«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου (Τόμος 5ος - Μέρος 22)

 

 

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος (στις παρενθέσεις οι επεξηγήσεις και τα σχόλια είναι δικά μου).  

Επειδή τίποτα, τίποτα δεν σηκώνει τόσο την ψυχή, και την κάνει να πετάει, και την απαλλάσσει από τα γήινα, και την κάνει να ξεφεύγει από τα δεσμά του σώματος, και την κάμνει να φιλοσοφεί, και να κοροϊδεύει τα βιοτικά, όσο ένας μελωδικός, όμορφος και με ρυθμό ύμνος προς τον Θεό (κι αυτό το χάσαμε με το κόλλημα στις οθόνες. Βλέπετε σε τι παγίδα έχουμε πιαστεί και μας αρέσει κι από πάνω !).

Επειδή αρέσει στην ψυχή μας αυτό το είδος της ευχαρίστησης (ήταν και το φετινό θέμα στην Έκθεση στις πανελλαδικές εξετάσεις των ΕΠΑΛ), για να μην κυριεύσουν την ψυχή μας οι δαίμονες με τα πορνικά τραγούδια, με τις ψαλμωδίες μας ασφάλισε ο Θεός, ώστε μαζί με την ευχαρίστηση να ωφελείται και η ψυχή μας (αν δεν θέλουμε ν’ ακούμε ψαλμωδίες τουλάχιστον ας ακούμε Καζαντζίδη. Ο μακαριστός Επίσκοπος Κοζάνης Αμβρόσιος επισκέφθηκε τον Καζαντζίδη, του φίλησε το χέρι και τού είπε : «εσύ κηρύττεις τραγουδιστά το Ευαγγέλιο γι αυτό και το δέχονται πιο ευχάριστα οι άνθρωποι»).

Τα πορνικά και άσεμνα τραγούδια κολλάνε στην ψυχή και την κάμνουν αδύναμη και εύκολη να υποχωρήσει στους πειρασμούς (και με τα τραγούδια που άκουσε η αγία Μαρία η Αιγυπτία όταν ήταν πόρνη, την πολέμησε πολύ ο Σατανάς 17 χρόνια στην έρημο. Δυστυχώς πολλοί μαθητές ακούν τραγούδια με αισχρόλογα χωρίς να καταλαβαίνουν σε ποια παγίδα πιάστηκαν, γι αυτό στις εκδρομές έχω τον νου μου, όσο μπορώ, στα τραγούδια που βάζουν) … Να μη λέει το στόμα τα λόγια, και ο νους μας περιπλανιέται οπουδήποτε, αλλά ν’ ακούει η ψυχή αυτά που λέει η γλώσσα.

Μάλιστα τότε πρέπει, και πριν το φαγητό και μετά, να τειχίζουμε τον εαυτό μας με την ασφάλεια της ψαλμωδίας, και μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά να σηκωνόμαστε από το τραπέζι και να ψέλνουμε ύμνους στον Θεό … έτσι ώστε από την πολυφαγία και το πιοτό αν κάποια αμαρτία πέρασε στην ψυχή μας, με την ψαλμωδία να ξεφύγουμε από τις παράλογες επιθυμίες.

Και όπως κάποιοι βάζουν βάλσαμο στο στόμα μετά το φαγητό, έτσι κι εμείς αντί για βάλσαμο να γεμίζουμε το στόμα με πνευματική μελωδία, ώστε αν κάτι πονηρό κατάφερε με την πολυφαγία και μπήκε στην ψυχή, με την μελωδία να το σκουπίσουμε … και προσευχή μετά την ψαλμωδία ας γίνεται, ώστε μαζί με την ψυχή να αγιάσουμε και το σπίτι.

Ακόμα και να μην νοιώθεις την δύναμη που έχουν τα λόγια της ψαλμωδίας, άσκησε το στόμα σου να λέει αυτά τα λόγια. Επειδή με τα λόγια αυτά αγιάζεται η γλώσσα, όταν με προθυμία τα λες (δεν θυμάμαι ποιος άγιος έλεγε, ακόμα και να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς λένε τα λόγια της προσευχής που διαβάζεις μη σε πειράζει, ο Σατανάς καταλαβαίνει πολύ καλά τι λένε).

