Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 19)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 108^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια και τέλος)

«καὶ σύ, Κύριε Κύριε, ποίησον μετ᾿ ἐμοῦ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, ὅτι χρηστὸν τὸ ἔλεός σου». Βλέπε ευγνωμοσύνη, βλέπε ταπεινοφροσύνη, αν και είχε τον λόγο να δικαιούται την βοήθεια του Θεού, επειδή στην Γραφή είναι ξεκάθαρο γι αυτούς  που υποφέρουν άδικα, αλλ’ αυτός το αφήνει αυτό και ζητάει την βοήθεια μόνο επειδή είσαι λέει φιλάνθρωπος και ελεήμων. Σωστά είπε «χρηστὸν τὸ ἔλεός σου» επειδή κάποιες φορές οι άνθρωποι σε ελεούν για να σε εκμεταλλευτούν, ενώ ο Θεός πάντοτε για το συμφέρον σου (βλέπετε λοιπόν σε τι πλάνη βρισκόμαστε όταν εμπιστευόμαστε τυφλά τους ανθρώπους ; νομίζω κάποιες φορές ούτε το έλεος των γονέων προς τα παιδιά τους δεν είναι απαλλαγμένο από ιδιοτέλεια !).

«ρῦσαί με, ὅτι πτωχὸς καὶ πένης εἰμὶ ἐγώ, καὶ ἡ καρδία μου τετάρακται ἐντός μου». Βλέπεις πάλι ότι αξιώνει να σωθεί όχι επειδή είναι δίκαιο, αλλά επειδή κακοποιήθηκε, επειδή έπαθε αμέτρητα κακά ; (ένας συμμαθητής μου που έκαμνε εμπόριο σιτηρών αυτοκτόνησε επειδή στην κρίση το 2011 έπεσε έξω. Πόσα χάνουμε όταν δεν έχουμε την ελπίδα μας στον Θεό !) ... «ὡσεὶ σκιὰ ἐν τῷ ἐκκλῖναι αὐτὴν ἀντανῃρέθην, ἐξετινάχθην ὡσεὶ ἀκρίδες». Εκφράζει την σφοδρότητα της επιβουλής αυτών που τον αδίκησαν, την απερίγραπτη κακουχία, και τις ενέργειες αυτού για να τ’ αντιμετωπίσει (έβλεπα σε ντοκιμαντέρ πως αντέδρασαν οι γυναίκες στα Καλάβρυτα το 1943 μόλις κατάλαβαν ότι οι Γερμανοί είχαν σκοτώσει όλους τους άντρες !).

«τὰ γόνατά μου ἠσθένησαν ἀπὸ νηστείας, καὶ ἡ σάρξ μου ἠλλοιώθη δι᾿ ἔλαιον». Βλέπεις με τι όπλα αντιμετωπίζει τις επιβουλές και τις κακουχίες ; (με νηστεία και προσευχή. Το ίδιο και ο Χριστός στον κήπο της Γεσθημανή «και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο, εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος). «κἀγὼ ἐγενήθην ὄνειδος αὐτοῖς· εἴδοσάν με, ἐσάλευσαν κεφαλὰς αὐτῶν». Οι πονηροί όταν δουν τον δίκαιο να επιτείνει την ευλάβεια, όχι μόνο δεν υποχωρούν, αλλά και τον κοροϊδεύουν.

Αυτός καταφεύγει στην ακατανίκητη βοήθεια του Θεού «βοήθησόν μοι, Κύριε ὁ Θεός μου, καὶ σῶσόν με κατὰ τὸ ἔλεός σου.  καὶ γνώτωσαν ὅτι ἡ χείρ σου αὕτη καὶ σύ, Κύριε, ἐποίησας αὐτήν». Δεν θέλω μόνο να σωθώ, αλλά κι εκείνοι να μάθουν από ποιόν σώθηκα, ώστε να κερδίσω διπλή νίκη (ο άγιος Παΐσιος όταν παρακαλούσε τον Θεό να βοηθήσει κάποιον έλεγε «βοήθηστον με τρόπο που να καταλάβει ότι εσύ τον βοήθησες»). «καταράσονται αὐτοί, καὶ σὺ εὐλογήσεις· οἱ ἐπανιστάμενοί μοι αἰσχυνθήτωσαν, ὁ δὲ δοῦλός σου εὐφρανθήσεται». Δείχνει ότι κι αν εξαπολύσουν αμέτρητες κατάρες, εφ’ όσον μας ευλογεί ο Θεός, καμία βλάβη δεν θα πάθουμε, αλλά σ’ αυτούς θα επιστρέψουν … δηλώνει ότι από τον Θεό προέρχεται η χαρά, όπως και κάθε καλό (γι αυτό σήμερα είμαστε σκυθρωποί, επειδή δεν ψάχνουμε την χαρά στον Θεό, αλλά την ψάχνουμε εκεί που δεν υπάρχει).

