία για την Βουλγαρία, στον Κριμαϊκό πόλεμο(1854-1855) που έγινε μεταξύ Ρωσίας και Δυτικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων πήραν το μέρος της Ρωσίας. Στο πόλεμο αυτό νικήθηκε η Ρωσία και διπλωματικά ζημιώθηκε πολύ η Ελλάδα. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να καταλάβει η Ελλάδα (αν και έπαθε πολλές φορές), ότι τα μεγάλα κράτη, όπως τότε η Ρωσία, το μόνο που θέλουν είναι η Κοσμοκρατορία.
Οι Βούλγαροι μετά την ήττα του προστάτη τους, της Ρωσίας, πλησίασαν τον Πάπα και το 1856 50.000 Βούλγαροι έγιναν Ουνίτες. Ο Καθολικισμός ίδρυσε στον χώρο της Βουλγαρίας αλλά και στη Μακεδονία πολλά Βουλγαρικά Ουνιτικά σχολεία που είχαν την υποστήριξη του Σουλτάνου και έτσι βοηθιόταν ο εκβουλγαρισμός των κατοίκων. Επί πλέον ο Πάπας και ο Καθολικισμός ανέλαβαν την υποστήριξη στη Δύση των Βουλγαρικών σχεδίων.
Η Ρωσική και η Βουλγαρική προπαγάνδα κατάλαβαν ότι για να προχωρήσει αποτελεσματικά ο εκβουλγαρισμός των κατοίκων έπρεπε να διαχωριστούν στο θέμα της θρησκείας, έπρεπε να ξεφύγουν από το ελληνικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Γι’ αυτό το 1866 που ξέσπασε η Κρητική Επανάσταση για ένωση με την Ελλάδα, ο παμπόνηρος Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη Ιγνάτιεφ παρότρυνε τους Βούλγαρους να πάνε στην Κρήτη να πολεμήσουν τους Έλληνες (για να κερδίσουν την εύνοια του Σουλτάνου). Έτσι το 1870 που καταπνίχθηκε η Κρητική Επανάσταση υπέγραψε ο Σουλτάνος Φιρμάνι (που το σύνταξε ο Ιγνάτιεφ), με το οποίο ιδρυόταν Βουλγαρική Εξαρχία ανεξάρτητη από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Βέβαια τον Αύγουστο του 1870 η μεγάλη τοπική σύνοδος των Ορθοδόξων Ιεραρχών στο Φανάρι κήρυξε την Βουλγαρική Εξαρχία Σχισματική.
Το άρθρο 10 του Φιρμανιού προέβλεπε ότι σε οποιαδήποτε περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (άρα και στη Μακεδονία) τα 2/3 των κατοίκων επιθυμούσαν να ανήκουν στη Εξαρχία και όχι στο Πατριαρχείο, αυτές οι περιοχές θα εθεωρούντο Εξαρχικές. Το τι έγινε στην συνέχεια στην Μακεδονία το καταλαβαίνουμε και μόνοι μας.
Αν δεν πετύχαιναν το «επιθυμούσαν» οι Βουλγαρικές ορδές (υπό την κάλυψη των επισήμων αντιπροσώπων της Ρωσίας) με υποσχέσεις χρημάτων, επιχορηγήσεις, απαλλαγή από τους φόρους, με διανομή κτημάτων , μεταχειριζόντουσαν απειλές, τρομοκρατία, σφαγές κλπ (ήξεραν από τέτοια). Μεγαλύτερη βία ασκούσαν στους σλαβόφωνους Έλληνες. Η επιμονή τους να θέλουν να είναι Έλληνες, έκαμνε πυρ και μανία τους πράκτορες του Κομιτάτου. Τους αποκαλούσαν Γραικομανείς και τους σκότωναν με φρικτά βασανιστήρια προς παραδειγματισμό.
Αντίθετα στους ελληνόφωνους Έλληνες εφάρμοζαν περισσότερο την προπαγάνδα με μεγάλη δεξιοτεχνία. Είχαν βέβαια την άφθονη ηθική και υλική υποστήριξη της Ρωσίας και του καθολικισμού. Ο Ελληνισμός της Μακεδονίας δεν είχε ούτε την υποστήριξη της επίσημης Ελλάδας, η οποία μέχρι το 1904 κοιμόταν τον «ύπνο του δικαίου», χωρίς να υποπτεύεται τους μεγάλους κινδύνους που περνούσε ο Βόρειος Ελληνισμός.
(Συνεχίζεται…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου