Τα σχολεία στην Ελλάδα πρέπει να ονομάζονται σχολεία ;

 

 

 

 

 «Αφού λοιπόν εγκαταλείψουμε τα ψεύτικα ονόματα, ας βάλουμε στην θέση τους την αλήθεια των πραγμάτων. Επειδή δεν κάμνουν τα ονόματα τις πραγματικότητες, αλλά οι πραγματικότητες φτιάχνουν τα ονόματα για να εκφράζουν το πραγματικό είναι τους». Παρόμοια με τα προηγούμενα λόγια του Χρυσοστόμου, είναι και τα λόγια του Αθηναίου φιλοσόφου Αντισθένη :«Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Με αυτή τη φράση πολύ σωστά τόνιζε ότι το πρώτιστο καθήκον είναι ο ακριβής προσδιορισμός των εννοιών.

Βέβαια ο Χρυσόστομος αναφέρεται με τα λόγια του αυτά στους πλούσιους και εξηγεί ότι κάμνουμε λάθος να ονομάζουμε πλούσιους αυτούς που έχουν πολλά χρήματα. Πραγματικά πλούσιοι είναι αυτοί που κάμνουν ελεημοσύνη, επειδή την ημέρα της Κρίσης θα βρεθούν γεμάτοι από πλούτο, ενώ οι τωρινοί σκληρόκαρδοι πλούσιοι θα βρεθούν την ημέρα εκείνη πάμπτωχοι. Βέβαια θα πουν κάποιοι «Έ, μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, κι αν είναι αλήθεια. Ας καλοπεράσουμε τώρα και δεν βαριέσαι». Ξεχνούν όμως ότι γι αυτούς που θα πεθάνουν σήμερα, είναι σαν να ήρθε η ημέρα της Κρίσης.

Εγώ όμως στο άρθρο αυτό θέλω να εφαρμόσω τα λόγια του Χρυσοστόμου για την κατάσταση στα Γυμνάσια και τα Λύκεια της Ελλάδας. Νομίζω φέτος που κλείνω 30 χρόνια συνεχούς διδασκαλίας σε Λύκεια, δηλαδή με απλά λόγια έχω φάει την διδασκαλία στην τάξη με την κουτάλα, μπορώ να το κάνω. Με την ευκαιρία θα εκφράσω μια σκέψη. Αν οι Υπουργοί Παιδείας ήθελαν πραγματικά να βελτιωθεί η ποιότητα διδασκαλίας στα σχολεία, θα αξιοποιούσαν εμάς τους «μπαρουτοκαπνισμένους» εκπαιδευτικούς να δείξουμε στους νεοδιόριστους πως γίνεται σωστά η διδασκαλία. Βέβαια αντί γι’ αυτό, οι Υπουργοί Παιδείας θέλουν να μας «αξιολογήσουν».

Το όνομα Λύκειο δηλώνει ένα σχολείο που παρέχει στους μαθητές του εκπαίδευση υψηλού επιπέδου σε όλα τα μαθήματα. Στην αγγλική γλώσσα ονομάζεται High School, υψηλής εκπαίδευσης σχολείο. Πως όμως θα προσφέρω στους μαθητές υψηλή εκπαίδευση στην Χημεία όταν :

Οι μαθητές όσο χαμηλό βαθμό και να έχουν στην Χημεία θα προαχθούν στην επόμενη τάξη, μιας και οι Υπουργοί Παιδείας φρόντισαν εδώ και χρόνια να προάγονται με τον μέσο όρο απ’ όλα τα μαθήματα. Και όχι μόνο στην Χημεία αλλά και στα Μαθηματικά, Φυσική, Αρχαία, Γλώσσα, Ιστορία, και στα 6 βασικά μαθήματα κάτω από την βάση να έχουν προάγονται πανηγυρικά στην επόμενη τάξη και θα πάρουν και Απολυτήριο Λυκείου. Πραγματικά θα ήθελα να ξέρω τι πιστοποιεί σήμερα στην Ελλάδα το Απολυτήριο Λυκείου.

Το κλίμα μέσα στην τάξη σπάνια βοηθάει την διδασκαλία αφού και λίγοι κακομαθημένοι μαθητές μπορούν να εμποδίζουν την διδασκαλία και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. «Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας» είναι η συνήθης απάντηση των Διευθυντών.  Έλεγε ένας καλός συνάδελφος που πέθανε την εποχή του Covid : «Στο τμήμα αυτό ανεχθήκαμε 3,4 παλιόπαιδα και από την Α΄ Λυκείου μέχρι την Γ΄ δεν άφησαν να γίνει το μάθημα σωστά». Είχε δίκιο ο συνάδελφος επειδή κι εγώ έκαμνα μάθημα σ’ αυτό το τμήμα και πραγματικά αυτοί οι 3,4 μαθητές αχρήστεψαν το τμήμα. Οι γονείς των άλλων μαθητών έκλαιγαν την μοίρα τους, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κανείς τίποτα.

Χάνονται πολλές ώρες διδασκαλίας με αποτέλεσμα σπάνια να μη μπορώ να εμβαθύνω στην Χημεία στον βαθμό που πρέπει για Λύκειο. Ένας περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης που βρέθηκε σε μια παράσταση Καραγκιόζη του σχολείου δήλωσε : «έτσι θέλουμε τα σχολεία σήμερα και όχι μόνο μάθημα». Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτές οι δράσεις είναι τόσο πολλές, ώστε συχνά φτάνουν τις ώρες των μαθημάτων.

Αν μια Κυβέρνηση θέλει να δώσει τέτοιο προσανατολισμό στα σχολεία, ας το πει ξεκάθαρα στον Λαό : «Ελληνικέ Λαέ, θα φροντίζουμε τα παιδιά σου να τρέχουν συνεχώς σε παραστάσεις, σε θέατρα, σε εκδρομές, σε αγώνες αθλητικούς, οικονομικούς, επιχειρηματολογίας, σε προγράμματα, σε … να παρακολουθούν βίντεο για το ολοκαύτωμα των Εβραίων, για την ημέρα των ζώων, για την ημέρα των φιλάθλων, κάθε παγκόσμια ημέρα τα παιδιά σου αντί να κάμνουν μάθημα θα βλέπουν βίντεο και άλλα πολλά θα κάμνουν, και άρα η μόρφωση που θα αποκτούν σε όλα τα μαθήματα θα είναι χαμηλού επιπέδου». Και όχι να καμαρώνουν για την υψηλή εκπαίδευση που δήθεν προσφέρουν.

Μα θα πει κάποιος τουλάχιστον τις ώρες που σας μένουν κάμνετε το μάθημα όπως πρέπει. Δυστυχώς έτσι θα ήταν αν δεν υπήρχαν τα φροντιστήρια. Τι σημαίνει φροντιστήριο ; Κανονικά σημαίνει ότι οι μαθητές θα λύνουν επιπλέον ασκήσεις πάνω στο μάθημα Χημείας που διδάχθηκαν στο σχολείο. Κι αν ήταν υπεύθυνες οι κυβερνήσεις αυτό έπρεπε αυτό να είχαν προβλέψει να γίνεται στο σχολείο. Το φροντιστήριο όμως στην Ελλάδα είναι ένα υποκατάστατο του σχολείου. Οπότε πολλοί μαθητές μέσα στο μπέρδεμα σχολείου – φροντιστηρίου φορτώνουν τα μαθήματα στον κόκορα (και με το δίκιο τους).

Και για να επιστρέψω στα λόγια του Χρυσοστόμου, μήπως και τα ονόματα δάσκαλος, μαθητής, τάξη, σεβασμός, πειθαρχία, οργάνωση, και τελικά το όνομα σχολείο εκφράζει την σημερινή πραγματικότητα ; Είμαι δάσκαλος όταν σε κάποια τμήματα φοβάμαι να πάω να κάνω μάθημα ; Η πραγματικότητα είναι ότι συχνά οι καθηγητές στα Γυμνάσια και τα Λύκεια αγωνιζόμαστε απλώς να επιβιώσουμε και όχι να κάνουμε καλό μάθημα.

 Οι καημένοι οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και νομίζουν ότι τα παιδιά τους είναι ασφαλή. Και όμως ούτε την ασφάλεια των μαθητών δεν μπορεί να εγγυηθεί πλέον αυτό που ονομάζουμε σχολείο. Πέρσι σε Γυμνάσιο μαθητές έσπασαν εν ψυχρώ το χέρι συμμαθητή τους και δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Ανανίας Κουστένης σε μια ομιλία του, ότι μερικές ανόητες μητέρες αφήνουν το παιδί τους στο σχολείο και πάνε ήσυχες να πιούν καφέ κανένα δίωρο πιστεύοντας ότι το παιδί τους είναι ασφαλές. «Βρε, πάντε πέστε στα γόνατα μπροστά στον Θεό να φυλάει το παιδί σας» έλεγε.  

Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου και ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς συχνά ονομάζουν στις ομιλίες τους τα σχολεία «διαβολοσχολεία» και ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος έλεγε ότι βλέποντας ένα σχολείο σε διάλλειμα σκεφτόταν «μπα, άνθρωποι ζουν εκεί μέσα ;». Κρίμα, κρίμα στην Ελλάδα μας που ανεχθήκαμε να καταντήσουν έτσι τα σχολεία της !    

Ας σταματήσουμε λοιπόν να παραμυθιαζόμαστε από ονόματα που δεν εκφράζουν πραγματικότητες, επειδή σύμφωνα με τον Χρυσόστομο, οι πραγματικότητες φτιάχνουν τα ονόματα για να εκφράζουν το πραγματικό είναι τους.  

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου – Μέρος 8ο

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος (τα λόγια είναι από τον 3^ο τόμο της σειράς).

(Ο Δαβίδ) αν και περιβαλλόταν με τόση βασιλική εξουσία χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν μπορούσε να καταφέρει τίποτα.

Μήπως εγώ έβαλα τίποτα παραπάνω στην υπόθεση του πολέμου (λέει ο Δαβίδ) πέρα από την γνώμη και την προθυμία μου ; Την νίκη και το τρόπαιο και όλα τα άλλα ο Θεός τα κατάφερε με την αόρατη δύναμή του.

Κάθε αρετή είναι αρετή μόνο όταν έχει μαζί της και την ταπεινοφροσύνη … Ο φιλάνθρωπος Δεσπότης μας (ο Θεός), όταν μας δει να περιφρονούμε τα παρόντα, μας παρέχει πλουσιοπάροχα και αυτά και την απόλαυση των μελλόντων αγαθών μας αποταμιεύει. Αυτό το έχουμε δει να γίνεται και με χρήματα και με δόξα και με όλα τα πρόσκαιρα αγαθά.

Ας περιφρονούμε λοιπόν τον παρόντα πλούτο, για να μπορέσουμε να βρούμε τον αληθινό πλούτο. Ας περιφρονήσουμε την κούφια αυτή δόξα, για ν’ απολαύσουμε την εκείνη την αληθινή και σίγουρη δόξα. Ας κοροϊδέψουμε την παρούσα ευημερία, για να πετύχουμε εκείνων των ανέκφραστων αγαθών. Ας θεωρούμε ασήμαντα τα παρόντα, για να ανάψει μέσα μας ο πόθος των μελλόντων … Όταν γνωρίζεις ότι όλα τα ανθρώπινα είναι φαντασίες και δεν έχουν μέσα τους αλήθεια, γιατί υπομένεις με την θέλησή σου την απάτη, και δεν τα προσπερνάς σκεπτόμενος πόσο ευμετάβλητα και αβέβαια είναι, και να δώσεις όλη την επιθυμία σου προς τα αιώνια, τα ακίνητα, τα βέβαια, αυτά που δεν αλλάζουν ποτέ ;

Όλα αυτά τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, και διαρκούν για λίγο χρόνο, και δεν μας δίνουν απόλαυση για πολύ χρόνο.

Ας ενδιαφερθούμε λοιπόν για την σωτηρία μας, και τον καιρό που μας δόθηκε να ζήσουμε ας τον χρησιμοποιήσουμε όπως πρέπει, και όσο ακόμα υπάρχει καιρός ας φροντίσουμε για την μετάνοιά μας και την διόρθωση των σφαλμάτων μας, και ας χρησιμοποιήσουμε τα χρήματά μας προς ωφέλεια των ψυχών μας και αυτά που μας περισσεύουν να τα δίνουμε σ’ αυτούς που τα χρειάζονται.

Μήπως είναι βαρύ το φορτίο των εντολών του Χριστού ή υπερβολικό ; Αυτά που θα χαθούν, που θα σαπίσουν, αυτά που τζάμπα τα ξοδεύουμε, αυτά φρόντισε να τα διανείμεις σ’ αυτούς που τα έχουν ανάγκη, ώστε να είναι χρήσιμα. Έτσι και την βλάβη απ’ αυτά θα ξεφύγεις, και από την ελεημοσύνη θα προξενήσεις μεγάλο κέρδος στον εαυτό σου (δυστυχώς πόσο μακριά είναι αυτά από εμάς τους σημερινούς Χριστιανούς ! κάπου αλλού λέει ο Χρυσόστομος, αν σου περισσεύει ένα σπίτι χάριστο σ’ αυτόν που δεν έχει. Τολμάει να το κάνει κανείς από εμάς ;).

Σας παρακαλώ, να μην δείχνουμε αμέλεια στην σωτηρία των ψυχών μας, αλλά αυτά που δεν μας χρειάζονται, αυτά που μας είναι περιττά να δίνουμε σ’ αυτούς που τα έχουν ανάγκη.

Όλα αυτά που μας φαίνονται δύσκολα, θα μπορούμε να τα κάμνουμε με ευκολία, αν δυναμώνουμε τον εαυτό μας με την ελπίδα ότι θα μας τα ανταποδώσει πολλαπλάσια ο Θεός.

Η πολύ αγάπη του Ιωσήφ προς τον πατέρα του Ιακώβ, κατάφερε να πείσει τον Ιακώβ ν’ αφήσει την πατρίδα του και να πάει να κατοικήσει μαζί με τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο. Η αρετή του Ιωσήφ και η πολλή φροντίδα για τον πατέρα του έδωσε κουράγιο στον Ιακώβ να επιχειρήσει το κοπιαστικό ταξίδι και να κατοικήσει στην ξένη χώρα μέχρι που πέθανε (Πόσο άσπλαχνοι είμαστε εμείς συχνά σήμερα προς τους γονείς μας !).

Ο Αβραάμ αρνήθηκε τον πλούτο που του προσέφερε από ευγνωμοσύνη ο βασιλιάς των Σοδόμων επειδή νίκησε τους εχθρούς του, λέγοντάς του ότι το κάνω για να μη λες ότι σε εσένα οφείλεται η μεγάλη περιουσία που θ’ αποκτήσω (και όχι στην ευλογία του Θεού).

Πρόσεξε πως ο βασιλιάς των Σοδόμων αν ήθελε μπορούσε να κερδίσει από τα λόγια του Αβραάμ. Τον δίδαξε να μην στηρίζεται στα δικά του όπλα, αλλά να γνωρίσει τον πάντων αίτιον και να περιφρονεί τους θεούς των ειδώλων που τους φτιάχνουν ανθρώπινα χέρια και να λατρεύει τον αληθινό Θεό που είναι δημιουργός των πάντων και η πηγή κάθε αγαθού (γέλασα με τον αφηγητή της παρέλασης της 25^ης Μαρτίου στην Αθήνα, που περιέγραφε πόσο σίγουρα θα υπερασπιστούν την Ελλάδα τα σύγχρονα όπλα και δεν έκαμνε καμιά αναφορά στην παντοδύναμη βοήθεια του Θεού).

Γιατί να είναι φόβητρο ο θάνατος για τους ενάρετους, αφού θα τους μεταθέσει από τα χειρότερα στα καλύτερα, από την πρόσκαιρη ζωή στην παντοτινή και αθάνατη και αυτή που δεν έχει τέλος.

Κάμνει ολοφάνερη την ταραχή από τους εσωτερικούς λογισμούς του (νομίζω ο Αβραάμ στον Θεό) και παρουσιάζει το έλκος της ψυχής του.

(λέει ο Θεός στον Αβραάμ) εμπιστεύσου την δύναμη την δική μου ο οποίος σου δίνω υποσχέσεις, διώξε την λύπη σου, πάρε θάρρος και πείσε τον εαυτό σου ότι θα γεννήσεις γιο που θα σε κληρονομήσει.

Αυτό είναι αληθινά πίστη, όταν η υπόσχεση ανθρωπίνως είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί και εμείς πιστεύουμε ότι θα γίνει εξ αιτίας της δύναμης αυτού που δίνει την υπόσχεση (αναφέρεται στην υπόσχεση του Θεού ότι ο Αβραάμ και η Σάρρα θα γεννήσουν γιο και έφτασαν και γέρασαν και σταμάτησε να έχει περίοδο η Σάρρα και δεν είχε ακόμα πραγματοποιηθεί η υπόσχεση).    

Παρακαλώ να διδαχθούμε κι εμείς από τον Αβραάμ να πιστεύουμε στα λόγια του Θεού και να περιμένουμε ότι θα πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις του και να μην εμπιστευόμαστε τις σκέψεις αμφιβολίας που μας έρχονται και αν δείχνουμε πολλή ευγνωμοσύνη.  

Και όμως παπα-Κώστα, όχι μόνο κάνει μετά το φαγητό να ψέλνουμε, αλλά και επιβάλλεται

 

 

 

Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει συχνά στις ομιλίες του ότι ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται. Για πολλά χρόνια απορούσα πως γινόταν να είμαι τόσο βλάκας, από τον πατέρα Γεώργιο όμως κατάλαβα ότι γεννήθηκα βλάκας. Η μητέρα μου το 1961 προτίμησε να με γεννήσει στο χωριό με την βοήθεια μιας μαίας, επειδή την προηγούμενη χρονιά είχε γεννήσει στο Νοσοκομείο της κοντινής πόλης την αδελφή μου και ντρεπόταν να ξαναπάει για να μην την κοροϊδεύουν που ξαναγεννάει τόσο σύντομα. Τελικά η βλακεία πρέπει να είναι κληρονομική.

Βέβαια θ’ απορείτε γιατί λέω τον εαυτό μου βλάκα. Λοιπόν τον λέω επειδή από μικρό παιδί κάμνω τυφλά ότι μου λένε οι άλλοι. Για παράδειγμα τον Σεπτέμβριο του 1976 που πήγα Α΄ Λυκείου, για πρώτη φορά στο σχολείο ξεχώρισαν τα τμήματα σε κλασικό και πρακτικό για ν’ αυξηθεί η επιτυχία των μαθητών στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ο Μαθηματικός και ο Φυσικός προσπαθούσαν να μας πείσουν να πάμε πρακτικό για να έχουν μέσα και μερικούς καλούς μαθητές. Εγώ, αν και σε όλα τα μαθήματα ήμουν καλός, αλλά περισσότερο μου άρεσαν τα αρχαία, πείστηκα από τα λόγια τους και πήγα στο πρακτικό.

Τον Ιούλιο του 1979 πήγαμε στην Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να κάνουμε το μηχανογραφικό. Τότε οι πανελλαδικές ήταν τον Σεπτέμβριο και το μηχανογραφικό συμπληρωνόταν τον Ιούλιο. Μου είπε η αδελφή μου να δηλώσω πρώτα το Χημικό, ύστερα το Φυσικό και μετά το Μαθηματικό, επειδή έτσι πήγαινε η σειρά των μορίων και εγώ το έκανα αν και περισσότερο μου άρεσε η Φυσική από την Χημεία.

Το 1986 ένας συγγενής ο οποίος καυχιόταν ότι η οικογένειά του είναι «ειδική επί των συμβουλών», μου έλεγε ότι για να μπορεί κάποιος να οδηγεί στην Θεσσαλονίκη, πρέπει να έχει γεννηθεί στην Θεσσαλονίκη. Και εγώ ο βλάκας τον πίστευα και δεν τολμούσα για χρόνια να πάω με το αυτοκίνητο στην Θεσσαλονίκη. Την επόμενη χρονιά είχα πάει με το αυτοκίνητό μου μ’ έναν φίλο στο Λιτόχωρο, και μόλις το άκουσε ο πατέρας του προηγούμενου συγγενή μου είπε, να μην παίρνεις κανέναν στο αυτοκίνητο επειδή έχεις ευθύνη. Αυτοί καλά έκαναν και έλεγαν ότι έλεγαν, εγώ γιατί να είμαι τόσο βλάκας και έκαμνα ότι μου έλεγαν ;

Ο μακαρίτης ο παπα-Κώστας ο πεθερός μου, έλεγε συχνά ότι μετά το φαγητό δεν κάνει να ψέλνουμε. Προφανώς το έλεγε σκεπτόμενος ότι με το στομάχι γεμάτο, δεν είναι σωστό να καταπονείται το σώμα, έστω και με την ψαλμωδία. Αυτές τις μέρες όμως διαβάζοντας τον 5^ο τόμο των ομιλιών του Χρυσοστόμου, είδα με έκπληξη ότι ο άγιος λέει εντελώς το αντίθετο.

«Μάλιστα τότε πρέπει, και πριν το φαγητό και μετά, να τειχίζουμε τον εαυτό μας με την ασφάλεια της ψαλμωδίας, και μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά να σηκωνόμαστε από το τραπέζι και να ψέλνουμε ύμνους στον Θεό … έτσι ώστε από την πολυφαγία και το πιοτό αν κάποια αμαρτία πέρασε στην ψυχή μας, με την ψαλμωδία να ξεφύγουμε από τις παράλογες επιθυμίες. Και όπως οι άλλοι καθαρίζουν το στόμα μετά το φαγητό, εμείς με την ψαλμωδία να καθαρίζουμε την ψυχή από κάθε βρωμιά που βρήκε την ευκαιρία με την πολυφαγία να μπει μέσα μας».

Δηλαδή με απλά λόγια, θέλει να πει ο άγιος ότι επειδή στο τραπέζι με το φαγητό και το πιοτό και την ικανοποίηση που παίρνει το σώμα μας χαλαρώνει η προσοχή στην ψυχή μας, αυτή την ώρα ο Πονηρός βρίσκει την ευκαιρία να προσβάλλει την ψυχή μας. Νομίζω με αυτό θα συμφωνήσουμε όλοι, είτε έχουμε σχέση με τον Θεό είτε όχι, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

Αναφέρεται στον βίο της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας την οποία θα γιορτάσουμε την μεθεπόμενη Κυριακή, και η οποία έζησε στην έρημο 47 ολόκληρα χρόνια χωρίς να συναντήσει άνθρωπο, ότι ο πόλεμος της πορνείας ήταν σκληρότερος αμέσως μόλις έτρωγε κάτι. Και φανταστείτε τι έτρωγε, άντε κανένα χορταράκι. Ενώ εμείς …

Λέει η Παιδαγωγική : «όσο πιο μικρή αυτοεκτίμηση έχεις, τόσο πιο τυφλά κάμνεις ότι σου λένε οι άλλοι». Άρα καταλάβατε, πόση αυτοεκτίμηση είχα. Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων έδειχνε μια φορά τα ελληνόπουλα που είχε στην δούλεψή του σ’ ένα Ευρωπαίο αξιωματούχο, και του έλεγε ότι αυτού του παιδιού έσφαξα τον πατέρα του, του άλλου βίασα την μητέρα, του άλλου έπνιξα τα αδέλφια του και άλλα παρόμοια. Του λέει ο ξένος «Πασά μου δεν φοβάσαι μη σε εκδικηθούν ;». «Όσο πιο πολύ τα εξαχρειώνω, τόσο πιο πιστά μου είναι» απάντησε ο Αλή Πασάς. Νομίζω ο Αλή Πασάς επιβεβαίωνε χωρίς να το ξέρει αυτό που λέει η Παιδαγωγική, τους γκρέμιζε την αυτοεκτίμηση, για να του κάμνουν τυφλή υπακοή.

Με την βλακεία που με δέρνει, στα νεανικά μου χρόνια έκαμνα τυφλά ότι μου έλεγαν οι Εξομολόγοι. Και μάλιστα κάποτε έγραφα τα λόγια τους σε τετράδιο για να μην τα ξεχάσω και αργότερα τα έλεγα πολλές φορές και επειδή αυτό με κούραζε συμφώνησα με τον εαυτό μου να τα λέω μόνο 3 φορές. Δηλαδή με απλά λόγια, με χόρευε ο Σατανάς όπως ήθελε.

Ποια ήταν η απλή αλήθεια ; Όλοι αυτοί, Εξομολόγοι και μη, άνθρωποι ήταν, και ήταν βλακεία που έκαμνα τυφλή υπακοή στα λόγια τους. Ναι, ότι κάμνουμε πρέπει να μας το λέει η καρδιά μας, όσο οδυνηρό και να είναι πολλές φορές το να περιμένουμε να την ακούσουμε.

Λέει συχνά ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς, τυφλή υπακοή κάμνουμε μόνο στους αγίους, όπως ο άγιος Πορφύριος, ο άγιος Παΐσιος … και σε κανέναν άλλο άνθρωπο.  

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου – Μέρος 7ο

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.

Όταν λέει «νεφρούς» στους ψαλμούς εννοεί τα απόρρητα της διανοίας, τα πιο κρυφά, τα πιο βαθιά, όπως είναι και οι νεφροί στο σώμα … Επειδή κι εγώ (λέει ο Δαβίδ) δεν ξεκίνησα την αδικία, ούτε επιθυμώ να συγκρουστώ, γι αυτό δικαιούμαι την βοήθεια του Θεού.

Αν σκεφθείς ότι κάθε μέρα αμαρτάνουμε, τότε θα συνειδητοποιήσεις την απερίγραπτη φιλανθρωπία του Θεού. Υπάρχει έστω και μια μέρα που δεν προσευχηθήκαμε με τεμπελιά, και με βαριεστιμάρα ;

Ποιος από εμάς δεν πρόσβαλλε τον συνάνθρωπό του χωρίς λόγο ; Ποιος δεν κατηγόρησε, ποιος δεν είπε ψέματα, ποιος δεν είδε πονηρά γυναίκα, ποιος δεν φθόνησε, ποιος δεν περηφανεύτηκε, ποιος δεν μίλησε άσκοπα ; Αυτά όλα όμως μας στέλνουν στην κόλαση.

Μεγάλο καλό αγαπητοί είναι η ανάγνωση των θείων Γραφών. Αυτό γεμίζει με σοφία την ψυχή, αυτό στέλνει το νου μας στον ουρανό, αυτό κάμνει τον άνθρωπο ευχάριστο, αυτό πετυχαίνει να μη δειλιάζουμε από τίποτα από τα παρόντα, αυτό κάμνει ο νους μας συνεχώς να είναι στον Θεό, και προσδοκώντας την αμοιβή του Δεσπότη Χριστού να κανονίζουμε όλη την ζωή μας και να τρέχουμε με πολλή προθυμία στους κόπους της αρετής (βλέπετε πόσα χάνουμε που είμαστε συνεχώς μπροστά σε κάποια οθόνη).

Βλέπε πως η μεγάλη περιουσία έγινε αμέσως αιτία χωρισμού (αναφέρεται στον Αβραάμ και τον ανεψιό του Λώτ), και προκάλεσε διαίρεση και διχόνοια, και έσπασε τον δεσμό της συγγένειας (πόσα αδέλφια ούτε μιλιούνται ούτε έχουν σχέσεις εξ αιτίας των κληρονομικών !).

Από εδώ πάντα πηγάζουν τα κακά, από την μοχθηρία των φιλικών προσώπων (εγώ από τους ξένους ήξερα να φυλάγομαι, από τους οικείους δεν ήξερα).

Επειδή αγαπούσε την ησυχία και την αμεριμνησία (ο Αβραάμ), προτιμούσε να ζει στην έρημο παρά στις πόλεις ( έλεγε ο άγιος Παΐσιος : χίλια χρόνια να σε αφήσει ο Θεός να ζεις στην Αθήνα, δεν χρειάζεσαι κι άλλη κόλαση). 

Ποτέ να μην μαλώνεις μ’ αυτούς που είναι διαφορετικοί από εσένα.

Αυτός που μπορεί να εμποδίσει αυτόν που αδικεί και δεν το κάνει, δεν έχει μικρότερη ευθύνη απ’ αυτόν που αδικεί (μήπως αυτό πιάνει και εμάς τους εκπαιδευτικούς όταν επιτρέπουμε σε μερικούς κακομαθημένους μαθητές να μην αφήνουν να ωφεληθούν από το μάθημα οι συμμαθητές τους ;).

Όταν κάποιοι για ν’ αρέσουν σ’ εμάς προδίδουν την προκοπή της ψυχής τους και κάμνουν αδικίες για χάρη μας, τότε μαζί μ’ αυτούς παρασύρουν κι εμάς στην απώλεια.

Αλλά κι αν δεν υπάρχει άνθρωπος να μας διδάξει, ο ίδιος ο Χριστός διδάσκει τις καρδιές μας, φωτίζει τον νου μας, ξεκαθαρίζει τις σκέψεις μας, μας φανερώνει αυτά που μας διαφεύγουν, γίνεται δάσκαλος γι αυτά που αγνοούμε. Αρκεί μόνο εμείς να κάμνουμε ότι περνάει από το χέρι μας (πόσοι άνθρωποι αυτά τα αγνοούν!).

Όταν παίρνουμε στο χέρι μας ένα βιβλίο πνευματικό να διαβάσουμε, να εντείνουμε την προσοχή μας, να συμμαζεύουμε το μυαλό μας και να διώχνουμε κάθε σκέψη για τα βιοτικά, και έτσι να κάμνουμε την ανάγνωση με πολλή ευλάβεια, με πολλή προσοχή, για να μπορέσουμε να οδηγηθούμε από το Άγιο Πνεύμα στην κατανόηση των γραμμένων και να κερδίσουμε πολλή ωφέλεια … αλλ’ όμως επειδή έκανε ότι περνούσε από το χέρι του (νομίζω ο Δαβίδ), σπουδή, προθυμία, προσοχή, πέτυχε να τον καθοδηγήσει ο Θεός.

Γι αυτό ο φιλάνθρωπος Δεσπότης, βλέποντας τον πόθο του, δεν τον περιφρόνησε, ούτε αδιαφόρησε, αλλά αμέσως του έστειλε τον κατάλληλο δάσκαλο (δηλαδή με απλά λόγια, το πρόβλημα με εμάς στη σχέση μας με τον Θεό, είναι ότι δεν κάμνουμε ότι μπορούμε, απλά παίζουμε).

Πολλοί από τους ανόητους αν και είναι εντελώς άσχετοι στα πνευματικά ντρέπονται να ομολογήσουν την άγνοιά τους ώστε να μάθουν απ’ αυτούς που μπορούν να τους διδάξουν (δυστυχώς αυτό το παθαίνουν αρκετοί μαθητές, δειλιάζουν να παραδεχτούν πόσο άσχετοι είναι σε κάποια μαθήματα, ώστε να κάνουν αρχή να μαθαίνουν από τους δασκάλους τους).

Βλέπετε πόσο καλό είναι να διαβάζουμε τις θείες Γραφές με προσοχή και επιμέλεια ; … για να μάθουν όλοι, ότι κανείς καιρός δεν είναι εμπόδιο για την ανάγνωση των θείων λόγων (νομίζω αναφέρεται στον Αιθίοπα αξιωματούχο που διάβαζε τον προφήτη Ησαΐα μέσα στο άρμα του) … όταν κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, αξιωνόμαστε γρήγορα του κατάλληλου οδηγού (όπως στον Αιθίοπα στάλθηκε ο Φίλιππος).

Η συνεχής μελέτη τα εντυπώνει ανεξάλειπτα στην μνήμη μας. Και πολλές φορές αυτό που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε σήμερα, μελετώντας το πάλι αύριο γρήγορα θα το καταλάβουμε επειδή ο φιλάνθρωπος Θεός αόρατα φωτίζει την διάνοια μας (αυτό δεν το έχουμε δει όλοι στην ζωή μας ;)

Να ο Λωτ χωρίστηκε από τον πατριάρχη (Αβραάμ) και νόμισε ότι πλέον είναι σε άνεση, αφού διάλεξε και τα καλύτερα μέρη, και ενώ ζούσε μέσα στην καλοπέραση γρήγορα βρέθηκε αιχμάλωτος, άστεγος, για να μάθεις πόσο κακό είναι η διαίρεση, και πόσο καλό είναι η ομόνοια, και ότι πρέπει να μην ορμάμε να πάρουμε τα περισσότερα, αλλά να προτιμάμε τα λιγότερα (σίγουρα είστε τρελοί θα πουν οι εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας).

Να μην επιζητούμε τα πρωτεία με κάθε τρόπο, ούτε να προτιμάμε κάτι άλλο από την συναναστροφή των δικαίων. Να θεωρούμε ότι περισσότερο μας συμφέρει (στην ψυχή μας) να είμαστε δούλοι σε ενάρετους ανθρώπους παρά να είμαστε ελεύθεροι (αυτά είναι αδιανόητα σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η ζωή τελειώνει στον τάφο).               

Ουαί υμίν υποκριτές του Υπουργείου Παιδείας

 

 

 Παρακολούθησα στο διαδίκτυο την εκπομπή Buongiorno στην οποία η κ. Σκορδά είχε συνομιλία με τον κ. Νατσιό, Πρόεδρο της Νίκης  και τον κ. Κολοκοτρώνη, Καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Θράκης, για το περιστατικό με τις βλάσφημες ζωγραφιές στην Εθνική Πινακοθήκη.

Δεν είχα σκοπό να γράψω άρθρο, αλλά βλέποντας πόσο χοντροειδή λάθη ήταν αυτά που έλεγε ο κ. Κολοκοτρώνης, δεν άντεξα. Μάλιστα επειδή δεν πίστεψα πως είναι Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, το έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα ότι πράγματι είναι Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου της Θράκης !

«Οι εικόνες που βρίσκονται στην Εκκλησία, είναι μυθοπλασία, γιατί κανείς δεν είδε ούτε πως είναι ο Χριστός ούτε πως είναι η Παναγία. Αλλά είναι δημιούργημα της φαντασίας των ζωγράφων μέσα στο πέρασμα των αιώνων, οι οποίοι φτιάξανε ιδεαλιστικές εικόνες τις οποίες η θρησκεία υιοθέτησε για διάφορους λόγους τους οποίους δεν θα αναλύσουμε τώρα».

Λοιπόν από αυτά που είπε ο κ. Καθηγητής συμπεραίνουμε ότι αγνοεί πως ο Χριστός και η Παναγία υπήρξαν σαν πρόσωπα και έζησαν επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας την εποχή που αυτοκράτορας ήταν ο Αύγουστος (όταν γεννήθηκε ο Χριστός) και μετά ο Νέρων, στην Ιουδαία που είχε Ρωμαίο Διοικητή τον Πόντιο Πιλάτο και αρχιερείς των Εβραίων ήταν ο Άννας και ο Καϊάφας. Πιστεύει ότι τα πρόσωπα του Χριστού και της Παναγίας τα φαντάστηκαν κάποιοι ζωγράφοι μετά από αιώνες και ο Χριστιανισμός συμφώνησε με αυτά επειδή τον βόλευε.

Ακόμα ο κ. Καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης αγνοεί ότι ενώ ακόμα ζούσε η Παναγία, ο ιατρός, ζωγράφος και ευαγγελιστής Λουκάς είχε φτιάξει μερικές ζωγραφιές – εικόνες της, όπως την Ιεροσολυμίτισσα, την Σουμελά του Πόντου, της μονής Κύκκου στην Κύπρο και μερικές άλλες. 

Αυτά λοιπόν ο κ. Καθηγητής δεν τα δήλωσε στην αίθουσα που έκαμνε μάθημα σε φοιτητές, αλλά τα δήλωσε δημόσια στην τηλεόραση, αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο και μπορεί να τ’ ακούσει όποιος θέλει, όπως τ’ άκουσα κι εγώ. Είπε και άλλες φλυαρίες, αλλά δεν θ’ ασχοληθώ μ’ αυτές.

Καλό μου Υπουργείο Παιδείας. Πολύ καλά κάμνεις και με αξιολογείς και στέλνεις τον Σύμβουλο των Χημικών να με παρακολουθήσει την ώρα που διδάσκω Χημεία στο Λύκειο για να διαπιστώσει αν αυτά που διδάσκω στους μαθητές είναι επιστημονικά σωστά. Όμως τέτοια χοντροειδή λάθη στη Χημεία σαν αυτά που έκανε στην Ιστορία ο κ. Καθηγητής δεν θα κάνει στο Λύκειο ούτε και ο τελευταίος Χημικός της Ελλάδας.

Ουαί υμίν υποκριτές του Υπουργείου Παιδείας επειδή «αξιολογείτε» τους  Καθηγητές Χημικούς των Λυκείων για να δείτε αν θα βάλουν κανένα τόνο λάθος στο μάθημα για να τους βγάλετε «ανεπαρκείς» και την ίδια ώρα αφήνετε να διδάσκουν στο Πανεπιστήμιο Καθηγητές που όχι στο μάθημα, αλλά στην τηλεόραση κάμνουν χοντροειδή λάθη στην Ιστορία.

Ουαί υμίν υποκριτές του Υπουργείου Παιδείας επειδή αφήνετε να διδάσκουν Ιστορία στους αυριανούς Δασκάλους και Δασκάλες Καθηγήτριες που πιστεύουν ότι στην Σμύρνη το 1922 οι Έλληνες πέθαιναν στην παραλία από τον «συνωστισμό» και όχι επειδή τους έσφαζαν οι Τούρκοι. Και όχι μόνο διδάσκουν αυτά τα χοντροειδή λάθη, αλλά και τους επιτρέπετε να τα γράφουν και στα βιβλία της Ιστορίας για τους μαθητές του Δημοτικού. Άσχετοι, η Ιστορία στηρίζεται στις πηγές και στις μαρτυρίες και όχι στα προσωπικά πιστεύω του καθενός.

 Ουαί υμίν υποκριτές του Υπουργείου Παιδείας επειδή επιτρέπετε να γράφονται χοντροειδή λάθη στο βιβλίο Βιολογίας της Β΄ Λυκείου μόνο και μόνο για να δικαιωθούν τα αθεϊστικά πιστεύω σας. Πόσο σοβαροί επιστήμονες είστε όταν πιστεύετε ότι στις Φυσικές Επιστήμες υπάρχει κάτι το οποίο αποδεικνύεται αναμφισβήτητα ; Και όμως η Βιολογία της Β΄ Λυκείου στη σελίδα 139 γράφει : «Επειδή όμως είναι απίθανο τόσο πολύπλοκες διαδικασίες να έχουν εξελιχθεί ανεξάρτητα σε κάθε είδος, τα δεδομένα αυτά αποδεικνύουν αναμφισβήτητα πως όλοι οι οργανισμοί έχουν κοινή προέλευση ». Εντάξει, μας πείσατε, ότι ο άνθρωπος και ο πίθηκος έχουν κοινό πρόγονο, ηρεμήστε.

Ουαί υμίν υποκριτές του Υπουργείου Παιδείας «οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!». Διυλίζετε τον κώνωπα στα Λύκεια, μας κάνετε να μετανιώνουμε που επιλέξαμε να γίνουμε εκπαιδευτικοί, ζούμε κάθε μέρα μέσα στην απελπισία έτσι που καταντήσατε την εκπαίδευση, και την ίδια ώρα καταπίνετε την κάμηλο στα Πανεπιστήμια αφήνοντας να διδάσκουν τόσοι άσχετοι Καθηγητές και Καθηγήτριες, μόνο και μόνο επειδή έχουν τα ίδια πιστεύω μ’ εσάς.     

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου – Μέρος 6ο

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.

Δεν μας ακούει ο Θεός όταν προσευχόμαστε ενώ επιμένουμε στις αμαρτίες μας.

Η προσευχή είναι φάρμακο, αλλά αν δεν γνωρίζουμε πως να χρησιμοποιούμε το φάρμακο, δεν μπορούμε να ωφεληθούμε απ’ αυτό.

Είναι καλό να μην αδικείς τους άλλους. Αλλά πολύ ανώτερο και ένδειξη σοφής ψυχής, είναι να μην πολεμάς αυτόν που σε αδικεί.

Μη νομίζεις ότι προόδευσες στην αρετή, αν δεν έκανες περισσότερα απ’ αυτά που σε προστάζει ο Θεός.

Από εμάς τους πιστούς απαιτείται όχι μόνο να μην ανταποδώσουμε το κακό, αλλά και να τους ευεργετούμε.

Μη σε απασχολεί αν κάποιοι σε μισούν, αλλά αν εσύ φταις γι αυτό … Επειδή οι πονηροί άνθρωποι συνηθίζουν να μισούν τους αγαθούς ακόμα και χωρίς λόγο.

Μη αγωνιάς μήπως κάποιοι γίνουν εχθροί σου, αλλά να μη γίνουν από δικό σου φταίξιμο. Κι αν τελικά κάποιοι πολύ μας μισούν, εμείς να μη τους μισούμε, ούτε να τους αποστρεφόμαστε.

Όταν προσεύχομαι γι αυτόν, όταν θέλω να τον ευεργετώ, μπορεί για μένα να είναι εχθρός μου ;

Αν κάμνουμε εμείς αυτά που μπορούμε, θα έχουμε τον έπαινο του Θεού… Να μην ανησυχούμε αν παρ’ όλη μας την καλή μας διάθεση κάποιοι δεν σταματούν να μας πολεμάνε, επειδή για εμάς ετοιμάζουν μεγαλύτερες αμοιβές, ενώ τους εαυτούς τους κάμνουν ακόμα πιο αδύναμους.

Ή για χρήματα κάποιος είναι εχθρός μας ή για κούφια ανθρώπινη δόξα. Αν εμείς απ’ αυτά είμαστε ανώτεροι, δεν θα μας αγγίξει η έχθρα του … Όπως αν κάποιος που υποφέρει από ίκτερο, ότι και να κάνει δεν μπορεί να σου μεταδώσει την αρρώστια του, έτσι κι ένας που υποφέρει από θυμό.

Τέτοια είναι η κακία. Αρρωσταίνει μόνο αυτόν που την γεννάει και τον κάμνει άνω κάτω … Αυτό να σκέφτεσαι, ότι αυτός που σε βρίζει και σε πολεμάει βρίσκεται μέσα σε ίλιγγο και σε καταιγίδα και έχει καταποντιστεί μέσα στη φουρτούνα του θυμού. Ενώ εσύ που αντιμετωπίζεις γενναία τον πόλεμό του, ξεκουράζεσαι στην παραλία.

Όταν λέει ο ψαλμός ότι «υψούται ο Θεός» εννοεί ότι υψώνεται στον νου των ανθρώπων που πιστεύουν και τον τιμούν. Όταν λέει ο ψαλμός ότι «ταπεινούται ο Θεός» εννοεί όχι ότι ταπεινώνεται στα πράγματα, αλλά ότι ταπεινώνεται στον νου των ανθρώπων που δεν τον λογαριάζουν (δηλαδή ο Θεός ούτε γίνεται να υψώνεται, ούτε να ταπεινώνεται, αυτά γίνονται μόνο μέσα στα μυαλά μας).

Είναι μεγάλη η αρετή του ανθρώπου όταν με τον Θεό έχει τους ίδιους εχθρούς και φίλους … Όταν λέει ότι έχει εχθρούς, δεν εννοεί ότι τους πολεμάει, αλλά ότι αποστρέφεται την κακία τους.

Θέλει παντού και πάντα και από τους εχθρούς και από τους οικείους να δοξάζεται ο Θεός (νομίζω εννοεί το θέλει ο δίκαιος άνθρωπος).

Διδάσκει αυτούς που νομίζουν ότι όλα έγιναν στην τύχη και όπως νάναι, ότι υπάρχει κάποια πρόνοια πίσω από όλα τα πράγματα, και άρα ο καθένας έχει την ευθύνη των πράξεών του (αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν οι άθεοι).

«Μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου» εννοεί μην εξετάσεις την ζωή μου με κριτήριο όλες τις ευεργεσίες που μου έκανες … Οι ανόητοι άνθρωποι από τις συμφορές που περνάει ένας άνθρωπος συμπεραίνουν ότι δεν ήταν σωστός τη ζωή του (όπως οι φίλοι του Ιώβ που τον κατηγορούσαν ότι αυτός έφταιγε για τα κακά που περνούσε και ούτε που φανταζόντουσαν ότι ο Θεός επέτρεψε στον διάβολο να τον πειράξει για να φανεί η πίστη του).

«Αυτόν θα αγαπήσω και θα έρθω προς αυτόν» λέει ο Θεός, όχι στον πλούσιο ούτε στον υγιή, αλλά σ’ αυτόν που υπακούει στις εντολές μου … Δεν είναι σ’ αυτή την ζωή η αμοιβή για τους κόπους μας, εδώ είναι μόνο οι αγώνες, μετά απ’ εδώ είναι τα έπαθλα και οι στέφανοι.

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε». Ενώ ο Χριστός λέει αυτό, εσύ ζητάς καλοπέραση; … Μη ζητάς ανέσεις και αφήνεις το να κλαις, το να θρηνείς και το να καθαρίζεις την ψυχή σου από τις αμαρτίες σου (αχ Χρυσόστομε και νάβλεπες πόσο εφαρμόζουμε σήμερα τα λόγια σου οι Χριστιανοί).

Ο Θεός έβαλε τους κόπους σ’ αυτή την ζωή που είναι μικρή, ενώ τους στεφάνους και τις αμοιβές στην άλλη που είναι χωρίς τέλος και αιώνια … Θέλει να μας μάθει να περιφρονούμε τα παρόντα και να μη κολλάμε σ’ αυτά (μήπως θέλετε να απαριθμήσω σε πόσα έχουμε κολλήσει σήμερα εμείς ; ).

 Λοιπόν αυτό να ξέρετε, ότι δεν πρέπει να κλαίτε αυτούς που τιμωρούνται και βασανίζονται, αλλά αυτούς που ενώ σφάλλουν δεν τιμωρούνται (δηλαδή σύμφωνα με τον Χρυσόστομο, οι υπεύθυνοι του εγκλήματος των Τεμπών, αν αγαπούσαν την ψυχή τους, θα έπρεπε να παρακαλάνε να τιμωρηθούν).

Να γιατί ο Θεός δεν αποδίδει αμέσως δικαιοσύνη. Αν επέτρεπε ο Παύλος να τιμωρηθεί και να πεθάνει, επειδή ήταν διώκτης και φονιάς των Χριστιανών, δεν θα είχε καιρό να μετανοήσει και μετά την μετάνοια τόσα καλά να κάνει, και να οδηγήσει, θα λέγαμε, όλη την οικουμένη από την πλάνη στην αλήθεια.

Το ότι δεν νοιώθουν οι πλούσιοι πόσο φτωχοί (στην πραγματικότητα) είναι, δεν είναι παράξενο. Ούτε αυτοί που έχει πάθει το μυαλό τους καταλαβαίνουν την τρέλα τους, και γι αυτό είναι αξιολύπητοι και όχι αξιοθαύμαστοι … Μη βλέπεις ότι χαίρεται ο πλούσιος με τα πλούτη του, αλλά για αυτό κυρίως να τον κλαις, ότι ενώ βρίσκεται σε τέτοια κακή κατάσταση (η ψυχή του) δεν νοιώθει τίποτα.

Ο επιλεκτικός ρατσισμός της Κυβέρνησης ενάντια στους Ορθόδοξους Έλληνες πολίτες

 

 

Ωραία έχουμε πάρει τον κατήφορο στην Ελλάδα. Μετά από την ψήφιση του γάμου για τους ομοφυλόφιλους ήρθε και η Εθνική Πινακοθήκη να μας δείξει τις βλάσφημες εικόνες. Θα μπορούσε ο καλλιτέχνης να μην γράφει πάνω στην εικόνα το όνομα της Παναγίας και των αγίων, οπότε δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσβάλλουν την πίστη μας.

Ο καλλιτέχνης όμως όχι μόνο έγραψε τα ονόματα, αλλά δήλωσε και στην Καθημερινή ότι με το έργο του ήθελε να δείξει τον σκοταδισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Άρα δεν ήταν οι εικόνες μόνο θέμα τέχνης, αλλά και διδασκαλία ενάντια στην Ορθοδοξία η οποία γίνεται αλλοιώνοντας τα πρόσωπα που προσκυνούμε χιλιάδες Έλληνες πολίτες..

 Ναι, είναι δικαίωμά του να εκφράσει με την τέχνη του όποια άποψη θέλει, αλλά με ποιο δικαίωμα δέχθηκαν σ’ ένα δημόσιο φορέα τα έργα που προσβάλλουν την θρησκευτική πίστη χιλιάδων πολιτών ; Δηλαδή η Εθνική Πινακοθήκη, που συντηρείται με τους φόρους που πληρώνουμε και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εκθέτει έργα που κοροϊδεύουν την Πίστη μας ;  Για παράδειγμα, οι αντιεξουσιαστές έχουν την άποψη ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία εξουσία στην χώρα. Ας τους αφήσουν λοιπόν να πουν τις απόψεις τους μέσα στην Βουλή.  

Ο Βουλευτής Νίκος Παπαδόπουλος δήλωσε ότι βλέποντας πως περίμεναν έξω από την Εθνική Πινακοθήκη μαθητές σχολείων να δουν τις βλάσφημες εικόνες δεν άντεξε και αντέδρασε με τον τρόπο που είδαμε. Και φυσικά όλοι, ακόμα κι αυτοί που συμφωνούν ότι οι εικόνες είναι βλάσφημες, εξέφρασαν την άποψη ότι η αντίδραση του Βουλευτή ήταν απαράδεκτη. Είναι όμως έτσι ;  

«Δι έκαστον των υφ’  ημών πραττομένων την αιτίαν αφ’ ημών ζητεί ο Θεός». Λέει λοιπόν ο μεγάλος άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ότι ο Θεός κρίνει τις πράξεις από την αιτία που τις προκάλεσαν. Δηλαδή η ίδια πράξη κρίνεται από τον Θεό σαν καλή ή κακή ανάλογα για ποιο λόγο έγινε. Φυσικά αυτά είναι ψιλά γράμματα για πολλούς δημοσιογράφους οι οποίοι νομίζουν ότι η κάθε πράξη από μόνη της κρίνεται σαν καλή ή κακή.

Ρωτάω τους δημοσιογράφους των ΜΜΕ, τι είναι χειρότερο, η βία που άσκησε ο Βουλευτής μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη ή οι βλάσφημες εικόνες που εκτίθενται εκεί ; Φυσικά θα πουν η βία, αφού δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αιώνια ζωή. Όχι αγαπητοί μου, για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς η βλασφημία του Θεού είναι χειρότερο, επειδή αυτή θα σε στείλει στον αιώνιο θάνατο αν δεν μετανοήσεις, ενώ η βία που άσκησε ο Βουλευτής δεν σε στέλνει.  

Λέει ο «μέγιστος φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος» Χρυσόστομος : «Χαστούκισε το πρόσωπο αυτού που βλασφημεί, τσάκισε το στόμα του, αγίασε το χέρι σου με την πληγή». Και αλλού λέει : «Αυτό μάλιστα είναι χαρακτηριστικό σοφής ψυχής, να μην αντιδράει όταν βρίζονται οι φίλοι της, αλλά όταν βρίζεται ο Θεός να αντιδράει με σφοδρότητα». Άρα σύμφωνα με τον Χρυσόστομο έπρεπε να είναι σφοδρότερη η αντίδραση του Βουλευτή. Μήπως θα κατηγορήσουν τον Χρυσόστομο για ρητορική του μίσους ;

Παρόμοια έλεγε και ο Εθναπόστολος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός : «Αν κανείς βρίσει τον πατέρα μου ή την μητέρα μου σαν Χριστιανός οφείλω να τον συγχωρήσω. Αν όμως βρίσει τον Χριστό μου ή την Παναγία μου δεν θέλω να τον βλέπω». Μα αυτό που λέει ο άγιος θα έκαμνε ο Βουλευτής, αν δεν επρόκειτο να δουν οι μαθητές τις βλάσφημες εικόνες. 

Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο προεδρεύοντος του Μεγάλου Κωνσταντίνου την ώρα που ο Άρειος εξέφραζε τις βλασφημίες του για το πρόσωπο του Χριστού τον πλησίασε ο άγιος Νικόλαος και τον χαστούκισε στο στόμα. Αυτό όμως απαγορευόταν, ήταν ξεκάθαρα μια παράνομη πράξη, γι αυτό και ο Μέγας Κωνσταντίνος διέταξε να αφαιρέσουν από τον άγιο Νικόλαο το ωμοφόριο του Επισκόπου και το Ευαγγέλιο και να τον κλείσουν στην φυλακή. Το βράδυ όμως στη φυλακή, ο Χριστός του επέστρεψε το Ευαγγέλιο και η Παναγία το ωμοφόριο.

Άρα σύμφωνα με τον νόμο του Ευαγγελίου δεν παρανόμησε ο Βουλευτής. Δηλαδή, μπορεί να πουν κάποιοι, και οι φανατικοί Μουσουλμάνοι που καταστρέφουν σκίτσα που αλλοιώνουν το πρόσωπο του Μωάμεθ όπως σ’ εκείνο το Γαλλικό περιοδικό, έχουν δίκιο ; Θα τους θυμίσω ότι οι Μουσουλμάνοι δεν κατέστρεψαν τα σκίτσα, σκότωσαν αυτούς που τα δημοσιοποιούσαν.   

Σύμφωνα όμως με τον νόμο της Πολιτείας, αφού αυτοδίκησε ο Βουλευτής όπως τον άγιο Νικόλαο, είναι παραβάτης του νόμου και πρέπει να τιμωρηθεί, όπως τιμωρήθηκε και ο άγιος από τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Δεν πρέπει όμως να τιμωρηθεί και η Διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης η οποία επέτρεψε επί 9 μήνες να είναι αναρτημένα έργα που βλασφημούν το πρόσωπο της Παναγίας, τους αγγέλους, τον άγιο Γεώργιο, τον άγιο Χριστοφόρο, που τους προσκυνούν και τους αγαπούν  χιλιάδες Ελλήνων πολιτών που είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ;

Αφού η Υπουργός Πολιτισμού καλύπτει την Διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης σημαίνει ότι με την άδειά της έγινε η ανάρτηση των βλάσφημων εικόνων. Και επειδή γνωρίζουμε όλοι, ότι ποτέ δεν θα τολμούσαν να εκθέσουν στην Εθνική Πινακοθήκη βλάσφημα έργα που προσβάλλουν το θρησκευτικό συναίσθημα Μουσουλμάνων, Εβραίων και άλλων, σημαίνει ότι η Κυβέρνηση της Ελλάδας ασκεί επιλεκτικό ρατσισμό ενάντια στους Ορθόδοξους Έλληνες πολίτες. 

Το καλό με τη βία ή το κακό με την θέλησή μας ;

 

 

Διαβάζοντας την ομιλία του «μεγίστου φωστήρα της τρισηλίου Θεότητος» Χρυσοστόμου στον 9^ο ψαλμό του Δαβίδ κόλλησε το μυαλό μου σ’ ερώτημα που διατυπώνει ο μέγας Διδάσκαλος : Τι είναι προτιμότερο, να κάμνει ο άνθρωπος με την βία το καλό ή με την θέλησή του το κακό ;

Στη συνέχεια του λόγου του δίνει την απάντηση. Το καλό δεν επιτρέπεται να γίνεται με την βία, με το ζόρι, με το στανιό που λέει και ο Μάλαμας στο όμορφο τραγούδι του : «  Άλλα θέλω κι άλλα κάνω / Πως να σου το πω; / Έλεγα περνούν τα χρόνια / Θα συμμορφωθώ / Μα είναι δώρο άδωρο / Ν' αλλάξεις χαρακτήρα / Τζάμπα κρατάς λογαριασμό / Τζάμπα σωστός με το στανιό».

Συμφωνεί με τον Μάλαμα ο Χρυσόστομος. Τζάμπα σωστός με το στανιό. Επειδή, λέει, αυτός που γίνεται καλός με τη βία, δεν θα είναι για πάντα καλός, αλλά μόλις απαλλαγεί από την βία, από το ζόρι, θα ξαναγυρίσει στην κακία. Ενώ αυτός που πείστηκε και με την θέλησή του γίνεται καλός, θα είναι καλός για πάντα.

Σαν παράδειγμα ο Χρυσόστομος φέρνει τον λαό του Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη. Τους άφηνε ο Θεός να ζουν με ειρήνη και ευημερία, λατρεύανε τα είδωλα και έκαμναν αμαρτίες. Τους τιμωρούσε ο Θεός, επέστρεφαν κοντά του και εφάρμοζαν τις εντολές του. Σταματούσε ο Θεός τις τιμωρίες, ξαναέφευγαν από κοντά του και συνεχώς η ίδια ιστορία. Άρα δεν ήταν κοντά στον Θεό επειδή το ήθελαν, αλλά επειδή εξαναγκαζόντουσαν. Πέστε μου, και εμείς να ήμασταν στην θέση του Θεού, θα μας άρεσε ;

Άρα ο άνθρωπος πρέπει να πείθεται και να κάμνει το καλό, όχι να εξαναγκάζεται. Μήπως ένα από τα πιο μελανά σημεία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν ήταν ότι αντί να μας πείσει να κάνουμε το εμβόλιο για τον Covid μας εξανάγκαζε να το κάνουμε ; Και μπράβο στους 7.000 υγειονομικούς που ακόμα και με την απειλή της απόλυσης, αρνήθηκαν να υποκύψουν (για τον φοβητσιάρη τον εαυτό μου δεν θα πω τίποτα). Κοιτάξτε μια περίεργη σύμπτωση. Την εποχή του Προφήτη Ηλία στην Παλαιά Διαθήκη 7.000 ήταν οι Εβραίοι που αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή του βασιλιά Αχαάβ και να λατρέψουν τα είδωλα.

Ωραία τα παιδιά μας τα εξαναγκάζουμε να έρχονται στην Εκκλησία μαζί μας οι «θεούσες» οικογένειες και μόλις πατήσουν στην εφηβεία και δεν μας φοβούνται, ούτε πατάνε στην Εκκλησία. Ωραία οι γονείς εξαναγκάζουμε τα παιδιά μας να φέρονται σωστά και το μόνο που απλώς καταφέρνουμε είναι να τα κάμνουν όλα κρυφά. Διάβασα σε μια έρευνα ότι το 40% των κοριτσιών που έκαναν έκτρωση το κράτησαν κρυφό από την μητέρα τους !

Ωραία οι σύζυγοι απαιτούμε από το ταίρι μας να φέρεται σωστά, οπότε του αφήνουμε 2 επιλογές : ή να κάμνει αυτά που θέλει κρυφά ή να πάθουν τα νεύρα του. Έλεγε ο άγιος Παΐσιος : Σε κάποιες θρησκευόμενες οικογένειες αποφασίζει ξαφνικά ο σύζυγος, επειδή του ήρθε η λόξα να μιμηθεί τον Μέγα Αντώνιο, να σταματήσει τις σεξουαλικές σχέσεις με την γυναίκα του και αυτή επειδή δεν θέλει να δείξει ότι δυσκολεύεται συμφωνεί (έχουν λίγο παραπάνω εγωισμό οι γυναίκες), με αποτέλεσμα να πάθουν τα νεύρα της.

Μου περνάει η σκέψη ότι ο Χριστός έλεγε στους Γραμματείς και τους Φαρισαίους «σας προσπερνάνε οι τελώνες και οι πόρνες στην κατάκτηση της βασιλείας του Θεού» επειδή αυτοί τουλάχιστον έκαμναν τις αμαρτίες με το θέλημά τους, ενώ οι πρώτοι εξαναγκαζόντουσαν να κάμνουν το καλό, το έκαμναν «προς το θεαθήναι».

Η μεγάλη αγία Μαρία η Αιγυπτία, η οποία 17 χρόνια κυλιόταν μέσα στην πορνεία, αξιώθηκε τόσο μεγάλη μετάνοια ώστε να μας την προβάλλει η Εκκλησία σαν πρότυπο μετανοίας την Ε΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, δεν έκαμνε τις αμαρτίες για να βγάζει χρήματα. Για να ζει ή εργαζόταν κάπου ή ζητιάνευε. Και αυτό, ότι έκαμνε το κακό με το θέλημά της και όχι αναγκαστικά, την βοήθησε στην μεγάλη της μετάνοια.

Κλείνοντας θα πω μια σκέψη που περνάει από το μυαλό μου. Μήπως το ίδιο ισχύει και για τα νήπια που τα βαπτίζουμε για το καλό τους, μήπως τα βαπτίζουμε παραβιάζοντας την θέλησή τους ; Και οι νονοί είναι σίγουρο ότι βαθιά μέσα στην καρδιά τους, με την θέλησή  τους αναλαμβάνουν τόσο μεγάλη ευθύνη, να παίρνουν στο λαιμό τους την ψυχή του νηπίου ;

Πάντως ο άγιος Παΐσιος μια φορά που εξαναγκάστηκε να γίνει νονός στην βάπτιση ενός νηπίου παρακάλεσε τον Θεό «ή πάρε αυτό ή πάρε εμένα». Τελικά το νήπιο πέθανε. Αν δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον νηπιοβαπτισμό, γιατί έκανε τέτοια προσευχή ο άγιος ;

Μήπως έχει δίκιο ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς ότι πρέπει να επανέρθουμε στην βάπτιση στην ώριμη ηλικία, όπως τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ώστε κανείς  να μην εξαναγκάζεται να κάμνει το καλό ;            

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου – Μέρος 5ο

 

 Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.

Αυτός που θρηνεί καθημερινά τον εαυτό του (για την κατάντια του) θα έχει την ψυχή του δυνατή σε γαλήνιο λιμάνι και θα βγάζει από μέσα του όλα τα πάθη.

Όπως το πλοίο που δεν έχει κάποιο προορισμό για να πάει, θα βρεθεί σε μύριους ανέμους και γρήγορα θα καταποντιστεί, έτσι και η ψυχή που ζει χωρίς να πονάει (που ζει όπως ο πολύς κόσμος) θα παγιδευτεί σε μύρια πάθη (όταν ξεκίνησα το 1988 να εργάζομαι σε μια φαρμακευτική εταιρία πήραν τα μυαλά μου αέρα και πριν το καταλάβω είχα πιαστεί στα δίκτυα της τηλεόρασης των ξενοδοχείων και ούτε να κοιμηθώ λίγο δεν με άφηνε το πάθος να ψάχνω τόσα πολλά κανάλια).

Αυτός που αγωνιά και τρέμει και ταράζεται (για την κατάσταση της ψυχής του) σε γαλήνη έχει τον νου του. Ενώ αυτός που κοιμάται «τον ύπνο του δικαίου» ούτε που φαντάζεται που θα βυθιστεί η ψυχή του (έλεγε ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης : «όποιος είναι σε πλάνη δε φοβάται τον εχθρό, ενώ όποιος δεν είναι σε πλάνη φοβάται τον εχθρό, ξέρει ότι ο εχθρός μπορεί να τον καταστρέψει»).

Επειδή είναι τόσο επικίνδυνη η φάλαγγα των εχθρών (της ψυχής μας) πρέπει για πάντα να οπλιζόμαστε (με τα πνευματικά όπλα) και να φεύγουμε από τις εφόδους των αμαρτημάτων.

Όταν η αμαρτία σε στραπατσάρει, με την μετάνοια ανακαίνισε τον εαυτό σου.

Βλέπε με πόση υπερβολή ο Χριστός απαιτεί από εμάς να ξεκόβουμε απ’ αυτούς που μας είναι τόσο αναγκαίοι όσο το μάτι και το χέρι μας, όταν η συναναστροφή μαζί τους ζημιώνει την ψυχή μας.

 Και αυτός (νομίζω ο Δαβίδ) όχι μόνο δεν επιδίωκε τέτοιες συναναστροφές (των κακών), αλλά και τους έδιωχνε από κοντά του.

Ο άνθρωπος που ζει με μετάνοια και τον ακούει ο Θεός, εύκολα κι αυτό το καλό μπορεί να κατορθώσει, να αποφεύγει τις συναναστροφές των πονηρών.

Αυτό και εμείς να κάμνουμε και να ξεκόβουμε την κακία που υπάρχει μέσα μας με ταχύτητα, επειδή όσο χρονίζει αυξάνονται τα τραύματα των αμαρτημάτων, και δεν θα είναι πάντα τραύματα, αλλά θα γεννήσουν τον αθάνατο θάνατο (της ψυχής), κι αν ξεκόβαμε από την αρχή τα μικρά ούτε στα μεγάλα θα φτάναμε.

Γι αυτό και ο Χριστός δεν ξεκόβει μόνο την πορνεία και την μοιχεία, αλλά και το πονηρό βλέμμα («Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ»), ώστε να ξεριζώσει την ρίζα της αμαρτίας και να μας είναι ευκολότερο να ξεφύγουμε από την αμαρτία.

Να μην αδιαφορούμε για τα μικρά αμαρτήματα, αλλά να τα ξεκόβουμε με μεγάλη σφοδρότητα, για να ξεφύγουμε από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και να πετύχουμε των μελλόντων αγαθών (πόσους πολέμους και πόσα αδιέξοδα θα είχα γλιτώσει αν ακολουθούσα αυτή την συμβουλή του Χρυσοστόμου !).

Δεν ήταν ευκαιριακός φίλος (ο σύμβουλος του Δαβίδ, ο Χουσί), ούτε επειδή ήταν βασιλιάς ο Δαβίδ, αλλά ήταν φίλος εξ αιτίας της αρετής. Γι αυτό και όταν ο Δαβίδ ξέπεσε από την βασιλεία του, παρέμεινε φίλος του (πόσοι φίλοι είναι τέτοιοι ;).

Ο Χουσί υπάκουσε στην εντολή του Δαβίδ και μπήκε μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού, χωρίς να δώσει σημασία στις σκέψεις δειλίας που του ερχόντουσαν, και αφήνοντας τα πάντα στον Θεό έριξε τον εαυτό του μέσα στους κινδύνους (πόσο όμορφη είναι αυτή η εμπιστοσύνη στον Θεό !).

Επέλεξε (ο Χουσί) να είναι όχι με την συμμαχία των ισχυρών, αλλά με την συμμαχία αυτών που είχαν αρετή, κι έτσι ο Θεός ήταν μαζί του (δυστυχώς εμείς συνήθως επιλέγουμε το αντίθετο).

Η κακία, ακόμα κι αν την υποστηρίζει όλη η οικουμένη, είναι αδύναμη, ενώ η αρετή, ακόμα κι αν ένας μόνο την υποστηρίζει, είναι πιο δυνατή από τα πάντα, επειδή έχει μαζί της τον Θεό.

Ο ανόητος άνθρωπος πιστεύει ότι και να του πουν (δυστυχώς αυτό με πιάνει και μένα).

Για όλα όσα πετυχαίνουμε είτε μόνοι μας είτε με την βοήθεια των άλλων, να ευχαριστούμε τον Θεό.

(Ο άνθρωπος του Θεού) και όλη η οικουμένη να τον υποστηρίζει το θεωρεί τίποτα αν δεν τον υποστηρίζει ο Θεός, και στην έρημο να είναι μόνος του δεν τον νοιάζει, αν ο Θεός είναι μαζί του. 

(Νομίζω ο Αβεσσαλώμ) με την κακία του έδιωξε μακριά του την συμμαχία του Θεού.

Αν προσέχουμε τον εαυτό μας, αυτός ο νοητός λέοντας και δράκοντας (ο Σατανάς) θα είναι αδύναμος σαν να είναι φτιαγμένος από λάσπη, και ούτε θα τολμάει να μας πολεμήσει απ’ ευθείας, κι αν το κάνει θα ξεφτιλιστεί.  

Αυτά είναι που φέρνουν τον Θεό μαζί μας : θρήνοι, δάκρυα, στεναγμοί, και το να φεύγουμε μακριά από τους πονηρούς, και το να φοβόμαστε και να τρέμουμε την απόφαση του Θεού για εμάς (ποιος τα θυμάται αυτά την στιγμή που μας ελκύουν τα πάθη μας ;).

Ας σταματήσω εδώ για σήμερα τα λόγια του Χρυσοστόμου και δεν αντέχω να μην πω κάποια λόγια του άλλου «μεγίστου φωστήρα της τρισηλίου Θεότητος» του Γρηγορίου του Θεολόγου : «Θεέ μου, σε παρακαλώ, ελάττωσε λίγο τα βάσανά μου σ’ αυτή την ζωή, κι ας έχω λιγότερη καθαρότητα στην αιώνια ζωή».

Πω, πω ! Φανταστείτε τι βάσανα περνούσε ο άγιος για να παρακαλάει έτσι τον Θεό. Κι εμείς θέλουμε ξαπλωμένοι στους καναπέδες και με βαριεστιμάρες να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει συχνά ότι για αυτή την κατάντια μας φταίει ότι μας βάπτισαν όταν ήμασταν νήπια και μας έκαναν Χριστιανούς. Είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι δυο μεγάλοι άγιοι βαπτίστηκαν σε ώριμη ηλικία και όχι όταν ήταν νήπια.        

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου – Μέρος 4ο

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.

