3ο μέρος
Το 1876, με υποκίνηση της Ρωσίας, επαναστατούν κατά των Τούρκων Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Σερβία και Μαυροβούνιο. Ταυτόχρονα Ρώσοι πράκτορες οργανώνουν μικρή οχλοκρατική στάση στη Βουλγαρική πόλη Βατάκ, εξ αιτίας της οποίας οι Τούρκοι προέβησαν σε σφαγές αθώων.
Αυτό περίμενε η Ρωσία για να διατυμπανίσει στη Δύση τις σφαγές του Βατάκ, σαν δήθεν εθνική επανάσταση των Βουλγάρων, για να έχει επιχειρήματα για την απελευθέρωση της Βουλγαρίας. Της Βουλγαρίας που δεν αγωνίσθηκε ποτέ για την δική της ελευθερία.
Η Ευρώπη για να προλάβει επέκταση του πολέμου, συγκροτεί συνδιάσκεψη στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1877. Στην συνδιάσκεψη αυτή υπήρξε από όλους, Δυτικοευρωπαίους και Ρώσους, θερμή υποστήριξη για την απελευθέρωση των Βουλγάρων, ενώ για τους Έλληνες δεν έγινε ούτε αναφορά. Η Τουρκία το απέρριψε και επαναλήφθηκε η σύσκεψη στο Λονδίνο τον Μάρτιο, όπου και πάλι το απέρριψε. Γι’ αυτό τον Απρίλιο του 1877 η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία και το παράξενο είναι ότι με την αφορμή αυτή ενώ ξεσηκώθηκαν και οι Έλληνες, οι Βούλγαροι ούτε που έδωσαν καμία σημασία στον πόλεμο που γινόταν για την ελευθερία τους.
Τον Δεκέμβριο του 1877 οι Ρώσοι (με την βοήθεια μόνο των Ρουμάνων), νικώντας τους Τούρκους έφτασαν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Η Τουρκία μετά από τρίμηνες διαπραγματεύσεις υπέγραψε την «Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου» στις 3 Μαρτίου του 1878 με την οποία οι Βούλγαροι όχι μόνο αποκτούσαν την ελευθερία τους, αλλά η Βουλγαρία εκτός από τα σημερινά της μέρη περιλάμβανε την Νότιο και Ανατολική Σερβία, την Μακεδονία που έχει σήμερα η Ελλάδα πλην της πόλης της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, την Δυτική Αλβανία με την Κορυτσά και τμήμα της Δυτικής και Ανατολικής Θράκης. Δηλαδή θα λέγαμε στα καλά καθούμενα εδημιουργείτο μια Βουλγαρική Αυτοκρατορία.
Την απογοήτευση και στενοχώρια του Ελληνισμού της Μακεδονίας μπορούμε να την φανταστούμε. Αντέδρασε ο απανταχού Ελληνισμός με συλλαλητήρια, στάλθηκαν ψηφίσματα διαμαρτυρίας στις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις. Ευτυχώς, αυτό που δεν μπορούσε να πετύχει ο Ελληνισμός, το πέτυχε το θίξιμο των συμφερόντων και η αντιζηλία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Η Αγγλία, η Αυστρία και η Γερμανία δεν μπορούσαν να ανεχθούν τέτοια κάθοδο της Ρωσίας (δια μέσου της Βουλγαρίας) στο Αιγαίο. Γι’ αυτό συγκάλεσαν Συνέδριο στο Βερολίνο τον Ιούλιο του 1878 στο οποίο απελευθερώθηκε μεν η Βουλγαρία αλλά με πολύ μικρότερα όρια, από τον Δούναβη μέχρι τον Αίμο, η Ανατολική Ρωμυλία έγινε αυτόνομη, η Βοσνία και η Ερζεγοβίνη πέρασαν στην Αυστρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο πήραν κάποια επιπλέον εδάφη και η Ελλάδα πήρε μόνο ευχές. Ύστερα από πολλές προσπάθειες της Ελληνικής Κυβέρνησης και με πρόταση της Αγγλίας μετά δύο χρόνια, το 1881 δόθηκαν στην Ελλάδα η Επαρχία της Άρτας και η Θεσσαλία πλην της επαρχίας Ελασσόνας.
Με το που έγινε κράτος η Βουλγαρία έθεσε κύριο στόχο να αποκτήσει ισχυρό στρατό. Σ’ αυτό δέχθηκε άφθονη βοήθεια από την Ρωσία που της έστειλε πολλούς αξιωματικούς για να εκπαιδεύσουν τον στρατό της. Σε λίγο έγινε πρωθυπουργός της Βουλγαρίας ο Σταμπούλωφ ο οποίος μπροστά στο συμφέρον της χώρας του δεν υπολόγιζε ούτε ηθική, ούτε συμφωνίες ούτε ειλικρίνεια και δεν είχε αναστολές να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο. Αυτός έβαλε και τις αρχές της διπλωματίας της Βουλγαρίας «θα είμαστε με όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις, κι αν αυτό είναι αδύνατο θα είμαστε πάντα με τον πιο ισχυρό, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν έχει δίκιο ή άδικο». Και το εφάρμοσαν τα επόμενα χρόνια πολύ πιστά. Τι διαφορά με τα ηρωικά ΟΧΙ της Ελλάδας !
(Συνεχίζεται…)
Το 1876, με υποκίνηση της Ρωσίας, επαναστατούν κατά των Τούρκων Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Σερβία και Μαυροβούνιο. Ταυτόχρονα Ρώσοι πράκτορες οργανώνουν μικρή οχλοκρατική στάση στη Βουλγαρική πόλη Βατάκ, εξ αιτίας της οποίας οι Τούρκοι προέβησαν σε σφαγές αθώων.
Αυτό περίμενε η Ρωσία για να διατυμπανίσει στη Δύση τις σφαγές του Βατάκ, σαν δήθεν εθνική επανάσταση των Βουλγάρων, για να έχει επιχειρήματα για την απελευθέρωση της Βουλγαρίας. Της Βουλγαρίας που δεν αγωνίσθηκε ποτέ για την δική της ελευθερία.
Η Ευρώπη για να προλάβει επέκταση του πολέμου, συγκροτεί συνδιάσκεψη στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1877. Στην συνδιάσκεψη αυτή υπήρξε από όλους, Δυτικοευρωπαίους και Ρώσους, θερμή υποστήριξη για την απελευθέρωση των Βουλγάρων, ενώ για τους Έλληνες δεν έγινε ούτε αναφορά. Η Τουρκία το απέρριψε και επαναλήφθηκε η σύσκεψη στο Λονδίνο τον Μάρτιο, όπου και πάλι το απέρριψε. Γι’ αυτό τον Απρίλιο του 1877 η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία και το παράξενο είναι ότι με την αφορμή αυτή ενώ ξεσηκώθηκαν και οι Έλληνες, οι Βούλγαροι ούτε που έδωσαν καμία σημασία στον πόλεμο που γινόταν για την ελευθερία τους.
Τον Δεκέμβριο του 1877 οι Ρώσοι (με την βοήθεια μόνο των Ρουμάνων), νικώντας τους Τούρκους έφτασαν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Η Τουρκία μετά από τρίμηνες διαπραγματεύσεις υπέγραψε την «Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου» στις 3 Μαρτίου του 1878 με την οποία οι Βούλγαροι όχι μόνο αποκτούσαν την ελευθερία τους, αλλά η Βουλγαρία εκτός από τα σημερινά της μέρη περιλάμβανε την Νότιο και Ανατολική Σερβία, την Μακεδονία που έχει σήμερα η Ελλάδα πλην της πόλης της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, την Δυτική Αλβανία με την Κορυτσά και τμήμα της Δυτικής και Ανατολικής Θράκης. Δηλαδή θα λέγαμε στα καλά καθούμενα εδημιουργείτο μια Βουλγαρική Αυτοκρατορία.
Την απογοήτευση και στενοχώρια του Ελληνισμού της Μακεδονίας μπορούμε να την φανταστούμε. Αντέδρασε ο απανταχού Ελληνισμός με συλλαλητήρια, στάλθηκαν ψηφίσματα διαμαρτυρίας στις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις. Ευτυχώς, αυτό που δεν μπορούσε να πετύχει ο Ελληνισμός, το πέτυχε το θίξιμο των συμφερόντων και η αντιζηλία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Η Αγγλία, η Αυστρία και η Γερμανία δεν μπορούσαν να ανεχθούν τέτοια κάθοδο της Ρωσίας (δια μέσου της Βουλγαρίας) στο Αιγαίο. Γι’ αυτό συγκάλεσαν Συνέδριο στο Βερολίνο τον Ιούλιο του 1878 στο οποίο απελευθερώθηκε μεν η Βουλγαρία αλλά με πολύ μικρότερα όρια, από τον Δούναβη μέχρι τον Αίμο, η Ανατολική Ρωμυλία έγινε αυτόνομη, η Βοσνία και η Ερζεγοβίνη πέρασαν στην Αυστρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο πήραν κάποια επιπλέον εδάφη και η Ελλάδα πήρε μόνο ευχές. Ύστερα από πολλές προσπάθειες της Ελληνικής Κυβέρνησης και με πρόταση της Αγγλίας μετά δύο χρόνια, το 1881 δόθηκαν στην Ελλάδα η Επαρχία της Άρτας και η Θεσσαλία πλην της επαρχίας Ελασσόνας.
Με το που έγινε κράτος η Βουλγαρία έθεσε κύριο στόχο να αποκτήσει ισχυρό στρατό. Σ’ αυτό δέχθηκε άφθονη βοήθεια από την Ρωσία που της έστειλε πολλούς αξιωματικούς για να εκπαιδεύσουν τον στρατό της. Σε λίγο έγινε πρωθυπουργός της Βουλγαρίας ο Σταμπούλωφ ο οποίος μπροστά στο συμφέρον της χώρας του δεν υπολόγιζε ούτε ηθική, ούτε συμφωνίες ούτε ειλικρίνεια και δεν είχε αναστολές να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο. Αυτός έβαλε και τις αρχές της διπλωματίας της Βουλγαρίας «θα είμαστε με όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις, κι αν αυτό είναι αδύνατο θα είμαστε πάντα με τον πιο ισχυρό, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν έχει δίκιο ή άδικο». Και το εφάρμοσαν τα επόμενα χρόνια πολύ πιστά. Τι διαφορά με τα ηρωικά ΟΧΙ της Ελλάδας !
(Συνεχίζεται…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου