Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 23) ΝΑ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 110^ο ΨΑΛΜΟ

    «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΜΑΙ σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου». Τι σημαίνει «ἐν ὅλῃ» ; Με όλη την προθυμία, με όλη την προσοχή, απαλλαγμένος απ’ όλες τις βιοτικές φροντίδες, με τον νου υψωμένο στον ουρανό και την ψυχή ελεύθερη από τα δεσμά του σώματος. «Εν καρδία», όχι απλώς με λόγια, ούτε μόνο με την γλώσσα και το στόμα, αλλά και με την διάνοια.  

Στην ευχαριστία προς τον Θεό ξόδευε όλο τον χρόνο του (ο Δαβίδ) και για τις ευεργεσίες που έγιναν προς αυτόν και προς τους άλλους. Τίποτε άλλο δεν θέλει τόσο ο Θεός όσο αυτό. Αυτό είναι θυσία, αυτό προσφορά, αυτό απόδειξη ευγνώμονος ψυχής, αυτό πληγή κατά του διαβόλου. Απ’ αυτό δοξάστηκε ο Ιώβ … αυτό είναι κυρίως δείγμα καλοπροαίρετης ψυχής, το να ευγνωμονεί τον Θεό τις ώρες των θλίψεων και των δυσκολιών (καταλάβατε λοιπόν γιατί σήμερα τόσα πολλά θέλουν να μας κλέψουν λίγο χρόνο ; για να ξεχάσουμε τον Θεό).

Για να δείξει ότι αυτοί που δεν ενεργούν έτσι δεν φταίνε αυτά που τους συμβαίνουν αλλά η διεστραμμένη γνώμη τους πρόσθεσε «ἐν βουλῇ εὐθέων καὶ συναγωγῇ.  μεγάλα τὰ ἔργα Κυρίου». Τα έργα του Θεού πάντα είναι μεγάλα αλλά χρειάζεται ειλικρίνεια και καθαρότητα ψυχής για να τα δει ο άνθρωπος. Επειδή και ο ήλιος είναι λαμπρός αλλά όχι γι αυτούς που έχουν άρρωστα μάτια.

Όταν δεις κάποιον να κατηγορεί τα έργα του Θεού όχι μόνο να μη δίνεις σημασία στα λόγια του, αλλά να καταλαβαίνεις πόσο άρρωστος είναι. Όπως κι εκείνος που λέει ότι είναι σκοτεινός ο ήλιος δείχνει απλά ότι πάσχει στην όραση κι εκείνος που λέει ότι είναι πικρό το μέλι πάσχει στην γεύση … αν ένας έχει ψυχή ειλικρινή και όχι διεστραμμένη κι αυτά που θεωρούνται βάσανα θα έμενε έκπληκτος από την ωφέλεια που έχουν. Κι αφήνοντας άλλα βάσανα ας ασχοληθούμε μόνο με τον θάνατο, την αρρώστια, την φτώχια και τα παρόμοια. Αν ένας έχει ειλικρινή καρδιά κι αυτά θα τα αποδεχθεί και θα θαυμάσει.

Αν και εξ αιτίας της αμαρτίας μπήκε ο θάνατος στην ζωή μας, αλλ’ όμως είναι τόση η αφθονία της αγαθότητας του Θεού και η φιλανθρωπία και η υπερβολική κηδεμονία του, ώστε κι αυτόν να τον χρησιμοποιήσει για το καλό του γένους μας. Πες μου, τι βαρύ έχει ο θάνατος ; δεν είναι απαλλαγή από τους κόπους ; δεν είναι τερματισμός φροντίδων ; Δεν ακούς τον Ιώβ που τον εγκωμιάζει και λέει «Ο θάνατος είναι ανάπαυση για τον άνθρωπο». Δεν είναι κόψιμο της κακίας ; Επειδή αν είναι κάποιος πονηρός κόβεται η δυνατότητα για κακίες μόλις πεθάνει. «Ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας», δηλαδή δεν μπορεί να προσθέσει άλλες αμαρτίες.

Αν κάποιος είναι αγαθός και πεθάνει, σε ασφάλεια θα βρίσκονται όλα τα έργα της αρετής του και δεν κινδυνεύει να χάσει τον θησαυρό του. Αυτούς που ζουν, πες μου, δεν τους κάμνει πιο σώφρονες κι επιεικείς ; Δεν βλέπεις ότι συχνά προσερχόμενοι σε κηδεία οι πλούσιοι και αλαζόνες που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, όταν δουν το σώμα κουφό κι ακίνητο, και τα παιδιά να είναι ορφανά και την γυναίκα χήρα, και τους φίλους σκυθρωπούς και όλο το σπίτι βυθισμένο στην λύπη, πως συμμαζεύονται, πως ταπεινώνονται, πως συντρίβονται ;

Κι αν και είχαν ακούσει μύριες διδασκαλίες χωρίς να ωφεληθούν τίποτα, από το θέαμα εκείνο συνέρχονται επειδή συνειδητοποίησαν την ευτέλεια και φθορά της ανθρώπινης φύσης, και το σαθρό και άστατο της δύναμής τους, και προβλέποντας από τις ξένες συμφορές αυτά που περιμένουν κι αυτούς.

Αν και υπάρχει ο θάνατος συμβαίνουν τόσες αρπαγές, τόσες πλεονεξίες, και όπως τα ψάρια καταπίνουν τους αδύνατους οι δυνατότεροι, αν δεν υπήρχε ο θάνατος τι θα τους σταματούσε ; διότι αν και γνωρίζουν ότι δεν θ’ απολαύσουν αυτά που αρπάζουν, αλλά είτε θέλουν είτε όχι θα τα εγκαταλείψουν σε άλλους, δείχνουν τόση λύσσα και μανία, αν ήξεραν ότι θα τα έχουν για πάντα τι θα μπορούσε να σβήσει την πονηρή τους επιθυμία ;

Τα στεφάνια του μαρτυρίου δεν πλέκονται με τον θάνατο ; Ο Παύλος δεν έστησε αμέτρητα τρόπαια λέγοντας «Καθημερινά πεθαίνω με την καύχηση που έχω για σας» ; Διότι δεν είναι ο θάνατος κακός, αλλά ο πονηρός θάνατος είναι κακός. Γι αυτό λέει «Τίμιος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού». Και αλλού λέει «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός» και αυτό ονομάζει πονηρό, το να πεθάνει κανείς έχοντας πονηρή συνείδηση που την βαραίνουν και την πιέζουν πολλά φορτία αμαρτιών.

Εκείνος όμως που έχει καθαρή συνείδηση, τρέχει προς τα βραβεία, προς τους στεφάνους. Και για να μάθεις ότι τον φόβο για τον θάνατο δεν τον προκαλεί ο ίδιος του αλλά η κακή προαίρεση των ανθρώπων άκουσε τον Παύλο πως τον επιζητεί λέγοντας «Και πράγματι εμείς που είμαστε μέσα στο ανθρώπινο αυτό σώμα στενάζουμε, περιμένοντας την διαβεβαίωση της χάριτος της υιοθεσίας μας μαζί με την απολύτρωση του σώματός μας από την φθορά» και αλλού το ίδιο δηλώνει «Αλλά αν και χύνω το αίμα μου σαν σπονδή για την θυσία και την λειτουργία της πίστεώς σας, χαίρομαι και συγχαίρομαι μάζί με όλους σας».

Αν λοιπόν ο θάνατος όχι μόνο δεν είναι φοβιστικός αλλά και επιθυμητός από εκείνους που ζουν σωστά, πολύ περισσότερο δεν είναι η φτώχια και όλα τα άλλα (από τα λόγια του Χρυσοστόμου βγαίνει το συμπέρασμα ότι όλα αυτά που φοβόμαστε καθημερινά, φτώχια, αρρώστια, ζημιές, ατυχήματα, πρόστιμα, χρέη, ταλαιπωρίες, απολύσεις, ακόμα και ο θάνατος δεν είναι πραγματικά κακά, αλλά τα θεωρούμε κακά επειδή δεν ζούμε σωστά, δηλαδή σύμφωνα με τις εντολές του Θεού).         

Να γιατί είμαστε τόσο φοβισμένοι σήμερα οι Έλληνες

 

 

Ο Μέγας Χρυσόστομος που γιορτάσαμε την μνήμη του στις 13 Νοεμβρίου, σχολιάζοντας τα τελευταία λόγια του 109^ου ψαλμού «ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται, διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν» έδωσε την εξήγηση γιατί είμαστε τόσο φοβισμένοι σήμερα οι Έλληνες.

«ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται». Εδώ δείχνει την ταπεινή διατροφή του (του Χριστού), τον απλοϊκό τρόπο της ζωής του, που ήταν τόσο λιτή (η ζωή του) ώστε να πίνει νερό από τον χείμαρρο … διότι αυτή την φιλόσοφη δίαιτα ήρθε να διδάξει, την εγκράτεια στο στομάχι, την καταπάτηση στην φαντασία, την αποστροφή στην αλαζονεία.

Έπειτα για να δείξει το κέρδος της ζωής αυτής πρόσθεσε «διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν».  Αυτό ήταν καρπός της ταπεινοφροσύνης και του σκληρού βίου. Αυτά δεν ειπώθηκαν για την θεότητα (του Χριστού) αλλά για την σάρκα του που έπινε νερό από τον χείμαρρο και δοξάστηκε. Διότι όχι μόνο δεν την έβλαψε σε τίποτα αυτή η ευτέλεια, αλλά και την ανέβασε σε ύψος απερίγραπτο.  Και εσύ λοιπόν αγαπητέ έχοντας τέτοιο υπόδειγμα, φεύγε τον μπερδεμένο και γεμάτο από φαντασίες τρόπο ζωής και επιδίωκε τον ταπεινό και απλό, αν θέλεις να γίνεις λαμπρός και σπουδαίος. Επειδή γι αυτό ήρθε ο Δεσπότης σου (ο Χριστός), για να σου διδάξει αυτό τον τρόπο ζωής. 

Ας τ’ ακούσουν αυτά όσοι επιδιώκουν να είναι γεμάτο το τραπέζι τους από κάθε είδους εδέσματα και φροντίζουν να τρώνε και να πίνουν τα νοστιμότερα φαγητά και τα καλύτερα κρασιά και καταποντίζουν τον εαυτό τους στον γκρεμό και γίνονται τιποτένιοι. Δεν σε κάμνει σπουδαίο το να έχεις ανάγκη από πολλά, ούτε σε κάμνει ασήμαντο το να χρειάζεσαι λίγα. Κι αν θέλετε ας σχηματίσουμε την εικόνα και των δύο, και των πλούσιων και ισχυρών με τις ανέσεις τους, τους ακολούθους τους, τους σωματοφύλακές τους, την πολυτέλεια της ζωής τους, και των άλλων που δεν απολαμβάνουν τίποτα απ’ αυτά, και ζουν μόνο με νερό, ψωμί και φτωχικά ρούχα.

Ποιος από τους δύο είναι πραγματικά σπουδαίος και ποιος είναι πραγματικά ασήμαντος ; Δεν είναι ολοφάνερο ότι είναι ο δεύτερος πραγματικά σπουδαίος ; Επειδή αυτός και τον βασιλιά (την εξουσία) μπορεί να περιφρονήσει, ενώ ο άλλος είναι δούλος όλων αυτών στους οποίους οφείλεται η πολυτελής ζωή του, σκύβει το κεφάλι, τους κολακεύει, ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους για να μη χάσει τις απολαύσεις του. Επειδή τίποτα δεν σε κάνει τόσο δούλο όσο το να χρειάζεσαι πολλά για να ζήσεις, και τίποτα δεν σε κάμνει τόσο ελεύθερο όσο το να έχεις μόνο μια ανάγκη.

… Διότι τίποτα δεν δίνει τόση δύναμη στην ψυχή όσο το ν’ απαλλαχθεί απ’ όλες τις φροντίδες, και τίποτα δεν την κάμνει τόσο αδύναμη όσο το να είναι σκλαβωμένη σ’ αυτές … (τον άνθρωπο αυτόν) ούτε ο θυμός τον σπαράσσει, ούτε φθόνος ούτε ζήλεια ούτε οι φροντίδες τον λειώνουν ούτε ζηλοτυπίες ούτε κενοδοξία ούτε αλαζονεία ούτε τίποτα άλλο από τα παρόμοια, αλλά είναι σαν το λιμάνι το απαλλαγμένο από τα κύματα είναι η ψυχή του, και οδεύει εύκολα προς τον ουρανό, χωρίς να σκλαβώνεται σε τίποτα από τα παρόντα.

Μη μου πείτε ότι τα λόγια αυτά του Χρυσοστόμου δεν εξηγούν γιατί είμαστε τόσο φοβισμένοι σήμερα οι Έλληνες ; Ο Χριστός έπινε νερό από τον χείμαρρο κι εμείς και το νερό το πληρώνουμε. Μόνο σκεφθείτε πόσα πάγια έξοδα έχουμε κάθε μήνα. Ποια σχέση έχει η δικιά μας ζωή με την ζωή της γενιάς του 1940 ; Εδώ κατάφεραν την περίοδο της «πανδημίας» να στέλνουμε μήνυμα με το κινητό για να πάρουμε την άδεια να βγούμε από το σπίτι μας !

Νομίζω αυτό που λέει ο Χρυσόστομος είναι πολύ απλό. Όσο περισσότερα κινδυνεύεις να στερηθείς τόσο πιο φοβισμένος είσαι. Αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις τι να φοβηθείς ; Όταν εργαζόμουν ως Ιατρικός Επισκέπτης μας έλεγαν κάποιοι Σύμβουλοι πόσα θα στερηθούμε αν μας απολύσει η Φαρμακευτική Εταιρεία. Δεν ήταν μόνο ο μισθός αλλά και ταξίδια, γεύματα σε πολυτελή εστιατόρια, διαμονή σε ξενοδοχεία πολλών αστέρων, δωρεάν αυτοκίνητο και μέσα σ’ όλα και πολλές ευκαιρίες για ελκυστικές αμαρτίες. Κι εμείς τρέμαμε μην τα στερηθούμε όλα αυτά.

Να θυμηθούμε και τον μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη που έλεγε : «Πιο καλά στο φτωχικό ψωμί κι ελιά /παρά χίλια καλά στην πικρή ξενιτιά». Λέει συχνά ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς ότι και η μετανάστευση στην Γερμανία που μας καθοδηγούσαν μετά το 1950 ήταν μία ακόμα παγίδα που έστησαν στους Έλληνες.   

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 22)

 

 

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 109^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια και τέλος)

 «ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων». Και αυτό είναι αποτέλεσμα της δύναμης εκείνου (του Θεού), το να κάνει τόσο λαμπρούς τους αγίους … γιατί δεν είπε ««ἐν τή λαμπρότητι τῶν ἁγίων» αλλά «ἐν ταῖς λαμπρότησι» ; επειδή είναι πολλά και διάφορα τα βραβεία (μας έλεγε κάποτε ένας μοναχός στην Ιερά Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους ότι στην μέλλουσα ζωή οι δίκαιοι θα είναι σαν ένα ποτήρι, άλλος μεγάλο και άλλος μικρό. Κάθε ποτήρι θα ξεχειλίζει από την χάρη του Θεού, κανείς δεν θα νοιώθει κάποια έλλειψη, αλλά δεν θα ξέρουν τα μικρά ποτήρια τι υπερβολική χάρη έχουν τα μεγάλα ποτήρια. Ήταν μπροστά και ο μακαρίτης Γιάννης Ιωαννίδης και μας έλεγε ότι η χειρότερη περίοδος της ζωής του ήταν τότε που ήταν Υπουργός Αθλητισμού) … είναι της απερίγραπτης δύναμης του Θεού το να οδηγήσει τα φθαρτά και πρόσκαιρα σώματα σε τόση ισχύ και δύναμη.

«ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε». Για να δείξει ότι αυτά τα κατορθώνει ο ομοούσιος με τον Πατέρα (ο Υιός) … όχι προ της ανατολής του εωσφόρου (του αυγερινού), αλλά προ της δημιουργίας, πριν να γίνει ο εωσφόρος. Γνωρίζει η Γραφή να τα ξεχωρίζει αυτά, (άλλο) όταν λέει προ της δημιουργίας και (άλλο) όταν λέει προ της ενεργείας (φαίνεται κάποιοι νόμιζαν ότι τα λόγια αυτά αναφέρονται στην Γέννηση του Χριστού που έγινε νύκτα, γι αυτό ο Χρυσόστομος λέει στο σημείο αυτό πολλά επιχειρήματα για να δείξει ότι δεν αναφέρονται στην κατά σάρκα Γέννηση από την Παναγία, αλλά στην κατά Πνεύμα Γέννηση από τον Πατέρα. Εξ άλλου, λέει, και ο Χριστός έτσι ερμήνευσε τα λόγια αυτά του ψαλμού, γι αυτό ρωτούσε τους Ιουδαίους, «πως αν είναι υιός του Δαβίδ, ο Δαβίδ τον αποκαλεί Κύριό του ;») … μη λοιπόν σκοντάφτεις στις λέξεις, αλλά να δέχεσαι την έννοιά τους όπως αρμόζει στον Θεό.

Και δες την σοφία του προφήτη. Δεν άρχισε τον ψαλμό με τα λόγια αυτά, αλλά τα είπε αφού πρώτα παρουσίασε τα κατορθώματα του Υιού. Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός «αν δεν πιστεύετε στα λόγια μου, πιστέψτε στα έργα μου» … αρκούσε να πει ο προφήτης «ἐγέννησά σε» αλλά έβαλε και το «ἐκ γαστρὸς» γι αυτούς που τα σκέφτονται όλα γήινα, για να δείξει την γνησιότητα της γέννησης,  όπως κι όταν λέει χέρι, εννοεί την δημιουργική δύναμη του Θεού.

«ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ». Βλέπεις πως άλλοτε μιλάει για την θεότητα (του Υιού) και άλλοτε  για την ανθρώπινη φύση του ; … Και γιατί είπε «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ» ;  και για τα μυστήρια επειδή εκείνος (ο Μελχισεδέκ) προσέφερε άρτο και οίνο στον Αβραάμ και επειδή αυτή η ιερωσύνη είναι ελεύθερη από τον νόμο και επειδή είναι ατελείωτη και χωρίς αρχή (στην Ελλάδα δεν γίνεται ένας Επίσκοπος αν δεν πάρει την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας !)

… αυτά που είχε ο Μελχισεδέκ συνεσκιασμένα (συμβολικά) έγιναν πραγματικότητα στον Χριστό (όλη η Παλαιά Διαθήκη δείχνει την προσμονή του Χριστού να σαρκωθεί, λένε κάποιοι άγιοι) … με το «ὤμοσε» μην νομίζεις ότι ορκίστηκε ο Θεός, αλλά εννοεί αυτό που οπωσδήποτε θα γίνει … ο ψαλμός αναφέρεται μια στα παρόντα μια στα μέλλοντα. Πρώτα μιλώντας για την μέλλουσα κρίση μαλακώνει τις σκληρές καρδιές και μετά μιλάει για τα παρόντα … βλέπεις ότι δεν πρέπει απλώς να στεκόμαστε στις λέξεις ; (οι καημένοι οι Προτεστάντες μόνο αυτό μπορούν να κάνουν) …

«Κύριος ἐκ δεξιῶν σου». Επιστρέφει τον λόγο στην σάρκα επειδή βλέπεται (η σάρκα του Χριστού) να αγωνιά (στην Γεσθημανή), να ιδρώνει και μάλιστα τέτοιο ιδρώτα σαν  θρόμβους αίματος και να ενισχύεται (από άγγελο). Διότι τέτοια είναι η φύση της σάρκας (άρα εμείς όταν μπροστά στα μεγάλα διλλήματα της ζωής μας παίρνουμε αποφάσεις χωρίς ούτε ν’ αγωνιάμε ούτε να ιδρώνουμε από ψυχική υπερένταση ενεργούμε αφύσικα).

«συνέθλασεν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς αὐτοῦ βασιλεῖς·  κρινεῖ ἐν τοῖς ἔθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλὰς ἐπὶ γῆς πολλῶν». Αν χρησιμοποιεί η Γραφή τόσο ωμά τις λέξεις μην απορήσεις, επειδή συνηθίζει να το κάμνει. Εδώ αναφέρεται και στην κρίση των εχθρών της Εκκλησίας και στην κρίση των δαιμόνων από τον Χριστό (που έγινε όταν σαρκώθηκε) … το «συνθλάσει κεφαλὰς» αν το ερμηνεύσει κάποιος μεταφορικά σημαίνει ότι θα εξαφανίσει την παραφροσύνη, ενώ αν το ερμηνεύσει αισθητά την συμφορά των Ιουδαίων το 70 μΧ από τον Τίτο.

«ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται». Εδώ δείχνει την ταπεινή διατροφή του (του Χριστού), τον απλοϊκό τρόπο της ζωής του, που ήταν τόσο λιτή (η ζωή του) ώστε να πίνει νερό από τον χείμαρρο (ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει ότι ήταν παγίδα να αφήσουμε την ύπαιθρο και να μαζευτούμε όλοι στις πόλεις) … διότι αυτή την φιλόσοφη δίαιτα ήρθε να διδάξει, την εγκράτεια στο στομάχι, την καταπάτηση στην φαντασία, την αποστροφή στην αλαζονεία.

Έπειτα για να δείξει το κέρδος της ζωής αυτής πρόσθεσε «διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν».  Αυτό ήταν καρπός της ταπεινοφροσύνης και του σκληρού βίου. Αυτά δεν ειπώθηκαν για την θεότητα (του Χριστού) αλλά για την σάρκα του που έπινε νερό από τον χείμαρρο και δοξάστηκε. Διότι όχι μόνο δεν την έβλαψε σε τίποτα αυτή η ευτέλεια, αλλά και την ανέβασε σε ύψος απερίγραπτο.  Και εσύ λοιπόν αγαπητέ έχοντας τέτοιο υπόδειγμα, φεύγε τον μπερδεμένο και γεμάτο από φαντασίες τρόπο ζωής και επιδίωκε τον ταπεινό και απλό, αν θέλεις να γίνεις λαμπρός και σπουδαίος. Επειδή γι αυτό ήρθε ο Δεσπότης σου (ο Χριστός), για να σου διδάξει αυτό τον τρόπο ζωής.   

Τι είπε ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς για τον προσωπικό αριθμό

 

 

Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς στην ομιλία του με τίτλο «Έξοδος χωρίς Μωυσή δεν γίνεται» αναφέρθηκε και στον προσωπικό αριθμό. Επειδή στις μέρες μας ακούγονται πολλά για το θέμα αυτό, πληκτρολόγησα τα λόγια του Γέροντα επειδή το βλέπω στην ζωή μου ότι ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας.

Το μόνο που μας ενδιαφέρει τώρα, οι καλοί Χριστιανοί, να πάρουμε τον προσωπικό αριθμό, την ταυτότητα ; Γίνε άγιος βρε, άμα γίνεις άγιος … Αν όλοι εμείς που λέμε για τον προσωπικό αριθμό πούμε μέχρι την άλλη Κυριακή πρέπει να φύγουν διαόλια από πάνω μας, ούτε προσωπικός αριθμός ούτε τίποτα. Τι πάθη έχω ; ένα, δυο, τρία … το μεγαλύτερο είναι η κακία, κακία ο ένας για τον άλλο. Να τον φάμε λάχανο. Το μεγαλύτερο έλεος που μπορούμε να κάνουμε εμείς για να ευαισθητοποιηθεί ο Θεός είναι, ποιος μ’ έκανε κακό είναι «Θεός σχωρέστον». Πως θα σε συγχωρέσει εσένα ο Θεός ;  

Αν σε δει εσένα ο Θεός, δε λέω για μια μέρα γιατί η μετάνοια είναι σε δευτερόλεπτα, για μια βδομάδα, ας κάνουμε ένα τεστ για μια βδομάδα, όσοι είναι για τον προσωπικό αριθμό που υποτίθεται δεν θέλουν να τον πάρουν, να πούνε «δεν μας ενδιαφέρει η ταυτότητα, θα τακτοποιήσουμε την ψυχούλα μας, να την κάνουμε καλύτερη».

Χαμός θα γίνει. Θα κατέβει ο Θεός και τα διαόλια θα τα πνίξει στο Ειρηνικό ωκεανό, θα τα πάει όλα μαζί κάτω. Και θα ελευθερωθούμε. Δεν μας ενδιαφέρει η βασιλεία του Θεού, πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει. Ο προσωπικός αριθμός τι είναι ; δηλαδή δεν θα είμαι με τον Θεό ; Εγώ δεν είμαι υπέρ να τον πάρουμε. Αλλά δεν θα σωθούμε επειδή δεν θα πάρουμε τον αριθμό αυτόν.

Δηλαδή δεν θα πάρω τον αριθμό αυτόν, αλλά τον άλλο άνθρωπο θα τον καθαρίσω, θα του βγάλω τα έντερα. Έχουμε κακία. Οι Χριστιανοί το 2025 έχουμε κακία, βρωμιές, ακαθαρσίες … αλλά δεν θέλουμε να πάρουμε τον προσωπικό αριθμό. Σιγά τα λάχανα.

Δηλαδή μαζεύονται τώρα, έχουν κάνει κάτι ομάδες, υπογραφές μαζεύουν … Μάζεψε και ο Χριστόδουλος 3,5 εκατομμύρια υπογραφές. Που πήγαν αυτές οι υπογραφές του μακαριστού Χριστοδούλου ; στον κάλαθο των αχρήστων. Μάζεψε 1,5 εκατομμύριο στην Αθήνα, κανένα εκατομμύριο στην Θεσσαλονίκη, χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι, αυτός είναι Αρχηγός της Εκκλησίας … Μαζέψαν 3,5 εκατομμύρια υπογραφές, και που πήγαν αυτές ; τζίφος.

Είμαστε ψεύτες. Δε πα να πάρεις εφτακόσιες χιλιάδες υπογραφές. Ο Θεός για να μας σώσει δεν έβαλε υπογραφή σε χαρτί, έσταξε το αίμα του κάτω στη γη. Σταυρώθηκε και τον σταυρώσαμε εμείς. Και δεν μας εκδικήθηκε, να πει, θα σας φτιάξω τώρα. Είπε «Πάτερ, άφες αυτοίς». Αν δεν έχουμε τέτοια στάση ενώπιον του Θεού δεν πρόκειται να μας γλιτώσει κανένας απ’ αυτά τα διαόλια.

Και λέω σε κάποιον, αυτοί που μαζεύουν τις υπογραφές για τον προσωπικό αριθμό τον παπα Γιώργη οι περισσότεροι απ’ αυτούς που ηγούνται της προσπάθειας δεν θέλουν ούτε να τον ακούσουν, ούτε να τον δουν. Πως το εξηγείς αυτό ; Κι εγώ δεν συμφωνώ να πάρουμε τον προσωπικό αριθμό. Κι αυτός δεν συμφωνεί. Αλλά γιατί δεν συμφωνούμε μεταξύ μας ;

Κι έχουμε και κακίες, που εγώ είμαι μαύρο πρόβατο για όλους αυτούς. Καυσοκαλύβια, Άγιον Όρος, Αρχιεπισκοπές, Πατριαρχεία, ακούν Αλευράς και φωνάζουν φάτε τον. Ενωμένες Ρωμιοσύνες, διαλυμένες Ρωμιοσύνες, ομάδες διάφορες, Φτάχνουν τώρα μια ομάδα λέγεται Έξοδος νομίζω, η Έξοδος του Μωυσή.

Την διαβάσατε την έξοδο του Μωυσή εσείς που θα κάνετε έξοδο από τις ταυτότητες κι από τον προσωπικό αριθμό ; Αν δεν ήταν ο Μωυσής Αρχηγός, ο Θεός θα τους είχε αφανίσει όλους τους Εβραίους. Γιατί είχαν κακία, γογγύζανε εναντίον του Μωυσή. Και οι Εβραίοι τον Μωυσή είχαν, τον ακούγαν ; Οι Έλληνες είναι αφεντικά όλοι, δεν θέλουν άλλο αφεντικό. Κάθε ένας είναι ένα κράτος μόνος του.      

Άνθρωποι και ανθρωπάκια

 

 

Είδα στο YouTube την ταινία «A Powerful True Story of Love and Hope in the Darkest of Times». Στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαν πάρει οι Σοβιετικοί με διαταγή του Στάλιν πολλές γυναίκες από τα χωριά της Ουγγαρίας και τις οδήγησαν σε ανθρακωρυχεία όπου δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες μέχρι το 1949 που ευόδωσε ο Στάλιν να επιτρέψει την επιστροφή τους στα χωριά τους.

Η ταινία είναι στην ουγγρική γλώσσα, αλλά έχει αγγλικούς υπότιτλους. Ένας από τους αξιωματικούς εκεί αγάπησε την ηρωίδα και της έσωσε την ζωή κι έτσι στην επιστροφή τους βρέθηκε στο δίλλημα να τον ακολουθήσει στην Γερμανία ή να επιστρέψει στους γονείς της και την κόρη της. Βασανίστηκε η καρδιά της κι έσταξε αίμα μέχρι τελικά να επιλέξει το δεύτερο. Από την ταινία συνειδητοποίησα μια διαφορά που έχουν οι Άνθρωποι από τα ανθρωπάκια.

Οι Άνθρωποι μοιάζουν με τον Υιό του Ανθρώπου, τον Χριστό, ο οποίος στον κήπο της Γεσθημανή βασανίστηκε μεταξύ της επιλογής να μείνει υπάκουος στον Πατέρα του και να πιει το πικρό ποτήρι ή να το αποφύγει. Μπορούσε, αν ήθελε, ως Θεός να το αποφύγει, αφού λίγο πριν το είχε δηλώσει ότι με την θέλησή του παραδίδει την ψυχή του. Ήταν τόση η αγωνία του που έτρεχε ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος, επειδή από την υπερβολική υπερένταση έσπαζαν τα αιμοφόρα αγγεία του προσώπου του. Τελικά επέλεξε το πρώτο, να κάνει το αρεστό στον Πατέρα του.

Οι Άνθρωποι λοιπόν μπροστά στις σοβαρές αποφάσεις πλημυρίζουν από αγωνία. Η καρδιά τους στάζει αίμα μέχρι να καταλήξουν ποιον δρόμο θα ακολουθήσουν. Έχουν μεγάλη καρδιά που αντέχει τους δισταγμούς, τις αμφιβολίες, την καθυστέρηση. Ταιριάζουν και σ’ αυτούς τα λόγια του μεγάλου Κωστή Παλαμά «η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».

Ναι, οι Άνθρωποι μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις κοντοστέκονται. Δε βιάζονται να προχωρήσουν κι ας τους σπρώχνει όλος ο κόσμος. Δικαίωμά τους να κάμνουν τις προτάσεις τους οι οποιοιδήποτε άλλοι και να έχουν τις επιθυμίες τους. Οι Άνθρωποι όμως περιμένουν να δουν προς ποια επιλογή θα κλείνει η καρδιά τους. «Αν ήμουν στην θέση σου αυτό θα έκαμνα» είπε κάποτε στον Μέγα Αλέξανδρο ο Στρατηγός Παρμενίων. «Κι εγώ το ίδιο θα έκαμνα, αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος» του απάντησε ο Μέγας.      

Τα ανθρωπάκια ούτε που καταλαβαίνουν ποιες είναι σοβαρές αποφάσεις. Απλώς κάμνουν ότι τους λένε οι άλλοι. Νομίζουν επειδή αυτοί που τους μιλάνε είναι γονείς, Εξομολόγοι, Ηγούμενοι, Καθηγητές, συγγενείς, φίλοι, ότι πρέπει να κάνουν απ’ ευθείας αυτό που τους λένε. Έχουν μικρή καρδιά που δεν αντέχει να στάζει αίμα από την αμφιβολία και τον δισταγμό. Κάπως έτσι και η Σαλώμη έτρεξε αμέσως να υπακούσει στην πρόταση της μοιχαλίδας μητέρας της και ζήτησε το κεφάλι του Ιωάννη του Προδρόμου.

Τα ανθρωπάκια δεν ξέρουν να φέρονται σε ανθρώπους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην είναι μπερδεμένο το κεφαλάκι τους. Δεν αντέχουν ενώ ζουν την κόλαση μέσα τους, στους γύρω να μην δείχνουν τίποτα. Δεν είναι σε θέση να ζήσουν αυτό που λέει ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης «κι αν γελάω είναι ψέμα / η καρδιά μου στάζει αίμα». Τα ανθρωπάκια δεν είναι σαν τον μεγάλο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που περιποιήθηκε τον φονιά του αδερφού του και δεν τον παρέδωσε στο εκτελεστικό απόσπασμα.       

Τελικά αυτό που ξεχωρίζει τους Ανθρώπους από τα ανθρωπάκια είναι  «της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα». Όσο πιο κοντά είναι κανείς στα μεγάλα διλλήματα της ζωής του στους θρόμβους αίματος που έσταζαν από τον Υιό του Ανθρώπου, τόσο περισσότερο Άνθρωπος είναι.    

Περιγραφή της μέλλουσας ζωής από τον Χρυσόστομο (Τόμος 6ος - Μέρος 21)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 109^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια)

Πράγματι ποιος δούλος υπάκουσε με τόση αφοσίωση στον βασιλιά (στην εξουσία), όπως οι πιστοί στον Παύλο που έστελνε μόνο επιστολές ; … για όλα αυτά δεν  λέει ο ψαλμός απλώς «κυρίευε» αλλά «κατακυρίευε» για να δείξει την παρατεταμένη εξουσία (του Χριστού). Και βλέποντας αυτά οι πολέμιοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα (ενάντια στους πιστούς), αν και είχαν με το μέρος τους τούς νόμους, τους δημίους και όλη την εξουσία.

 … Επειδή σε όλα ήταν μαζί τους ο Χριστός, οι πιστοί σαν να αγωνιζόντουσαν με ξένα σώματα, και ήταν απαλλαγμένοι από όλα τα δυσάρεστα της ζωής, χαιρόντουσαν και σκιρτούσαν και επειδή βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του Χριστού δεν υπολόγιζαν ούτε χρήματα, ούτε σώματα ούτε την ζωή τους (πόσο μακριά απ’ αυτά είμαστε εμείς που μόνο και μόνο για να μην ταλαιπωρηθούμε λίγο από τα μέτρα της Κυβέρνησης ενάντια στους ανεμβολίαστους  τρέξαμε «σαν χαζά» κι εμβολιαστήκαμε για τον Covid).

Ώστε κι αν ακόμα λέγεται ότι ο Πατέρας θέτει τους εχθρούς κάτω από τα πόδια του (του Υιού), δεν λέγεται σαν να μην ενεργεί τίποτα ο Υιός, αν και στην πραγματικότητα όλα τα έκανε ο Υιός (στην Παλαιά Διαθήκη ο Υιός δηλαδή ο Χριστός είναι που τα ενεργεί όλα) … βλέπεις ότι αν και λέγεται ότι τα έργα γίνονται από τον Πατέρα, είναι και κατορθώματα του Υιού ; Και αντίθετα, όλα τα έργα του Υιού είναι και έργα του Πατέρα γι αυτό λέει ο Χριστός «Κανείς δεν έρχεται προς εμένα, αν δεν τον ελκύσει ο Πατέρας».

Ώστε οι Ιουδαίοι δεν είναι μόνο εχθροί αυτού (του Υιού) αλλά και του Πατέρα. Γι αυτό κι έφερε πάνω τους πανωλεθρία αν και όχι αμέσως μετά την Σταύρωση, και αφού τους έδωσε πολύ χρόνο για μετάνοια, αν ήθελαν να μετανοήσουν, και τους Αποστόλους άφησε (στα Ιεροσόλυμα) για να μάθουν απ’ αυτούς την δύναμή του μήπως έστω και αργά επιστρέψουν (το 70 μΧ δηλαδή 37 χρόνια μετά την Σταύρωση ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τίτος ισοπέδωσε τα Ιεροσόλυμα, σταύρωσε χιλιάδες Ιουδαίους και σταμάτησε όταν δεν έβρισκε άλλα ξύλα, και όσους επέζησαν τους διασκόρπισε σε όλο τον κόσμο) … αν τελικά δεν μετανοήσουν και γίνουν καλύτεροι βλέποντας και να προσκυνείται απ’ όλο τον κόσμο εκείνος (ο Χριστός) που τον περιφρόνησαν, τότε λοιπόν απαλλαγμένοι από κάθε συγγνώμη, θα πέσουν στην αθάνατη κόλαση (και οι Έλληνες από τα ίδια κινδυνεύουμε αν δεν μετανοήσουμε). 

«μετὰ σοῦ ἡ ἀρχὴ ἐν ἡμέρᾳ τῆς δυνάμεώς σου». Μαζί σου (με τον Υιό) είναι, λέει, η εξουσία, δεν την αποκτάς αργότερα, αλλά σε σένα είναι από πάντα … οι βασιλείς από εξωτερική ενέργεια παίρνουν την εξουσία, ενώ αυτός (ο Υιός) στην φύση του είχε την εξουσία, στην ουσία του, δεν την προσέλαβε μετά την γέννησή του, αλλά έτσι γεννήθηκε (ο Χρυσόστομος με αυτά που λέει ουσιαστικά κτυπάει τις δοξασίες του Άρειου και όλων εκείνων όπως οι Ιεχωβάδες, που λένε ότι ο Χριστός ήταν κι αυτός κτίσμα και όχι Θεός)

… η εξουσία αυτού (του Υιού) δεν είναι όπως των ανθρώπων που πολλές φορές τους αφήνει ενόσω ζουν, και οπωσδήποτε θα τους αφήσει όταν πεθάνουν. Αλλά και όταν ζουν δεν έχουν πραγματική εξουσία αφού χρειάζεται συνεχώς να προστατεύονται από σωματοφύλακες (γιατί φοβούνται στην Ελλάδα τόσο πολύ αυτοί που μας κυβερνούν κι έχουν ένα σωρό αστυνομικούς να τους φυλάνε ; Γιατί, έτσι και λείψουν αυτοί θα ζημιωθεί σε τίποτα η χώρα ; Εδώ ο Καποδίστριας που ήταν πολύτιμος για την Ελλάδα και είχε μόνο 2 σωματοφύλακες και ο ένας ήταν και μονόχειρας).

(στην συνέχεια ο Χρυσόστομος απαριθμεί ένα σωρό καλά που συντελέστηκαν με την ενανθρώπιση του Χριστού) … η αρετή κατορθωνόταν με πολλή ευκολία, έθνη βαρβάρων μάθαιναν να φιλοσοφούν, κι αυτοί που ήσαν αγριότεροι από τα θηρία συναγωνίζονταν να ζουν όπως οι άγγελοι, και όπου γης φωτίζει ο ήλιος, τόση γη διέτρεχε το κήρυγμα του Ευαγγελίου μετά τον σταυρό και την ανάσταση. Όλα αυτά σκεπτόμενος ο προφήτης έλεγε «Μαζί σου θα είναι η εξουσία σου κατά την ημέρα που θα δείξεις την δύναμή σου».

(μετά ο Χρυσόστομος περιέγραψε πως θα είναι η μέλλουσα ζωή αφού κι εκείνη είναι ημέρα δύναμης του Χριστού) … δεν θα υπάρχει πλέον θάνατος, αρρώστια και γηρατειά, ούτε φτώχια και πειρασμοί κι επιβουλές, ούτε σπίτια και πόλεις και τέχνες και ναυτιλίες, ούτε ρούχα και τρόφιμα και ποτά, και κρεβάτια και τραπέζια και φώτα, ούτε παγίδες και διαμάχες και δικαστήρια, ούτε γάμοι και ωδίνες και γεννήσεις, αλλά όλα αυτά σαν σκόνη θα εξαφανιστούν και θα ξεκινήσει άλλη ανώτερη κατάσταση ζωής, με αφθαρσία, αθανασία, και πολλή δύναμη θα χαριστεί στο σώμα.

Αν όμως δεν πιστεύεις αυτά που λέχθηκαν, επειδή δεν τα βλέπεις παρόντα, από των παρόντων λάμβανε την απόδειξη για τα μέλλοντα. (ο Χρυσόστομος ξεκινάει από την δημιουργία μέχρι την επιθυμία των ανθρώπων να επισκεφτούν τους Αγίους Τόπους για να δουν τα μέρη που έζησε ο Χριστός και καταλήγει στον σταυρό που από κατάρα έγινε καύχημα) … αυτό (ο σταυρός) είναι αμυντήριο εναντίον των δαιμόνων, αυτό απαλλάσσει από ψυχικά νοσήματα, αυτό όπλο ανίκητο, αυτό ασφάλεια ασυναγώνιστη. Όχι μόνο τις εφόδους των βαρβάρων, όχι μόνο τις επιδρομές των εχθρών, αλλά κι αυτών των αγρίων δαιμόνων διαλύει τις φάλαγγες.    

«ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων». Εάν εδώ ήταν τέτοιοι (οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος των οποίων και  η σκιά έκαμνε θαύματα) σκέψου πως θα είναι την ημέρα εκείνη, όταν θα λάβουν άφθαρτα σώματα, αθάνατα, που θ’ ακτινοβολούν περισσότερο από κάθε ορατή λαμπρότητα καθώς και όλοι όσοι με άριστο τρόπο ζωής έζησαν την πίστη στον Χριστό.

 (ενώ εγώ ο χαζός άφηνα τον εαυτό μου να τρώει όλες τις χαζομάρες που μου πρόσφεραν. Θυμάμαι πόσο κολλημένος ήμουν κάποτε στην σειρά «Τόλμη και γοητεία» και περίμενα με αγωνία το επόμενο επεισόδιο. Έ βλέπεις και οι γυναίκες που έπαιζαν ήταν τόσο όμορφες. Γιατί και σήμερα πολλοί από εμάς σε κάποιες χαζομάρες δεν είμαστε κολλημένοι ;) Τα σώματα τότε (των αγίων) δεν θα είναι μόνο άφθαρτα και αθάνατα, αλλά θα ντυθούν και με δόξα απερίγραπτη.          

Η έκθεσή μου στην ΣΤ΄ Δημοτικού με θέμα : Γιατί εορτάζομεν την 28ην Οκτωβρίου

 

 

 

Χθες πήγα στο χωριό μου να δω την μητέρα μου που ζει μόνη της αφού κι εγώ και η αδερφή μου φύγαμε από το χωριό, κι ένας ξάδερφός μου με τον οποίο έχουμε το ίδιο όνομα και επώνυμο ήρθε και μούδωσε ένα τετράδιο λέγοντας «Ξάδερφε αυτό το τετράδιο της έκθεσης το βρήκαν κάπου πεταμένο μέσα σε μια αποθήκη του Δημοτικού Σχολείου και μου το έφεραν επειδή γράφει το όνομά μου, αλλά πρέπει να είναι δικό σου αφού το 1972 – 73 εσύ πήγαινες στην ΣΤ΄ Τάξη».

Το τετράδιο ήταν δικό μου αφού ο ξάδερφος είναι 15 χρόνια μικρότερος. Τότε το Δημοτικό Σχολείο είχε 35 μαθητές, αλλά εδώ και πολλά χρόνια είναι πλέον κλειστό και τα λιγοστά παιδιά φοιτούν σε γειτονικό χωριό. Με συγκίνηση πήρα το τετράδιο των εκθέσεών μου της ΣΤ΄ Δημοτικού και με έκπληξη είδα πόσο όμορφα γράμματα έκαμνα. Αργότερα από την πολλή μου βιασύνη τα χάλασα με αποτέλεσμα συχνά δεν καταλαβαίνω ούτε ο ίδιος τι γράφω. Μιας και είναι σήμερα η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου 1940 σκέφτηκα να σας παρουσιάσω την έκθεση που έγραψα τότε αφήνοντας το κείμενο όπως ακριβώς το είχα γράψει, απλώς αλλάζοντάς το σε μονοτονικό.

Έκθεσις 3^η. Θέμα : Γιατί εορτάζουμε την 28^ην Οκτωβρίου. 4 Νοεμβρίου 1972.

Μέσα στην τρισχιλιετή ιστορία της πατρίδος μου, υπάρχουν πολλοί σταθμοί, πολλά ορόσημα. Μελετώντας την ιστορία του πολυβασανισμένου λαού νιώθω ένα σύγκρυο να διαπερνά το κορμί μου και να με γεμίζη υπερηφάνειαν. Υπερηφάνεια γιατί γεννήθηκα στο μαρτυρικό αυτό τόπο που γεννά ήρωες και ημιθέους. Ανήκω σ’ ένα λαό που πάλεψε γενναία για να κρατήση ψηλά το λάβαρο της ελευθερίας. Έχυσε ποταμούς αιμάτων, πότισε την διψασμένη γη με αίμα των παλληκαριών της για να μείνη αλώβητη, ανεξάρτητη, υπερήφανη κι ελεύθερη.

Για το ίδιο πολέμησε και το 1940. Όταν ο Ιταλός πρέσβυς εζήτησε από τον πρωθυπουργόν Ιωάννην Μεταξάν, να του παραδώση την Ελλάδα. Να αφήση τα ιταλικά στρατεύματα να εισέλθουν εις το ελληνικόν έδαφος. «Όχι, όχι δεν θα περάσετε όχι !». Μαζί του μιλούσε κι όλη η Ελλάδα. Όλοι που επιχείρησαν να την καταλάβουν έφυγαν άπρακτοι. Τώρα που ο Μουσολίνι ήθελε να την καταλάβη, αυτή πάλι αντάξια του αντιστάθηκε.