Όταν ξεσηκώνεται μέσα σου η πονηρή επιθυμία, αν δεν ανάψεις εσύ την φλόγα δεν καίγεται το καμίνι του πάθους, αν δεν εφοδιάζεις εσύ το καμίνι αυτό με καύσιμη ύλη (πόση προσοχή πρέπει να έχουμε σήμερα οι άντρες με τόση καύσιμη ύλη που υπάρχει στις οθόνες !).

Δεν ανάπτεται δε το καμίνι της επιθυμίας, αν δεν περιεργασθείς τα όμορφα πρόσωπα, αν δεν περιεργασθείς τα άλλα κάλλη, αν δεν πηγαίνεις σε θέατρα παρανομίας. Αν δεν παχαίνεις με τις απολαύσεις την σάρκα, αν δεν καταποντίσεις το μυαλό σου με το κρασί, δεν σηκώνεται η φλόγα, δεν ανάβει το καμίνι της επιθυμίας, δεν γίνεται φοβερότερο το θηρίο, δεν διασπάται η καθαρότητα της διάνοιας από άγριους ανέμους.

Αρκούν λοιπόν αυτά για ν’ αποφύγει κάποιος την φλόγα της αμαρτίας ; Δεν αρκούν μόνο αυτά, αλλά πρέπει να προστεθούν κι άλλα, συνεχείς προσευχές, συναναστροφή με αγίους, νηστεία πρέπουσα, φαγητό λιτό, και πάνω απ’ όλα τον φόβο του Θεού, την μέλλουσα κρίσι, τις αφόρητες κολάσεις, τις υποσχέσεις των αγαθών. Με όλα αυτά μπορείς να χαλιναγωγήσεις την λυσσασμένη επιθυμία, και να σταματήσεις την τρικυμισμένη θάλασσα (δυστυχώς σήμερα οι άντρες επειδή δεν εφαρμόζουμε αυτά τα λόγια του Χρυσοστόμου χάνουμε από την απόλαυση των γυναικών μας).    

«Ελέησόν με Κύριε, ότι ασθενής ειμί». Όλοι χρειαζόμαστε αυτή την προσευχή, ακόμα κι αν έχουμε καταφέρει μύρια κατορθώματα στην αρετή, ακόμα κι αν φτάσαμε στα ύψη της δικαιοσύνης.

Όλοι έχουμε ανάγκη να ελεηθούμε, αλλά δεν είμαστε όλοι άξιοι για να ελεηθούμε. Γιατί αν και έλεος είναι, όμως ζητάει να πηγαίνει στον άξιο.

Ο Θεός δεν προσέχει μόνο πόσο σοβαρό είναι το αμάρτημα, αλλά και ποια ήταν η διάθεση του ανθρώπου, πότε έγινε, ποια ήταν η αιτία, τι έκανε μετά την αμαρτία. Αν συνέχισε την αμαρτία, αν μετανόησε, αν την έκανε τυχαία, αν ξεγελάστηκε και την έκανε, αν την προμελέτησε (πόσο απέχουν αυτά από τις συμβουλές του Ρωμαιοκαθολικού θεολόγου Τ. Toth που στο βιβλίο του «Τα αγνά Νιάτα» γράφει : «Αν πέσεις σε κάποια σαρκική αμαρτία δεν χρειάζεται να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι. Γιατί ποια η ωφέλεια να φεύγεις από το φίδι όταν ήδη σε έχει δαγκώσει ;»).

Στην Παλαιά Διαθήκη αν μια κοπέλα του λαού έπεφτε στο αμάρτημα της πορνείας την σκότωναν, αν ήταν όμως κόρη Ιερέως, επιπλέον την κατέκαιαν (δηλαδή ενώ ήταν το ίδιο αμάρτημα, δεν ήταν ίδια η τιμωρία. Ας μη βιαστούν μερικοί να ορμήσουν, επειδή στην Καινή Διαθήκη ισχύει : «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν»).

Ας ασχολούμαστε με τα σχετικά με τον Θεό. Είναι πολύ καλύτερο αυτά να αναζητάμε και να ψάχνουμε, παρά ν’ ασχολούμαστε με τις φλυαρίες του κόσμου. Και μόνο το να αναζητούμε αυτό που θέλει ο Θεός είναι κέρδος, κι ας μη καταφέρουμε να το βρούμε. Επειδή έτσι θ’ αναγκαστούμε μ’ αυτά να περνάμε τον καιρό μας (αχ, πόσα καλά χάνουμε και σε πόσα κακά μπαίνουμε, επειδή δεν υπομένουμε λίγη θλίψη στη ζωή μας : «τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!»).

Για ποιο λόγο αν και ο Αδάμ και η Εύα έπεσαν στην ίδια αμαρτία, η Εύα τιμωρήθηκε πιο αυστηρά από τον Θεό ; Επειδή δεν είναι το ίδιο να ξεγελαστείς από την γυναίκα σου με το να ξεγελαστείς από το φίδι. «Αδὰμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε».(Άρα οι άντρες να μη παραπονιόμαστε όταν μας ξεγελάνε οι γυναίκες μας, επειδή αυτό δεν θεωρείται καν ξεγέλασμα).

Και εμείς λοιπόν όταν αμαρτάνουμε να προσέχουμε αν είμαστε άξιοι να μας ελεήσει ο Θεός, αν μετανοήσαμε, αν γίναμε καλύτεροι, αν σταματήσαμε την αμαρτία (αυτή είναι Toth η Ορθοδοξία και καλά να πάθω που διάβαζα παθιασμένα τα βιβλία σου στα νεανικά μου χρόνια).

Ο προφήτης Δαβίδ λέει στον ψαλμό «ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου», επειδή ξέρει ότι δεν απευθύνεται σε άνθρωπο αδύναμο, αλλά στον Θεό για τον οποίο τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Να μην είμαστε όπως οι περισσότεροι από τους ανθρώπους και μάλιστα οι αναίσθητοι, οι οποίοι ένα μόνο ζητάνε, πως να περνάνε καλά στη ζωή και τίποτα άλλο.

Ο προφήτης Δαβίδ δεν ήταν όπως εμάς οι οποίοι μια μέρα ή και καμία μετανοούμε, και όλες τις άλλες μέρες γελάμε, διασκεδάζουμε, απολαμβάνουμε, καλοπερνάμε. Όχι, δεν ήταν έτσι εκείνος. Αλλά κάθε μέρα έτρεχαν τα δάκρυά του από τα μάτια του.

Αν δεν θέλουμε να κλαίμε εδώ, αναγκαστικά θα κλαίμε και θα οδυρόμαστε εκεί (στην αιωνιότητα).

Εμείς ούτε και για τα δικά μας πάθη δεν κλαίμε (ο Δαβίδ έκλαιγε και για τους άλλους), αλλά παραδομένοι σε γέλια και απολαύσεις περνάμε τις νύχτες σαν αποβλακωμένοι (τελικά δεν νομίζω ότι χαϊδεύει ο Χρυσόστομος).

Καμία κακία και ασέλγεια δεν μπορεί να πλησιάσει το κρεβάτι του ανθρώπου που όπως ο Δαβίδ κάθε βράδυ το βρέχει με τα δάκρυά του. Αυτός ο άνθρωπος θεωρεί ασήμαντα όλα που υπάρχουν πάνω στην γη, σε τίποτα δεν σκλαβώνεται η ψυχή του, λαμπρότερος από τον ήλιο γίνεται ο νους του (μήπως απλά ζούμε όπως τον βάτραχο που έχει συνηθίσει το ζεματισμένο νερό και μας αρέσει κιόλας ; ).     

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου – Μέρος 3ο

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.

Αν και είχε δώσει ο Θεός στον Αβραάμ και την Σάρρα την υπόσχεση ότι θα αποκτήσουν παιδί, δεν την πραγματοποιούσε και τους άφησε να φτάσουν σε βαθιά γηρατειά, ώστε ν’ απελπιστούν και να καταλάβουν ότι δεν μπορεί πλέον ανθρωπίνως να γίνει αυτό, και να δουν την υπερβολή της δύναμης του Θεού.

Ο Θεός μπορεί να κατευθύνει τα πράγματα εκεί που θέλει, και να βάζει να μας βοηθήσουν αυτοί που εξ ορισμού ποτέ δεν θα μας βοηθούσαν, κι έτσι εκεί που ήμασταν απελπισμένοι φαίνεται ελπίδα σωτηρίας για μας, ώστε να μένουμε έκπληκτοι από την πολυμήχανη σοφία του Θεού (πέστε μου αυτό δεν το έχουμε δει όλοι στη ζωή μας ; Προσωπικά να ομολογήσω ότι από την πολλή μου δειλία ποτέ δεν θα γινόμουν εκπαιδευτικός αν δεν με απέλυε το 1995 η φαρμακευτική εταιρία που εργαζόμουν ακριβώς την στιγμή που είχε έρθει η σειρά μου να με καλέσουν στην εκπαίδευση !).

Δες τον Αβραάμ τι σοφία, τι υψηλό φρόνημα που είχε, που ενώ ο Θεός διαρκώς τον μετανάστευε από τόπο σε τόπο, δεν δυσανασχετούσε καθόλου. Δεν ήταν κολλημένος σε κάποια συνήθεια κι έτσι ν’ αρνείται τις αλλαγές, όπως κάμνουν μερικοί που θεωρούνται και πνευματικοί άνθρωποι και μόλις τους καλέσουν να πάνε σε άλλη χώρα, ακόμα και για να βοηθήσουν πνευματικά τους ανθρώπους, τους βλέπεις να στενοχωριούνται, να το φέρουν βαρέως, να σκυθρωπιάζουν, επειδή δήθεν συνήθισαν εκεί που ζουν (έτσι κι εγώ το 1980 αρνήθηκα να φύγω από το Χημικό Ιωαννίνων και να πάρω μεταγραφή στην Θεσσαλονίκη αν και μπορούσα, επειδή εκεί είχε περάσει η αδελφή μου, για να μην αλλάξω συνήθειες, κι ας νοίκιαζαν δυο σπίτια οι γονείς μου. Έλεος !).

 Να σκεφτόμαστε ότι ο Θεός είναι αληθινός και παντοδύναμος κι έτσι να βλέπουμε με τα μάτια της πίστης αυτά που μας υπόσχεται, και απ’ αυτά που ήδη μας έδωσε να έχουμε σίγουρη ελπίδα ότι και τ’ άλλα θα μας τα δώσει. Γι αυτό και ήδη πολλά μας χάρισε, για να ήμαστε σίγουροι ότι και τ’ άλλα που μας υπόσχεται θα μας τα χαρίσει.

Σας παρακαλώ να μην γινόμαστε αχάριστοι, ούτε να καθιστούμε τους εαυτούς μας ανάξιους των δωρεών του Θεού, αλλά ας αγαπήσουμε όπως πρέπει τον Δεσπότη μας, και τίποτα να μην κάμνουμε απ’ αυτά που διακόπτουν την εύνοιά του για μας (δηλαδή αμαρτίες).

Ζούμε για τον Χριστό που πέθανε και αναστήθηκε για εμάς, και όχι για τον εαυτό μας, όταν ήμαστε σαν νεκροί για την παρούσα ζωή και δεν δειλιάζουμε από τίποτα που συμβαίνει σ’ αυτή την ζωή (φώναζε ο άγιος Πορφύριος : «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός»).

Αν και έχω σώμα και υπόκειμαι στις ανάγκες της φύσης, αλλά ζω με την πίστη στον Χριστό, ξεπερνώντας όλα τα παρόντα με την ελπίδα σ’ Αυτόν, έχοντας τεταμένη την προσοχή μου προς Αυτόν.

Την έκφραση του ψαλμωδού «Ο Θεός ο Θεός μου» την συνήθιζαν και οι προφήτες. Αν και ο Θεός είναι Θεός όλων, είναι χαρακτηριστικό του πόθου να θεωρεί δικά του αυτά που είναι για όλους.