«ἐνδυσάσθωσαν οἱ ἐνδιαβάλλοντές με ἐντροπὴν καὶ περιβαλέσθωσαν ὡς διπλοΐδα αἰσχύνην αὐτῶν». Βλέπε πάλι ότι ζητάει όχι μόνο να τους παραδώσει στην τιμωρία, αλλά σε αισχύνη, σε ντροπή, ώστε να τους γίνει μάθημα διόρθωσης, και αφορμή μεταβολής προς το καλύτερο. «ἐξομολογήσομαι τῷ Κυρίῳ σφόδρα ἐν τῷ στόματί μου καὶ ἐν μέσῳ πολλῶν αἰνέσω αὐτόν,  ὅτι παρέστη ἐκ δεξιῶν πένητος τοῦ σῶσαι ἐκ τῶν καταδιωκόντων τὴν ψυχήν μου». Για όλα αυτά προσφέρει στον Θεό την υμνολογία, την ευχαριστία, την δοξολογία, την διακήρυξη προς όλους των κατορθωμάτων του Θεού, το ότι γίνεται κήρυκας σε πολλούς των καλών που του έκανε.

Διότι αυτό είναι θυσία, αυτό είναι προσφορά, το να θυμάται κανείς συνεχώς τις ευεργεσίες του Θεού, να τις ασφαλίσει στο μυαλό του, να τις διακηρύσσει με το στόμα του και να τις κάμνει γνωστές σε πολλούς. Έτσι θα πάρει αμοιβή από τον Θεό για την ευγνωμοσύνη του και θα δεχτεί μεγαλύτερη βοήθεια, και αυτοί που ακούνε αυτά που έγιναν στους άλλους θα γίνονται καλύτεροι και από τις ευεργεσίες που δέχτηκαν οι άλλοι θ’ αυξάνει ο ζήλος τους για την αρετή (άρα πρέπει να διηγούμαστε στους άλλους τα θαύματα που έκανε ο Θεός στην ζωή μας).

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 109^ο ΨΑΛΜΟ

«ΕΙΠΕΝ ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου». Εδώ (στον πνευματικό αγώνα) αν δεν μάθεις με ακρίβεια πως παρατάσσεται ο αντίπαλος, πως εμείς τον πολεμάμε, δεν θα είναι μικρή η ζημιά που θα υποστείς (δυστυχώς εμείς κάμνουμε τα πάντα για να πάρουν τα παιδιά μας τα εφόδια για τον αγώνα της επιβίωσης του σώματος και τίποτα δεν κάμνουμε για την επιβίωση της ψυχής τους από τους εχθρούς της) … πρώτα θ’ αντιμετωπίσουμε τους Ιουδαίους που δεν αποδέχονται ότι τα λόγια αυτά ειπώθηκαν για τον Χριστό.

Ρωτάμε λοιπόν τους Ιουδαίους. Εδώ υπάρχει διάλογος δυο προσώπων. Συμφωνούν ότι αυτός που μιλάει είναι ο Θεός. Ποιος είναι αυτός που ακούει ; Ο Αβραάμ ή ο Δαβίδ ή ο Ζοροβάβελ ; Ναι αλλά κανείς απ’ αυτούς δεν ήταν ιερεύς, ενώ παρακάτω λέει ότι αυτός στον οποίο απευθύνεται έχει ιερωσύνη διαφορετική και παράξενη … άλλοι λένε ότι τα λέει ο δούλος του Αβραάμ για τον κύριό του. Ο Αβραάμ όμως δεν ήταν ιερεύς και γι αυτό ζητούσε την ευλογία από τον ιερέα Μελχισεδέκ. Εξ άλλου δεν θα μπορούσε να λεχθεί για τον Αβραάμ «ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε». Τα λόγια αυτά είναι πάνω από την ανθρώπινη φύση. Ούτε για τον Δαβίδ ούτε για κανένα άλλο.

Και τα λόγια «κάθου ἐκ δεξιῶν μου» για ποιον ειπώθηκαν αφού όλα τα πρόσωπα είναι κατώτερα ; Και πως μιλάει για άλλον Κύριο αφού στην Γραφή ξεκάθαρα ορίζει ότι Κύριος είναι μόνο ο Θεός ; Για την δικιά σου αχαριστία ειπώθηκαν Ιουδαίε, που όταν σ’ έβγαλε από την σκλαβιά της Αιγύπτου έφτιαξες χρυσό μοσχάρι και το προσκυνούσες για Θεό ! αφού δεν το καταλαβαίνεις μόνος σου θα στο εξηγήσω εγώ (βλέπετε πως ο Μέγας Δάσκαλος, ο Χρυσόστομος, δεν δίνει αμέσως την εξήγηση αλλά αφού «ταλαιπωρήσει» πρώτα τους ακροατές του. Έτσι πρέπει να κάμνουμε κι εμείς οι δάσκαλοι με τους μαθητές μας).