Τότε ήρχισαν να εισέρχονται τα ιταλικά στρατεύματα εις το ελληνικόν έδαφος. Τανκς, πυροβόλα, κανόνια και πολλά άλλα όπλα είχαν οι Ιταλοί. Οι Έλληνες όμως είχαν ως μεγαλύτερα όπλα το θάρρος και την πίστη. Οι πιο απάτητες κορυφές της Πίνδου και του Γράμμου ήρχισαν να γράφουν μεγάλες σελίδες ιστορίας. Οι λίγοι Έλληνες όμως τους νικούν, τους Ιταλούς και Γερμανούς, κι από την γη μας πέρα τους πετούν.

Να μια άλλη φορά που η Ελλάδα έδειξε πως η νίκη δεν ανήκει στους πολλούς αλλά σ’ αυτούς που πολεμούν με θάρρος και πίστη. Στην Ελλάδα ανθίζουν αι δάφναι για να στεφανώνη τα παλληκάρια της που γυρνούν νικηταί. Αυτή η χώρα που λέγεται Ελλάδα από πολλούς αιώνες έμαθε να ζη ελευθέρα.

Η Ευρώπη σηκώνει δειλά το κεφάλι της και κοιτάζει την ηρωίδα Ελλάδα και λέγει : «Έως τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε όμως ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Να λοιπόν γιατί εορτάζομεν την 28^ην Οκτωβρίου 1940.   

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 20)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 109^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια)

(ο Χρυσόστομος εξηγεί στους Ιουδαίους γιατί στο σημείο αυτό του ψαλμού λέει ότι «είπε ο Κύριος στον Κύριο», ενώ στον νόμο του Μωυσή τους λέει ότι ο Θεός είναι «ένας»). Επειδή μόλις βγήκες από την σκλαβιά της Αιγύπτου προσκύνησες (Ιουδαίε) το χρυσό μοσχάρι, και θαμπώθηκες από το πλήθος των ειδωλολατρικών θεών και δέχθηκες την πολυθεΐα, για να θεραπεύσει την ασθένειά σου, για αντιδιαστολή με τους ανύπαρκτους θεούς έθεσε το «ένας», όχι για να αθετήσει τον Μονογενή Υιό του … παρόμοια (για την αδυναμία μας) γι αυτό και επέτρεψε να χωρίζεις την γυναίκα σου και να παίρνεις άλλη, ενώ από την αρχή δεν το νομοθέτησε αυτό (τι να κάνει και ο Θεός με μάς ;).  

Τι λοιπόν η Γραφή μάχεται τον εαυτό της ; Μακριά τέτοια σκέψη. Αλλά, ανάλογα με τις περιστάσεις τα ρυθμίζει όλα προς το συμφέρον του ανθρώπου, διορθώνοντας την αδυναμία κάθε γενιάς (λέει ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου ότι στην ιεραποστολή στο Καμερούν η Εκκλησία ανέχεται το να έχουν οι άντρες πολλές γυναίκες ελπίζοντας ότι μετά κάποιες γενιές θα μπορέσουν εκεί να το ξεπεράσουν αυτό. Γι αυτό λέει ακούτε συνεχώς για πολλές βαπτίσεις που γίνονται στην Αφρική, αλλά σπάνια ν’ ακούσετε για γάμο).

… το ότι έχει και Υιό, το προανέφεραν οι προφήτες στα βιβλία, και ούτε στο είπαν ξεκάθαρα για να μη βλάψουν την αδυναμία σου, ούτε στο απέκρυψαν, για να σου δώσουν την ευκαιρία μετά απ’ αυτά να συνέλθεις, και να έλθεις στα δόγματα της αληθείας (στο σημείο αυτό ο Χρυσόστομος παραθέτει πολλά επιχειρήματα για να δείξει στους Ιουδαίους ότι με το να μην αποδέχονται τον Χριστό ως Υιό του Θεού υποβαθμίζουν την Παλαιά Διαθήκη στην οποία λένε ότι πιστεύουν) … αυτά τα λέω όχι για να δημιουργήσω διαμάχη μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, μακριά από μάς, αλλά επειδή θέλω ν’ αποστομώσω την αχαριστία των Ιουδαίων … απ’ αυτά που λέει στην συνέχεια (ο ψαλμός) είναι ολοφάνερο σ’ αυτούς που έχουν μυαλό ότι δεν αναφέρεται σε άνθρωπο όταν λέει «είπε ο Κύριος στον Κύριο, κάθισε στα δεξιά μου».

Αυτά που λέω προς τους Ιουδαίους είναι και απάντηση προς τον Παύλο Σαμοσατέα (ένας αιρετικός), αλλά αυτόν επί πλέον θα τον ρωτήσουμε : γιατί λέει «ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε» ; … ποιόν λοιπόν σκοπό έχει η συμμετοχή στον ίδιο θρόνο ; Διότι εδώ φαίνεται η ισοτιμία του Υιού με τον Πατέρα και είναι ικανό να αποστομώσει αυτούς που φρονούν τα ίδια με τον Άρειο … ο Απόστολος Παύλος ερμηνεύει με την σύνεση που ταιριάζει σ’ αυτόν πως (ο Υιός) έγινε ιερεύς κατά την τάξη Μελχισεδέκ και δίνει καίριο κτύπημα και στον Μαρκίωνα και στον Μανιχαίο και σε όλους που πάσχουν από την ίδια ασθένεια (δηλαδή ασθένεια και μάλιστα ανίατη είναι οι αιρέσεις γι αυτό μακριά από αιρετικούς. Στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση κάμναμε κι αυτή την χαζομάρα, εκεί που μοίραζαν τα φυλλάδιά τους οι Ιεχωβάδες στεκόμασταν με σταυρούς δίπλα τους για να τους αναγκάσουμε να φύγουν). 

Είδες «το ομότιμον» ; Όπου υπάρχει θρόνος είναι σύμβολο βασιλείας, όπου ο θρόνος είναι ένας υπάρχει ισοτιμία της αυτής βασιλείας … αυτό δηλώνει η κοινωνία της εκ δεξιών καθέδρας (ότι ο Υιός είναι ομότιμος και ίσος με τον Πατέρα). «ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου». Παρόμοια με αυτά λέει και ο Παύλος στις επιστολές του … το «έως» δεν δηλώνει χρονικό όριο επειδή σε πολλά σημεία λέγεται ότι η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος. Βλέπεις ότι δεν πρέπει να προσέχουμε απλώς τις λέξεις, αλλά να προχωρούμε στην βαθύτερη σημασία τους ; (θυμάμαι ένας συμφοιτητής μου που ήταν και Ιεροψάλτης, πόσο είχε κολλήσει στην φράση της Γραφής ότι ο Ιωσήφ δεν είχε συζυγικές σχέσεις με την Παναγία «έως» που γέννησε τον Χριστό και ισχυριζόταν ο ταλαίπωρος ότι αφού λέει «έως» άρα είχαν σχέσεις μετά) … όταν λοιπόν ακούς ότι ο Πατέρας υπέταξε μη θεωρήσεις τον Υιό έξω από το κατόρθωμα … διότι κοινά είναι τα κατορθώματα, όπως και όλα τα έργα είναι κοινά.

«ράβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ σοι Κύριος ἐκ Σιών». Ράβδο εννοεί γενικά την δύναμη και αναφέρει την Σιών (Ιερουσαλήμ) επειδή εκεί έγιναν όλα τα κατορθώματα (του Θεού) … η ράβδος άλλοτε είναι τιμωρητική και ευεργετική, άλλοτε παρακλητική και σύμβολο βασιλείας … την δύναμη εδώ ονόμασε ράβδο, με την οποία οι μαθητές διέτρεχαν την οικουμένη διορθώνοντες τα ήθη, και οδηγούντες την ανθρώπινη φύση από την άλογη κακία στην λογική … δεν θα έσφαλε κανείς αν ονόμαζε ράβδο δυνάμεως και τον σταυρό.

«καὶ κατακυρίευε ἐν μέσῳ τῶν ἐχθρῶν σου». Αυτό είναι απόδειξη της λαμπρής νίκης, το ότι έστησαν τα θυσιαστήριά τους (τις Εκκλησίες) ανάμεσα στους εχθρούς τους, το ότι ήσαν σαν πρόβατα ανάμεσα στα θηρία και αρνιά ανάμεσα στους λύκους … δεν είπε «νίκα» αλλά «κυρίευε» για να δείξει ότι το τρόπαιο δεν προερχόταν από την δύναμή τους αλλά η κυριαρχία ήταν αποτέλεσμα θείας διαταγής. Έτσι κυριαρχούσαν οι Απόστολοι, επειδή είχαν τον Χριστό μαζί τους.

Δεν είχαν (οι Απόστολοι) τόση δύναμη μόνο πάνω στους πιστούς αλλά και επί των απίστων … οι βασιλείς και οι άρχοντες ήθελαν να κρατούν τους ανθρώπους στην ασέβεια και τους διέταζαν να λατρεύουν τους δαίμονες, ενώ οι Απόστολοι τα αντίθετα και το δικό τους θέλημα γινόταν … οι άρχοντες αυτή την εξουσία πάνω στους πολλούς, αν δεν τους βοηθούσαν οι νόμοι (που οι ίδιοι ψηφίζουν) και το ότι ζουν στις πόλεις (και όχι στην ύπαιθρο), πολλές φορές μαζί με την εξουσία έχαναν και την ζωή τους … οι άρχοντες εξουσίαζαν τα σώματα των ανθρώπων, ενώ οι Απόστολοι τις ψυχές τους

(λέει ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου ίσως στο έγκλημα των Τεμπών να είναι πιο σωστή η θέση των Πλακιάδων από την θέση της κ. Καρυστιανού, να μην διώξουμε τους ενόχους τώρα που έχουν την εξουσία κι έτσι παντού τους αθωώνουν, αλλά μόλις φύγουν από την εξουσία. Βλέπετε στην Ελληνική Δημοκρατία επαληθεύονται συνεχώς τα λόγια του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη :  «Ο νόμος προσπερνάει τους επωνύμους / Στους δρόμους κυνηγάει τους ανωνύμους»).      

Ο φεμινισμός του Χριστού

 

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος μίλησε στον Ιερό Ναό αγίου Δημητρίου στην Αθήνα στα πλαίσια των «Δημήτρια 2025» με θέμα «Ο φεμινισμός του Χριστού». Επειδή νομίζω ότι ο π. Νικόλαος είναι από τους καλύτερους δασκάλους της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά τον καταλαβαίνεις καλύτερα αν διαβάζεις τι είπε, πληκτρολόγησα την ομιλία του.

Διαβάζοντας τα Ευαγγέλια ανακαλύπτουμε ότι ο Χριστός δεν φοβάται την γυναίκα. Υπάρχει κανένας που να μην φοβάται τις γυναίκες ; Οι αρχαίοι φιλόσοφοι κατ’ αρχήν, όλοι τρέμουν τις γυναίκες. Ο Ηράκλειτος ούτε από μακριά να δει γυναίκα, του θύμιζε την αλογία, «ο λόγος είναι μέσα στα πράγματα, η γυναίκα όμως έχει αλογία». Ο Πλάτων δόξα τω θεώ έλεγε που είμαι Έλληνας και όχι βάρβαρος, άντρας και όχι γυναίκα, ελεύθερος και όχι δούλος. Οι Πυθαγόρειοι είναι οι μόνοι που δέχονται γυναίκες στις κοινότητές τους, διότι απαγορεύουν τις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών. Είναι όντα (οι Πυθαγόρειοι) που έχουν δραπετεύσει από την καθημερινότητα και την πραγματικότητα των σχέσεων. Οι Νεοπλατωνικοί, εκεί είναι η συμφορά η μεγάλη. Ο Πλωτίνος έλεγε, η ανθρώπινη ψυχή έχει δυο μέρη, το πρώτο μέρος είναι ο νους. Το άλλο είναι το μιαρό μέρος, το βρωμερό μέρος γιατί ακουμπά στο σώμα, οι επιθυμίες και τα συναισθήματα. Αυτά τα έχουν οι γυναίκες. Συνεπώς, αγαμία και άγιος ο Θεός.

Όλοι οι φιλόσοφοι πρέπει οπωσδήποτε να έχουν απόλυτη αποχή. Είναι φιλοσοφικός φόβος αυτός. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι είναι άγαμοι. Μόνο στα νεότερα χρόνια παντρεύονται. Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό τον φόβο ; είναι το χάος, το συναίσθημα που έχει η γυναίκα. Να το πούμε με άλλα λόγια, την ανάγκη για βαθιά κοινωνία που έχει. Το κοριτσάκι μέσα στους πρώτους 3 μήνες της ζωής του αυξάνει 400 % την ικανότητά του ν’ ανιχνεύει βλέμματα και να επικοινωνεί. Το αγόρι μόνο 20 %. Ο Χρυσόστομος είναι μια μοναδική περίπτωση που λέει στον άντρα «να λες λόγια αγάπης στην γυναίκα σου». Όπως και ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός που λέει «μόλις παντρευτείτε καταργείται το όνομά της και την φωνάζεις πλέον αγάπη μου». Αυτές είναι συμβουλές από ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει πράγματα και δεν φοβούνται να το πούνε.

Αυτά είναι θεολογικές θέσεις κι αν δεν προσέξουμε μπορεί να μας δημιουργήσουν πρόβλημα. Ποιο πρόβλημα ; το πρόβλημα που έλυσε ο Χριστός, το πως έρχεται κανείς σε επαφή με μια γυναίκα. Λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής : «Στην αρχή η Γραφή λέει ότι έφτιαξε τον άνθρωπο ο Θεός. Σε δεύτερη φάση λέει ότι τον έκανε άντρα και γυναίκα. Στην τρίτη φάση λέει ότι δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα». Πως λέει θα προοδεύσεις πνευματικά ; με την ενάρετη και απαθέστατη σχέση με τις γυναίκες, ώστε να υπάρχει μόνο ο άνθρωπος, χωρίς να διαιρείται σε άντρα και γυναίκα (αναφέρονται στα Συναξάρια περιπτώσεις μεγάλων αγίων που δεν έβλεπαν γυναίκα, αλλά έβλεπαν μόνο άνθρωπο).

Ναι αλλά, ποια είναι η απαθέστατη σχέση ; Και εδώ έχει ένα κενό το πράγμα, διότι ξέρετε κάτι, ο μοναχός δεν μπορεί να τα πει όλα, επειδή πρέπει να φυλάξει τον εαυτό του. Όσο πιο πολύ πρέπει να φυλάξει τον εαυτό του, τόσο δυσκολεύεται να διανύσει αυτή την απόσταση που εμείς την διανύουμε καθημερινά, μέσα σε μια πραγματική σχέση ενός άντρα με μια γυναίκα, η οποία εξελίσσεται ψυχικά, σωματικά, και προχωρεί είτε με ευτυχή τρόπο, είτε με ατυχή τρόπο, η με συνδυασμό και των δυο όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε.