Ας αγαπήσουμε τον Χριστό όπως τον αγάπησε ο Παύλος, και μη μας ξεγελάσει τίποτα από τα παρόντα, αλλά συνεχώς να έχουμε τον πόθο του στεριωμένο στην ψυχή μας. Έτσι θα περιγελάμε όλα αυτής της ζωής, κι έτσι θα κατοικούμε την γη σαν να είμαστε στον ουρανό, ούτε θα αποβλακωνόμαστε από τα ελκυστικά που υπάρχουν, ούτε από τα δυσάρεστα θα λυγίζουμε, αλλά ξεφεύγοντας απ’ όλα θα υψωνόμαστε προς τον Δεσπότη μας (εμείς σήμερα είμαστε τόσο ξένοι προς αυτά και αναρωτιέμαι, μήπως τελικά έχει δίκιο ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς που λέει συχνά ότι πρέπει να σταματήσει ο Νηπιοβαπτισμός).

Ποιο είναι το πρόβλημα αν μας περιφρονεί όλη η οικουμένη, όταν ο Δεσπότης των αγγέλων μας επαινεί και μας τιμάει ; Και αντίθετα, αν Αυτός δεν μας ευλογεί, όλος ο κόσμος να μας επαινεί, δεν έχουμε καμία ωφέλεια.

Αυτό λοιπόν πρέπει πάντα να επιδιώκουμε, ο Θεός να μας επαινέσει, να μας στεφανώσει. Αν το πετύχουμε, είμαστε ανώτεροι απ’ όλους, κι ας βρισκόμαστε μέσα στην φτώχια, στην αρρώστια, κι ας βρισκόμαστε μέσα στα χειρότερα κακά.

Τι είναι ισχυρότερο, τι είναι ομορφότερο από τον άνθρωπο, τον οποίο τον προστατεύει το χέρι του Θεού ;

Το ν’ αρέσουμε στον Θεό είναι και όπλο και δόξα και ασφάλεια  και μύρια καλά, γι αυτό ας τρέχουμε με υπομονή στον αγώνα μας, και ποτέ να μην τα παρατήσουμε, ούτε να βρεθούμε γυμνοί από τα πνευματικά όπλα.

«Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο. Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας» (αυτά είναι τα λόγια που είπε ο Ιώβ όταν τον βρήκαν οι ατελείωτες συμφορές). Έτσι πρέπει κι εμείς να πράττουμε ότι και να μας βρει, πειρασμοί, δυστυχίες, παγίδες των κακών, συνεχώς δοξάζοντες και ευλογούντες τον Θεό. Επειδή σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Δεν είναι παράξενο να διορθώνουμε τα παιδιά μας με τα λόγια. Εδώ σε άλλες περιστάσεις υποκρινόμαστε ότι είμαστε θυμωμένοι μ’ αυτό που κάνανε, ή δαγκώνουμε τα χέρια μας, ώστε να τα διορθώσουμε (δυστυχώς συχνά οι γονείς με τις διαφωνίες μας μπροστά στα παιδιά μας καταστρέφουμε και το λίγο καλό που θα μπορούσε να επιτευχθεί).

Αυτός που πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, ακόμα και να μην πιστεύει εντελώς σωστά, σιγά σιγά με τον χρόνο θα καταλάβει ότι δεν είναι ο Θεός όπως νομίζει.

«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου 2

 

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.

Κανένας απ’ αυτούς που ζουν με αρετή να μη θεωρεί ότι πάσχει κάτι κακό, αν τον πολεμούν οι πονηροί. Επειδή αυτοί που πραγματικά υποφέρουν, είναι αυτοί που κάμνουν το κακό.

Αυτά λέγονται όχι μόνο για να τ’ ακούσουμε, αλλά για να διδασκόμαστε ακούγοντάς τα συνεχώς.

Όταν λέει ο ψαλμός «τους λαλούντας το ψεύδος» εννοεί αυτούς που είναι πονηροί, αυτούς που επιδιώκουν τα ψευδή πράγματα, αυτούς που έχουν νικηθεί από τις ηδονές, από την γαστριμαργία, από την πλεονεξία. Επειδή όλα αυτά τα ονομάζει ψεύδη.

 Με την φράση του ψαλμού «Άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος» εννοεί τον φονικό, τον επίβουλο, τον ύπουλο, που άλλα λέει με το στόμα και άλλα έχει στην σκέψη του, που φοράει το προσωπείο (την μάσκα) της επιείκειας, αλλά στην πραγματικότητα είναι λύκος, από τον οποίο δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο.

Να μη προσευχόμαστε όπως πολλοί που ξύνονται, χασμουριούνται, κοιμούνται, αλλά με φόβο και τρόμο. Αυτός που προσεύχεται έτσι, φεύγει από κάθε κακία, και οδηγείται σε κάθε αρετή, επειδή κάμνει τον Θεό βοηθό του.

Στην προσευχή μας πρώτα να υμνούμε τον Θεό και να τον ευχαριστούμε για όλα τα καλά που μας χάρισε και μετά να του ζητάμε αυτά που θέλουμε, και πάλι να τον ευχαριστούμε γι αυτά που θα μας δώσει.

Αυτοί που βαδίζουν τον δρόμο της αρετής, χρειάζονται ιδιαίτερα την βοήθεια του Θεού (άρα γι αυτό ματαιοπονούμε εμείς στα σχολεία που πολεμάμε να κατευθύνουμε τους μαθητές στον δρόμο της αρετής, αλλά χωρίς την βοήθεια του Θεού).

Λέει ο Δαβίδ στον ψαλμό, ότι πολλοί εχθροί ξεσηκώθηκαν εναντίον μου και ζητάνε να με βγάλουν από τον δρόμο μου και να με πλανήσουν και να με βάλουν σε άλλο δρόμο (εμείς δυστυχώς σήμερα ούτε καταλαβαίνουμε ποιοι είναι αυτοί οι εχθροί).

Αν είσαι ακάθαρτος, πλεονέκτης ή έχεις άλλη κηλίδα, απομακρύνεται από εσένα η βοήθεια του Θεού.

Να έχεις λοιπόν και εσύ συνεχώς πλούτο φιλοσοφίας, και όχι κάποια δυσωδία και σαπίλα.

Κάποιοι αυτά που πρέπει να τα κρύβουν στα βάθη της καρδιάς τους και να τα πνίγουν, τα φανερώνουν και βλάπτουν πολλούς και τα δείχνουν σε όλους (μακάρι από τα νεανικά μου χρόνια να εφάρμοζα αυτή την συμβουλή του αγίου, επειδή ο ελεεινός φανέρωνα τα μυστικά της καρδιάς μου σε όλους).

Αυτό μάλιστα είναι χαρακτηριστικό σοφής ψυχής, να μην αντιδράει όταν βρίζονται οι φίλοι της, αλλά όταν βρίζεται ο Θεός να αντιδράει με σφοδρότητα (πόσο αντιδράσαμε οι Έλληνες πολίτες που ψήφισαν τον γάμο των ομοφυλόφιλων ; Σύμφωνα με τον Χρυσόστομο θα έπρεπε να γίνει χαμός στην Ελλάδα).

Αυτή η χαρά από τον Θεό είναι παντοτινή. Οι κοσμικές χαρές δεν διαφέρουν από το νερό του ποταμού που κυλάει και φεύγει, έτσι κι αυτές μέχρι να φανούν εξαφανίζονται, ενώ η κατά Θεόν χαρά είναι σταθερή, διαρκής και μόνιμη, και όχι μόνο καμιά απροσδόκητη περίσταση δεν μπορεί να την διακόψει, αλλά όσο την παρεμποδίζουν τόσο πιο βαθιά γίνεται.

Μόνο για τα σχετικά με τον Θεό θα έπρεπε να καυχόμαστε, μ’ αυτά να χαιρόμαστε και να γεμίζουμε με ευτυχία. Αυτοί που η χαρά τους είναι οι απολαύσεις του κόσμου, δεν διαφέρουν σε τίποτα απ’ αυτούς που περνούν υπέροχα στα όνειρά τους (δεν θυμίζουν τα λόγια αυτά του αγίου το τροπάριο που ψέλνουμε στην νεκρώσιμη ακολουθία ; «Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα»).

Είναι τόσο μεγάλη η τεμπελιά μας που προτιμάμε αντί για τα αιώνια τα πρόσκαιρα, αντί για τον ουρανό την γη, αντί αυτά που δεν έχουν τέλος αυτά που εξαφανίζονται πριν καν φανούν.

Αυτοί που νικήθηκαν από την τυραννική επιθυμία των χρημάτων ποτέ δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτή την επιθυμία. Και όσο περισσότερα χρήματα αποκτούν τόσο περισσότερο καίγονται από την επιθυμία να αποκτήσουν ακόμα περισσότερα (τελικά καλύτερα που δεν είμαστε πλούσιοι).

Συνήθως οι γνώσεις που αποκτάμε με κόπο και μετά από ταλαιπωρία αφομοιώνονται πιο σταθερά και μόνιμα από το μυαλό μας, ενώ οι γνώσεις που αποκτάμε μ’ ευκολία, εύκολα τις χάνουμε (με άλλα λόγια, όχι μια γνώση που μαθαίνεις, αλλά μια γνώση που παθαίνεις).

Δεν θα ήταν πολύ ανόητο, ενώ τα παιδιά μας που τα στέλνουμε στο σχολείο, απαιτούμε κάθε μέρα να μαθαίνουν κάτι παραπάνω στα μαθήματα και ποτέ δεν θα ανεχόμασταν να πηγαινοέρχονται τζάμπα στο σχολείο χωρίς να κερδίζουν κάτι παραπάνω (αχ Χρυσόστομε, νάβλεπες πως  πηγαινοέρχονται τζάμπα σήμερα), ανεχόμαστε εμείς που είμαστε και ενήλικες, να ερχόμαστε σ’ αυτό το πνευματικό σχολείο (που δίδασκε ο Χρυσόστομος) και να μην δείχνουμε το ίδιο ενδιαφέρον να μάθουμε.

Σκέψου ότι ο φτωχός για σένα και την δική σου ωφέλεια ταλαιπωρείται από την φτώχια και την πείνα, και μη τον προσπεράσεις άσπλαχνα, αλλά γίνε πιστός διαχειριστής των αγαθών που σου εμπιστεύθηκε ο Δεσπότης (ο Θεός), ώστε ελεώντας τον φτωχό στην ανάγκη του, να κερδίσεις την εύνοια του Θεού. Και δόξασε τον Θεό, ότι για σένα και την δική σου σωτηρία επέτρεψε να ζει ο άνθρωπος εκείνος στη φτώχια, για να μπορέσεις εσύ να βρεις τρόπο και τα αμαρτήματά σου να ξεπλύνεις και να διαχειριστείς καλά τα αγαθά που σου χάρισε ο Θεός, ώστε να αξιωθείς εκείνα τα αγαθά που ξεπερνάν κάθε ανθρώπινη προσδοκία και φαντασία (τα αιώνια αγαθά).

Δεν μπορώ να μη σταθώ σ’ αυτά τα τελευταία λόγια του Χρυσοστόμου. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί αυτά που λέει ο άγιος ; Δηλαδή για την δική μας ωφέλεια και σωτηρία υπάρχουν οι φτωχοί γύρω μας ; Νομίζω, ή ο Χρυσόστομος είναι τρελός ή εμείς δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει να είσαι Χριστιανός. Βέβαια, επειδή η πίστη μου είναι αδύναμη, μου περνάει η σκέψη ότι οι φτωχοί που αναφέρεται ο άγιος να είναι πραγματικά φτωχοί και όχι επαγγελματίες επαίτες.