Οτιδήποτε μάς συμβαίνει είναι ευεργεσία από τον Θεό

 

 

Ο Μέγας Χρυσόστομος στην ομιλία του στον 110^ο ψαλμό λέει ότι καθένα από τα ορατά δημιουργήματα είναι ικανό να οδηγήσει τον άνθρωπο σε ευχαριστία, σε ύμνο, σε έπαινο, σε δοξολογία προς τον Θεό. Και το σκοτάδι και η μέρα, και η πείνα και η αφθονία, και η έρημος και αυτή που δεν κατοικείται, και η πλούσια και εύφορη, και η ζωή και ο θάνατος, και όλα τα ορώμενα μπορούν να διεγείρουν σ’ ευχαριστία αυτούς που τα εξετάζουν με πολλή προσοχή.

Προσέξτε ότι σ’ αυτά που αναφέρει ο Χρυσόστομος ότι θα μάς διεγείρουν σε ευχαριστία προς τον Θεό είναι και η πείνα και ο θάνατος. Μα και στην νεκρώσιμη ακολουθία λέει ένα τροπάριο «δεύτε τελευταίον ασπασμόν δώμεν αδελφοί τω θανόντι ευχαριστούντες Θεώ …», δηλαδή να ευχαριστήσουμε τον Θεό για τον θάνατο του ανθρώπου. 

Λέει ακόμα ο Χρυσόστομος ότι οι άνθρωποι άλλα κάμνουν όταν ευεργετούν και άλλα όταν μισούν και αποστρέφονται. Ο Θεός όμως όλα τα κάμνει ευεργετών. Λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής «ο Θεός ου κολάζει», δηλαδή ο Θεός δεν ξέρει να τιμωρεί, ξέρει μόνο να ευεργετεί. Θα μάς πει ο Χρυσόστομος και η έξωση από τον παράδεισο, και ο θάνατος που μπήκε στην ζωή μας, και ο κατακλυσμός που έπνιξε τα πάντα και το πυρ που έκαψε τους Σοδομίτες ευεργεσίες του Θεού ήταν.  

Κοντολογίς, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πίστη μας τα πάντα, και τα καλά και τα «κακά» που έρχονται στην ζωή μας, είναι ευεργεσίες του Θεού. Προσέξτε την λέξη «έρχονται» που έγραψα, από μόνα τους δηλαδή, όχι να τα προκαλούμε εμείς. Οι αμαρτίες που κάμνουμε δεν είναι ευεργεσίες του Θεού, αν και κάποιες φορές ακόμα κι έτσι μας ευεργετεί, αφήνοντάς μας να πέσουμε για να ταπεινωθούμε. Δεν επιτελεί την αμαρτία ο Θεός, απλά παίρνει την χάρη του από πάνω μας και πέφτουμε.

Γιατί έβαλα την λέξη «κακά» σε εισαγωγικά ; επειδή το μόνο πραγματικά κακό είναι ότι μας χωρίζει από τον Θεό και αν και έχουμε βαπτιστεί Ορθόδοξοι Χριστιανοί αυτό δεν λέμε να το καταλάβουμε, κι επειδή είμαστε ανώριμοι πνευματικά μάς φαίνονται τρελά όλα αυτά. 

Λέει στην προς Ρωμαίους Επιστολή στο 2^ο Κεφάλαιο ο Απόστολος Παύλος «στην ψυχή αυτού που κάμνει το κακό θα υπάρχει θλίψη και στενοχώρια». Το ότι κάμνει το κακό είναι του ανθρώπου, δεν είναι του Θεού. Το ότι όμως έχει στην ψυχή του θλίψη και στενοχώρια είναι ευεργεσία του Θεού. Φαντάζεστε να κάμναμε το κακό και να είχαμε στην ψυχή μας χαρά και ειρήνη; Ποτέ δεν θα μετανοούσαμε και θα πηγαίναμε στον αιώνιο θάνατο.

Για να μη σας κουράζω θα πω μόνο ένα προσωπικό παράδειγμα και ένα παράδειγμα από ένα ντοκιμαντέρ. Όταν εργαζόμουν ως Ιατρικός Επισκέπτης ενώ ήθελα να πάω για Καθηγητής δεν με άφηνε η δειλία μου. Έβλεπα τους μαθητές όταν περνούσα έξω από σχολείο και τρόμαζα. Μάλιστα το 1994 ενώ με είχαν καλέσει για Αναπληρωτή από την δειλία μου αρνήθηκα. Το Σεπτέμβριο του 1995 έγινε ένα μπέρδεμα στην Φαρμακευτική Εταιρεία και με απέλυσαν. Και εκεί που σκεφτόμουν τι να κάνω, με ξανακάλεσαν για Αναπληρωτή και φυσικά, θέλοντας και μη, πήγα. Για μένα το «κακό» της απόλυσης ήταν μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού.

Είδα σ’ ένα ντοκιμαντέρ πόσα ψυχολογικά προβλήματα και τύψεις είχαν σε όλη τους την ζωή 45 νέες γυναίκες στην Γαλλία που το 1943 αφέθηκαν να τις βιάζουν συχνά σε στρατόπεδο οι Γερμανοί χωρίς να προβάλουν  αντίσταση, για να μην χάσουν την ζωή τους. Μια που αντιστάθηκε την σάπισαν στο ξύλο και μετά αυτοκτόνησε.

Και μάλιστα έλεγε μια Γαλλίδα που τόλμησε να μιλήσει γι αυτά μετά από 60 χρόνια και προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ από την δημόσια τηλεόραση της Γαλλίας το 2004, ότι «την ώρα που με βίαζαν εγώ με το μυαλό μου σκεφτόμουν ευχάριστα πράγματα, όπως την ζωή στο χωριό μου πριν τον πόλεμο και παρόμοια». Γιατί όμως είχαν ψυχολογικά προβλήματα και ένοιωθαν τύψεις αφού τις ανάγκαζαν οι Γερμανοί ;

Επειδή το σωστό ήταν αυτό που λέει κάπου ο Χρυσόστομος : «αν δεχθεί ο άνθρωπος απ’ αυτόν  που έχει την εξουσία μια παράνομη εντολή, όχι μόνο δεν θα συμφωνήσει, ούτε θα υπακούσει, αλλά θα προσπαθήσει να πείσει και αυτόν που δίνει την εντολή, να μην κάνει αυτό το κακό, ακόμα κι αν αυτό τού κοστίσει την ζωή του».

Αυτό εφάρμοσε η 15χρονη Ελένη από την Σινώπη του Πόντου κι επειδή αρνήθηκε να ικανοποιήσει τις ακόλαστες ορέξεις του Τούρκου Πασά την έσφαξε, τήν έβαλε σ’ ένα σακί και την πέταξε στην θάλασσα στις 1 Νοεμβρίου 1800. Να έχουμε τις πρεσβείες της !