«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 5ος - Μέρος 17)

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος (στις παρενθέσεις οι επεξηγήσεις και τα σχόλια είναι δικά μου).  

Επειδή ακολουθεί τον προηγούμενο πόλεμο (νομίζω των βασάνων) δυσκολότερος πόλεμος, ο πόλεμος της (πνευματικής) τεμπελιάς, της τρέλας, και σφοδρότερα τότε ο διάβολος επιτίθεται. (Και ο Δαβίδ) επειδή βρισκόταν σε άνεση (χωρίς βάσανα), δέχθηκε δυσκολότερο πόλεμο, τον πόλεμο της ακόλαστης επιθυμίας (για την γυναίκα του στρατηγού του, την Βηρσαβεέ), και ο πόλεμος αυτός (επειδή έπεσε ο Δαβίδ) έγινε αιτία να υποφέρει πολλές τιμωρίες (από τον Θεό).

Έτσι λοιπόν την κακία (την πονηριά) μην την φοβάσαι κυρίως όταν βρίσκεσαι σε θλίψεις, επειδή τότε εμποδίζεται από την στενοχώρια σου και τις άλλες ταλαιπωρίες, αλλά όταν βρίσκεσαι σε άνεση (δεν σ’ ενοχλεί τίποτα), τότε πρέπει να την φοβάσαι. Γι αυτό θα δεις τον καιρό της καλοπέρασης να γίνονται περισσότερες κακίες (άρα στις διακοπές πρέπει να έχουμε περισσότερη προσοχή στην ψυχή μας).

Η ευεργεσία του Θεού δεν περιοριζόταν να τους απαλλάξει από τα βάσανα, αλλά τους έδινε πολύ περισσότερα από πριν, και αγαθά και δόξα και τιμή (όπως στον Ιώβ στον οποίο έδωσε ο Θεός πολύ περισσότερα απ’ αυτά που είχε πριν αρχίσουν τα βάσανά του).

Έτσι λοιπόν κι εμείς να μη ζητάμε να σωθούμε με οποιοδήποτε τρόπο, να μη ζητάμε ν’ απαλλαγούμε από τα βάσανα με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά μόνο κατά Θεόν.

Διαφθορά ονομάζει (ο ψαλμός) την κακία, επειδή τίποτα δεν διαφθείρει τόσο πολύ όσο η κακία …αναβάλλει ο Θεός να τιμωρήσει τους αμαρτωλούς (θα το κάνει και αυτό) και αυτή η αναβολή τους πολλούς τους κάμνει ακόμα χειρότερους, απλώς αφήνει ο Θεός να τιμωρούνται από την ίδια την κακία τους. Όταν πολεμούσαν τους Αποστόλους, αυτούς μεν δεν τους έβλαπταν σε τίποτα, τον εαυτό τους όμως (οι διώκτες) τον έβαζαν μέσα σε μύρια κακά.

Τότε που άναψε εκείνη την κάμινο στην Βαβυλώνα ο Ναβουχοδονόσορ, ήταν τόσο μεγάλη η φωτιά ώστε κατακάηκαν οι φύλακες που ήταν κοντά, αν και είχαν κάνει υπακοή στην διαταγή να προσκυνήσουν την χρυσή εικόνα του Ναβουχοδονόσορ (δηλαδή μη νομίσουν αυτοί που θα υπακούν στους επίγειους άρχοντες και όχι στον Θεό, ότι τελικά θα γλιτώσουν. Για παράδειγμα, Υπουργοί οι οποίοι για να μη χάσουν την θέση τους ψήφισαν τον νόμο για τον αντίχριστο γάμο, έχασαν την θέση τους από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ).

Επειδή αυτό που κάμνουν (δεν σημείωσα ποιο) είναι γεμάτο από ντροπή, γι αυτό το κρύβουν και προσπαθούν να ξεφύγουν … Και τι είναι προτιμότερο, να κάμνει ο άνθρωπος με την βία το καλό ή με την θέλησή του το κακό ; Δεν υπάρχει καλό όταν γίνεται με την βία (τελικά ο μόνος που πραγματικά σέβεται την ελευθερία μας είναι ο Θεός. Είναι ο μόνος Άρχοντας. Ενώ ο Σατανάς κι εμείς, αφήστε το καλύτερα).

Ούτε μόνο την τιμωρία από τον Θεό αναφέρει (ο ψαλμός), επειδή θα έρθει κι αυτή αλλά την αναβάλλει (ο Θεός), ούτε μόνο την τιμωρία που υποφέρει ο άνθρωπος από την ίδια την κακία του, επειδή πολλοί αυτή την ευχαριστιούνται κι από πάνω (θυμάμαι τότε που ήμουν σκλάβος στην τηλεόραση, τα μάτια μου έκλειναν από την νύστα, κι εγώ εκεί να βλέπω. Το να θέλεις να κοιμηθείς και να μη σ’ αφήνουν, ήταν ένα από τα βασανιστήρια στην πρώην Σοβιετική Ένωση), αλλά αναφέρει και τις δύο τιμωρίες (μήπως και κάποια συνεφέρει τον άνθρωπο).

Πάλι στα ίδια επιμένει (ο ψαλμός), θέλοντας να δείξει ότι η κακία έχει μαζί της την τιμωρία, και η ασέβεια γεννάει θάνατο, και η αμαρτία κινδύνους … Επειδή που φαίνεται ότι η υπομονή (στον δρόμο του Θεού) φέρνει άνεση (στην ψυχή) για πάντα ;

Έτσι οι δίκαιοι παρηγορούνται, και οι αμετανόητοι φοβούνται, και του Θεού φαίνεται η φιλανθρωπία, ότι με την αναβολή (της τιμωρίας) κάμνει τους δίκαιους ακόμα καλύτερους, και τους αμαρτωλούς τους δίνει χρόνο μετανοίας.

Τέτοια είναι τα σπλάχνα των αγίων, να μη σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, αλλά επειδή είναι από μια ουσία όλη η οικουμένη ή επειδή είναι ένα σώμα όλοι οι άνθρωποι, έτσι παρακαλούν τον Θεό (γι αυτό ακριβώς λέει νομίζω ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, από κάθε καλό που κάμνει ένας άνθρωπος όλοι κερδίζουμε, και από κάθε κακό όλοι ζημιονόμαστε).

Επειδή πολλοί κι αυτό το έχασαν (δεν σημείωσα ποιο), λησμόνησαν ότι είναι άνθρωποι, και έπεσαν σε τρέλες, είχαν άγνοια του εαυτού τους (έβλεπα σ’ ένα βίντεο έναν Υπουργό να κάμνει σαν τρελός και οι γύρω του επευφημούσαν την τρέλα του, για να μη χάσουν την εύνοιά του. Ευτυχώς ο Θεός δεν αφήνει την Ελλάδα να χαθεί, επειδή με τις Κυβερνήσεις που έχουμε, αλίμονό μας …).

Το να μη γνωρίζουμε τον εαυτό μας είναι χειρότερο από την μεγαλύτερη τρέλα και φρενίτιδα (ψυχασθένεια ;). Για το πρώτο φταίει η κακή μας η προαίρεση, ενώ για τα δεύτερα μπορεί να μη φταίμε καθόλου … τέτοια και πολλοί από τους μικρόψυχους λένε (φαντάζομαι παράπονα) επειδή δεν αντέχουν τις δυσκολίες (τόσο καλομαθημένα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σήμερα ώστε πολλοί μαθητές στο Λύκειο δεν αντέχουν ούτε την δυσκολία να καθίσουν σε άλλη θέση μέσα στην αίθουσα).

Αυτά που θα έπρεπε να τα κρύβουν, να νοιώθουν ντροπή, γι αυτά θαυμάζονται και επαινούνται. Πως λοιπόν θα θεραπευτούν, όταν επαινείται η κακία ;  Θρηνεί ο προφήτης (στον ψαλμό) επειδή τόσο πολύ απλώθηκε η κακία. Πουθενά δεν επαινείται ο αφοσιωμένος στον Θεό, ο εραστής της αρετής, αλλά αυτός που βγάζει εύκολα χρήματα, ο κάπηλος, αυτός που εκμεταλλεύεται καταστάσεις για να πλουτίσει (σαν να περιγράφει τον ΟΠΕΚΕΠΕ και πολλά άλλα, επειδή σίγουρα δεν είναι μόνο ο ΟΠΕΚΕΠΕ).