Και αυτό το οποίο θα βγει ως εξαγόμενο τελικά θα περάσει μέσα από μια διαδικασία όπου συμβαίνουν πράγματα, που ένας μοναχός δεν πρέπει να τα φαντάζεται, ούτε να τα σκέφτεται, γιατί υπάρχει περίπτωση να του αρέσουν (προφανώς ο π. Νικόλαος εννοεί το σεξ μέσα στον γάμο). Και μετά τι θα κάνει ; έχει υποσχεθεί παρθενία. Αυτά τα έγραψε νέος ο άγιος Μάξιμος. Έχει σημασία αυτό. Στην ωριμότητά τους οι άγιοι Παΐσιος και Πορφύριος δεν δίσταζαν να μπουν και σε λεπτομέρειες. Όταν μας περιέγραφε ο άγιος Πορφύριος τα καλά της σεξουαλικής ζωής μέναμε με το στόμα ανοικτό. Δεν είχε φόβο πλέον. Είχε διανύσει το διάστημα, είχε περάσει σε καταστάσεις όπου πλέον δεν φοβόταν.

Θα δείτε και από τον τρόπο του Χριστού. Όλη η κατασκευή της γυναίκας του γίνεται πολύ σεβαστή και αποτελεί κατ’ εξοχήν τον τρόπο που φέρεται στις γυναίκες. Για παράδειγμα δεν επιτιμά ποτέ γυναίκα. Ποτέ στα Ευαγγέλια. Τους μαθητές τους βρίζει, δεν καταλαβαίνετε τίποτα, τους Γραμματείς τους Φαρισαίους, έρχονται οι πόρνες, οι μοιχαλίδες, τίποτα, μόνο αγάπες και φιλιά, τίποτα, τίποτα. Πέφτει η πόρνη στα πόδια του, τίποτα κανένας έλεγχος, μόνο συγχωρούνται οι αμαρτίες της επειδή αγάπησε πολύ. Αν τ’ άκουγε αυτό ο Πλωτίνος, θάπαιρνε το όπλο και θα τον τουφέκιζε. Τι θα πει, αγάπησε πολύ ; δηλαδή, έχει σημασία αυτά που διαθέτει η γυναίκα να τα θεωρήσουμε χαρίσματα ;

Η απάντηση του Χριστού είναι ναι. Η απάντηση όλων των φιλοσόφων είναι όχι. Η απάντηση πολλών αγωνιστών που όμως δεν έχουν ωριμάσει ακόμα, επίσης είναι όχι. Ο άλλος ασκητής ούτε την μάνα του δεν πήγαινε να δει, μη τον πάρει αγκαλιά η μάνα του και τον φέρει σ’ επαφή μ’ έναν κόσμο που προσπαθεί ν’ αποκοπεί. Το ότι προσπαθεί ν’ αποκοπεί είναι μαρτύριο, είναι μεγαλείο, δεν το περιφρονούμε. Αν όμως τα κάνει αυτά ένας έγγαμος θα τρελαθεί κι αυτός και η γυναίκα του (έλεγε ο άγιος Πορφύριος όταν αντρόγυνα κάμνουν αποχή χωρίς να έχουν προοδεύσει πνευματικά, αρχίζουν να διαφωνούν σε όλα χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί).

Ο Χριστός λοιπόν όχι μόνο δεν επιτιμά την γυναίκα αλλά και της αποκαλύπτεται τζάμπα. Της αφήνεται, της παραδίδεται. Στους μαθητές όχι. Ένας θα με προδώσει, εσύ θα με αρνηθείς, δεν κάθεται στην αγκαλιά κανενός. Στην γυναίκα παραδίδεται. Πρώτη παράδοση στην Παναγία. Πάνε στον γάμο της Κανά μαζί, μάνα και γιός. Και ξαφνικά δεν υπάρχει κρασί. Και γίνεται αυτό το συγκλονιστικό. Του λέει «δεν έχουν κρασί, κάνε θαύμα». Δηλαδή η Παναγία τα γνωρίζει όλα, επειδή της έχει αποκαλυφθεί. Οι μαθητές δεν γνωρίζουν τίποτα, ούτε και στην συνέχεια γνωρίζουν και η Παναγία τα ξέρει όλα γι αυτό και δεν μιλάει. Θα ήταν ιλιγγιώδες το να μιλήσει.

Και η συνέχεια είναι ακόμα πιο φοβερή. Ενώ την επιπλήττει ο Χριστός αυτή ούτε που δίνει σημασία. «Κάντε ότι σας πει» λέει στους υπηρέτες. Κι αυτός σκύβει το κεφάλι και κάμνει υπακοή κι αρχίζει το μυστήριο της Οικονομίας. Άντε βάλε τον Πλάτωνα να το αναλύσει αυτό. Θα έλεγε ότι είναι τρελός. Υπακοή στην μάνα του ; Τι μεγαλείο έχει η Παναγία. Το Ευαγγέλιο χρειαζόταν να γραφεί για όλους εμάς, όχι για την Παναγία. Η Παναγία τα γνωρίζει όλα. Αλλά κοιτάξτε και τον τρόπο του Χριστού.

Το θέμα μου είναι «ο φεμινισμός του Χριστού». Γι αυτό και αρχίζω με την μάνα του. Το πρώτο θύμα μας, των αγοριών, είναι η μάνα μας. Αγωνιούν οι μάνες για τ’ αγόρια τους, κι αυτά πέρα βρέχει. Εδώ ο Χριστός της τα έχει πει όλα, της τα έχει φανερώσει όλα και παίρνει κι ευλογία για το πότε να ξεκινήσει το έργο της Οικονομίας. Το μεγαλύτερο πράγμα που έγινε ποτέ στην γη.

Άντε να πάμε στην Σαμαρείτιδα. Εδώ έχει πολύ πλάκα η ιστορία. Γιατί είναι απίστευτα ρεαλιστική. Η Σαμαρείτιδα, ένα υπέροχο, ανυπότακτο, ερωτικό πλάσμα. Δεν κάνει τίποτα άλλο, όλο έρωτες και περιπέτειες. Είναι πανέξυπνη … ξέρετε τι σημαίνει να είχε 5 άντρες και να τους έσκασε ; Εκείνη την εποχή έτσι γινόταν το διαζύγιο. Της έδιναν «βιβλίον αποστασίου» και δρόμο. Βρήκε έναν 6^ο κι αυτός βέβαια φυλασσόταν να μην την παντρευτεί και πάθει τα ίδια, προφανώς η φήμη της ήταν χειρίστη.

Καταφθάνει στο πηγάδι και βλέπει έναν ωραιότατο άντρα, ο Χριστός ήταν ωραιότατος και ταυτόχρονα πολύ επιβλητικός και σοβαρός και χαριτωμένος. Έτσι έγιναν τα πράγματα, μη σας φαίνεται παράξενο. «Δώσε μου να πιω νερό» αυτό εκείνη την εποχή σήμαινε να τα φτιάξουμε, έτσι νομίζει αυτή. Ο Χριστός είναι φοβερός σαν άνθρωπος, είναι καταπληκτικός και ταυτόχρονα είναι θεοπρεπής. Στην άρνησή της λέει «αν ήξερες ποιος είμαι θα μου ζητούσες εγώ να σου δώσω νερό που θα σε έκανε να μην ξαναδιψάσεις ποτέ». Τώρα νομίζοντας ότι την δουλεύει, τον δουλεύει και αυτή. «Γιατί ποιος είσαι ; μήπως είσαι ανώτερος από τον Ιακώβ που μας έδωσε το πηγάδι αυτό ;»

Και ξαφνικά ο Χριστός γίνεται ο προφήτης χωρίς όμως να την απορρίπτει, συνεχίζει το παιχνίδι μέχρι τέλους «πήγαινε φώναξε τον άντρα σου». «Δεν έχω άντρα», «σωστά το είπες, αφού είχες 5 άντρες κι αυτός που έχεις τώρα δεν είναι άντρας σου, αλήθεια είναι αυτό που είπες». Η γυναίκα ζαλίζεται, κρατιέται, είναι συγκλονιστικό αυτό και ξαφνικά είναι μπροστά της ο προφήτης. Αυτό είναι το μεγαλείο του Χριστού, ότι ξεγεννάει από μια τέτοια γυναίκα, μια φοβερή θεολόγο στην συνέχεια. Γιατί ξέρει ότι οι θετικές δυνάμεις της ψυχής και οι αρνητικές δυνάμεις είναι οι ίδιες. Με την ίδια δύναμη που σκοτώνει κανείς, με την ίδια δύναμη γίνεται θυσία για τον άλλο.

Το θέμα είναι ότι ο Χριστός δεν φοβάται να διανύσει αυτή την απόσταση. Αν ήταν εδώ ένας ασκητής θάλεγε «τέτοια γυναίκα που είναι, δρόμο να φύγω». Το οποίο είναι μαρτύριο, μη ζητάτε περισσότερα. Είναι τεράστιο αυτό. Αλλά ο Χριστός διανύει αυτό τον δρόμο μαζί της και μιλάει την γλώσσα της στο επίπεδό της. Δεν την φοβάται, ούτε φοβάται αυτό που φοβήθηκαν πολλοί φιλόσοφοι στην γυναίκα, την ειρωνεία. Η γυναίκα είναι η παρουσία του χάους δηλαδή της ειρωνείας, και οι φιλόσοφοι είχαν πρόβλημα, δεν ήξεραν πως να μπουν σ’ αυτό το χάος και να το δούνε όπως ο Χριστός, δηλαδή «να γεννήσει αυτό το χάος ένα αστέρι» τα λόγια είναι του Νίτσε.

Δεν είναι εύκολο. Μόνο για τους φιλοσόφους ; οι ψυχολόγοι ; Ο Φρόυντ έλεγε «δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι θέλει η γυναίκα». Η αιτία είναι ότι η γυναίκα τα πάει πιο καλά με το ασυνείδητό της από τον άντρα. Είναι λιγότερο συγκρουσιακό όν, ας το πούμε έτσι. Απλά, είναι πιο φυσιολογική. Αφήνει πιο πολύ χώρο ανάμεσα στον εαυτό και στα επιδιωκόμενα σχέδια, στην προβολή του εαυτού, στην φαντασιακή διάσταση που αποκαλούμε εγώ. Εμείς (οι άντρες) στην πραγματικότητα υποφέρουμε από τις εσωτερικές συγκρούσεις που ζούμε και δεν θέλουμε να τις αποδεχθούμε κι αυτό τον αρρωσταίνει στο τέλος τον άνθρωπο (το βλέπω κι εγώ ότι οι γυναίκες είναι πιο προσγειωμένες, πιο κοντά στην πραγματικότητα).   

Και βέβαια από εκεί και πέρα, έχουμε την θαυμάσια μεταβολή «Κύριε βλέπω ότι είσαι προφήτης». Και μετά η γυναίκα θέτει στον Χριστό θεολογικές απορίες. Ποιος μπορούσε να φανταστεί αυτό το υπόβαθρο που υπήρχε μέσα σ’ αυτή την γυναίκα ; Δεν της λέει ο Χριστός «φτιάξε την ζωή σου πρώτα και μετά έλα να κουβεντιάσουμε». Η παιδαγωγική του Χριστού είναι το άνοιγμα. Αυτό το κάνει και στους άντρες. Τι λέει στον Πέτρο ; «Με αγαπάς ; βόσκε τα πρόβατά μου». Άνοιγμα προς τα εμπρός. Δεν του λέει «αφού με αρνήθηκες θα πας στους Ιουδαίους να τους πεις ότι έκανες λάθος, για να βεβαιωθώ ότι με αγαπάς». Δεν το κάνει, «βόσκε τα πρόβατά μου. Είσαι ανάξιος αλλά εγώ σου εμπιστεύομαι χωράφι για δουλειά».

Ο άσωτος, όλοι μας ασωτεύουμε, είμαστε φίλαυτοι δηλαδή. Γυρίζει ο άσωτος στο σπίτι και θάλεγε κανείς ότι πρέπει να τον δοκιμάσει πρώτα. «Θα κάτσεις 6 μήνες, να μου δουλεύεις σαν εργάτης και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε». Ενώ ο Πατέρας τι είπε ; «Φορέστε του την στολή την πρώτη, βάλτε του το δακτυλίδι …». Αυτά είναι αντιδράσεις Θεού. Είμαστε υπερβολικά ανασφαλείς για να φανταστούμε τέτοιες αντιδράσεις για λογαριασμό μας. Έχω έναν που τον απάτησε η γυναίκα του και ψάχνει τι δοκιμασία θα της κάνει για να δει αν τον αγαπάει.

Κανένας δεν σεβάστηκε την ανθρώπινη ατέλεια, την ανθρώπινη αντίφαση, το ανθρώπινο συναίσθημα και την ανθρώπινη επιθυμία τόσο όσο ο Χριστός. Ιλιγγιωδώς πολύ. Αυτά αν τα δει κανείς από ψυχολογικής άποψης, είναι συγκλονιστικά προχωρημένα, πάρα πολύ προχωρημένες καταστάσεις, δεν μπορούμε να τα κάνουμε εμείς αυτά. Αυτή είναι η τεράστια, η απαθής αγάπη που έχει ο Θεός για τον άνθρωπο. Απαθής σημαίνει δεν επενδύει ναρκισσιστικά στον άνθρωπο ο Θεός. Εμείς επενδύουμε ναρκισσιστικά στον άλλο. Και σας έχω πει, η χειρότερη κουβέντα που μπορείς ν’ ακούσεις από τον άλλο είναι το «σ’ αγαπώ». Αυτό σημαίνει ότι έχω επενδύσει τα πάντα πάνω σου. Αλλοίμονό σου πως θα σταθείς, πως θ’ αναπνέεις, πως θα κουνιέσαι, γιατί αλλιώς εγώ θ’ αποτύχω, θα πεθάνω.

Αγάπη είναι αυτό ; Είναι όπως λέει το τραγούδι «αρένα μου θυμίζει το άγγιγμά σου» κι αυτό είναι. Αλλά αγάπη σαν κι αυτήν για την οποία μιλάμε, δεν είναι. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό να το καταλάβουμε, για να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε όταν μιλάμε για τον Χριστό. Ο Χριστός είναι τόσο πολύ φυσικό όν που είναι αφύσικο. Και αυτό κάνει τους αγίους να τον αγαπήσουν. Γι αυτό ένας μεγάλος σαν τον Καβάσιλα, φτάνει να πει «τι είναι ο Χριστός ; η κατάλυση των ανθρωπίνων ερώτων». Δεν προλαβαίνεις να κάνει κάτι στραβό και είναι εκεί, κυλάει μαζί σου στην κατηφόρα. Βγαίνει από την ουσία του.

Κάποτε είχα ρωτήσει τον άγιο Παΐσιο, τι είναι προσευχή ; και περίμενα να μου δώσει απάντηση με υψηλά νοήματα.  Και μου λέει «έχεις δει κανένα μωρό να παίζει με τον μπαμπά του ; κάτι παρόμοιο είναι η προσευχή». Γιατί αν πλησιάζεις τον Θεό, τα χάνεις μ’ αυτό που είναι. Δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Ο Χριστός είναι ένα τεράστιο ναι, αλλά πολύ μεγάλο ναι. Σήμερα πρέπει να μιλήσουμε για την αγάπη του Θεού, επειδή οι άνθρωποι πλέον δεν έχουν δυνάμεις. Τα έχουμε κάνει όλα και τα έχουμε πάθει όλα. Δεν αντέχουμε σήμερα άλλο κρύψιμο της αλήθειας αυτής.

Στην σχέση μας με τον Θεό εμείς δίνουμε σχεδόν τίποτα, και παίρνουμε τον Θεό ολόκληρο. Ναι αλλά, δίνουμε την ελευθερία μας. Είπα την μαγική λέξη. Γιατί τα κάνει όλα αυτά ο Θεός ; γιατί είναι ένας μανιακός της ελευθερίας. Επειδή ο ίδιος είναι τελείως ελεύθερος, μας θέλει κι εμάς τελείως ελεύθερους. Έναν ελεύθερο άνθρωπο αν θες να τον βοηθήσεις τι θα του κάνεις ; μόνο να τον αγαπήσεις μπορείς. Τίποτα άλλο. Μπορείς να τον απειλήσεις ;

Έλεγε ο άγιος Πορφύριος σε Εξομολόγους «μην τους απειλείτε μωρέ, δεν είναι έτσι ο Χριστός, δεν βαστάει την κόλαση στα χέρια του». Δεν είναι λοιπόν έτσι το πράγμα. Η μαγική λέξη είναι «ελευθερία». Κι αν τυχόν αναρωτιέστε «γιατί ο Θεός δεν ακούει τις προσευχές μου, δεν μου δίνει φωτισμό και χάρη και δωρεές ;» η απάντηση είναι ότι ακόμα δεν είσαι εσωτερικά ελεύθερος. Είσαι δεμένος μ’ αυτά που θες να κάνεις. Οτιδήποτε σου δώσει θα το χρησιμοποιήσεις στην σκλαβιά αυτή. Ο Θεός δεν μπαίνει σε σκλαβιά όμως.

Μόνο αν είσαι τελείως ελεύθερος και πεις «εγώ δεν θέλω τίποτα από εσένα» τότε αρχίζει και δίνει. Όχι να το πεις, να το εννοείς. Επειδή διαφορετικά παύει να λειτουργεί ως σχέση, αλλά είναι εξάρτηση. Ο Θεός δεν μας θέλει εξαρτημένους, και δυστυχώς πολλοί πιστοί είναι εξαρτημένοι. Κι αν όχι απ’ ευθείας, είναι μέσω του Εξομολόγου. Οι πιο πολλοί θέλουν ν’ αγκαλιάσουν τον Εξομολόγο, την Εκκλησία, τον Χριστό και αν βουλιάξουν όλοι μαζί. Είναι ένα είδος φοβερού ναρκισσισμού, αλλά κρυμμένου. Φανταστείτε, ο Χριστός δεν θέλει κανέναν εξαρτημένο απ’ αυτόν και κάποιοι Εξομολόγοι τους θέλουν όλους εξαρτημένους απ’ αυτούς και να βουλιάζουν όλοι μαζί. Η δουλειά είναι να δούμε αυτό το μεγαλειωδώς ελεύθερο πρόσωπο, το οποίο απολύτως ελεύθερα αγαπάει και αγαπάει απεριόριστα, ακριβώς επειδή είναι τελείως ελεύθερος.

Αλλά ας γυρίσουμε στις γυναίκες. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι ο Χριστός δέχεται το συναίσθημα και την επιθυμία του ανθρώπου, όσο και την λογική του. Για αυτό δέχεται την γυναίκα απόλυτα. Και στους άντρες λέει, με την γυναίκα ξεκινάς να μιλάς με τον τρόπο που είναι αυτή φτιαγμένη. Τότε μετά την πτώση είπε ο Θεός στην γυναίκα αυτή την φοβερή κουβέντα που επαληθεύεται συνέχεια «προς τον άντρα η αποστροφή σου κι αυτός σε κατακυριεύσει». Όπως λέει το Κοράνι, «τέλειο» εγχειρίδιο, παύει η γυναίκα ν’ αποτελεί πρόβλημα αφού την εξουσιάζει πλήρως, κι αν δεν ακούει πέφτει ξύλο.

Όμως έτσι χάνουμε τον τεράστιο πλούτο της γυναίκας. Εγώ χαίρομαι πολύ την άνοδο της γυναίκας κι έχει βοηθήσει πολύ και ο χριστιανισμός σ’ αυτό. Πραγματικά έχει βοηθήσει επειδή ο Χριστός την γυναίκα την είδε εντελώς θετικά. Την είδε ως ένα χαρισματούχο πλάσμα. Τόσο πολύ χαρισματούχο, ώστε της αποκαλύπτεται πλήρως, στην Παναγία και σε ποια άλλη ; Την Μαρία την Μαγδαληνή που της έβγαλε 7 δαιμόνια. Δεν κατάλαβα, της έβγαλες 7 δαιμόνια και της αποκαλύπτεσαι ; πρώτη βλέπει τον αναστάντα.

Που είναι η κοινωνική ηθική του Χριστού ; πουθενά. Ωρυόντουσαν οι Φαρισαίοι. Τι είναι αυτά, πόρνες και τελώνες, αμ εκείνη η μοιχαλίδα ; Είναι μοιχαλίδα και καταλαβαίνει γιατί είναι μοιχαλίδα, καταλαβαίνει τι τράβηξε απ’ τον άντρα της κι έγινε μοιχαλίδα. Και στέκεται εκεί ο Χριστός και γράφει στην γη. Και ξέρετε τι γράφει ; τα ονόματα των γυναικών με τις οποίες είχαν πάει αυτοί που βαστούσαν τις πέτρες. Κι ένας ένας έβλεπε το όνομα της δικιάς του κι έφευγε. Είναι φοβερό. Κι όταν φεύγουν όλοι θα περιμέναμε να πει ο Χριστός «για να τα πούμε τώρα οι δυο μας, ξέρεις αυτό που έκανες …». Το μόνο όμως που λέει είναι «σε καταδίκασε κανένας ;». Λέει «όχι». «Ούτε εγώ σε καταδικάζω». Μας τρελαίνει αυτό. «Πήγαινε και μην το ξανακάνεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βρεις ανάπαυση». Πνευματικοί τρόποι, αυτή τα κατάλαβε όλα.

Αυτός είναι ο Χριστός, κι αν δεν ήταν αυτός δεν θα υπήρχε ούτε σήμερα η ανάμνησή του. Αλλά τέτοιος που είναι πως να τον ξεχάσουμε ; Πως ; και για να επιστρέψουμε στον άγιο Μάξιμο αποδέχεσαι ο άντρας αυτό που είναι η γυναίκα κι επικοινωνείς μ’ αυτό που είναι, δεν επικοινωνείς με κάτι που δεν είναι. Και μ’ αυτό το οποίο είναι εργάζεσαι. Δεν μπορεί ο άντρας να θεωρείται ότι είναι ο Παΐσιος, ούτε η σύζυγος ότι είναι η οσία Συγκλητική. Τι να κάνουμε ;  το σημαντικό είναι, έλεγε ο άγιος Πορφύριος, να τους βλέπεις σαν να θέλουν πάρα πολύ να γίνουν τέτοιοι και να το βοηθάς αυτό. Φοβερή κουβέντα. Είναι εκ του αγίου Πνεύματος. Φτάνουμε τότε και καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ένα.

Τόλεγε και ο Ντοστογιέφσκι αυτό. Το πρόβλημα με τον δυτικό φεμινισμό είναι ότι είναι εξαιρετικά επιθετικός με καταστροφικές συνέπειες. Σκέτη τρέλα. Γι αυτό φταίνε και οι άντρες και οι γυναίκες.  Έλεγε λοιπόν ο Ντοστογιέφσκι  ότι φτάνουμε τότε στην συναίσθηση ότι είμαστε ένα, ένας άνθρωπος, ένα όν, και το ζευγάρι που το καταλαβαίνει αυτό, αρχίζει να ζει την βασιλεία του Θεού από τώρα. Πάλι λόγια του αγίου Πορφυρίου, αληθινά.

Ερχόντουσαν εκεί στον άγιο Πορφύριο ταλαιπωρημένα αντρόγυνα με προκαταλήψεις, από θρησκευτικές οργανώσεις, και του έλεγαν «δεν μπορεί η γυναίκα μου ν’ ακολουθήσει τον δρόμο του Χριστού». Τους κοιτούσε καλά καλά ο άγιος και τους έλεγε «εσύ ξέρεις ποιος είναι ο δρόμος του Χριστού ; εσύ τον έχεις περπατήσει αυτόν τον δρόμο ; ». Κι αν έλεγε ναι, του θύμιζε τις βρωμιές που έκανε στην ζωή του και κατέρρεε ο άλλος. Γιατί αν ακολουθήσει κανείς τον δρόμο του Χριστού, δεν υπάρχουν αντίπαλοι. Κανένας αντίπαλος. Οι αντίπαλοι υπάρχουν από την στιγμή που αρνούμαι τον δρόμο αυτό.

Φοβερή κουβέντα. Απαλλάσσεσαι με μιας, δεν υπάρχουν εχθροί, απίστευτο πράγμα. Κι αν κάποιος επιμένει να είναι εχθρός, του λες, άντε δος μου από μια σε κάθε μάγουλο να δω τι θα καταλάβεις και καταρρέει κι αυτός. Είναι η απίστευτη θετικότητα και βλέπετε και ο Απόστολος Παύλος όταν μιλάει για τον γάμο λέει, κάνε στην γυναίκα ότι έκανε ο Χριστός στην Εκκλησία. Πες της ένα τεράστιο ναι και μέσα στο τεράστιο ναι θα βρει αυτή τον τρόπο της, τον ρυθμό της, και θα σου πει κι αυτή ναι, πρέπει να σου πει κι αυτή ναι, θα σου πει κι αυτή κάποια στιγμή ναι.

Είναι εσχατολογικό το πρωτείο του άντρα. Και τότε φτάνουμε στον άγιο Μάξιμο, καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ένα, και στην βασιλεία του Θεού ενώ θα υπάρχουν φύλα, δεν θα υπάρχει σεξουαλικότητα, δεν θα υπάρχει λόγος να υπάρχει. Αφού θα έχει εκπληρωθεί ο σκοπός της, να γίνουν το αντρόγυνο ένα. Και από την ζωή αυτή ακόμα κάποια αντρόγυνα το πετυχαίνουν (έλεγε σε μια άλλη ομιλία ο π. Νικόλαος, μέσα στον γάμο δεν κάμνουμε εγκράτεια για να γίνουμε άγιοι, επειδή είμαστε άγιοι κάμνουμε εγκράτεια).                                              

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 19)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 108^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια και τέλος)

«καὶ σύ, Κύριε Κύριε, ποίησον μετ᾿ ἐμοῦ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, ὅτι χρηστὸν τὸ ἔλεός σου». Βλέπε ευγνωμοσύνη, βλέπε ταπεινοφροσύνη, αν και είχε τον λόγο να δικαιούται την βοήθεια του Θεού, επειδή στην Γραφή είναι ξεκάθαρο γι αυτούς  που υποφέρουν άδικα, αλλ’ αυτός το αφήνει αυτό και ζητάει την βοήθεια μόνο επειδή είσαι λέει φιλάνθρωπος και ελεήμων. Σωστά είπε «χρηστὸν τὸ ἔλεός σου» επειδή κάποιες φορές οι άνθρωποι σε ελεούν για να σε εκμεταλλευτούν, ενώ ο Θεός πάντοτε για το συμφέρον σου (βλέπετε λοιπόν σε τι πλάνη βρισκόμαστε όταν εμπιστευόμαστε τυφλά τους ανθρώπους ; νομίζω κάποιες φορές ούτε το έλεος των γονέων προς τα παιδιά τους δεν είναι απαλλαγμένο από ιδιοτέλεια !).

«ρῦσαί με, ὅτι πτωχὸς καὶ πένης εἰμὶ ἐγώ, καὶ ἡ καρδία μου τετάρακται ἐντός μου». Βλέπεις πάλι ότι αξιώνει να σωθεί όχι επειδή είναι δίκαιο, αλλά επειδή κακοποιήθηκε, επειδή έπαθε αμέτρητα κακά ; (ένας συμμαθητής μου που έκαμνε εμπόριο σιτηρών αυτοκτόνησε επειδή στην κρίση το 2011 έπεσε έξω. Πόσα χάνουμε όταν δεν έχουμε την ελπίδα μας στον Θεό !) ... «ὡσεὶ σκιὰ ἐν τῷ ἐκκλῖναι αὐτὴν ἀντανῃρέθην, ἐξετινάχθην ὡσεὶ ἀκρίδες». Εκφράζει την σφοδρότητα της επιβουλής αυτών που τον αδίκησαν, την απερίγραπτη κακουχία, και τις ενέργειες αυτού για να τ’ αντιμετωπίσει (έβλεπα σε ντοκιμαντέρ πως αντέδρασαν οι γυναίκες στα Καλάβρυτα το 1943 μόλις κατάλαβαν ότι οι Γερμανοί είχαν σκοτώσει όλους τους άντρες !).

«τὰ γόνατά μου ἠσθένησαν ἀπὸ νηστείας, καὶ ἡ σάρξ μου ἠλλοιώθη δι᾿ ἔλαιον». Βλέπεις με τι όπλα αντιμετωπίζει τις επιβουλές και τις κακουχίες ; (με νηστεία και προσευχή. Το ίδιο και ο Χριστός στον κήπο της Γεσθημανή «και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο, εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος). «κἀγὼ ἐγενήθην ὄνειδος αὐτοῖς· εἴδοσάν με, ἐσάλευσαν κεφαλὰς αὐτῶν». Οι πονηροί όταν δουν τον δίκαιο να επιτείνει την ευλάβεια, όχι μόνο δεν υποχωρούν, αλλά και τον κοροϊδεύουν.

Αυτός καταφεύγει στην ακατανίκητη βοήθεια του Θεού «βοήθησόν μοι, Κύριε ὁ Θεός μου, καὶ σῶσόν με κατὰ τὸ ἔλεός σου.  καὶ γνώτωσαν ὅτι ἡ χείρ σου αὕτη καὶ σύ, Κύριε, ἐποίησας αὐτήν». Δεν θέλω μόνο να σωθώ, αλλά κι εκείνοι να μάθουν από ποιόν σώθηκα, ώστε να κερδίσω διπλή νίκη (ο άγιος Παΐσιος όταν παρακαλούσε τον Θεό να βοηθήσει κάποιον έλεγε «βοήθηστον με τρόπο που να καταλάβει ότι εσύ τον βοήθησες»). «καταράσονται αὐτοί, καὶ σὺ εὐλογήσεις· οἱ ἐπανιστάμενοί μοι αἰσχυνθήτωσαν, ὁ δὲ δοῦλός σου εὐφρανθήσεται». Δείχνει ότι κι αν εξαπολύσουν αμέτρητες κατάρες, εφ’ όσον μας ευλογεί ο Θεός, καμία βλάβη δεν θα πάθουμε, αλλά σ’ αυτούς θα επιστρέψουν … δηλώνει ότι από τον Θεό προέρχεται η χαρά, όπως και κάθε καλό (γι αυτό σήμερα είμαστε σκυθρωποί, επειδή δεν ψάχνουμε την χαρά στον Θεό, αλλά την ψάχνουμε εκεί που δεν υπάρχει).

