Υπάρχει μια βαθιά σοφία που φανερώνεται στο πως είναι διοργανωμένη η ζωή, πως έχει διαμορφωθεί ο όλος χώρος. Το καθετί είναι κατάληξη εμπειρίας αιώνων και χιλιετιών.
Βρίσκεσαι σ’ ένα ελεύθερο και αληθινό πανεπιστήμιο. Πανεπιστήμιο της ερήμου. Δεν καλλιεργείς μια ικανότητά σου, ένα τάλαντό σου, μια ορισμένη ώρα της ζωής σου. Αξιοποιείς όλο τον εαυτό σου σ’ όλο τον χρόνο σου.
Κλίμα άλλης αγωγής. Ελευθερία άλλου κόσμου, σε τούτο τον κόσμο ζώντας. Ά-σκηση της ψυχής και του σώματος : στον ναό με τις ακολουθίες, στο κελλί με τον κα-νόνα και τη μελέτη, στο διακόνημα, στη βιβλιοθήκη, στα εργαστήρια, στα περιβόλια, στα δάση και στη θάλασσα.
Εξαγιασμός όλων των δυνατοτήτων που έχει ο άνθρωπος. Χριστοποίησις και λό-γωσις όλων των αισθήσεων του ανθρώπου. Να γίνει όλος μια αίσθηση. Και όλα αυτά, όχι σε ένα φυσιοκρατικό κόσμο και χώρο, με προοπτική χρονική, ενδοκοσμική, που αρχίζουν και τελειώνουν στον παρόντα αιώνα, που προωθούνται και κατορθώνονται με μόνες τις ανθρώπινες δυνάμεις.
Αλλά τι άλλο ;
Η άσκηση στην υπομονή και στην ταπείνωση σε κάνουν κοινωνό της θείας βοη-θείας και χάριτος.
Ζεις καρτερικά τη δοκιμασία της Γεσθημανής σου μαζί με τον Κύριο και Υιό της Παρθένου, που έπαθε ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν. Ακολουθείς τα ίχνη Αυτού ο οποίος ζήτησε από τον Πατέρα Του τρις τον αυτόν λόγον ειπών :«Πάτερ, ει δυνατόν, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο• πλήν ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως σύ». Γίνεται το θέλημά Του στη ζωή σου.
Σαν τον σπόρο πεθαίνεις στη γη την καλή και αγαθή της Εκκλησίας, και αυτή αυ-τομάτως καρποφορεί : βλαστάνει μια άλλη ζωή, ήρεμη και παντοδύναμη, χαρισμένη άνωθεν. Αυτής ο θάνατος ουκέτι κυριεύει.
Νοιώθεις κάτι νέο, ασύλληπτο, απερίγραπτο, να σκηνώνει μέσα σου. Αντανακλά γύρω σου. Είναι γεμάτη η ύλη με θεία χάρη.
Μια στοργή θεουργική σε περιβάλλει. Μια χαρά αναβλύζει μέσα σου. Ένα φως πηγάζει από την καρδιά σου. Όλα τα θνητά ενδύονται με χάρη αθανασίας και τα φθαρτά με αφθαρσία.
Και δεν ξέρεις πως έγινε όλο αυτό. Γιατί σου δόθηκε αυτή η χαρά δωρεάν. Και αυτό δεν παρέρχεται. Όσο μένεις αυξάνει. Έρχεται από μακριά και πάει μακριά.
Και αυτό είναι μόνιμο, σίγουρο. Είναι χαρά παντί τω λαώ : σώζει τον άνθρωπο πάντοτε, και όλη την ανθρώπινη κοινότητα.
Σου μαθαίνει να αγαπάς. Να ευγνωμονείς τον Χριστό, τον Θεάνθρωπο και Σωτή-ρα μας, την Κυρία Θεοτόκο, την αιτία της σωτηρίας μας. .Όλους τους Αγίους, που είναι μαζί σου θεία χάριτι.
Σου μαθαίνεις να ευγνωμονείς, να αγαπάς τους αδελφούς σου που είναι κοντά σου. Να βλέπεις τις αρετές τους. Και στο τέλος, να ευχαριστείς, να είσαι υπόχρεος πιο πολύ για τις αδυναμίες που πιθανώς ως άνθρωποι έχουν. Να μη βρίσκεις λόγους να τους ευχαριστήσεις, αν κάποτε σε πληγώσουν.
Για ποιο λόγο ; Γιατί σου δόθηκε μια χαρά, που το καθετί καλό αγιάζει, και κάθε δοκιμασία μεταμορφώνει σε ευλογία.
Και φτάνεις να νοιώθεις ότι όλοι είναι καλοί, όλοι άγιοι, όλα καλά και ιερά, γιατί υπάρχει για όλους, ως ελπίδα ακαταίσχυντη, ο εις Άγιος, εις Κύριος Ιησούς Χριστός. Είναι κοντά σου οι μακρινοί σου, γνωρίζεις τους ξένους, συμβιοίς μ’ αυτούς που δεν είδες. Προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους. Δέχεσαι την ευλογία των παρελθόντων και ζώντων Αγίων. Γίνεται αυθόρμητα μέσα σου μια σύγκριση μεταξύ της αγωγής που παίρνει κάποιος ζώντας στο Άγιον Όρος και εκείνης που δίνεται στα κρατικά σχολεία. ( Συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου