«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 5ος - Μέρος 18)

 

 

   

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος (στις παρενθέσεις οι επεξηγήσεις και τα σχόλια είναι δικά μου).  

Είδες πόση ένταση τρέλας έχει και πόση διαφθορά ; Είναι εχθρός και πολέμιος μ’ αυτούς που είναι το ίδιο γένος (τους ανθρώπους), επειδή είναι ξένος προς την αρετή, και εραστής και θαυμαστής της κακίας … Τι λέω, συνεχίζει ο ψαλμός, ότι αυτός (ο ξένος προς την αρετή) λυπεί τους φτωχούς ; Αυτόν τον Θεό παροξύνει.

Το δηλώνει (ο ψαλμός), ότι αυτός ο άνθρωπος δεν αναζητά τον Θεό, ότι είναι γεμάτος σκοτάδι, ότι δεν έχει τον φόβο του Θεού μπροστά του … Αλλά όπως η τσίμπλα σκοτίζει το μάτι, έτσι η πονηριά (σκοτίζει) τον νου, και οδηγεί (τον άνθρωπο) στον γκρεμό.

(Ο πωρωμένος άνθρωπος) δεν είναι άλλοτε με την αρετή και άλλοτε με την κακία, αλλά πάντα με την κακία, και ούτε από τον φόβο της κόλασης, ούτε της μέλλουσας κρίσης, αλλά ούτε και από τις ευθύνες (στην παρούσα ζωή) πτοείται. Αυτά που ήταν βοηθητικά σαν το χαλινάρι που συγκρατεί το ζώο τα πέταξε όλα (και είναι σαν πλοίο χωρίς πηδάλιο) και από κανέναν δεν παιδαγωγείται … Απ’ όλα αυτά (δεν σημείωσα ποια) είναι πιο αξιολύπητος αυτός που ζει μέσα στην κακία, επειδή έσβησε το φως του Θεού (μέσα του) και κατάντησε αιχμάλωτος (στα πάθη του).

Γι αυτό πρέπει να αποδεχόμαστε αυτούς που μας κατηγορούν και μας διορθώνουν, παρά αυτούς που μας επαινούν και μας κολακεύουν για να καταστραφούμε (άραγε οι Πολιτικοί ποιους αποδέχονται ;). Αυτούς που είναι βλάκες αυτοί (οι κόλακες) τους διαφθείρουν και τους ωθούν σε ακόμα μεγαλύτερη κακία.

Αυτός που λησμονεί τις εντολές του Θεού, με τον χρόνο θα λησμονήσει ότι είναι άνθρωπος (και θα φουσκώσει από αλαζονεία) … Αλλά δεν ήταν έτσι ο Ιώβ, ο οποίος κάθε μέρα στον καιρό της ευημερίας περίμενε τον καιρό της δυσκολίας.

Σαν να μιλάει για θηρίο έτσι μιλάει γι αυτόν ο προφήτης (μάλλον τον πονηρό άνθρωπο), κατηγορώντας τους δόλους του, τις ενέδρες, τα πονηρά του σχέδια … Τι κι αν δεν κλέβει την νύκτα, αλλά με δόλο σβήνει το φως του Δικαστή ; (μάλλον αναφέρεται σ’ αυτούς που ψευδομαρτυρούν για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια, για παράδειγμα όπως στο έγκλημα των Τεμπών).

Αλλά όταν νικήσει, όταν δοξαστεί, όταν γλιτώσει την καταδίκη, τότε θα χαθεί, για να φανεί και η πολυμήχανη σοφία του Θεού και η υπομονή των αδικουμένων, και αυτού το αδιόρθωτο και η μακροθυμία και ανεξικακία του Θεού … Οι μεν ενώ αδικήθηκαν σε τίποτα δεν ζημιώθηκαν, αλλά από την θλίψη έγιναν καλύτεροι και λαμπρότεροι (θα είχε τόση δόξα η κ. Καρυστιανού αν εδώ και 2,5 χρόνια δεν της έκαμναν τόσο πόλεμο ; ).

Δες σε τι γκρεμό απώλειας κατεβαίνει, τι συλλογισμούς κάμνει, τους οποίους επειδή ντρέπεται δεν τους βγάζει προς τα έξω αλλά τους κρατάει μέσα του, πολεμάει την αλήθεια και αυτά που είναι «ηλίου φαεινότερα» προσπαθεί να τα διαστρέψει με το σκοτισμένο του μυαλό (όπως ο κ. Καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης του Πολυτεχνείου της Θράκης ο οποίος δήλωσε δημόσια στην τηλεόραση :  «Οι εικόνες που βρίσκονται στην Εκκλησία, είναι μυθοπλασία, γιατί κανείς δεν είδε ούτε πως είναι ο Χριστός ούτε πως είναι η Παναγία. Αλλά είναι δημιούργημα της φαντασίας των ζωγράφων μέσα στο πέρασμα των αιώνων, οι οποίοι φτιάξανε ιδεαλιστικές εικόνες τις οποίες η θρησκεία υιοθέτησε για διάφορους λόγους τους οποίους δεν θα αναλύσουμε τώρα».  

Καλό μου Υπουργείο Παιδείας. Πολύ καλά κάμνεις και με αξιολογείς και στέλνεις τον Σύμβουλο των Χημικών να με παρακολουθήσει την ώρα που διδάσκω Χημεία στο Λύκειο για να διαπιστώσει αν αυτά που διδάσκω στους μαθητές είναι επιστημονικά σωστά. Όμως τέτοια χοντροειδή λάθη στη Χημεία, σαν αυτά που έκανε στην Ιστορία ο κ. Καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, δεν θα κάνει στο Λύκειο ούτε και ο τελευταίος Χημικός της Ελλάδας).

Περιμένει (ο Θεός), ανεξικακεί, μήπως και αηδιάσουν από την υπερβολή της κακίας τους … Αν όμως δεν θελήσουν (να μετανοήσουν) τότε τους τιμωρεί, όταν από την μακροθυμία του δεν ωφελούνται σε τίποτα … Κανείς δεν είναι τόσο προστάτης αυτών (ορφανών, αδικημένων …) αλλά εσύ μόνο (ο Θεός).

Και αφού έδειξε το μέγεθος της αδικίας λέει (ο ψαλμός). Αν έχει φτάσει σε τόση αδικία, ούτε να σταθεί δεν θα μπορεί, ούτε θα φαίνεται, αλλά θα χαθεί, θα αφανιστεί (θα ήταν καλύτερα γι αυτόν να μην είχε γεννηθεί) όταν θα εξεταστούν οι πράξεις του (στην Μέλλουσα Κρίση. Εμείς φοβόμαστε τους ανθρώπους, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερο για εμάς να φοβόμαστε τον Θεό).

(Λέει ο ψαλμός) Τι φοβάσαι ; Τι σκιάζεσαι ; Μήπως ο Δικαστής είναι προσωρινός ; μήπως έχει τέλος η βασιλεία αυτού ; (του Θεού). Κι αν καθυστερεί να κρίνει, θα έρθει η ώρα που θα κρίνει.

Αυτός που αδικείται, χρήματα ζημιώνεται, αυτός που τον αδικεί όμως (ο πλεονέκτης) κινδυνεύει να χάσει την ψυχή του. Και τι έγινε που δεν νοιώθουν (οι άδικοι) πόσο βαριά είναι η αρρώστια τους ; Είναι κι αυτό απόδειξη της αναισθησίας τους … απειλεί (τους άδικους ο Θεός) με πανωλεθρία, και γίνεται βοηθός και υπερασπιστής των αδικουμένων, ώστε και σ’ αυτούς να δώσει λίγη παρηγοριά και τους άλλους να τους σωφρονίσει.  

Κανείς λοιπόν να μην επιδιώκει να γίνει πλούσιος (άρα ο Ωνάσης έβαλε λάθος στόχο στην ζωή του)… για να απαλλαγείτε απ’ όλα αυτά (μάλλον θα εννοεί το άγχος, τις πολλές μέριμνες από τον πλούτο), κόψτε την ρίζα (φαντάζομαι θα εννοεί τις πολλές επιθυμίες). Αν δεν υπάρχει η ρίζα δεν βγαίνουν οι πονηροί καρποί. Γι αυτό και αυτά έχουν ειπωθεί (στον ψαλμό), όχι μόνο για να τ’ ακούμε, αλλά και για να διορθωνόμαστε.