Αν αποκτήσουμε αυτή την συνήθεια (της ψαλμωδίας), ούτε με την θέλησή μας ούτε από την βαριεστιμάρα μας θα την σταματήσουμε ποτέ, και κάθε μέρα θα επιτελούμε αυτή την καλή λατρεία, επειδή και χωρίς να το θέλουμε θα μας εξαναγκάζει η συνήθεια (βλέπετε πόσο σημαντικό είναι οι συνήθειες που αποκτούμε, κι εμείς τα παιδιά μας τα εγκαταλείπουμε να αποκτούν ότι συνήθειες τύχει. Μετά απορούμε τι φταίει και πάμε κατά …).

Αυτή η συνήθεια (της ψαλμωδίας) χρειάζεται μόνο μια γενναία απόφαση, και θα την αποκτήσουμε εύκολα σε λίγο χρόνο. Δεν χρειάζεται ούτε ο κατάλληλος τόπος ούτε χρόνος, αλλά σε κάθε τόπο και χρόνο μπορούμε να ψάλλουμε με τον νου μας (έλεγε ο άγιος Παΐσιος, σε πολυσύχναστους τόπους τι «άγιος ο Θεός», τι Άξιον εστίν», τι «Δοξαστικά» έψελνε με τον νου του με μεράκι και πόσο το απολάμβανε !). 

Δεν ψέλνουμε σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό που μπορεί ν’ ακούει τα λόγια της καρδιάς, και μπορεί να μπαίνει στα άδυτα του μυαλού μας (ενώ ο Σατανάς δεν μπορεί, αλλά μόνο από αυτά που βλέπει και κάμνουμε καταλαβαίνει περίπου τι παίζεται στην ψυχή μας).

Θερμό πράγμα είναι η φύση της αγάπης, και δεν αντέχει η ψυχή να μη λέει σ’ αυτούς που αγαπάει ότι τους αγαπά (ας τ’ ακούσουμε αυτό οι άντρες που δεν λέμε ποτέ στην γυναίκα μας ότι την αγαπάμε).

Ο Μωυσής εγκατέλειψε θησαυρούς και πλούτο και την δόξα της βασιλείας και κάθε άλλη λαμπρότητα της Αιγύπτου, και προτίμησε να ταλαιπωρείται μαζί με τους Εβραίους … βοήθησε τώρα εκείνους που αγαπάει ο Θεός, και θα έχεις όχι μικρή παρηγοριά από τον Θεό (μετάνιωσα για όσες φορές δεν υπερασπίστηκα παιδιά αδύναμα που τα κορόιδευαν άλλα παιδιά).

Οι άνθρωποι δεν αγαπούν μόνο τους φίλους τους, αλλά κι εκείνους που αγαπούν οι φίλοι τους (θέλει να πει ο Χρυσόστομος, αν πραγματικά αγαπάμε τον Θεό πρέπει ν’ αγαπάμε και όλους τους ανθρώπους, επειδή τους αγαπάει ο Θεός).

Μάλλον όλα τα υπάρχοντά μας να τα δώσουμε σ’ αυτούς που έχουν (πραγματικά) ανάγκη, πιστεύοντας ότι έτσι τρέφουμε τον Θεό (ξέρω αυτά που λέει μας φαίνονται εξωπραγματικά, αλλά πέστε μου όταν μας κατεβάσουν στον τάφο, δεν θα τ’ αφήσουμε όλα θέλοντας και μη ; Ο καημένος ο πατέρας μου όταν επιτέλους αγόρασε το αγροτικό που επιθυμούσε έπαθε καρκίνο και ίσα που πρόλαβε να το οδηγήσει, επειδή μετά από λίγο πέθανε).

Πολλές ευκαιρίες (με τις ελεημοσύνες) μας δίνει ο Θεός για να παρηγορηθούμε για τον πόθο μας προς αυτόν (όπως εμείς όταν θέλουμε ν’ ανταποδώσουμε μια ευεργεσία που μας έκανε κάποιος και δεν μπορούμε να την ανταποδώσουμε στον ίδιο, ψάχνουμε να την ανταποδώσουμε σε κάποιον που αγαπάει ο ευεργέτης μας. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς δεν ποθούμε τον Θεό, όπως ένας πολύ άρρωστος δεν επιθυμεί το φαγητό και τον πιέζουμε για να φάει λίγο).