«ἐνδυσάσθωσαν οἱ ἐνδιαβάλλοντές με ἐντροπὴν καὶ περιβαλέσθωσαν ὡς διπλοΐδα αἰσχύνην αὐτῶν». Βλέπε πάλι ότι ζητάει όχι μόνο να τους παραδώσει στην τιμωρία, αλλά σε αισχύνη, σε ντροπή, ώστε να τους γίνει μάθημα διόρθωσης, και αφορμή μεταβολής προς το καλύτερο. «ἐξομολογήσομαι τῷ Κυρίῳ σφόδρα ἐν τῷ στόματί μου καὶ ἐν μέσῳ πολλῶν αἰνέσω αὐτόν,  ὅτι παρέστη ἐκ δεξιῶν πένητος τοῦ σῶσαι ἐκ τῶν καταδιωκόντων τὴν ψυχήν μου». Για όλα αυτά προσφέρει στον Θεό την υμνολογία, την ευχαριστία, την δοξολογία, την διακήρυξη προς όλους των κατορθωμάτων του Θεού, το ότι γίνεται κήρυκας σε πολλούς των καλών που του έκανε.

Διότι αυτό είναι θυσία, αυτό είναι προσφορά, το να θυμάται κανείς συνεχώς τις ευεργεσίες του Θεού, να τις ασφαλίσει στο μυαλό του, να τις διακηρύσσει με το στόμα του και να τις κάμνει γνωστές σε πολλούς. Έτσι θα πάρει αμοιβή από τον Θεό για την ευγνωμοσύνη του και θα δεχτεί μεγαλύτερη βοήθεια, και αυτοί που ακούνε αυτά που έγιναν στους άλλους θα γίνονται καλύτεροι και από τις ευεργεσίες που δέχτηκαν οι άλλοι θ’ αυξάνει ο ζήλος τους για την αρετή (άρα πρέπει να διηγούμαστε στους άλλους τα θαύματα που έκανε ο Θεός στην ζωή μας).

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 109^ο ΨΑΛΜΟ

«ΕΙΠΕΝ ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου». Εδώ (στον πνευματικό αγώνα) αν δεν μάθεις με ακρίβεια πως παρατάσσεται ο αντίπαλος, πως εμείς τον πολεμάμε, δεν θα είναι μικρή η ζημιά που θα υποστείς (δυστυχώς εμείς κάμνουμε τα πάντα για να πάρουν τα παιδιά μας τα εφόδια για τον αγώνα της επιβίωσης του σώματος και τίποτα δεν κάμνουμε για την επιβίωση της ψυχής τους από τους εχθρούς της) … πρώτα θ’ αντιμετωπίσουμε τους Ιουδαίους που δεν αποδέχονται ότι τα λόγια αυτά ειπώθηκαν για τον Χριστό.

Ρωτάμε λοιπόν τους Ιουδαίους. Εδώ υπάρχει διάλογος δυο προσώπων. Συμφωνούν ότι αυτός που μιλάει είναι ο Θεός. Ποιος είναι αυτός που ακούει ; Ο Αβραάμ ή ο Δαβίδ ή ο Ζοροβάβελ ; Ναι αλλά κανείς απ’ αυτούς δεν ήταν ιερεύς, ενώ παρακάτω λέει ότι αυτός στον οποίο απευθύνεται έχει ιερωσύνη διαφορετική και παράξενη … άλλοι λένε ότι τα λέει ο δούλος του Αβραάμ για τον κύριό του. Ο Αβραάμ όμως δεν ήταν ιερεύς και γι αυτό ζητούσε την ευλογία από τον ιερέα Μελχισεδέκ. Εξ άλλου δεν θα μπορούσε να λεχθεί για τον Αβραάμ «ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε». Τα λόγια αυτά είναι πάνω από την ανθρώπινη φύση. Ούτε για τον Δαβίδ ούτε για κανένα άλλο.

Και τα λόγια «κάθου ἐκ δεξιῶν μου» για ποιον ειπώθηκαν αφού όλα τα πρόσωπα είναι κατώτερα ; Και πως μιλάει για άλλον Κύριο αφού στην Γραφή ξεκάθαρα ορίζει ότι Κύριος είναι μόνο ο Θεός ; Για την δικιά σου αχαριστία ειπώθηκαν Ιουδαίε, που όταν σ’ έβγαλε από την σκλαβιά της Αιγύπτου έφτιαξες χρυσό μοσχάρι και το προσκυνούσες για Θεό ! αφού δεν το καταλαβαίνεις μόνος σου θα στο εξηγήσω εγώ (βλέπετε πως ο Μέγας Δάσκαλος, ο Χρυσόστομος, δεν δίνει αμέσως την εξήγηση αλλά αφού «ταλαιπωρήσει» πρώτα τους ακροατές του. Έτσι πρέπει να κάμνουμε κι εμείς οι δάσκαλοι με τους μαθητές μας).   

Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς και το ξεφτίλισμα της Εθνικής μπάσκετ στην Τουρκία

 

 

Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς στην ομιλία που έκανε την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και ανέβηκε στο διαδίκτυο με τίτλο «Δεν τιμούμε τον εσταυρωμένο Χριστό» αναφέρθηκε στην αιτία για το ξεφτίλισμα της Εθνικής μπάσκετ στην Τουρκία. Επειδή το βλέπω στην ζωή μου ότι ο π. Γεώργιος ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, πληκτρολόγησα αυτά που είπε.

Κατάλαβες κ. Σπανούλη χθες γιατί χάσατε ; Έκανε κανένα σταυρό ; μπα. Φοβόταν μην τους παρεξηγήσουν οι Τούρκοι ότι το πάμε θρησκευτικά το παιχνίδι. Είμαι σίγουρος ότι έγινε έτσι. Κάποιοι πολύ σοφοί από την Ελλάδα εδώ τους είπαν «κάντε την προσευχή σας από μέσα σας και μην κάνετε σταυρούς να μην τους προκαλέσουμε τους Τούρκους». 100 %. Εγώ ρώτησα, είδατε να έκαναν οι παίκτες μας κανέναν σταυρό ; Τίποτα μου είπαν, μόνο ο Αντετοκούνμπο έκανε κάτι σαν προσευχή. Μπορεί να προσευχόταν κι αλλού, ξέρω γω ; Στην μάνα του, στον πατέρα του.

Θα πεις τα συνδυάζεις αυτά ; Μια χαρά τα συνδυάζω. Αν ανοίξετε τα βιβλία, τα βιβλία θα τα διαβάζεις και θα τα μελετάς. Τα λένε όλα, αρκεί το μυαλό να είναι εκεί. Μέσα στην Λιτή που διαβάζουμε το τελευταίο τροπάριο λέει «με την δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Χριστού». Λέει, με την ενέργεια του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ο Μωυσής κατατρόπωσε τον Αμαλήκ. Και τι είπε ο κ. Σπανούλης προχθές στην συνέντευξη ; «Δεν ήμασταν ενεργειακά έτοιμοι». Το τσίμπησα εγώ. Ενεργειακά έ ; Για διάβασε κ. Σπανούλη τι λέει για την ενέργεια του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ;

Δεν είχατε την δύναμη του Θεού, του Σταυρού εκεί πέρα. Πήγατε και ήσασταν Εθνική ΑΜΕΑ. Γελούσε ο κόσμος. Ξυπνήστε βρε. Να τους φεύγει η μπάλα απ’ τα χέρια ; Μεθυσμένα είναι ; Κρέμασαν και τα παιδάκια τα κεφάλια στο πάτωμα. Τι να σε κάνω κ. Σλούκα ; Κρέμασες το κεφάλι σου επειδή δεν είσαι εντάξει απέναντι στον Θεό και δεν έκανες τον σταυρό σου καν. Και σύ και όλη η παρέα. Ναι αλλά γιατί τα λες π. Γεώργιε κατόπιν εορτής αυτό που έγινε ; Δεν θα φύγω από το θέμα μας με τον Μέγα Κωνσταντίνο. Απλώς έκανα μια μικρή παρενθεσούλα.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, τον είπε ο Θεός με την δύναμη του σταυρού θα νικήσεις. Κατάλαβες κ. Σπανούλη γιατί ενεργειακά δεν ήσαν καλά ; 21 χρόνια σας έχω ψάξει, σας έχω δώσει την «Πνευματική Ολυμπιάδα» (το βιβλίο του), σας έχω πει για τον άγιο Νέστορα (είναι ο προστάτης των αθλητών), τι δεν σας έχω κάνει ; Πριν 3 χρόνια έδωσα στα παιδιά της Εθνικής από ένα βιβλίο δωρεάν. Ήρθε να με ενοχλήσει κανένας ; Ζουν με τα εκατομμύρια, με τις ομάδες τις μεγάλες, προπονητές, νομίζουν ότι έχουν δύναμη, και ο Θεός αργάει αλλά δεν λησμονάει.

Αυτό το παιχνίδι δεν ήτανε θυμός, ήταν ευλογία του Θεού. Αλλά είχε μέσα και θυμό. Σου λέει τόσα χρόνια σας βοηθάω, κερδίζετε, καμαρώνετε … Αλλά με την δύναμη του Θεού όμως και του αγίου Νέστορος και του Τιμίου Σταυρού. Αλλά ο Θεός λέει, επειδή σας έδωσα πολλά και δεν είστε εντάξει απέναντί μου … Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει ο Χριστός με μας ; Λένε, καλά θα βοηθήσει τους Τούρκους να μας νικήσουν ; Αφήστε τους Τούρκους, αυτοί είναι άλλος λογαριασμός με τον Θεό, θα λογαριαστεί μετά μ’ αυτούς.

Εμείς λογαριαζόμαστε τώρα με τον Θεό, που λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί … Όλα έχουν σχέση. Ά π. Γεώργιε, σχέση το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ … Δεν είμαστε Χριστιανοί ; Όλα έχουν σχέση. Η καθημερινότητά μας, τι είπα στην αρχή, να είμαστε γονατιστοί μια φορά ; μέρα νύχτα. Έπρεπε να πουν τα παιδιά, παίχτηκε ο εθνικός ύμνος, να κάνουν τον σταυρό τους και να μπουν μέσα. Κανένας, ντιπ. Δεν μου είπαν τίποτα, δεν μου έδειξε κανένας, δεν ήμουν στην αρχή εγώ, μετά πήγα να τον δω.

Αλλά όμως ξέρετε τι είπε ο π. Γεώργιος όχι μετά το παιχνίδι ; Με λέει ένας, ένας μεγάλος από το μπάσκετ μου έστειλε ένα μήνυμα, έχουμε σχέσεις. Τι να του στείλω εγώ ; να του πω καλή επιτυχία ; να του πεις καλή αποτυχία (πριν το παιχνίδι αυτά). Ήξερα από πριν ότι θα ξεφτιλιστεί η Εθνική. Όχι θα χάσει, θα ξεφτιλιστεί. Απαράδεκτοι. Δεν τιμούν τον Θεό. Δυο μέρες πριν του λέω στείλε ένα email «επειδή δεν αγαπούν και δεν επικαλούνται τον άγιο Νέστορα που είναι προστάτης των αθλητών, δεν ξέρω αν τους βοηθήσει», για να μην του πω καμιά βαριά κουβέντα, και του λέω Γιάννη, ας τα πούμε με επιείκεια σ’ αυτόν τον ειδικό εκεί.

Στους δικούς μου όμως τους είπα, θα πέσει ξεφτίλα, ετοιμαστείτε. Και μου λέει «με τους Τούρκους είσαι ;». Τι είπα χθες που μίλησα ; Οι Έλληνες δεν με θέλουν εμένα. Καλά, αφού εσείς που είστε εδώ με θέλετε. Εσείς είστε οι κακομοίρηδες οι Έλληνες. Δεν με θέλουν οι επίσημοι Έλληνες. Ποιοι με θέλουν όμως ; Οι Τούρκοι. Αφού δεν με θέλουν επίσημα οι Έλληνες να πάω στην Τουρκία, αφού εκεί με θέλουν.

Καλά θα παίξει η Ελλάδα με την Τουρκία και υποστηρίζεις την Τουρκία ; Όχι, δεν υποστηρίζω κανέναν, αλλά η Ελλάδα θα ξεφτιλιστεί. Και όταν ξεκίνησε το παιχνίδι μου λέει κάποιος «τους μούντζωξες ;». Δεν τους μούντζωξα, αυτοί μούντζωξαν τον εαυτό τους γιατί δεν έκαναν τον σταυρό τους. Τελείωσε το θέμα, συνεχίζω … Με τον Τίμιο Σταυρό κουμάνταρε την τεράστια αυτοκρατορία ο Μέγας Κωνσταντίνος κ. Μητσοτάκη, κ. Ιερώνυμε, που όταν πήγες στην Μυτιλήνη στο κέντρο υποδοχής των μεταναστών, έβγαλες τον Σταυρό.

Μπράβο, ντροπή σου. Έβγαλε τον Σταυρό μην σκανδαλίσουμε τους λαθρομετανάστες επειδή πιστεύουν αλλού. Γι αυτό δεν έκαναν τον σταυρό τους τα παιδιά. Τους είπαν, «με την Τουρκία παίζουμε, μην αγριέψουν τα πράγματα, φανατίσουμε το παιχνίδι, κάντε την προσευχούλα σας από μέσα σας». Δεν μου το είπε κανένας, ο Θεός με φωτίζει και τα καταλαβαίνω και τα βλέπω αυτά. Συγχαρητήρια στους παράγοντες όλους. Όλοι για πνίξιμο στο ποτάμι είστε, όλοι. 

… Βρήκε η αγία Ελένη τον Τίμιο Σταυρό και τον ύψωσε ο Μακάριος, Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, κι αυτό γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού Εθνική Ελλάδος, ΑΜΕΑ, ά πάτε χωρίς τον Σταυρό, θα σας φάει όλους η μαρμάγκα, ντιπ. Κάντε τον κρυφά στο σπίτι. Μετά παρρησίας να κάμνετε τον σταυρό σας. Όχι να προκαλείτε, να ομολογείτε.

… Με λέει προχθές είχαμε αγιασμό στα σχολεία. Τι σχολεία ! 44.000 παιδιά λιγότερα απ’ αυτά πριν λίγα χρόνια έχουμε τώρα. Κι αυτά που πήγαν εκεί και κάναν τον αγιασμό, μου λέει κάποιος στην Αθήνα που ήταν παρών, αν είδα 2 παιδάκια να κάναν τον σταυρό τους. Κατάλαβες κ. Ιερώνυμε ; θα πει κάποιος, «τάχεις βάλει με τον Ιερώνυμο, τι φταίει ο Ιερώνυμος που δεν κάμνουν οι Έλληνες τον σταυρό τους ;»  Εσύ είσαι Αρχηγός.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος μόλις ανέλαβε τα πράγματα, έκανε όλη την αυτοκρατορία από ειδωλολάτρες Χριστιανούς. Εσείς τους έχετε κάνει από Χριστιανούς ειδωλολάτρες. Λόγω των βιωμάτων σας. Δεν πιστεύετε στον Θεό. Λέτε, θα μας πει ο Αλευράς τι να κάνουμε ; Σ’ εμένα έδωσε την δύναμη ο Θεός. Πως την έδωσε ; Τι είπα στην αρχή, πως πήγα στο Άγιο Όρος ; νεκρός. Σβαρνούσα τα ποδάρια μου. Κάποτε με ειρωνεύτηκε ο άγιος Πορφύριος, όχι από κακία, ούτε να περπατήσω δεν μπορούσα. Και τώρα είμαι άγριο θηρίο, με την καλή την έννοια.

… Εγώ πήγα στο Όρος 25 χρονών παιδάκι και γέρασα απότομα. Από τον διάολο. Τάθελε όμως και ο ποπός μου. Αν είσαι όπως δεν πρέπει να είσαι, θα σε νικήσει ο διάολος. Λοιπόν, το παγκόσμιο πρωτάθλημα αυτό είναι, να γίνεις ενώπιον του Θεού αρεστός. Και όχι ν’ αρέσεις στον κόσμο, στον ένα και στον άλλο. Εγώ θέλω νάμαι αρεστός ενώπιον του Θεού. Τι μου την έδωσε ο Θεός την δύναμη ; Και λέω που πάμε ρε παιδί μου ;

Αλλά η δύναμη που έχω δεν είναι απλή. Δεν ήθελα να κερδίσει η Εθνική. Είπα δεν θέλω να κερδίσει, και χάσανε. Ά μάγος είσαι ; Δεν είμαι μάγος. Ο Θεός ακούει τους δικαίους. Λέω, μην επιτρέψεις και νικήσουν, όχι να χάσουν, να τους πατήσουν οι Τουρκαλάδες από κάτω. Να ταπεινωθούν. Γιατί δεν σε τιμούν Χριστέ μου. Δεν σε δοξολογούν. Γέμισε η τσέπη τους λεφτά με τον αθλητισμό και πάνε για το θεαθήναι σε καμιά Εκκλησία, αλλά ούτε πάνε. Τα έχω ζήσει εγώ, δεν χρειάζεται να πω πολλά.

 Εγώ έχω την «Πνευματική Ολυμπιάδα» στην Πορτογαλία το 2004 και όταν πήγε δικός μου άνθρωπος και τους άφησε τα βιβλία πριν τον αγώνα με την Τσεχία (ημιτελικός), ο κ. Γκαγκάτσης, ο Πρόεδρος της ΕΠΟ, ειρωνεύτηκε τον άνθρωπο που πήγε και τους έδωσε τα βιβλία και την εικόνα του αγίου Νέστορος και είπε «αύριο θα φάμε 4 γκολ». Και το παιδί τους είπε «μην ακούτε αυτόν, ο καλόγερος ο φίλος μου είπε (τον π. Γεώργιο εννοούσε), θα πάρετε το κύπελλο».

Οι ποδοσφαιριστές κοιτούσαν τον Γκαγκάτση, κοιτούσαν και τον άλλο. Σκέφτηκαν ο Γκαγκάτσης σαν να έχει δίκιο. Όχι 4 γκολ 14 έπρεπε να φάνε, αλλά αυτός που έστειλα τόλεγε η καρδιά του, δεν έκαμνε πίσω. Ένας άλλος που έστειλα στον αγώνα με την Γαλλία φοβήθηκε να πάει να τους τα πει, σου λέει μήπως χάσουμε και μετά με κοροϊδεύουν. Μετά ήρθε αυτός και λέει, «φέρε τα βιβλία, θα τους τα πάω εγώ, θα πω στα παιδιά ότι θα κερδίσουν». Αυτά είναι ντοκουμέντα, έχουν γραφεί στα βιβλία. 

Μου λέει αυτός «είσαι σίγουρος έ, θα νικήσουμε». Εκτέθηκε, ομολόγησε. Τον κοιτούσαν παράξενα όλοι, σου λέει, τρελός είναι ; Όποιος είδε το παιχνίδι με την Τσεχία, έπρεπε να τρέμει το φυλλοκάρδι του. Κάθε κατεβασιά για γκολ ήταν. Ποδόσφαιρο και σταυρός γίνεται ; Πως δεν γίνεται. Ο Νέστορας που είναι ο προστάτης των αθλητών τι έκανε ; Που νίκησε τον Λυαίο ; στο γήπεδο. Στο στάδιο μέσα τον καθάρισε. Αλλά μετά τον σκότωσε ο Αυτοκράτορας, σου λέει, μου έφαγες τον φίλο μου.

Να μην πω άλλα, ξεφτίλα. Σήμερα οι Έλληνες είτε είναι τραγουδιστές, είτε είναι ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές ή πολιτικοί ή γιατροί, ότι κι αν είναι, λεφτά και καλοπέραση. Η Ελλάδα ας πάει κατά διαόλου, ντιπ. Δεν υπάρχουν ιδανικά. Σας ευχαριστώ πολύ.

Η δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού να μας προστατεύει, και με την δύναμη του Σταυρού, όποιος την έχει αυτή την πίστη και την δύναμη, θα κάνει τέρατα και σημεία. Μπορεί να τον φάνε. Ας τον φάνε. Τι θα του κάνουν, θα γίνει άγιος, τι θα πάθει ; Κι αυτός εκεί που τον σκότωσαν στην Αμερική (εννοεί τον Κερκ), η γυναίκα του δεν τον κλαίει. Δεν την είδα να κάνει δηλώσεις, αλλά μου έχουν πει.  Δεν μασάει η γυναίκα του, λένε, είναι περήφανη για τον άντρα της. Αυτά είναι πρότυπα ανθρώπων, και να λένε άλλοι «καλά τον κάναν και τον καθάρισαν».

 Ζούμε στην εποχή της σύγκρουσης των 2 κόσμων, διάολος – Θεός. Σταυρός και ότι σύμβολα έχουν οι άλλοι.

Σταχυολογήματα από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 6ος - Μέρος 18)

 

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ 108^ο ΨΑΛΜΟ (συνέχεια)

Τι να ονομάσει κάποιος τα λόγια του ψαλμού που λέχθηκαν, προφητεία ή κατάρα ; Προφητεία υπό μορφή κατάρας. Επειδή πρέπει οι ακούοντες να ωφελούνται από τα παθήματα των άλλων, πολλές προφητείες παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο. Δεν είναι το ίδιο να πει ότι ο τάδε θα πάθει αυτό κι αυτό, με το να το πει θυμωμένος και οργισμένος (λένε κάποιοι ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς φωνάζει στις ομιλίες του και απαντάει ο Γέροντας «αφού προχωράτε προς την καταστροφή, γλυκά θέλετε να σας το λέω ; όταν λες σε κάποιον ότι καίγεται το σπίτι του, γλυκά του το λες ;» ). Έτσι και ο Ιακώβ όταν επρόκειτο να πεθάνει, προφήτεψε υπό μορφή κατάρας την μελλοντική απώλεια του πρωτότοκου Ρουβίμ.

Κατά τον ίδιο τρόπο όταν προφητεύει τα αγαθά, το κάμνει υπό μορφή ευχής … για να μάθεις ότι ο Θεός προφυλάσσει τους αδικουμένους και τιμωρεί τους αδίκους … Για ποιόν λοιπόν έχει λεχθεί ο ψαλμός ; Μερικά λέγονται για τον Ιούδα από το Πνεύμα που προφητεύει δια του Δαβίδ, τα δε υπόλοιπα για άλλα πράγματα. Σε πολλά μέρη το συναντάμε αυτό, τα αναφερόμενα στην αρχή ν’ λέγονται γι άλλον και τα υπόλοιπα για άλλον (πως να βγάλουν άκρη μ’ αυτά οι καημένοι οι Προτεστάντες ; μακάρι να έρθουν στο Πανεπιστήμιο της Ορθοδοξίας).

Αυτό κι εδώ μπορούμε να πούμε, ότι με μορφή κατάρας συντέθηκε η προφητεία, αναγγέλλουσα εκείνα που επρόκειτο να συμβούν στον Ιούδα … στην συνέχεια αυτά που λέει, είναι διδασκαλία για εκείνα που θα συμβούν σ’ αυτούς που αδικούν τον συνάνθρωπό τους, σ’ αυτούς που συμπεριφέρονται με δόλο και διεφθαρμένη συνείδηση ενάντια σ’ εκείνους που δεν τους έφταιξαν σε τίποτα. Αν δε τα παιδιά του απαιτεί να τιμωρηθούν, μην παραξενεύεστε, επειδή παιδιά τους εδώ ονομάζει αυτούς που συμμετέχουν στην κακία τους (αχ Προτεστάντες, που πάτε ξυπόλητοι στ’ αγκάθια !).

Γνωρίζει η Γραφή παιδιά και συγγενείς να ονομάζει εκείνους που έζησαν με την ίδια κακία, κι ας μην είναι φυσικά παιδιά (εντάξει κι εγώ τόσα χρόνια, άλλα καταλάβαινα όταν διάβαζα αυτό τον ψαλμό) … κανείς δεν τιμωρεί τα παιδιά εξ αιτίας των γονέων, ούτε τους γονείς εξ αιτίας των παιδιών, κι αν γράφεται κάπου στην Γραφή ότι τιμωρήθηκαν οι γονείς δεν είναι εξ αιτίας των παιδιών, αλλά εξ αιτίας που δεν τα παιδαγώγησαν όπως έπρεπε, δηλαδή τιμωρήθηκαν από την δικιά τους τεμπελιά (βέβαια συχνά οι άνθρωποι δεν τα εφαρμόζουμε αυτά όπως για παράδειγμα τον Στέλιο Καζαντζίδη τον κυνηγούσαν οι «δεξιοί» για τα «αριστερά» φρονήματα του πατέρα του !).    

Αλλά αν θέλετε, ας εξετάσουμε τον ψαλμό από την αρχή. Μην αφήσεις να περάσουν ατιμώρητα όσα συνέβησαν, αλλά τιμώρησέ τα. Διότι εσύ είσαι ο ένδοξος, ο μέγας, και ικανός να τα διορθώσεις … αυτό μάλιστα εξοργίζει τον Θεό, όταν τα κακά τα διαπράττουν με την θέλησή τους, μετά από σκέψη και προετοιμασία. Άλλο είναι να πέσει κάποιος επειδή παρασύρθηκε και ξεγελάστηκε, άλλο να κάμνει το κακό, και άλλο, μεγαλύτερο έγκλημα, να σχεδιάζουν κακά ενάντια στον αθώο … αντί ν’ αγαπούν και να αμείβουν τον ευεργέτη τους, του λένε το ευχαριστώ με τις πονηριές τους (πόσες φορές ο Κύριος έλεγε στους Ιουδαίους «για ποιο από τα καλά που σας έκανα θέλετε να με σκοτώσετε ;).

Είδες φιλοσοφία ; είδες επιείκεια ; είδες πραότητα ; είδες ευλάβεια ψυχής ; Δεν οπλιζόμουνα, λέει, ούτε ετοιμαζόμουν για μάχη, αλλά κατέφευγα σε σένα. Την δική σου συμμαχία ζητούσα, την δύναμη, το μέγιστο όπλο, την ακατανίκητη βοήθεια … μετά αναφέρθηκε (ο ψαλμός) στα σχετικά με τον Ιούδα, πως καταδίκασε τον εαυτό του, πως στράφηκε ενάντια στον εαυτό του και απαγχονίστηκε, πως η αποστολή του μεταβιβάστηκε σε άλλον και στην συνέχεια επιστρέφει (ο ψαλμός) στα προηγούμενα. Συσκοτίστηκε η προφητεία εξ αιτίας της αγνωμοσύνης των Ιουδαίων. Υπαινίσσεται ότι οι κατάρες που λέει είναι για κάποιον Ιουδαίο που μετά την επιστροφή από την Βαβυλώνα επιβουλεύτηκε την ιερωσύνη. Το ξαναλέω φαίνονται σαν κατάρες, αλλ’ όμως είναι προφητεία.

«ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἐμνήσθη ποιῆσαι ἔλεος καὶ κατεδίωξεν ἄνθρωπον πένητα καὶ πτωχὸν καὶ κατανενυγμένον τῇ καρδίᾳ τοῦ θανατῶσαι». Αυτό είναι γνώρισμα εσχάτης ωμότητας, πολλής απανθρωπιάς, όταν αυτόν που έπρεπε να τον ελεεί, να τον βοηθεί και να τον στηρίζει, αντίθετα τον καταδιώκει και τον καταστρέφει. Τέτοιοι «άνθρωποι» είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία.

«καὶ ἠγάπησε κατάραν, καὶ ἥξει αὐτῷ· καὶ οὐκ ἠθέλησεν εὐλογίαν, καὶ μακρυνθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ». Επειδή ευχήθηκε να τον βρουν πολλές συμφορές, δείχνει ότι δεν φταίει αυτός (ο ψαλμός) αλλά εκείνος ο «άνθρωπος» που με τις πράξεις του αρνήθηκε την βοήθεια του Θεού και τράβηξε πάνω του την θεόσταλτη τιμωρία.

 «καὶ ἐνεδύσατο κατάραν ὡς ἱμάτιον, καὶ εἰσῆλθεν ὡσεὶ ὕδωρ εἰς τὰ ἔγκατα αὐτοῦ καὶ ὡσεὶ ἔλαιον ἐν τοῖς ὀστέοις αὐτοῦ». Εδώ δείχνει και την σφοδρότητα και την μονιμότητα της τιμωρίας, δηλώνοντας ότι σε όλους τους ανθρώπους τα κακά συμβαίνουν από τους ίδιους και από την δική τους προαίρεση, όταν με τις πράξεις τους εναντιώνονται στο καλό (πόσες φορές στην ζωή μας μπορούσαμε να κάνουμε το καλό, το σωστό, κι εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε το κακό, το πονηρό ; Δεν μας τιμωρεί ο Θεός, μόνοι μας τιμωρούμαστε από τις κακές μας επιλογές. Λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής «Θεός ου κολάζει». Είναι τόσο αγαθός ο Θεός που δεν τιμωρεί ποτέ και κανέναν. Μόνοι μας τιμωρούμαστε όταν επιλέγουμε να ζούμε μακριά του).

«γενηθήτω αὐτῷ ὡς ἱμάτιον, ὃ περιβάλλεται, καὶ ὡσεὶ ζώνη, ἣν διαπαντὸς περιζώννυται». Με τέτοιο τρόπο θα έρθουν τα κακά σ’ αυτούς ώστε θα είναι για πάντα. Στην συνέχεια για να δείξει ότι τιμωρεί την πονηριά και διορθώνει την κακία, ξεκαθαρίζει ότι τα ίδια θα πάθουν κι αυτοί που με τα λόγια τους πολέμησαν τον αθώο λέει «τοῦτο τὸ ἔργον τῶν ἐνδιαβαλλόντων με παρὰ Κυρίου. καὶ τῶν λαλούντων πονηρὰ κατὰ τῆς ψυχῆς μου». Άρα και για τα λόγια (ενάντια στον αθώο) υπάρχουν ευθύνες και μάλιστα ευθύνες πικρότατες (κι εμείς οι ταλαίπωροι σερνόμαστε από την προπαγάνδα των ΜΜΕ και λέμε λόγια ενάντια σε αθώους όπως τον π. Αντώνιο της Κιβωτού του Κόσμου και την κ. Καρυστιανού. Όταν ξυπνήσουμε από την φάκα που πιαστήκαμε δυστυχώς για εμάς θα είναι αργά).